ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 16

เสียงกรีดร้องหวีดแหลมของหญิงรับใช้ เรียกให้แม่นมและสาวรับใช้จวนอ๋องหรงคนอื่นที่อยู่ด้านนอกเข้ามาด้านใน

ไป๋ชิงหลิงมองสองนายบ่าวคู่นั้นที่เล่นละครใส่ ในใจของนางมีเพียงความรู้สึกสะอิดสะเอียน

ดูเหมือนว่าท่านอ๋องหรงจะพานางอันเป็นที่รักมาที่จวนอีกแล้ว และนางเองก็คงต้องเป็นออกหน้าจัดการนางด้วยตนเอง

ทุก ๆ คนรีบรุดเข้ามาด้านใน สตรีในชุดคลุมสีเขียวชี้มายังไป๋ชิงหลิง นางสะอื้นแล้วกล่าวว่า: "แม่นมซู รีบไปตามท่านอ๋องให้มาอบรมนางสิเจ้าคะ ไม่รู้ว่าคุณหนูของข้าไปทำอะไรให้สตรีผู้นี้ไม่พอใจ อยู่ ๆ นางก็มาด่ามาตบตีคุณหนูของข้า"

"อ๊ะ!" สตรีในชุดคลุมสีเขียวเพิ่งจะพูดจบ ก็มีเสียงร้องของเสิ่นโหรวเม่ยดังขึ้น

ทุกคนต่างหันไปมอง ก็พบไป๋ชิงหลิงที่ไม่รู้ว่าลุกขึ้นมายืนอยู่ข้างเตียงตอนไหน

บนตัวของนางสวมเพียงเอี๊ยมจีนเพียงชิ้นเดียว เผยให้เห็นลาดไหล่ขาว

และในตอนนี้ นางก็กำลังยืนอยู่ข้าง ๆ เสิ่นโหรวเม่ยด้วยสีหน้าเย็นชา

นางใช้มือข้างหนึ่งจับข้อมือข้างขวาของเสิ่นโหรวเม่ยเอาไว้ แล้วถาม: "ไม่ทราบว่าตัวข้านั้นใช้มือข้างไหนทำร้ายคุณหนูของเจ้ากัน"

"ใช่มือข้างนี้หรือไม่?" พูดจบ นางก็ออกแรงให้มากกว่าเดิม

เสิ่นโหรวเม่ยเจ็บจนอยากจะร้อง

แต่นางต้องเก็บอาการเพื่อรักษาภาพลักษณ์ของนางเอาไว้ นางกล้ำกลืนความโกรธของตัวเองลงไป แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร: "แม่นาง ท่านอ๋องหรงไม่ชอบเวลาตำหนักหลังมีเรื่องบาดหมาง ต่อให้เจ้าไม่ชอบข้าแค่ไหน เจ้าก็ควรจะคิดเพื่อท่านอ๋องบ้าง......."

"เพียะ!" เสียงเนื้อกระทบผิวเนื้อดังขึ้นในตอนที่เสิ่นโหรวเม่ยกำลังพูดอยู่ ราวกับสายลมที่พัดแรงฟาดลงบนใบหน้าด้านซ้ายของเสิ่นโหรวเม่ย ทำเอาเสิ่นโหรวเม่ยมึนงงไปเล็กน้อย

ส่วนแม่นมและบรรดาสาวใช้ที่อยู่ภายในห้อง ต่างก็พากันตกใจจนอ้าปากค้าง

สตรีผู้นั้น......

สตรีผู้ที่โดนตบนั้นก็คือหลานสาวแท้ ๆ ของท่านผู้เฒ่าเสิ่น แล้วก็เป็นคนโปรดขององค์ไทเฮาอีกด้วย

เสิ่นโหรวเม่ยสีหน้าเปลี่ยนเป็นตกใจในฉับพลัน ประโยคสุดท้ายนั่น ทำให้นางอายจนหน้าชา แต่......นางก็ไม่มีเหตุผลใดในการเถียงกลับสักนิด

เพราะว่า......ไป๋ชิงหลิงพูดถูก

นางมาจากครอบครัวชนชั้นสูง แถมยังเป็นหลานสาวของคนโตอีก มารดาก็ช่วยสอนหลักการจัดการปัญหาต่าง ๆ ให้นางตั้งมาก

ไทเฮาก็เคยบอกกับนาง ว่าในอนาคตนางจะต้องเป็นนายหญิงที่มาดูแลจวนท่านอ๋องหรง และนางจะต้องมีท่าทางที่เหมือนนายหญิงบ้าง

แต่นางกลับมาอิจฉาสตรีนางหนึ่ง ช่างไม่ควรเสียจริง

ทุกคำที่ไป๋ชิงหลิงพูด จี้ใจดำของนางอย่างจัง ทำให้นาง......อายเป็นอย่างมาก

และทุกคนที่อยู่ในห้องนั้นก็ไม่ได้รู้เลยว่า หรงเยี่ยเป็นคนพาไป๋ชิงหลิงมาที่จวนด้วยตนเอง

และได้ฟังทุกคำที่ไป๋ชิงหลิงพูดออกมาพอดี......