ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 127

“นางจะทำอะไร”

“ท่านหมอจางก็ได้บอกไปแล้วว่านางไม่มีทางรอด โรงหมอหมิงเซิ่งเป็นชื่อที่ได้รับพระราชทานเชียวนะ แถมยังเคยรับรองไทฮองไทเฮาที่ล่วงลับไปแล้วด้วย”

“ใบหน้าของคุณหนูสามตระกูลไป๋ซีดเหมือนคนตายไปแล้ว คงจะไม่ฟื้นขึ้นมาหรอก”

“ได้ยินมาว่าบุตรสาวบุญธรรมของติ้งเป่ยโหวได้รับพระราชทานแต่งตั้งให้เป็นหมอหญิงประจำราชสำนัก และเป็นคนโปรดข้างกายไทเฮา นางใช้วิธีประหลาดรักษาโรคฝีไส้ติ่งของไทเฮาให้หายขาดด้วย”

ฮูหยินรองเบิกตาโพลงและพยายามดิ้นขัดขืน

ติ้งเป่ยโหวกระจายฝูงชนที่ยืนมุงอยู่รอบตัวหมิงอวี้ออกอย่างรวดเร็ว

ฝูงชนที่ยืนห่างออกไปราวสิบเมตร จับจ้องมองไป๋ชิงหลิงตาไม่กะพริบ

เวลานี้ ทุกคนเห็นไป๋ชิงหลิงหยิบหลอดอันหนึ่งออกมาจากกล่องยาและสอดเข้าไปในหลอดลมของไป๋หมิงอวี้

จากนั้นเป่าลมเข้าปาก และกดที่หน้าอกของนาง

ดวงตาของผู้คนค้างแข็ง ต่างรู้สึกว่าไป๋ชิงหลิงไม่ให้เกียรติผู้ตาย

“นางถอดเสื้อผ้าของศพ แล้วยังจูบปากอีกด้วย เป็นการดูหมิ่นชัดๆ”

“ติ้งเป่ยโหว ท่านก็ไม่สนใจจะจัดการเสียหน่อยหรือ”

ติ้งเป่ยโหวใบหน้าบูดบึ้งนิ่งเฉยไร้วาจา ทุกครั้ง ไป๋ชิงหลิงล้วนมีวิธีการของนางในการช่วยชีวิตผู้คน”

เขาเชื่อมั่นว่านางทำได้

เขาเพิกเฉยต่อข้อกล่าวหาและคำประณามของผู้คนรอบข้าง ทั้งยังสั่งให้ไป๋กัวจ้าวคอยดูแลความสงบเรียบร้อยในที่เกิดเหตุด้วย

ฮูหยินรองยังคงพยายามดิ้นรนไม่หยุด ดวงตาคู่นั้นบ่งบอกถึงความปรารถนาที่จะเอามีดกรีดแทงไป๋ชิงหลิง

เวลาค่อยๆ ล่วงเลยผ่านไป

เวลาฉุกเฉินทางการแพทย์ใกล้จะหมดแล้ว หากผู้จมน้ำไม่ได้รับการช่วยเหลือภายในเวลานี้ โอกาสรอดของไป๋หมิงอวี้จะยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ

เมื่อเห็นนางมีเหงื่อออกเต็มไปหมด ติ้งเป่ยโหวจึงพูดอย่างปวดใจ “เจาเสวี่ย เจ้าพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว ท่านหมอจางก็บอกแล้วว่าไม่สามารถช่วยชีวิตได้ เจ้าวางมือเสียเถอะ”

“นางกำลังช่วยคนเสียที่ไหนกันเล่า นางกำลังลบหลู่คุณหนูสามไป๋ต่างหาก”

“ใช่แล้ว ติ้งเป่ยโหวเลอะเลือนไปเสียแล้ว”

“นางเหมือนหมอที่ไหนกัน แม้แต่คนตาย นางยังไม่ยอมปล่อย”

คนที่ยืนมุงดูอยู่ด้านหลังต่างวิพากษ์วิจารณ์กันไปต่างๆนานา

สีหน้าของติ้งเป่ยโหวดูย่ำแย่

เวลานี้เอง เสียงไออย่างรุนแรงก็ดังขึ้น

“แค่กๆ...”

“หมิงอวี้!” ไป๋หมิงอวี้ลุกขึ้นนั่งพลางพ่นน้ำและสิ่งแปลกปลอมออกมา ติ้งเป่ยโหวตะโกนด้วยความปีติยินดีในทันที

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขายังอยู่ท่ามกลางความดีใจที่ไป๋หมิงอวี้ฟื้นขึ้นมา

ไป๋หมิงอวี้กลับกอดไป๋ชิงหลิงและตะคอกอย่างโกรธเคือง “ไป๋เจาเสวี่ย นางแพศยา เจ้าทำร้ายข้า ข้าขอตายไปพร้อมกับเจ้า!”

“ปัง!”

“เอ๋!”

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกเพียงบาดแผลที่ไหล่ซ้ายถูกแรงฉีกจากภายนอก จากนั้น คนทั้งคนก็กลิ้งตกลงไปในทะเลสาบหมิงหู

ความเย็นยะเยือกของน้ำในทะเลสาบปกคลุมทั่วทั้งร่างทันที

ไป๋หมิงอวี้ที่นอนอยู่บนน้ำแข็งมองไป๋ชิงหลิงที่ถูกผลักตกลงไปในหลุมน้ำแข็ง นางก็หัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย “ไป๋เจาเสวี่ย จงไปตายเสีย เพราะเหตุใดคนแพศยาเช่นเจ้าที่ให้กำเนิดบุตรีโดยมิได้สมรส จึงยังคงอยู่ในจวนติ้งเป่ยโหวได้ แต่เป็นข้าที่ต้องถูกขับไล่และถูกรุมประณาม นังแพศยา”

นางคว้าก้อนน้ำแข็งข้างกาย ออกแรงทุบลงไปในน้ำ

ชั่วเวลาอันสั้น น้ำใสๆ ก็เต็มไปด้วยเลือด

ซังจวี๋สั่นไปทั้งร่างและร้องเสียงหลงออกมา “แม่นาง!”

“เจาเสวี่ย เจาเสวี่ย...” ติ้งเป่ยโหวกลิ้งออกจากฝั่งไปอย่างทุลักทุเล เมื่อเดินมาถึงตรงหน้าไป๋หมิงอวี้ เขาเตะนางออกให้พ้นทาง และเตรียมตัวกระโดดลงไปในหลุมน้ำแข็งเพื่อช่วยคน ในเวลานั้นเอง เงาร่างสีดำพุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว