ทันทีที่คำพูดของไป๋ชงเซิงหยุดลง ไป๋ชิงหลิงได้ลูบที่ศีรษะของนางเบาๆ และกล่าวอธิบาย "ชงเซิง เจ้าพูดผิดแล้ว วันนี้ไม่ใช่วันแต่งงานของท่านอ๋องต้วนและพระชายาต้วน แต่เป็นงานแต่งงานของเขาและพระชายารอง"
"อ้อ! ข้าลืมไปเลยว่าวันนี้ท่านอ๋องต้วนจะแต่งงานกับคนโง่เขลาถึงสองคน" ไป๋ชงเซิงหันหน้าไปชำเลืองของไป๋ชิงหลิง จากนั้นก็พึมพำงึมงำกับตัวเอง ทว่าเสียงพึมพำของนางนั้นกลับดังก้อง
ทำให้ใบหน้าที่หล่อเหลาของหรงฉี่เคร่งขรึมขึ้นและเขากำหมัดแน่น แอบได้ยินถึงเสียงกระดูกที่หักกรอบแกร่บ
จากนั้นน้ำเสียงอันโกรธจัดก็ได้ออกมาจากปากของเขา "ไสหัวไป"
ไป๋ชงเซิงขมวดคิ้วและกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง "ท่านอ๋องต้วน ท่านโกรธบ่อยเช่นนี้ไม่ดีต่อสุขภาพเท่าไรนัก ท่านควรหมั่นออกกำลังกายเคลื่อนไหวเเหมือนอย่างท่านอ๋องหรง ถึงแม้ว่าท่านอ๋องหรงจะมีสีหน้าเคร่งเครียดดุดัน แต่เขาเป็นคนที่มีความอดทนอย่างมาก ไม่แปลกที่ท่านไม่มีทายาทเสียที เพราะท่านเป็นเช่นนี้ จึงทำให้เด็กที่อยู่ในท้องตกใจจนร้องไห้"
"ไป๋เจาเสวี่ย!" หรงฉี่กัดฟันกรอดขณะที่เรียกชื่อนางออกมา เขาชี้ไปที่ไป๋ชงเซิง "หากเจ้ายังไม่จัดการเจ้าเด็กป่าเถื่อนคนนี้......"
"ท่านว่าใครเป็นเด็กป่าเถื่อนอย่างนั้นหรือ? ข้าเกิดจากท่านแม่ของข้า ข้าไม่ได้เป็นเด็กป่าเถื่อน ท่านอ๋องต้วนกล่าวเช่นนี้ช่างไม่มีมารยาทเอาเสียเลย" ไป๋ชงเซิงด่ากลับด้วยความโกรธ
ไป๋ชิงหลิงเห็นว่าพอสมควรแล้วจึงได้ดึงไป๋ชงเซิงกลับไปและโค้งคำนับ "ท่านอ๋องต้วนเพคะ เซิงเอ๋อร์เพิ่งจะอายุห้าขวบเท่านั้น โกรธเคืองได้แม้กระทั่งเด็กน้อย ท่านก็ช่างมีความสามารถเสียจริงเพคะ"
"ไสหัวไปเดี๋ยวนี้ อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก"
เขาเพียงนึกถึงว่าไป๋ชิงหลิงเคยมีลูกด้วยกันกับผู้ชายคนอื่น ก็รู้สึกโกรธแค้นที่ไม่ได้ฆ่าเด็กแฝดที่อยู่ในท้องให้ตายไปตั้งแต่ห้าปีก่อน
ไม่เช่นนั้นจะปล่อยให้เด็กสารเลวคนนั้นมากล่าวหาเขาได้อย่างไร
ใช่ เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ไป๋ชิงหลิงต้องสบายใจเช่นนี้หรอก
ในเมื่อมีชีวิตรอดกลับมา เช่นนั้นเขาจะหาโอกาสอีกครั้ง เพื่อกักขังนางไว้ในกรงของเขาอีกครั้ง
ถึงตอนนั้น ค่อยสับร่างของเด็กป่าเถื่อนที่อยู่ข้างกายของนางให้ละเอียดแล้วนำไปให้สุนัขกิน
ไป๋ชิงหลิงก้าวผ่านข้างกายของเขาออกไป
ทว่าขณะที่นางยังเดินไปไม่ไกลนั้น เบื้องหลังก็มีเสียงของพ่อบ้านจวนท่านอ๋องตะโกนดังขึ้น "ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง เกิดเรื่องแล้วพ่ะย่ะค่ะ"
"เกิดอะไรขึ้น?"
"พระชายารองทั้งสอง พระชายารองทั้งสองคลุ้มคลั่งไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ พวกนางกดพระชายาไว้กับพื้นและตบตีกันพ่ะย่ะค่ะ!"
"สมควรตายเสียเถอะ!" หรงฉี่รีบเดินตามพ่อบ้านจางออกไป
ไป๋ชิงหลิงก็ได้หยุดลงและเดินกลับไป
ไป๋ชงเซิงถามว่า "ท่านแม่ ท่านจะไปดูอะไรสนุกๆ ใช่หรือไม่!"
"มีอะไรสนุกๆ ให้ดู ถ้าไม่ดูก็บ้าแล้ว"
มุมปากของไป๋ชิงหลิงยกขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นรอยยิ้มแห่งความสนุก จากนั้นได้อุ้มไป๋ชงเซิงเดินไปยังสถานที่ที่ครึกครื้นที่สุดในจวนท่านอ๋อง
พระชายารองทั้งสองคนไม่โจมตีคนอื่น แต่กลับลงมือโจมตีเพียงพระชายาเอกต้วนคนเดียวเท่านั้น
จะต้องเป็นเพราะไป๋จิ่นทำอะไรไม่ดีกับพวกนางสองคนแน่ๆ ทำให้พวกนางโกรธแค้นขึ้นมา
ไม่นานไป๋ชิงหลิงก็เดินมาถึงเรือนด้านหน้า
หรงเยี่ยก็บังเอิญพาหรงจิ่งหลินมาหาอะไรสนุกๆ ดูด้วยเช่นกัน
ทั้งสองมองหน้ากันโดยปริยาย จากนั้นจึงพาลูกๆ ของพวกเขาเดินเข้าไปในเรือน
องค์หญิงผิงหยางได้ถูกผลักออก แต่คุณหนูตระกูลหวู่กลับยังคงบีบคอไป๋จิ่นอยู่
คุณหนูตระกูลหวู่บ้าคลั่งอย่างมาก แววตาที่นางมองคนอื่นนั้นเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมอำมหิต คนของจวนกั๋วกงกลับไม่มีใครกล้าเข้าไปดึงนางออก
ขณะที่ท่านอ๋องต้วนเข้าไปดึงนางนั้น คุณหนูหวู่ได้หันกลับไปและอ้าปากราวกับจะกัดคอท่านอ๋องต้วนเอาเสียให้ได้
โชคดีที่พ่อบ้านจางมือไวและเห็นได้ทัน จึงได้ดึงท่านอ๋องต้วนออกมาและกล่าวด้วยความตกใจ "ท่านอ๋อง ท่านอย่าได้เข้าไปพ่ะย่ะค่ะ ได้ยินมาว่าโรคคลุ้มคลั่งนี้สามารถติดต่อผ่านคนได้"
"จิ่นเอ๋อร์ จิ่นเอ๋อร์......" หรงฉี่เห็นนางถูกบีบคอจนหน้าดำหน้าแดงก็รู้สึกเจ็บปวดและสงสาร "ส่งคนมาเดี๋ยวนี้ รีบแยกผู้หญิงคลุ้มคลั่งคนนี้ออกไปเดี๋ยวนี้!"
ผู้พิทักษ์จวนท่านอ๋องกำลังจะเข้าไป
ทว่าไป๋ชิงหลิงกลับเดินเข้าไปและหยิบเข็มเงินปักเข้าไปที่บริเวณศีรษะของคุณหนูหวู่......
เมื่อเข็มถูกปักลง คุณหนูหวู่ที่กำลังบ้าคลั่งก็ได้กลับมามีสติขึ้นอีกครั้ง
นางกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างมึนงงและพบว่าทุกคนต่างกำลังจ้องมองมาที่ตัวเอง คุณหนูหวู่ฝืนยิ้มอย่างขมขื่น "ท่านย่า ข้า......เมื่อสักครู่อาการของข้ากำเริบขึ้นอีกแล้วใช่หรือไม่"
ฮูหยินอาวุโสตระกูลหวู่จ้องมองไปที่ไป๋ชิงหลิงอย่างตกตะลึง "เจ้า......เจ้าคือใครกัน?"
เพียงปักลงไปเข็มเดียวก็สามารถดึงสติของหลานสาวของนางกลับมาได้
ไป๋ชงเซิงกล่าวด้วยสีหน้าที่ภาคภูมิใจ "ท่านแม่ของข้าคือหมอหญิงประจำราชสำนักของไทเฮา"
ทุกคนต่างพากันจ้องมองไปยังไป๋ชิงหลิง
เป็นที่แพร่หลายในทุกแวดวงมานานแล้วว่าผู้ที่ทำการรักษาไทเฮานั้นเป็นหมอหญิงที่มีความสามารถอย่างมากคนหนึ่ง
ผู้เชี่ยวชาญท่านนี้ใช้วิธีการผ่าตัดบริเวณหน้าท้องเพื่อนำฝีหนองออกมาและรักษาจนไทเฮาหายดี
ผู้ที่ได้ยินมักเกิดความสงสัยและประหลาดใจกับวิธีการที่แปลกประหลาดเช่นนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้พบเข้าที่จวนท่านอ๋องต้วนที่นี่
ทางนั้น ท่านอ๋องฮุ่ย เสด็จพ่อขององค์หญิงผิงหยางได้หันไปมองไป๋ชิงหลิงทันที "ในเมื่อเป็นหมอหญิงประจำราชสำนักของไทเฮา เช่นนั้นก็แสดงว่ามีทักษะทางการแพทย์ที่สูงส่ง หมอหลวงที่เรือนคนบ้าล้วนไม่เอาไหน เช่นนั้นเจ้าก็มาดูอาการให้กับผิงหยางเสียหน่อย"
น้ำเสียงของท่านอ๋องฮุ่ยเสมือนเป็นเรื่องปกติ และเหมือนเป็นการสั่งการ โดยไม่เหลือที่ว่างให้ไป๋ชิงหลิงได้ปฏิเสธออกไป
จวนกั๋วกงก็เกิดความคิดเช่นนั้น
เพียงแต่วิธีการรักษาไทเฮาของไป๋ชิงหลิงนั้นเป็นเรื่องที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน
เมื่อทุกคนมองไปที่ไป๋ชิงหลิง ทุกคนต่างมองไปที่ทักษะทางการแพทย์ที่สูงส่งของนาง และคิดว่าไม่มีเรื่องไหนที่ไป๋ชิงหลิงจะทำไม่ได้ เช่นนั้นก็สามารถรักษาพระชายารองของจวนท่านอ๋องต้วนให้หายได้
"ดูอาการให้พระชายารองหวู่ด้วย" ฮูหยินอาวุโสตระกูลหวู่กล่าวเน้นย้ำ
ท่านอ๋องฮุ่ยกวาดสายตาไปยังคนของจวนอู๋กั๋วกง "ผิงหยางของข้ามีสถานะตำแหน่งสูงศักดิ์ และไม่เคยใช้หมอหลวงร่วมกับใคร และนางเป็นคนที่ข้าต้องการ หากจวนกั๋วกงของพวกเจ้าต้องการจะให้นางรักษา เช่นนั้นก็รอให้นางรักษาผิงหยางของข้าให้หายดีเสียก่อน จากนั้นพวกเจ้าค่อยมาหานาง"
"ท่านอ๋องฮุ่ย นางเป็นหมอหลวงหญิงประจำราชสำนักของไทเฮา ข้าและท่านก็ต่างจำเป็นต้องผ่านการเห็นชอบของไทเฮาเสียก่อน จึงจะให้นางทำการรักษาได้" อู๋กั๋วกงก็ไม่ยอมเสียหน้า
ท่านอ๋องฮุ่ยมีอำนาจควบคุมทางการทหาร และเคยเป็นผู้มีพระคุณของจักรพรรดิเหยา นับว่าเขามีอำนาจเพิ่มมากขึ้นอย่างมากในเมืองหลวง และไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา
ทว่าบรรพบุรุษของอู๋กั๋วกงกลับเป็นเพื่อนที่ดีของจักรพรรดิเหยา
ในอดีตที่บรรพบุรุษทั้งสองยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาถือเป็นผู้บุกเบิกการก่อตั้งแคว้น
และมีตระกูลหวู่คอยปกป้องบรรพบุรุษของอดีตจักรพรรดิเหยาให้ขึ้นครองตำแหน่งจักรพรรดิ ฉะนั้นจึงทำให้รุ่นลูกรุ่นหลังของตระกูลหวู่พลอยได้รับความดีความชอบเช่นนี้อยู่บ้าง
ทั้งสองต่างไม่ยอมแพ้!
เมื่อพูดตามหลักเหตุผลแล้วนั้น การที่ไป๋ชิงหลิงถูกตระกูลสูงส่งทั้งสองแย่งชิงตัวนั้นถือเป็นความภาคภูมิใจและเป็นเกียรติอย่างมาก
ทว่าไป๋ชิงหลิงกลับเห็นเจตนาอื่น......
และขณะนี้จู่ๆ ก็มีเสียงแทรกการทะเลาะวิวาทของทั้งสองฝั่ง
"ท่านอ๋องฮุ่ย อู๋กั๋วกง หยุดแย่งชิงกันได้แล้ว ไม่เช่นนั้นจะเป็นการเสียเวลาในการทำการรักษาให้กับพระชายารองทั้งสอง และเกิดเป็นความพ่ายแพ้ขึ้นทั้งสองฝั่งจะไม่คุ้มค่าเอาเสีย ไม่เช่นนั้นให้นางทำการรักษาพระชายารองทั้งสองคนไปพร้อมกัน เพื่อจะได้ไม่เสียเวลาและไม่ต้องทะเลาะกัน อีกทั้งยังสามารถทำให้หมอหญิงไป๋ทำการรักษาได้อย่างเต็มที่!"
ผู้ที่พูดก็คือไป๋จิ่น พระชายาต้วน ผู้ที่ถูกประคองให้ลุกขึ้น!
ชุดสีเนื้อของนางเลอะเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลน เครื่องประดับผมของนางหลุดลุ่ยและเส้นผมของนางก็ยุ่งเหยิง
แม้ว่าจะดูน่าอดสู แต่กลับยังเผยให้เห็นความงดงามที่น่าสมเพช
นางมองไปยังไป๋ชิงหลิงราวกับเสมือนเป็นผู้สร้างสันติ
แต่ความเป็นจริง นางได้คิดแผนการชั่วร้ายเอาไว้แล้วในใจ
ท่านอ๋องฮุ่ยและอู๋กั๋วกงนั้นไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่าย หากไป๋ชิงหลิงไม่สามารถรักษาพระชายารองทั้งสองให้หายได้ เช่นนั้นก็เท่ากับว่านางได้ทำผิดต่อคนใหญ่คนโตถึงสองคน
ท่านอ๋องฮุ่ยนั้นมีความโหดร้ายเป็นทุนเดิม เขาจะต้องฆ่าฟันนางอย่างแน่นอน
วิธีการยืมมือคนอื่นลงมือฆ่าเช่นนี้ แม้แต่ไป๋ชิงหลิงก็ยังต้องปรบมือให้!
ดีมาก!
ทว่าอู๋กั๋วกงไม่สมควรดึงไทเฮาเข้ามาเกี่ยวข้อง!
ไป๋ชิงหลิงหรี่ตาลงและกล่าวว่า "ข้าสามารถลองตรวจสอบอาการให้กับพระชายารองทั้งสองได้ แต่ข้าไม่อาจรับประกันได้ว่าจะสามารถรักษาอาการป่วยของพระชายารองทั้งสองให้หายได้!"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...
อ่านถึงตรงนี้แล้วยอมรับเลยว่าเหนื่อยแทนไป่ชิงหลิงจริงๆ...มีเรื่องตลอด...ช่วงดีๆแทบจะไม่มีเลย..แอดขาาาาตามอ่านจนจะทันแล้วนะคะลงต่อเถอะค่ะเข้ามาส่องทุกวันว่าขยับจาก 460ไปบ้างรึยังพรีสสสสส😽😽😽...
เจอแล้ว..เจอแล้ว..เป็นเรื่องที่อยากอ่านมากๆอีกเรื่องนึง..กรี๊ดลั่นรถจนลูกผัวตกอกตกใจ55555....แอดขาาา..อัพต่อไปเรื่อยๆนะคะจะตามอ่านให้ทันแน่นอนค่ะ😄🤗😊...
ตอนนี้ชื่อหรงฉี่กับอ๋องต้วนสลับกันอยู่นะอย่าทำให้สับสนสิคะ...
บท 433 แล้วมีต่อใช่มั้ยคะ...
อ่านแล้ว ยังไม่จบ แต่สถานะทำไมเสร็จสิ้นแล้ว น่าจะยังอีกหลายตอน ทำไมไม่มีการลงต่อคะ...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...