ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 142

ทันทีที่คำพูดของไป๋ชงเซิงหยุดลง ไป๋ชิงหลิงได้ลูบที่ศีรษะของนางเบาๆ และกล่าวอธิบาย "ชงเซิง เจ้าพูดผิดแล้ว วันนี้ไม่ใช่วันแต่งงานของท่านอ๋องต้วนและพระชายาต้วน แต่เป็นงานแต่งงานของเขาและพระชายารอง"

"อ้อ! ข้าลืมไปเลยว่าวันนี้ท่านอ๋องต้วนจะแต่งงานกับคนโง่เขลาถึงสองคน" ไป๋ชงเซิงหันหน้าไปชำเลืองของไป๋ชิงหลิง จากนั้นก็พึมพำงึมงำกับตัวเอง ทว่าเสียงพึมพำของนางนั้นกลับดังก้อง

ทำให้ใบหน้าที่หล่อเหลาของหรงฉี่เคร่งขรึมขึ้นและเขากำหมัดแน่น แอบได้ยินถึงเสียงกระดูกที่หักกรอบแกร่บ

จากนั้นน้ำเสียงอันโกรธจัดก็ได้ออกมาจากปากของเขา "ไสหัวไป"

ไป๋ชงเซิงขมวดคิ้วและกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง "ท่านอ๋องต้วน ท่านโกรธบ่อยเช่นนี้ไม่ดีต่อสุขภาพเท่าไรนัก ท่านควรหมั่นออกกำลังกายเคลื่อนไหวเเหมือนอย่างท่านอ๋องหรง ถึงแม้ว่าท่านอ๋องหรงจะมีสีหน้าเคร่งเครียดดุดัน แต่เขาเป็นคนที่มีความอดทนอย่างมาก ไม่แปลกที่ท่านไม่มีทายาทเสียที เพราะท่านเป็นเช่นนี้ จึงทำให้เด็กที่อยู่ในท้องตกใจจนร้องไห้"

"ไป๋เจาเสวี่ย!" หรงฉี่กัดฟันกรอดขณะที่เรียกชื่อนางออกมา เขาชี้ไปที่ไป๋ชงเซิง "หากเจ้ายังไม่จัดการเจ้าเด็กป่าเถื่อนคนนี้......"

"ท่านว่าใครเป็นเด็กป่าเถื่อนอย่างนั้นหรือ? ข้าเกิดจากท่านแม่ของข้า ข้าไม่ได้เป็นเด็กป่าเถื่อน ท่านอ๋องต้วนกล่าวเช่นนี้ช่างไม่มีมารยาทเอาเสียเลย" ไป๋ชงเซิงด่ากลับด้วยความโกรธ

ไป๋ชิงหลิงเห็นว่าพอสมควรแล้วจึงได้ดึงไป๋ชงเซิงกลับไปและโค้งคำนับ "ท่านอ๋องต้วนเพคะ เซิงเอ๋อร์เพิ่งจะอายุห้าขวบเท่านั้น โกรธเคืองได้แม้กระทั่งเด็กน้อย ท่านก็ช่างมีความสามารถเสียจริงเพคะ"

"ไสหัวไปเดี๋ยวนี้ อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก"

เขาเพียงนึกถึงว่าไป๋ชิงหลิงเคยมีลูกด้วยกันกับผู้ชายคนอื่น ก็รู้สึกโกรธแค้นที่ไม่ได้ฆ่าเด็กแฝดที่อยู่ในท้องให้ตายไปตั้งแต่ห้าปีก่อน

ไม่เช่นนั้นจะปล่อยให้เด็กสารเลวคนนั้นมากล่าวหาเขาได้อย่างไร

ใช่ เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ไป๋ชิงหลิงต้องสบายใจเช่นนี้หรอก

ในเมื่อมีชีวิตรอดกลับมา เช่นนั้นเขาจะหาโอกาสอีกครั้ง เพื่อกักขังนางไว้ในกรงของเขาอีกครั้ง

ถึงตอนนั้น ค่อยสับร่างของเด็กป่าเถื่อนที่อยู่ข้างกายของนางให้ละเอียดแล้วนำไปให้สุนัขกิน

ไป๋ชิงหลิงก้าวผ่านข้างกายของเขาออกไป

ทว่าขณะที่นางยังเดินไปไม่ไกลนั้น เบื้องหลังก็มีเสียงของพ่อบ้านจวนท่านอ๋องตะโกนดังขึ้น "ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง เกิดเรื่องแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

"เกิดอะไรขึ้น?"

"พระชายารองทั้งสอง พระชายารองทั้งสองคลุ้มคลั่งไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ พวกนางกดพระชายาไว้กับพื้นและตบตีกันพ่ะย่ะค่ะ!"

"สมควรตายเสียเถอะ!" หรงฉี่รีบเดินตามพ่อบ้านจางออกไป

ไป๋ชิงหลิงก็ได้หยุดลงและเดินกลับไป

ไป๋ชงเซิงถามว่า "ท่านแม่ ท่านจะไปดูอะไรสนุกๆ ใช่หรือไม่!"

"มีอะไรสนุกๆ ให้ดู ถ้าไม่ดูก็บ้าแล้ว"

มุมปากของไป๋ชิงหลิงยกขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นรอยยิ้มแห่งความสนุก จากนั้นได้อุ้มไป๋ชงเซิงเดินไปยังสถานที่ที่ครึกครื้นที่สุดในจวนท่านอ๋อง

พระชายารองทั้งสองคนไม่โจมตีคนอื่น แต่กลับลงมือโจมตีเพียงพระชายาเอกต้วนคนเดียวเท่านั้น

จะต้องเป็นเพราะไป๋จิ่นทำอะไรไม่ดีกับพวกนางสองคนแน่ๆ ทำให้พวกนางโกรธแค้นขึ้นมา

ไม่นานไป๋ชิงหลิงก็เดินมาถึงเรือนด้านหน้า

หรงเยี่ยก็บังเอิญพาหรงจิ่งหลินมาหาอะไรสนุกๆ ดูด้วยเช่นกัน

ทั้งสองมองหน้ากันโดยปริยาย จากนั้นจึงพาลูกๆ ของพวกเขาเดินเข้าไปในเรือน

องค์หญิงผิงหยางได้ถูกผลักออก แต่คุณหนูตระกูลหวู่กลับยังคงบีบคอไป๋จิ่นอยู่

คุณหนูตระกูลหวู่บ้าคลั่งอย่างมาก แววตาที่นางมองคนอื่นนั้นเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมอำมหิต คนของจวนกั๋วกงกลับไม่มีใครกล้าเข้าไปดึงนางออก

ขณะที่ท่านอ๋องต้วนเข้าไปดึงนางนั้น คุณหนูหวู่ได้หันกลับไปและอ้าปากราวกับจะกัดคอท่านอ๋องต้วนเอาเสียให้ได้

โชคดีที่พ่อบ้านจางมือไวและเห็นได้ทัน จึงได้ดึงท่านอ๋องต้วนออกมาและกล่าวด้วยความตกใจ "ท่านอ๋อง ท่านอย่าได้เข้าไปพ่ะย่ะค่ะ ได้ยินมาว่าโรคคลุ้มคลั่งนี้สามารถติดต่อผ่านคนได้"

"จิ่นเอ๋อร์ จิ่นเอ๋อร์......" หรงฉี่เห็นนางถูกบีบคอจนหน้าดำหน้าแดงก็รู้สึกเจ็บปวดและสงสาร "ส่งคนมาเดี๋ยวนี้ รีบแยกผู้หญิงคลุ้มคลั่งคนนี้ออกไปเดี๋ยวนี้!"

ผู้พิทักษ์จวนท่านอ๋องกำลังจะเข้าไป

ทว่าไป๋ชิงหลิงกลับเดินเข้าไปและหยิบเข็มเงินปักเข้าไปที่บริเวณศีรษะของคุณหนูหวู่......

เมื่อเข็มถูกปักลง คุณหนูหวู่ที่กำลังบ้าคลั่งก็ได้กลับมามีสติขึ้นอีกครั้ง