ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 143

“เชอะ!”ท่านอ๋องฮุ่ยชักมีดออก กล่าวด้วยความเหี้ยมโหดว่า“รักษาผิงหยางไม่ได้ ข้าก็จะตัดหัวของเจ้า ทำเป็นเก้าอี้ให้ผิงหยางนั่ง ก็ดีที่จะเก็บกวาดหมอกำมะลอให้ไทเฮา หลีกเลี่ยงจะนำความหายนะแก่ไทเฮาอีก”

อู๋กั๋วกงก็กล่าวด้วยสีหน้าอึมครึมว่า“ใช่ อาการวิกลจริตยังรักษาไม่ได้ แล้วจะคู่ควรกับคำว่าประจำราชสำนักนี้ได้อย่างไร”

ติ้งเป่ยโหวเบียดออกมาจากกลุ่มผู้คน

เขาเพิ่งจะเดินมาถึงบริเวณนี้ ก็ได้เห็นไป๋ชิงหลิงถูกอู๋กั๋วกงกับท่านอ๋องฮุ่ยขู่เข็ญอยู่

เขากล่าวขึ้นด้วยความเดือดดาลว่า“ท่านอ๋องฮุ่ย อู๋กั๋วกง พวกท่านทำเป็นเหมือนจวนติ้งเป่ยโหวของข้าไม่มีคนหรือ คิด…..”

“ท่านพ่อ น้องช่วยได้ เมื่อครู่นางฝังพระชายารองหวู่หนึ่งเข็ม พระชายารองหวู่ก็ได้สติแล้ว”ไป๋จิ่นกล่าวตัดบทติ้งเป่ยโหวด้วยความร้อนใจ

นางไม่อยากให้ติ้งเป่ยโหวออกมาก่อกวนเรื่องราวดีๆของนางในเวลานี้

ทั้งสามท่านล้วนเป็นขุนนางโดดเด่นมีความสามารถด้านการทหาร หากต่อสู้กันขึ้นมาจริงๆ เช่นนั้นก็ไม่จบไม่สิ้นแล้ว

จุดมุ่งหมายของนางคือต้องการให้ไป๋ชิงหลิงตาย !

ติ้งเป่ยโหวจ้องมองไป๋จิ่นด้วยความโมโห ตอนที่กำลังจะกล่าวตำหนินาง

ไป๋ชิงหลิงได้เอื้อมมือมาดึงแขนเสื้อของติ้งเป่ยโหว “ท่านพ่อ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้งแล้ว อย่างไรข้าก็ยังยืนยันคำเดิม สามารถรักษาพระชายารองทั้งสองนั้นได้ แต่จำเป็นต้องจะต้องให้ค่าออกตรวจข้า อีกอย่าง ข้าไม่สามารถรับรองได้ว่าทั้งสองจะฟื้นฟูกลับมาเหมือนคนปกติได้ หากท่านอ๋องฮุ่ยกับอู๋กั๋วกงยินยอมให้ข้ารักษา ข้าจะใช้พละกำลังความสามารถทั้งหมด แต่หากต้องใช้ชีวิตของข้ามารับประกันแทนพระชายารองทั้งสองท่าน เช่นนั้นข้าทำตามคำสั่งได้อย่างลำบากแล้ว”

“เด็กอวดดี ! แม้แต่อาการวิกลจริตเจ้าก็รักษาไม่ได้ ยังจะมีชีวิตอยู่ทำไม!”ตั้งแต่ต้นจนจบท่านอ๋องฮุ่ยไม่ยอมลดละให้เลย

เขาคิดว่า มีเพียงชีวิตรับประกัน เหล่าหมอประจำราชสำนักเหล่านี้ถึงจะพยายามรักษาผิงหยางได้

อู๋กั๋วกงพยักหน้ารับกล่าวว่า“ได้ เช่นนั้นเชิญหมอหญิงไป๋ช่วยรักษาพระชายารองหวู่ด้วย ไม่ว่าจะดีหรือร้าย จวนกั๋วกงจะไม่มีทางถามหาสืบเสาะความรับผิดชอบจากเจ้า”

ไป๋จิ่นได้ยินอย่างนั้น ก็ได้แอบทำเสียงเหอะอยู่ภายในใจ

ตอนนี้นางเป็นพระชายารองหวู่ จวนกั๋วกงไม่สืบสาวเอาความ ไม่ได้หมายความว่าจวนท่านอ๋องต้วนไม่ทำสักหน่อย

เพียงแค่ไป๋ชิงหลิงรักษาไม่ได้ นางจะต้องให้ท่านอ๋องต้วนสืบสาวเอาความอย่างแน่นอน

ครั้งนี้ นางอยากจะรู้นักว่าไป๋ชิงหลิงจะโอ้อวดอย่างไร

“ได้ ในเมื่อจวนกั๋วกงตอบรับแล้ว เช่นนั้นขอให้ท่านอ๋องต้วนรับรองกับหม่อมฉันด้วยเพคะ ไม่ว่าหม่อมฉันจะรักษาพระชายารองหวู่ได้หรือไม่นั้น ท่านอ๋องก็จะไม่สืบเสาะเอาความรับผิดชอบจากหม่อมฉัน”ไป๋ชิงหลิงมองไปทางหรงฉี่

ไป๋จิ่นสีหน้าเปลี่ยนทันที เพราะคำพูดของไป๋ชิงหลิงนางแทบจะอาเจียนออกมาเป็นเลือด

ไป๋ชิงหลิงคนนี้ คิดไม่ถึงว่าสมองจะกำกวมซับซ้อนกว่าเมื่อห้าปีก่อน นางรู้จักที่จะให้ท่านอ๋องต้วนรับรองให้ด้วย

นังสารเลวนี่ ! !

แน่นอนว่าทางด้านของหรงฉี่ไม่มีอะไรจะพูดหรอก

แน่นอนว่าเขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าพระชายารองทั้งสองจะสามารถฟื้นฟูให้กลับมาเป็นปกติได้

“ได้ ไม่ว่าพระชายารองหวู่จะสามารถรักษาหายได้ทั้งหมดหรือไม่นั้น ข้าล้วนไม่มีทางสืบสาวเอาเรื่องเจ้า กลับกัน หากเจ้ารักษาพระชายารองหวู่หายได้ ข้าจะมีรางวัลใหญ่ให้”หรงฉี่กล่าว

ไป๋ชิงหลิงหันหน้ามา สายตาจ้องมองหรงเยี่ย สีหน้าเปล่งประกาย กล่าวว่า “ท่านอ๋องหรง รบกวนท่านเป็นพยานบุคคลให้ข้าด้วย”

หรงเยี่ยเลิกคิ้วขึ้น :“พยานบุคคล?”

“อืม ท่านไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เพียงแค่ตอนที่ข้าไร้หนทางที่จะรักษาพระชายารองหวู่ และตอนอู๋กั๋วกงกับท่านอ๋องต้วนโกรธข้า ท่านก็ค่อยๆเตือนสติพวกเขา ว่าวันนี้รับปากกับข้าแล้วที่จวนท่านอ๋องต้วน”

ตอนที่ไป๋ชิงหลิงกล่าวจบ อู๋กั๋วกง ท่านอ๋องต้วน และไป๋จิ่น ทั้งสามคนรู้สึกช้ำในอย่างมาก !

ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักชั่วดีจริงๆ !

พวกเขาเป็นคนประเภทที่จะกลับคำพูดหรือ ! !

“ได้”หรงเยี่ยกล่าว“ระหว่างที่หมอหญิงไป๋รักษาพระชายารองหวู่ หากเกิดอะไรที่ไม่คาดคิดขึ้น ข้าจะไม่มีทางนั่งดูอย่างนิ่งเฉยแน่”

ไป๋ชิงหลิงได้ยินคำนี้ ชะงักงันพักหนึ่ง จึงได้เงยหน้าสบตาเขา…..

และเขาก็หลุบตาลง สายตาไม่ได้อบอุ่น แต่ทว่ากลับรู้สึกว่าอ่อนโยนกว่าคนทั่วไป

เหมือนดวงตาของเขาสามารถพูดได้ คล้ายกับว่ากำลังด่าทอนาง :คนโง่ ยังไม่รีบขอบคุณข้าอีก

“หมอหญิงไป๋เป็นคนของไทเฮา ข้าไม่อยากให้แคว้นหรงสูญเสียบุคคลที่มีความสามารถ อู๋กั๋วกง ท่านว่าไหม!”หรงเยี่ยเบนสายตามอง

ดวงตาที่เดิมมีความอบอุ่นอ่อนโยนอยู่บ้าง แต่ทว่าตอนนี้ได้เย็นชาลงแล้ว

อู๋กั๋วกงกล่าวแสดงออกด้วยความเคารพว่า “ท่านอ๋องหรงพูดถูก หมอหญิงไป๋เป็นคนที่มีความรู้ทางการแพทย์ เมื่อครู่กระหม่อมเห็นนางปักเข็มลงไป ก็ทำให้พระชายารองหวู่ตื่นได้ เมื่อครู่เสียมารยาทแล้ว”

“แต่ท่านอ๋องฮุ่ย ท่านทำให้แม่นางน้อยตกใจ ข้าว่าไร้กะจิตกะใจที่จะรักษาองค์หญิงผิงหยางแล้ว”

“เชอะ คนแก่ขาดความรู้ แม่สาวน้อยคนนี้กำลังหลอกท่านอยู่”ท่านอ๋องฮุ่ยจ้องมองไป๋ชิงหลิงด้วยสายตาเยือกเย็น

อยู่ที่ของเขา รักษาผิงหยางไม่หาย ก็ต้องตาย

เพราะฉะนั้น เป็นเพราะองค์หญิงผิงหยางเลยมีหมอประจำราชสำนักจำนวนไม่น้อยที่ตายในมือของท่านอ๋องฮุ่ย

เขาหันไปมององค์หญิงผิงหยางที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง แล้วตะคอกว่า“หามองค์หญิงกลับเรือน ข้าไม่เชื่อ ว่าจะจัดการกับแม่สาวน้อยคนนี้ไม่ได้!”

ตอนพูดคำว่า“แม่สาวน้อย” อ๋องฮุ่ยก็จ้องมองไป๋ชิงหลิงด้วยสายตาเย็นชาอีกครั้ง

สายตานี้ มองจนทำให้หนังศีรษะของไป๋ชิงหลิงชาวาบ

ไม่ใช่เพราะนางกลัวท่านอ๋องฮุ่ยผู้นี้นะ

แต่รู้สึกว่าสายตานี้ไม่เหมือนคนที่มีชีวิตอยู่ ต่อให้ตอนนั้นเจออ๋องหรงครั้งแรก ความหวาดกลัวที่นางมีต่ออ๋องหรงเป็นเพียงแค่หวาดกลัวชื่อเสียงบารมีเขา

แต่ท่านอ๋องฮุ่ยผู้นี้ จ้องมองด้วยสายตาทำลายล้างความน่าเกรงขามแบบไม่กระพริบตา……เหมือนกับผีดุร้ายมาก! !

ไม่นานคนที่มุงรายล้อมอยู่บริเวณนี้ก็กระจายออกไป ดื่มเหล้ากันต่อ !

หรงฉี่ให้พระชายารองหวู่อยู่ที่หอลี่ว์เซิน ส่วนพระชายาเลี่ยวให้อยู่หอลี่ว์อี้ สถานที่อยู่ของทั้งสองพระชายารอง เป็นทะเลสาบสองแห่งหันหน้าเข้าหากัน

ท่านอ๋องฮุ่ยไม่ได้พูดข้อเรียกร้องประณีประนอมกับไป๋ชิงหลิง เพราะฉะนั้นนางเลยสนใจแค่พระชายารองหวู่ก็พอ

ก่อนที่ไป๋ชิงหลิงจะไปที่หอลี่ว์เซิน นางได้เอาไป๋ชงเซิงให้หรงเยี่ย

เพราะว่าติ้งเป่ยโหวไปที่หอจิ่นเซวียน

“ช่วยข้าดูนางด้วย อย่าให้นางวิ่งไปทั่วนะ”ไป๋ชิงหลิงดันลูกไปตรงหน้าเขา

หรงเยี่ยกวาดสายตามอง ตอบกลับว่า “อืม”

ไป๋ชิงหลิงหมุนตัวเดินไป แต่หรงเยี่ยได้เรียกไว้ “วันนี้เจ้านับว่าบาดหมางกับท่านอ๋องฮุ่ยแล้ว เขาไม่มีทางวางมือจากเจ้าแน่”

ฝีเท้าไป๋ชิงหลิงชะงักเล็กน้อย หันกลับไปมองเขากล่าวว่า“ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด เขาทำอะไรข้าได้!”

“คนโง่”หรงเยี่ยเดินมาข้างหน้าหนึ่งก้าว ดึงนางมาอยู่ตรงหน้าของตนเอง กล่าวว่า “เขาสามารถบอกฝ่าบาทได้ว่าต้องการเจ้า เขาขออะไรฝ่าบาทก็ได้หมด อีกทั้งเขาเป็นเสนาบดีขุนนางที่การทหารโดดเด่น เคยช่วยชีวิตฝ่าบาทด้วย เขาบอกฝ่าบาทว่าต้องการหมอหญิงกระจอกจิ๊บจ๊อยคนหนึ่ง เจ้าคิดว่า….เจ้าสำคัญหรือเสนาบดีขุนนางที่มีอำนาจกุมทหารอยู่ในมือกว่าหนึ่งแสนนายสำคัญ?”

ไป๋ชิงหลิงสะดุ้งโหยงทันที

คำพูดของหรงเยี่ยได้ตักเตือนสตินางแล้ว

“เพราะฉะนั้น ฝ่าบาทจะมอบเอาข้าให้ท่านอ๋องฮุ่ยได้แน่นอน !”

ไป๋ชิงหลิงเกลียดชังท่านอ๋องฮุ่ย สายตาที่เขามองนางเมื่อครู่ ทำให้นางรู้สึกไม่สบายตัวเลย

“ใช่!”

“มีวิธีไหนบ้าง ที่ทำให้ข้าไม่ต้องไปกับท่านอ๋องฮุ่ยนั่น”นางสามารถรักษาองค์หญิงผิงหยาง แต่นางไม่อยากรักษาคนคนหนึ่งภายใต้สถานการณ์ที่ถูกคนอื่นกดดัน

นี่เรียกว่าขู่เข็ญ !

มันไม่เหมือนกับการที่อ๋องหรงบังคับขู่เข็ญนาง

“เจ้าดูแลพระชายารองหวู่ก่อน”หรงเยี่ยกล่าวอย่างรายเรียบ

ไป๋ชิงหลิงทอดหายใจออกมาเบาๆ“ขอบคุณมากที่เตือน ข้าไปดูก่อนนะ”

นางหมุนตัวแล้วเดินไปที่หอลี่ว์เซินกับคนรับใช้

หรงเยี่ยมองแผ่นหลังของนาง จนตอนที่นางหายวับไป เขาถึงได้สติกลับมา

เขานั่งยองๆ แล้วโอบอุ้มเด็กทั้งสองไว้ในอ้อมกอด ลุกขึ้นกล่าวกับอิงอู๋ว่า“เอาคนมาจากทหารองครักษ์เหยี่ยวดำหกคน และคุ้มกันนางทุกฝีก้าวด้วย”