ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 144

เมื่อมาถึงหอลี่ว์เซิน ไป๋ชิงหลิงก็หยุดและพูดกับอิงเหลียนว่า：“ไปตรวจสอบอ๋องฮุ่ย ข้าต้องการรู้เบื้องลึกทั้งหมดของเขา”

ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมไม่มีเรื่องราวใด ๆ เกี่ยวกับอ๋องฮุ่ยผู้นี้เลย จะเห็นได้ว่าก่อนหน้านี้เจ้าของร่างเดิมไม่ได้มีการติดต่อกับอ๋องฮุ่ย

แต่ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา นางพอจะเคยได้ยินพฤติกรรมของอ๋องฮุ่ยผู้นี้อยู่บ้าง

เพียงแต่เป็นเรื่องจุกจิกเล็กน้อยเท่านั้น

นางไม่อยากให้ตนเองตกอยู่ในอันตราย และไม่อยากถูกบีบบังคับ จึงต้องหาทางตอบโต้

อิงเหลียนกล่าวว่า：“นายท่านต้องการให้ข้าน้อยติดตามท่านไปทุกย่างก้าว ผู้น้อยอาจจะไปช้าหน่อยนะขอรับ”

“ไม่ต้อง เจ้าไปเดี๋ยวนี้เลย เรื่องนี้สำคัญกับข้ามาก เกรงว่าหากชักช้าจะไม่ทันการ”

วันนี้ผู้สูงศักดิ์ล้วนแต่อยู่ที่นั่น อ๋องต้วนกับไป๋จินคงไม่กล้าที่จะลงมือฆ่านางอีก

อิงเหลียนยังคงเป็นกังวล

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วและกล่าวอย่างเคร่งขรึม：“ยังมีซังจวี๋ ชิงจู๋ และซวงเหมยอยู่ข้างกายข้า พวกนางเหมาะที่จะเป็นสาวใช้ข้างกายข้ามากกว่า เจ้ารีบไปได้เถอะ”

อิงเหลียนเงยหน้าขึ้นไปมองซังจวี๋ที่อยู่ข้างหลังไป๋ชิงหลิง

ไม่เข้าตาเอาเสียเลย

ชิงจู๋มีอุปนิสัยที่ค่อนข้างอารมณ์ร้อน เมื่อเห็นสายตาที่ดูถูกของอิงเหลียน นางก็กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า：นายท่านของพวกเรา พวกเราดูแลเองได้ ในเมื่อท่านอ๋องหรงยกเจ้าให้กับนายท่านของข้าแล้ว เช่นนั้นตอนนี้ท่านอ๋องหรงก็ไม่ใช่เจ้านายของเจ้า เจ้าต้องเชื่อฟังนายท่านของข้า”

“เจ้า——”

“หากเจ้าไม่ปฏิบัติตามกฎของข้า เช่นนั้นก็กลับไปเสีย” แม้ว่าคำพูดของชิงจู๋จะค่อนข้างมีอคติ แต่ก็ไม่ได้ผิดทั้งหมด

ตอนนี้นางต้องการให้ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำช่วยนาง

แต่ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำผู้นี้ มีเพียงนายท่านคนก่อนของเขาอยู่ในสายตา เช่นนั้นนางก็ไม่ต้องการ

อิงเหลียนก้มหน้าและคำนับ：“ขอรับ”

หลังจากพูดจบ อิงเหลียนก็หันหลังเดินจากไป

ซังจวี๋ยื่นมือออกมาดึงชิงจู๋：“ชิงจู๋ เจ้าให้เกียรติผู้อื่นหน่อย อย่าทำให้แม่นางลำบากใจ”

“เขาดูถูกพวกเรา ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำช่างไม่ธรรมดา” ชิงจู๋ไม่ยอม

ซวงเหมยลูบคมดาบของตนเองเบา ๆ แล้วตีชิงจู๋：“ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำนั้นเก่งกาจ ในตอนนั้นพวกเขาติดตามอ๋องหรงไปออกรบ ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่สามารถกลับมายังเมืองหลวงได้ ล้วนเป็นผู้ที่รอดพ้นจากความตาย”

ไป๋ชิงหลิงถอนหายใจ ดีที่ซวงเหมยยังคงเข้าใจ

“พวกเจ้าอย่าทะเลาะกัน เดี๋ยวผู้อื่นจะคิดว่าพวกเจ้าไม่สามัคคีกัน”

ทั้งสามคนตอบพร้อมกันว่า：“เจ้าค่ะ”

ไป๋ชิงหลิงทิ้งพวกนางไว้นอกข้างนอก และเดินไปที่หอลี่ว์เซินเพียงลำพัง

คนของจวนกั๋วกงล้วนอยู่ที่นั่น แม้แต่พระชายาสามที่เพิ่งแต่งงานกับท่านอ๋องสามเมื่อต้นปีก็ยังนั่งรออยู่บนเก้าอี้นวมด้วย

ไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไปและคำนับพระชายาสาม

สาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ พระชายาสามรีบตะโกนด้วยสีหน้าบูดบึ้งในทันทีว่า：พระชายาสามทรงรอท่านอยู่ที่นี่นานแล้ว แต่ท่านก็ยังเอ้อระเหยลอยชาย เป็นเพราะท่านไม่มีความชำนาญในวิชาแพทย์ จึงไม่กล้าก้าวเข้ามา หรือว่าท่านไม่เห็นพระชายาสามและจวนอู๋กั๋วกงอยู่ในสายตา”

เส้าชุ่ยสาวใช้ที่หน้าตาสะสวยและรูปร่างอรชรกล่าว

นางตำหนิไป๋ชิงหลิงด้วยใบหน้าที่ดูเคร่งขรึม

แต่ไม่มีใครในจวนในจวนกั๋วกงพูดแทนไป๋ชิงหลิงเลย

ไป๋ชิงหลิงรู้ดีว่าคนในจวนในจวนกั๋วกง ไม่สามารถทำอะไรกับนางได้ ทำได้เพียงแสดงอำนาจข่มนางเท่านั้น

พระชายาสามเป็นคุณหนูสี่ของจวนกั๋วกง และนางก็เป็นหน้าเป็นตาให้กับจวนกั๋วกงด้วย

“วิชาแพทย์ของข้าชำนาญหรือไม่ชำนาญ ท่านอู๋กั๋วกงกับฮูหยินอาวุโสยังเข้าใจ แล้วเจ้าจะสงสัยอะไร？”

เส้าชุ่ยสีหน้าเปลี่ยนในทันที

ไป๋ชิงหลิงกล่าวเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่ากำลังบอกคนในจวนกั๋วกงว่าพระชายาสามของพวกนางสงสัยการตัดสินใจของท่านอู๋กั๋วกงกับฮูหยินอาวุโส