ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 145

ยิ่งอู๋กั๋วกงได้ยินประโยคหลัง เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าข่าวลือจากโลกภายนอกนั้นไร้สาระมาก

เมื่อสามปีก่อน หมอหลวงฮั่วของสำนักหมอหลวงก็พูดเช่นเดียวกัน แต่ก็ไม่สามารถรักษาอาการของพระชายารองหวู่ได้

ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะตั้งความหวังกับหญิงผู้นี้มากเกินไป

“อาการวิกลจริตเป็นเพราะหลังจากที่พระชายารองหวู่ความจำเสื่อม นางได้รับผลกระทบทางอารมณ์จากการใกล้ชิดกับผู้คนหรือสิ่งต่าง ๆ ที่คุ้นเคย หากต้องการจะรักษาอาการวิกลจริต จะต้องรักษาอาการความจำเสื่อมของพระชายารองหวู่เสียก่อน”

ไป๋ชิงหลิงพูดจนจบด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง

นางจะไม่พูดถึงอะไรที่ไม่เกี่ยวกับอาการวิกลจริต

“รักษาอาการความจำเสื่อม พูดง่ายแต่ทำยาก แม้กระทั่งหมอหลวงฮั่วก็จนปัญญา” อู่กั๋วกงกล่าว

ไป๋ชิงหลิงก็ยอมรับคำพูดของเขาเช่นกัน：“เป็นจริงเช่นนั้น ข้าจะสั่งยาเพื่อสลายเลือดคั่ง ให้พระชายารองหวู่เสวยให้ตรงเวลา ส่วนจะสามารถสลายเลือดคั่งเพื่อฟื้นฟูความทรงจำได้หรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของนาง”

“นี่คงเป็นวิธีเดียว” หลังจากพูดจบ อู่กั๋วกงก็ถอนหายใจ

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้น ทันใดนั้นพระชายารองหวู่ก็คว้าแขนเสื้อของนางไว้

ไป๋ชิงหลิงหันหลังไปมองในทันที

และเห็นแววตาที่เร่าร้อนพระชายารองหวู่จ้องมองมาที่นาง

มีอารมณ์ที่ซับซ้อนฉายออกมาผ่านแววตาของนาง ไป๋ชิงหลิงเห็นการร้องขอความช่วยเหลือในแววตาของพระชายารองหวู่

นาง……กำลังขอความช่วยเหลือจากตนเอง！

อู๋กั๋วกงรีบผลักพระชายารองหวู่ออกไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กดนางลงบนเตียง และพูดกับไป๋ชิงหลิงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม：“เจ้าไปเขียนใบสั่งยาเถอะ”

“เดี๋ยวข้าจะสั่งยาเพื่อให้พระชายารองหวู่นอนหลับให้มากขึ้น เพื่อไม่ให้ตื่นมาทำร้ายผู้อื่น” ไป๋ชิงหลิงมองไปที่พระชายารองหวู่ด้วยแววตาที่ราบเรียบ

และใช้คำพูดเพื่อบอกใบ้พระชายารองหวู่ คำว่านอนหลับให้มากขึ้น คืออย่าผลีผลามทำทำร้ายผู้อื่น

พระชายารองหวู่เข้าใจ

นางเผชิญหน้าและหลับตาลง

ไป๋ชิงหลิงเขียนใบสั่งยาและมอบให้อู๋กั๋วกง

เพื่อรักษาคน นางจะเขียนใบสั่งยา จัดยา และต้มยาด้วยตนเองในแต่ละขั้นตอน

แต่สถานการณ์ในตอนนี้ เกรงว่าอู๋กั๋วกงจะไม่ยอมให้นางทำด้วยตนเอง

ดูเหมือนว่าหากนางต้องการรู้สาเหตุที่แท้จริงของพระชายารองหวู่ นางต้องหาโอกาสที่จะได้อยู่กับพระชายารองหวู่ตามลำพัง

ในตอนเย็น อู่กั๋วกงให้คนไปส่งไป๋ชิงหลิงออกไปจากจวนอ๋อง

เพราะเกรงว่านางจะใกล้ชิดกับพระชายารองหวู่มากเกินไป

เมื่อไป๋ชิงหลิงเดินออกจากประตูด้านข้างของจวนอ๋อง ทันใดนั้นร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้านาง

นางยังไม่ทันได้ตอบโต้ อีกฝ่ายก็เดินมาข้างหน้าและโอบเอวของนาง จากนั้นก็พานางกระโดดขึ้นไปบนหลังคาสูง

ไป๋ชิงหลิงอุทานด้วยความตกใจ：“ท่าน……ท่านปล่อยข้าลงเดี๋ยวนี้ ปล่อยข้าลง……”

“เจ้ากอดข้าไว้” หรงเยี่ยกอดเอวของนางไว้แน่น เพื่อป้องกันไม่ให้นางดิ้นจนตกลงไป

ไป๋ชิงหลิงไม่สามารถสนใจอะไรได้มากนัก และยื่นมือออกไปโอบเอวของเขาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางซุกอยู่ในอ้อมแขนของเขา และไม่กล้าที่จะมองลงไป

หร่งเยี่ยตัวสั่นเล็กน้อย และก้มลงไปมองผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ในอ้อมแขน ดวงตาของเขาหรี่ลง

นางกอดเขาเป็นครั้งแรก

เขารู้สึกดีไม่น้อยเลย

“ท่านจะพาข้าไปไหน ข้าจะกลับไปหาเอ๋อร์ซือที่เรือนชิงซิน ท่านแล่อยข้าลงเดี๋ยวนี้” ไป๋ชิงหลิงอยู่ในอ้อมแขนของเขาและไม่กล้าที่จะขยับ

หรงเยี่ยไม่สนใจนาง

ร่างของเขาลอยขึ้นสูงและต่ำ เหาะข้ามบ้านเรือนและต้นไม้ไปยังที่ค่ายทหารซีเซี่ยว จากนั้นก็ปล่อยให้ไป๋ชิงหลิงลง

เขาจับมือของไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไปข้างใน

“ท่านอ๋องหรง ท่านกำลังทำอะไร ข้าเป็นคนนอกจะเข้าไปในค่ายทหารได้อย่างไร” ได้ยินมาว่าคนนอกที่เข้ามาไปในค่ายทหารจะต้องถูกตัดหัว

นางยังไม่อยากตาย

เขาโอบเอวของนางและกอดนางไว้แน่นในอ้อมแขน จากนั้นก็กล่าวว่า：“ข้าต้องการเจ้า！”

ต้องการนาง……

เขามีความคิดที่จะทำมิดีมิร้ายกับนางในค่ายทหาร

วันนี้ที่จวนอ๋องต้วน นางชิงไหวชิงพริบกับอู๋กั๋วกงก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว