ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 145

ยิ่งอู๋กั๋วกงได้ยินประโยคหลัง เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าข่าวลือจากโลกภายนอกนั้นไร้สาระมาก

เมื่อสามปีก่อน หมอหลวงฮั่วของสำนักหมอหลวงก็พูดเช่นเดียวกัน แต่ก็ไม่สามารถรักษาอาการของพระชายารองหวู่ได้

ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะตั้งความหวังกับหญิงผู้นี้มากเกินไป

“อาการวิกลจริตเป็นเพราะหลังจากที่พระชายารองหวู่ความจำเสื่อม นางได้รับผลกระทบทางอารมณ์จากการใกล้ชิดกับผู้คนหรือสิ่งต่าง ๆ ที่คุ้นเคย หากต้องการจะรักษาอาการวิกลจริต จะต้องรักษาอาการความจำเสื่อมของพระชายารองหวู่เสียก่อน”

ไป๋ชิงหลิงพูดจนจบด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง

นางจะไม่พูดถึงอะไรที่ไม่เกี่ยวกับอาการวิกลจริต

“รักษาอาการความจำเสื่อม พูดง่ายแต่ทำยาก แม้กระทั่งหมอหลวงฮั่วก็จนปัญญา” อู่กั๋วกงกล่าว

ไป๋ชิงหลิงก็ยอมรับคำพูดของเขาเช่นกัน：“เป็นจริงเช่นนั้น ข้าจะสั่งยาเพื่อสลายเลือดคั่ง ให้พระชายารองหวู่เสวยให้ตรงเวลา ส่วนจะสามารถสลายเลือดคั่งเพื่อฟื้นฟูความทรงจำได้หรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของนาง”

“นี่คงเป็นวิธีเดียว” หลังจากพูดจบ อู่กั๋วกงก็ถอนหายใจ

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้น ทันใดนั้นพระชายารองหวู่ก็คว้าแขนเสื้อของนางไว้

ไป๋ชิงหลิงหันหลังไปมองในทันที

และเห็นแววตาที่เร่าร้อนพระชายารองหวู่จ้องมองมาที่นาง

มีอารมณ์ที่ซับซ้อนฉายออกมาผ่านแววตาของนาง ไป๋ชิงหลิงเห็นการร้องขอความช่วยเหลือในแววตาของพระชายารองหวู่

นาง……กำลังขอความช่วยเหลือจากตนเอง！

อู๋กั๋วกงรีบผลักพระชายารองหวู่ออกไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กดนางลงบนเตียง และพูดกับไป๋ชิงหลิงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม：“เจ้าไปเขียนใบสั่งยาเถอะ”

“เดี๋ยวข้าจะสั่งยาเพื่อให้พระชายารองหวู่นอนหลับให้มากขึ้น เพื่อไม่ให้ตื่นมาทำร้ายผู้อื่น” ไป๋ชิงหลิงมองไปที่พระชายารองหวู่ด้วยแววตาที่ราบเรียบ

และใช้คำพูดเพื่อบอกใบ้พระชายารองหวู่ คำว่านอนหลับให้มากขึ้น คืออย่าผลีผลามทำทำร้ายผู้อื่น

พระชายารองหวู่เข้าใจ

นางเผชิญหน้าและหลับตาลง

ไป๋ชิงหลิงเขียนใบสั่งยาและมอบให้อู๋กั๋วกง

เพื่อรักษาคน นางจะเขียนใบสั่งยา จัดยา และต้มยาด้วยตนเองในแต่ละขั้นตอน

แต่สถานการณ์ในตอนนี้ เกรงว่าอู๋กั๋วกงจะไม่ยอมให้นางทำด้วยตนเอง

ดูเหมือนว่าหากนางต้องการรู้สาเหตุที่แท้จริงของพระชายารองหวู่ นางต้องหาโอกาสที่จะได้อยู่กับพระชายารองหวู่ตามลำพัง

ในตอนเย็น อู่กั๋วกงให้คนไปส่งไป๋ชิงหลิงออกไปจากจวนอ๋อง

เพราะเกรงว่านางจะใกล้ชิดกับพระชายารองหวู่มากเกินไป

เมื่อไป๋ชิงหลิงเดินออกจากประตูด้านข้างของจวนอ๋อง ทันใดนั้นร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้านาง

นางยังไม่ทันได้ตอบโต้ อีกฝ่ายก็เดินมาข้างหน้าและโอบเอวของนาง จากนั้นก็พานางกระโดดขึ้นไปบนหลังคาสูง

ไป๋ชิงหลิงอุทานด้วยความตกใจ：“ท่าน……ท่านปล่อยข้าลงเดี๋ยวนี้ ปล่อยข้าลง……”

“เจ้ากอดข้าไว้” หรงเยี่ยกอดเอวของนางไว้แน่น เพื่อป้องกันไม่ให้นางดิ้นจนตกลงไป

ไป๋ชิงหลิงไม่สามารถสนใจอะไรได้มากนัก และยื่นมือออกไปโอบเอวของเขาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางซุกอยู่ในอ้อมแขนของเขา และไม่กล้าที่จะมองลงไป

หร่งเยี่ยตัวสั่นเล็กน้อย และก้มลงไปมองผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ในอ้อมแขน ดวงตาของเขาหรี่ลง

นางกอดเขาเป็นครั้งแรก

เขารู้สึกดีไม่น้อยเลย

“ท่านจะพาข้าไปไหน ข้าจะกลับไปหาเอ๋อร์ซือที่เรือนชิงซิน ท่านแล่อยข้าลงเดี๋ยวนี้” ไป๋ชิงหลิงอยู่ในอ้อมแขนของเขาและไม่กล้าที่จะขยับ

หรงเยี่ยไม่สนใจนาง

ร่างของเขาลอยขึ้นสูงและต่ำ เหาะข้ามบ้านเรือนและต้นไม้ไปยังที่ค่ายทหารซีเซี่ยว จากนั้นก็ปล่อยให้ไป๋ชิงหลิงลง

เขาจับมือของไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไปข้างใน

“ท่านอ๋องหรง ท่านกำลังทำอะไร ข้าเป็นคนนอกจะเข้าไปในค่ายทหารได้อย่างไร” ได้ยินมาว่าคนนอกที่เข้ามาไปในค่ายทหารจะต้องถูกตัดหัว

นางยังไม่อยากตาย

เขาโอบเอวของนางและกอดนางไว้แน่นในอ้อมแขน จากนั้นก็กล่าวว่า：“ข้าต้องการเจ้า！”

ต้องการนาง……

เขามีความคิดที่จะทำมิดีมิร้ายกับนางในค่ายทหาร

วันนี้ที่จวนอ๋องต้วน นางชิงไหวชิงพริบกับอู๋กั๋วกงก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว

เขายังคิดเรื่องเช่นนั้นอีก

ไป๋ชิงหลิงกล่าวอย่างโกรธเคือง：“หรงเยี่ย เมื่อเช้านี้ท่านยังบอกข้าว่าท่านจะตามจีบข้าด้วยวิธีการที่เหมาะสม และจะไม่บังคับให้ข้าทำในสิ่งที่ข้าไม่อยากทำ ยังไม่ทันข้ามวัน ท่านก็กลับเสียแล้ว ท่าน……ปล่อยข้า”

หรงเยี่ยแข็งแรงมากและนางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

นางจึงทำได้เพียงนั่งลงบนพื้น

แต่นางลืมไปว่าชายที่อยู่ตรงหน้านางคืออ๋องหรง！

เมื่อเห็นว่านางลงไปนั่งบนพื้นด้วยใบหน้าที่โกรธเคือง หรงเยี่ยก็กล่าวเบา ๆ ว่า：“ในค่ายมีทหารที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสหลายสิบนาย และมีคนหนึ่งถูกดาบแทงเข้าที่ท้องน้อย ข้าคิดว่าเจ้าสามารถเย็บแผลให้เขาได้”

เอ่อ……

ไป๋ชิงหลิงที่นั่งอยู่บนพื้นตกตะลึง

“เจ้าคิดว่าข้าต้องการอะไรจากเจ้า？” เขาโน้มตัวลงและใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาก็ค่อย ๆ ใกล้เข้ามา

ใบหน้าเล็ก ๆ ของไป๋ชิงหลิงแดงก่ำในทันที นางยื่นมือออกไปผลักเขาและกล่าวว่า：“ผู้บาดเจ็บอยู่ที่ไหน ท่านรีบพาข้าไปสิ”

นางรีบลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว

หรงเยี่ยรู้ว่าสถานการณ์เร่งด่วน เขาจึงไม่โต้เถียงกับนางและพานางเข้าไปในค่ายทหาร

จากนั้นก็เข้าไปในกระโจมหนึ่ง

ในกระโจม มีทหารสิบแปดนายนอนอยู่บนเตียง

และทหารเสนารักษ์กำลังรักษาบาดแผลให้ผู้บาดเจ็บ

ผู้ป่วยที่ถูกแทงที่ท้องน้อยนอนอยู่ด้านในสุด และทหารเสนารักษ์สองคนกำลังกดบาดแผลของเขาอยู่

หรงเยี่ยหยิบกล่องเครื่องมือแพทย์ของนางมาให้นาง：“ต้องทำอย่างไร？”

“สภาพแวดล้อมที่สะอาด ที่นี่ไม่เหมาะสำหรับการเย็บแผลให้เขา ท่านต้องรีบหน่อย มิเช่นนั้นเขาจะเสียเลือดมากเกินไปและอาจตายได้” ไป๋ชิงหลิงทำการตรวจดู

ผู้บาดเจ็บไม่รู้สึกตัว เขาต้องได้รับการให้เลือด

แต่ไป๋ชิงหลิงต้องรู้หมู่เลือดของเขาก่อน

ตอนที่นางกำลังเก็บเลือดของผู้บาดเจ็บ หรงเยี่ยก็ได้จัดเตรียมกระโจมเดี่ยว และเคลื่อนย้ายเขาออกไป

“พวกเจ้าออกไปให้หมด”

“ข้าจะรอเจ้าอยู่ข้างนอก หากเจ้าต้องการข้า ก็เรียกได้เลย”

เมื่อได้ยินคำว่า “ต้องการ” ใบหน้าของไป๋ชิงหลิงก็แดงก่ำอีกครั้งและกล่าวอย่างกระฟัดกระเฟียดว่า：“ไม่ต้องการ ท่านออกไปเถอะ ข้าต้องแข่งกับเวลา”

“อืม” หรงเยี่ยหันหลังออกไปจากกระโจม

เมื่อเห็นว่าเขาออกไปแล้ว ไป๋ชิงหลิงก็หยิบอุปกรณ์การแพทย์ที่จำเป็นออกมาจากห้วงมิติเวลา

ถ้าลี่ว์อีอยู่ที่นี่ก็คงดี ลี่ว์อีเป็นผู้ช่วยที่ดีของนาง

คราวหน้านางจะพาลี่ว์อีตามมาด้วย

นางต้องไปโรงหมอและรับสมัครคนที่มีความสามารถมาช่วยงานนาง

เมื่อถึงเวลานั้นก็จะสามารถช่วยเหลือผู้คนที่ได้มากขึ้น

นางใช้เวลาหนึ่งชั่วยามในการเย็บแผลของผู้บาดเจ็บ และสังเกตอาการของเขาต่ออีกครึ่งชั่วยาม

เมื่อเห็นว่าข้อมูลบนอุปกรณ์การแพทย์เป็นปกติแล้ว ไป๋ชิงหลิงจึงวางใจและเก็บอุปกรณ์ทั้งหมด จากนั้นก็เดินออกไปจากกระโจม

คนที่เฝ้าอยู่นอกกระโจม ไม่ใช่หรงเยี่ย แต่เป็นอิงอู๋：“แม่นางไป๋ ฝ่าบาททรงเสด็จมาที่นี่”

“ให้คนไปคอยเฝ้าผู้บาดเจ็บข้างใน ตอนนี้เขาไม่เป็นอะไรมากแล้ว”

อิงอู๋กวักมือเรียกให้ทหารสองนายมาเฝ้าผู้บาดเจ็บในทันที

หลังจากนั้นอิงอู๋ก็บอกไป๋ชิงหลิงว่าฝ่าบาทต้องการพบนาง

ไป๋ชิงหลิงเดินตามอิงอู๋ไปยังกระโจมใหญ่อีกแห่งหนึ่ง

“ฝ่าบาท ท่านอ๋อง แม่นางไป๋มาแล้วพ่ะย่ะค่ะ！” อิงอู๋ยืนอยู่นอกรายงานอยู่นอกกระโจม

เสียงของหรงเยี่ยดังขึ้น：“เข้ามา”

ม่านถูกเปิดในทันที

ไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไปและคารวะจักรพรรดิเหยา：“หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่น ๆ ปี ”

“ลุกขึ้นเถอะ！”

“ขอบพระทัยฝ่าบาทเพคะ” ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นอย่างช้า ๆ

และเงยหน้าขึ้นมองไปที่จักรพรรดิเหยา เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ในกระโจม ในขณะที่หรงเยี่ยยืนอยู่ข้าง ๆ

จักรพรรดิเหยากล่าวว่า：“นั่งลงเถอะ พูดคุยกับข้าก่อน！”