ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 146

ตอนที่ไป๋ชิงหลิงนั่งบนเก้าอี้ ถึงได้รู้สึกว่าตนเองมีชีวิตรอดกลับมาแล้ว

อยู่ที่จวนท่านอ๋องต้วน นางสู้กับอู๋กั๋วกงลับๆ รู้สึกว่าอ่อนล้าสมองอย่างมาก

หลังจากที่เดินออกมาจากจวนอ๋อง ยังไม่ทันได้หายใจหายคอ ก็ได้ถูกหรงเยี่ยจับมาที่ค่ายทหารละ

วันนี้ เป็นวันที่เหน็ดเหนื่อยมาก !

“ดื่มน้ำสักหน่อยเถิด”จักรพรรดิเหยาเห็นสีหน้าเหน็ดเหนื่อยของนาง เลยกล่าวตรัสขึ้นด้วยความเมตตา

“เช่นนั้นขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท”ไป๋ชิงหลิงไม่เกรงใจแล้ว นางลุกขึ้นยืนแล้วไปหยิบจอกชาที่อยู่อีกด้าน ดื่มไปสี่ห้าจอกได้

สายตาอันเฉียบแหลมของหรงเยี่ยมองจอกชาสีม่วงเข้มที่อยู่ในมือของนาง และริมฝีปากบางที่เม้มไว้อยู่

ไป๋ชิงหลิงวางจอกชาลง แล้วกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเมื่อครู่

จักรพรรดิเหยาสังเกตนางตั้งแต่หัวจรดเท้า

มองดูแล้วหน้าตาของนางไม่นับว่าล้ำเลิศ อย่างมากแค่จัดเป็นประเภทคนสบายๆล้ำเลิศ แต่ทว่ากล้าหาญ เฉลียวฉลาดทำให้คนไม่พอใจทุกแห่งหน !

พระองค์อยากจะดูนัก นางจะกล้าหาญได้ถึงระดับไหน

“บาดแผลของผู้บาดเจ็บค่ำคืนนี้จัดการเรียบร้อยแล้ว?”จักรพรรดิเหยาตัดขึ้นอย่างจริงจังเช่นเคย

ไป๋ชิงหลิงตอบกลับด้วยความเคารพว่า“เพคะ ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บแม้บาดแผลจะลึก แต่บริเวณบาดแผลทั้งหมดไม่ได้ร้ายแรง เพียงแค่รักษาทันเวลา ก็สามารถช่วยชีวิตได้เพคะ”

“เจ้ารู้หรือไม่ เหตุใดพวกเขาถึงได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ บาดเจ็บเพื่อใครกัน?” จักรพรรดิเหยาหรี่ตา สีหน้าอึมครึมลง

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

เหตุใดฝ่าบาทถึงได้ถามคำถามสองข้อนี้กับนาง?

ไม่ว่าจะเป็นหมอเสนารักษ์หรือว่าหมอประจำราชสำนัก ล้วนไม่มีสิทธิที่จะถามเรื่องภารกิจทางทหาร

นางรีบลุกขึ้น คุกเข่าอยู่บนพื้น กล่าวว่า “ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่สามารถยุ่งเกี่ยวงานทางการทหารได้เพคะ และไม่สามารถคาดเดาด้วยเพคะ !”

“ข้าอนุญาตให้เจ้าคาดเดาได้ !”

เอ่อ…….

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้ามองหรงเยี่ย แต่ทว่าหรงเยี่ยมองไปทางอื่น

นางกัดเม้มริมฝีปาก กล่าวขึ้นด้วยความลำบากใจว่า “เมื่อครู่ตอนที่หม่อมฉันเดินเข้ามาในค่ายทหาร ก็ได้เห็นฝ่าบาทขมวดคิ้ว ฝ่าบาทจะต้องพบเจอเรื่องที่แก้ไขยากแน่นอนเพคะ”

“แล้วยังไงต่อ?”

ไป๋ชิงหลิงหายใจเข้าลึกๆ ก้มศีรษะกล่าวว่า“ฝ่าบาท พระองค์ทำหม่อมฉันลำบากใจเกินไปแล้วเพคะ เพิ่งจะออกมาจากจวนอ๋อง ก็ได้ถูกท่านอ๋องหรงพามารักษาบาดแผลของผู้บาดเจ็บที่นี่ ตอนนี้ไม่มีกะจิตกะใจไปคิดวิเคราะห์จิตใจฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันโง่เขลา ฝ่าบาทโปรดลงโทษเพคะ”

จักรพรรดิแต่ละยุค ไม่มีพระองค์ไหนที่ยอมให้คนอื่นอ่านความคิดของตนเองออกหรอกนะ

สำหรับจักรพรรดิแล้ว มันเป็นเรื่องที่อันตราย

หากนางแสดงออกมาได้ฉลาดเฉียบแหลมเกินไป ตอนนี้จักรพรรดิเหยาไม่ตำหนินาง รอตอนไหนที่พระองค์ว่าง คิดอย่างละเอียดรอบคอบ ก็จะรู้สึกว่านางไป๋ชิงหลิงผู้นี้อันตราย

มิสู้กับนางยอมรับความโง่เขลาของตนเองออกมาโดยตรงเลย

จักรพรรดิเหยาเงยหน้าหัวเราะ“ฮ่าๆๆ”เสียงดังลั่น ตรัสขึ้นว่า “เพราะว่าความโง่เขลาของเจ้า ข้าก็เลยลงโทษเจ้า นั่นเหมือนกับว่าข้าไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย ลุกขึ้นพูดเถิด”

“เพคะ!”นางกล่าวแล้วลุกขึ้น

“นั่งลง”

“ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท”ไป๋ชิงหลิงกลับมานั่งตำแหน่งเดิม

นางรู้ว่าตนเองมีศัตรูมากมาย หากทำให้ฝ่าบาทไม่พอใจอีก เกรงว่าคนเหล่านั้นจะต้องพากันบีบนางตาย

เพื่อลูก นางจึงอดทนกับอำนาจจักรพรรดิที่สมควรตายนี้ได้

จักรพรรดิเหยาหุบยิ้ม นัยน์ตาเย็นชาลง กล่าวว่า“วันนี้มีคนมาแสดงจุดประสงค์ ให้มอบพระราชทานเจ้าแก่เขาด้วย”

ไป๋ชิงหลิงตัวสั่นระริก มองไปทางหรงเยี่ยอีกครั้ง และในสมองที่นึกได้ทั้งหมด คนคนนั้นก็คือท่านอ๋องฮุ่ย

“เจ้าเดาได้ว่าคือผู้ใดแล้วใช่หรือไม่ !”จักรพรรดิเหยาตรัสขึ้น

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้น จักรพรรดิเหยาตะคอกขึ้นว่า “นั่งลง !”

นางถูกเสียงตะคอกคำรามใส่ จนทำให้สั่นระริกนั่งลง และมันช่างยากนักที่นางจะนั่งได้อย่างสงบ

“ท่านอ๋องฮุ่ยต้องการให้หม่อมฉันรักษาโรคขององค์หญิงผิงหยางใช่หรือไม่?”

“ตอนนี้เจ้าโง่เขลาเสียจริงๆ เจ้าเป็นหมอหญิงประจำราชสำนักของไทเฮา นางต้องการหมอหญิงนั้นมันไม่ใช่เรื่องง่าย!”

จักรพรรดิเหยาตรัสจบ ไป๋ชิงหลิงตัวสั่นระริกพักหนึ่ง

ท่านอ๋องฮุ่ยต้องการ“พระราชทาน” หรือต้องการ….