ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 148

ตอนที่ไป๋ชิงหลิงกลับมาจากค่ายทหารเข้ามาในเมือง นางได้แวะไปที่ถนนเขตการค้า เพื่อหาร้านขายแมวโดยเฉพาะ

“แม่นาง เลี้ยวแมวไหม แมวของร้านข้าล้วนเป็นสีขนไม่มีสีย้อม บุคลิกอย่างท่าน เหมาะกับแมวขาวเจ้าค่ะ มันจะทำให้บุคลิกของท่านเด่นขึ้น”หญิงชราจับแมวสีขาวที่อยู่ในกรงออกมา

ไป๋ชิงหลิงชอบแมวที่อยู่ในกรง เป็นแมวสีดำตาสีเขียว“ข้าต้องการสีดำตัวนั้น”

ไม่มีคนรู้ว่าเซิงเอ๋อร์ของนางฟังเสียงนกและสัตว์ป่ารู้เรื่องโดยกำเนิด ก่อนที่นางจะแต่งเข้าจวนท่านอ๋องฮุ่ย เลยจะต้องเตรียมตัวอย่างละเอียดรอบคอบ

คนฉลาดหลักแหลมอย่างท่านอ๋องฮุ่ย หากนางตรวจสอบจวนอ๋องฮุ่ยของเขาอย่างลับๆ เกรงว่านางอาจจะถูกจับได้ภายในหนึ่งวัน

แบบนั้นอันตรายเกินไปแล้ว

หากหาสัตว์เลี้ยงเป็นหูเป็นตาสอดแนม นี่นับว่าเป็นวิธีที่ดีเลย

หญิงชรารีบยัดแมวสีขาวเข้ากรง และนำตัวสีดำออกมา

ไป๋ชิงหลิงเอื้อมมือมารับ

แมวดำเป็นแมวที่ตัวเล็กและเงียบที่สุดในบรรดาแมวเลย

แต่ดวงตาสีเขียวของมันเฉียบแหลมมีพลังอย่างมาก

ตอนที่ไป๋ชิงหลิงอุ้มแมวดำ หน้าตามันเย็นชา ขดอยู่ในอ้อมกอดของนาง

ไป๋ชิงหลิงเอาเงินให้กับหญิงชรา แล้วรีบออกจากตรงนั้นกลับไปที่เรือนชิงซิน

ไป๋ชงเซิงเห็นนางกลับมา จึงรีบวิ่งออกมาจากใต้ชายคา กล่าวว่า“ท่านแม่ ท่านกลับมาแล้ว”

ไป๋ชิงหลิงจัดการกับอารมณ์ที่ไม่ดีของตนเอง แล้วคุกเข่าลง กล่าวว่า “เซิงเอ๋อร์ เจ้าดู แม่เอาอะไรมาให้”

“ว้าว พี่แมว~”ไป๋ชงเซิงเห็นแมวที่อยู่ในอ้อมแขนของนางแล้วยิ้มออกมาอย่างสดใสในทันที

และแมวดำก็ตอบกลับไป๋ชงเซิงว่า“เมี๊ยว~”

“เมี๊ยวๆๆๆ~”ไปชงเซิงทำเสียงเลียนแบบแมว และใช้มือลูบสัมผัสหัวมันไม่หยุด

แมวดำกับนางเจอกันครั้งแรกเหมือนสนิทสนมอย่างกับเป็นสหายเก่ามานมนาน มันออกจากอ้อมแขนของไป๋ชิงหลิง แล้วกระโดดไปเกาะที่ไหล่ไป๋ชงเซิง จากนั้นใช้หัวของตนเองถูคอไป๋ชงเซิง

ไป๋ชงเซิงหัวเราะ“คิกคัก”กล่าวว่า “ท่านแม่ มันบอกว่ามันชอบข้า แต่กลัวท่านเล็กน้อย มองดูแล้วท่าทางท่านดูดุร้าย เหมือนจะสังหารมันแล้วกินเสีย”

ไป๋ชิงหลิงหรี่ตาสองข้าง ลูบสัมผัสหัวของไป๋ชงเซิง กล่าวว่า “หากว่าเจ้าชอบ ก็เอาให้เจ้าเลี้ยงเลย !”

“ข้าเลี้ยงได้หรือ?”ไป๋ชงเซิงกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าประหลาดใจ

ท่านแม่ของนางไม่ชอบสัตว์เลี้ยง

บนตัวสัตว์เลี้ยงมีขน ขนของมันจะเปลี่ยนทุกฤดู จะทำให้เสื้อผ้านางและบริเวณห้องล้วนเต็มไปด้วยขน

ทำให้ไป๋ชิงหลิงคัดค้านไป๋ชงเซิงในการเลี้ยงสัตว์

นางจึงทำได้เพียงวิ่งไปที่จวนท่านอ๋องหรง เพื่อเล่นกับเสวี่ยหลางสุนัขจิ้งจอกของอ๋องหรง

“ได้สิ แต่เจ้าจะต้องรักทะนุถนอมมัน ทำความสะอาดมัน อย่าให้ขนมันลอยไปทั่วนะ ”ไป๋ชิงหลิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม

แมวดำขดตัวทันที และร้องใส่ไป๋ชิงหลิงว่า “เมี๊ยว”อยู่หลายหน

ไป๋ชงเซิงอุ้มแมวดำอยู่หัวเราะคิกคักกล่าวว่า“ท่านแม่ ท่านไม่ต้องดุขนาดนั้น ท่านจะทำให้มันตกใจเตลิดได้”

“มันยังไม่มีชื่อ เจ้าตั้งหน่อย แม่จะไปเปลี่ยนชุดแล้ว”

ไป๋ชิงหลิงกวาดมองชุดตนเอง บนชุดมีขนแมวคิดอยู่จริงๆ

นางเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ!

พอเห็นขนแมวเหล่านี้แล้วรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย

“ได้สิ ดวงตาของมันเท่ห์มาก ยังเป็นสีเขียวอีก เช่นนั้นข้าให้มันชื่อเป่าลี่ว์ดีไหม”

“เมี๊ยว~”

“เป่าลี่ว์ๆ ข้าจะหาคอกให้เจ้า ท่านแม่ไม่ชอบที่มีขนแมวอยู่ทุกที่ เจ้าอย่าเข้าห้องของท่านแม่นะ ไม่อย่างนั้น ท่านแม่โยนเจ้าทิ้งแน่ !”

“เมี๊ยว!”ขนของเป่าลี่ว์สั่นไปทั้งตัว ทันใดนั้นหนังของตนเองก็หดขึ้น

วันต่อมา ข่าวคราวเรื่องแต่งงานของอ๋องฮุ่ยกับไป๋ชิงหลิงเผยแพร่ออกไป

หลังจากที่ติ้งเป่ยโหวออกมาจากวัง ได้ยินคนพูดวิพากษ์วิจารณ์เรื่องนี้กันเขาถึงได้รู้

พอรู้เรื่องเขาเลยมุ่งหน้าไปหาไป๋ชิงหลิงที่เรือนชิงซิน

หลังจากนั้นดึงแขนของไป๋ชิงหลิง กล่าวขึ้นด้วยอารมณ์วู่วามว่า “เจาเสวี่ย เจ้าไปวังกับข้า ข้าจะขอฝ่าบาทยกเลิกงานแต่งนี้เสีย!”