ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 150

หรงเยี่ยจ้องมองที่จักรพรรดิเหยาอย่างไม่ขยับ

จักรพรรดิเหยาก็มองเขาด้วยความโกรธ

ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อต่อกัน

ฟางกงกงเดินไปข้างหน้าหรงเยี่ยอย่างตัวสั่น：“ท่านอ๋องหรง ได้โปรดระงับโทสะพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงไม่ได้บรรทมมาเป็นเวลาสามคืนแล้ว เพราะเรื่องของอ๋องฮุ่ย ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา อ๋องฮุ่ยกำเริบเสิบสานมากขึ้นเรื่อย ๆ และฝ่าบาทก็ทรงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี”

หรงเยี่ยสูดหายใจเข้าลึก ๆ และเส้นเลือดที่หลังมือก็ปูดขึ้นมา

เมื่อเห็นว่าจักรพรรดิเหยาไม่มีทางถอยแล้ว หรงเยี่ยจึงกล่าวอย่างเยือกเย็นว่า：“เอาของของนางมาให้ข้า”

“เจ้า……เจ้ากำลังคิดอะไร！” จักรพรรดิเหยาโกรธจนควันออกหู จากนั้นก็หยิบหนังสือรับประกันที่ไป๋ชิงหลิงเขียน และขว้างออกไปอย่างดุเดือด：“เอาไป แล้วไสหัวไป แล้วระยะนี้ก็ไม่ต้องมาให้ข้าเห็นหน้า ถ้าคดียังไม่คลี่คลาย เจ้าก็ไม่ต้องมาพบข้า”

หรงเยี่ยหยิบหนังสือรับประกันที่ไป๋ชิงหลิงต้องการ และบนนั้นประทับตรามังกร

เขาฉีกตราประทับมังกรต่อหน้าจักรพรรดิเหยา

เมื่อจักรพรรดิเหยาเห็นฉากนี้ นัยน์ตาของเขาก็แข็งทื่อในทันที

ฟางกงกงขาอ่อนและคุกเข่าลงกับพื้น เขาหยิบตราประทับมังกรที่หรงเยี่ยฉีก และกล่าวด้วยความกังวลใจว่า：“ฝ่าบาท นี่……นี่คือพระราชโองการที่ฝ่าบาททรงพระราชทานให้ท่านหมอไป๋”

“เสียหายหมดแล้ว จัฝ่าบาทคงต้องให้นางมาเขียนใหม่” หลังจากพูดจบ หรงเยี่ยก็ซุกหนังสือค้ำประกันไว้ตรงด้านหน้าของเสื้อตนเอง และออกไปจากตำหนักเฉียนชิงอย่างอุกอาจ

จักรพรรดิเหยามองตามหลังของเขาไป และตะโกนอย่างโกรธเคือง：“เจ้า……ไอ้สวะ หากเจ้าไม่สามารถไขคดีชิงตัวทารกได้ ข้าจะตัดหัวเจ้า”

ฟางกงกงปาดเหงื่อ

ในโลกนี้มีเพียงสองคนเท่านั้นที่สามารถทำให้ฝ่าบาทโกรธได้

คนหนึ่งคืออดีตฮองเฮา และอีกคนหนึ่งคืออ๋องหรงที่ประสูติจากอดีตฮองเฮา

เวลาที่ทั้งสองคนโกรธแทบจะเหมือนกันทุกประการ

ฝ่าบาททรงตรัสว่าจะตัดหัวของอ๋องหรง แต่เขาจะเต็มใจทำอย่างนั้นได้อย่างไร อ๋องหรงเป็นสายเลือดที่อดีตฮองเฮาทิ้งไว้ให้จักรพรรดิเหยา

เมื่อไป๋ชิงหลิงออกมาจากตำหนักฮุ่ยหนิง นางเห็นหรงเยี่ยสวมเสื้อคลุมสีดำพร้อมกับห้อยกระบี่ไว้ที่เอว นำแถวโดยทหารองครักษ์เหยี่ยวดำและเดินผ่านหน้านางไป

เขาไม่แสดงท่าทีใด ๆ ราวกับว่าไม่เห็นการมีอยู่ของนาง และจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

ความรู้สึกของไป๋ชิงหลิงหายไปอย่างลึกลับ ว่างเปล่า และไร้กำลัง

แม้แต่นางเองก็ไม่รู้ตัวว่าหรงเยี่ยค่อย ๆ หยั่งรากลึกลงในใจของนาง

นางหันหลังและออกไปจากตำหนักฮุ่ยหนิง

ติ้งเป่ยโหวรอนางอยู่ที่ประตูวัง เพียงแต่นางยังไม่ทันจะได้ออกจากประตูวัง นางก็ถูกอ๋องฮุ่ยเข้ามาขวางไว้

เมื่อเห็นไป๋ชิงหลิง อ๋องฮุ่ยก็เดินไปหานาง

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกหวั่นเล็กน้อย นางมีความหวาดกลัวต่ออ๋องฮุ่ยอย่างไม่สามารถบรรยายได้ และในขณะเดียวกันนางก็เกลียดชังบุรุษที่ชั่วร้ายเช่นนี้

ทันทีที่เขาเข้ามา เขาก็มายื่นแขนมาโอบรอบเอวนาง

ไป๋ชิงหลิงระวังตัวอยู่นานแล้ว เมื่อเขายื่นมือออกไป เธอก็ก้าวถอยหลังไปอย่างรวดเร็วและคำนับ：“เจาเสวี่ยคารวะท่านอ๋องฮุ่ยเพคะ”

มือของอ๋องฮุ่ยค้างอยู่กลางอากาศ แต่กลับยิ้มแทนที่จะโกรธ：“พระชายาของข้า ไม่จำเป็นต้องพิธีรีตองมากมาย อีกสิบกว่าวัน เจ้าก็จะได้เป็นนายหญิงของจวนข้าแล้ว มานี่สิ มาให้ข้ากอดหน่อย”

ไป๋ชิงหลิงเหงื่อออกท่วม นางรู้สึกคลื่นไส้และใบหน้าซีดเซียว

“ท่านอ๋องฮุ่ย ในตอนนี้ยังไม่ได้แต่งงานกัน จึงไม่เหมาะที่จะกอดกันในที่สาธารณะ”

“ไม่ต้องไปสนใจการแต่งงานที่เป็นพิธีรีตอง ข้ากอดพระชายาของตนเอง ใครจะกล่าวว่าอะไร” อ๋องฮุ่ยโยนมีดในมือให้ผู้ติดตาม และในชั่วพริบตาเดียว เขาก็เดินไปตรงหน้าไป๋ชิงหลิงและกอดนางไว้ในอ้อมแขน

ไป๋ชิงหลิงตกตะลึงและต้องการหนี แต่เมื่อจะหนีก็พบว่าตนเองถูกอ๋องฮุ่ยกอดแน่นไว้ในอ้อมแขน

เขาบีบคอนาง แล้วก้มหน้าลงช้า ๆ ……

ตอนที่อ๋องฮุ่ยกำลังจะจูบไป๋ชิงหลิงในที่สาธารณะ ทันใดนั้นอ๋องฮุ่ยก็ร้องคร่ำครวญ

หลังจากนั้นก็ตะโกนเสียงดัง：“ซื่อจื่อจิ่ง”

ไป๋ชิงหลิงตัวสั่นและมองลงมองในทันที

หรงจิ่งหลินกอดต้นขาของอ๋องฮุ่ย และอ้าปากกัดต้นขาของเขาด้วยใบหน้าเล็ก ๆ ที่แดงก่ำด้วยความโกรธ

อ๋องฮุ่ยร้องตะโกน：“ไปให้พ้น！”

เขาปล่อยไป๋ชิงหลิงและยื่นมือออกไปคว้าคอเสื้อหลังของหรงจิ่งหลิน ในขณะที่เขากำลังจะดึงหรงจิ่งหลินขึ้นมาและตีเขา

ไป๋ชิงหลิงก็รีบคว้าหรงจิ่งหลินจากมือของอ๋องฮุ่ย หลังจากนั้น……

ก็ค่อย ๆ ถอยหลังไป

อ๋องฮุ่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและจ้องมองไปที่มือของตนเอง เขามองไปที่ไป๋ชิงหลิงด้วยแววตาที่โกรธจัด：“เจ้ากล้าแย่งคนจากมือของฆ่า”

“ท่านอ๋องฮุ่ยจะทำอะไรกับเด็กคนหนึ่ง？”

“เจ้าเด็กคนนี้กัดข้าของข้า” อ๋องฮุ่ยดึงเสื้อผ้าของตนเอง

หรงจิ่งหลินกัดขาของอ๋องฮุ่ยจนเป็นแผล และเสื้อผ้าของเขาก็เปื้อนเลือด

อ๋องฮุ่ยโกรธจัด

หรงจิ่งหลินดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของไป๋ชิงหลิงและกล่าวว่า：“ข้าต้องกัดท่าน ท่านแม่ของข้าไม่ใช่คนที่ท่านสามารถกอดได้ นางเป็นของ……”

เสด็จพ่อ ——ยังพูดไม่ทันจบ ไป๋ชิงหลิงก็รีบปิดปากหรงจิ่งหลินไว้

หรงจิ่งหลินส่งเสียง “อึ่มอึ่ม”

อ๋องฮุ่ยตะโกนด้วยความโกรธ：“นางเป็นอะไรของเจ้า？”

เขากวาดสายตามองไปที่ไป๋ชิงหลิงและหรงจิ่งหลิน

จากนั้นก็เชื่อมโยงเข้ากับข่าวลือที่ได้ยินในช่วงเวลานี้

“เจ้ามันหญิงสำส่อน คิดจะรวบทั้งข้าและอ๋องหรง”

ใบหน้าของไป๋ชิงหลิงทรุดลง และในขณะที่กำลังจะโต้เถียง เสียงอันเยือกเย็นก็ดังมาจากด้านหลัง：“อ๋องฮุ่ย ท่านอย่าสาดโคลนใส่ข้า หญิงประเภทนี้ไม่มีคุณสมบัติที่พอจะสวมรองเท้าให้ข้า และ ราชาองค์นี้จะนอนกับนาง ข้าหลับนอนกับนางก็ยังคิดว่าสกปรก！”

เสียงที่คุ้นเคยดังผ่านทะลุแก้วหูของไป๋ชิงหลิง ทำให้ร่างตัวเล็ก ๆ ของนางสั่น

นางหันกลับไปมองในทันที

หรงเยี่ยนั่งอยู่บนหลังม้าและมีหญิงสาวชุดสีฟ้าคนหนึ่งอยู่ในอ้อมแขน ตามมาด้วยทหารองครักษ์เหยี่ยวดำกลุ่มหนึ่ง

เขามองนางด้วยสายตาที่เยือกเย็น ดูถูกเหยียดหยาม และไม่แยแส……

เดิมทีเขาเป็นคนเยือกเย็น แต่ตอนนี้เป็นปกติแล้ว ไป๋ชิงหลิงจึงไม่รู้สึกแย่

แต่ทำไมนางถึงรู้สึกว่าตนเองถูกผลักลงไปในทะเลสาบหมิงหูอีกครั้ง และความหนาวเหน็บก็คืบคลานเข้ามาในหัวใจของนาง

นางค่อย ๆ ปล่อยเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนลง และผลักหรงจิ่งหลินไปข้างหน้า：“ซื่อจื่อจิ่ง เจ้ากลับไปหาเสด็จพ่อเถอะ”

หลังจากพูดจบ นางก็หันไปทางอ๋องฮุ่ยและถอนสายบัว：“หากท่านอ๋องฮุ่ยทรงรังเกียจที่ข้าสกปรก เช่นนั้นก็ยกเลิกการแต่งงานขกับข้าเสีย มิเช่นนั้น……หากปรารถนาที่จะอยู่ร่วมกัน ท่านก็อย่าตำหนิว่าข้าเป็นหญิงสำส่อน”

อ๋องฮุ่ยพอใจกับท่าทีตอบโต้ของอ๋องหรง

“ที่แท้ข่าวลือข้างนอกก็ไม่เป็นความจริง ดูเหมือนว่าข้าจะมองหญิงผู้นี้สูงเกินไป หญิงงามที่อยู่ในอ้อมแขนของท่านอ๋องหรงคงจะเป็นน้องสาวของแม่ทัพหลาน ข้ากำลังจะได้ดื่มสุรามงคลในงานแต่งงานของท่านอ๋องหรงใช่หรือไม่” มุมปากของอ๋องฮุ่ยยกขึ้น และเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

ตอนที่ผิงหยางคลอด อ๋องฮุ่ยอายุเพียงแค่สิบห้า ตอนนี้เขาก็อายุแค่สามสิบต้น ๆ เท่านั้น และยังคงดูสง่างาม

อย่างไรก็ตาม รอยยิ้มของเขาทำให้ไป๋ชิงหลิงไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

เขากำลังแกล้งทำให้นางอึดอัดใจ

ไม่ว่าอ๋องหรงจะมีอะไรกับนางหรือไม่ก็ตาม อ๋องฮุ่ยก็ต้องบดขยี้นาง……นางมีสถานะต่ำและไม่คู่ควรกับอ๋องหรงผู้สูงศักดิ์ มีเพียงบุตรสาวของตระกูลหลานเท่านั้นที่คู่ควรกับอ๋องหรง

ใบหน้าของไป๋ชิงหลิงซีดขาวและยืนอย่างไร้ความรู้สึกใด ๆ

อย่างไรก็ตาม หรงจิ่งหลินจ้องมองไปที่หรงเยี่ยด้วยความผิดหวัง：“ทำไมท่านถึงกอดหญิงอื่น ทำไมถึงไม่กอดท่านแม่”

“หุบปาก！” หร่งเยี่ยกล่าวอย่างเย็นชา：“พาซื่อจื่อน้อยกลับไป”