ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 151

ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่อยู่ข้างหลังรีบเดินไปหาหรงจิ่งหลิน

แต่ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำยังไม่ทันจะเดินไปถึงตัว หรงจิ่งหลินก็วิ่งไปอยู่ข้างหลังไป๋ชิงหลิง เขาเอามือทั้งสองข้างกอดขาไป๋ชิงหลิงไว้และกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า：“ข้าจะไม่กลับไปกับท่าน อย่าเข้ามานะ”

ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำหยุดชะงัก และมองไปที่หรงเยี่ยด้วยความลำบากใจ

“ข้าเอง！” หรงเยี่ยลงจากหลังม้าและเดินไปข้างหน้าไป๋ชิงหลิง

เขาเหลือบมองนางอย่างเยือกเย็นและกล่าวว่า：“หลีกไป”

หัวใจของไป๋ชิงหลิงหยุดนิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นก็หันไปมองหรงจิ่งหลินและยื่นมือไปแกะมือของเขา

หรงจิ่งหลินร้องไห้：“ท่านแม่ ข้าไม่อยากให้ท่านไป”

ไป๋ชิงหลิงไม่ใจอ่อน นางออกแรงแกะนิ้วมือของเขาและผลักเขาไปข้างหน้าหรงเยี่ย จากนั้นก็หันหลังเดินออกไปที่ประตูวัง

เมื่อเห็นฉากนี้ อ๋องฮุ่ยก็ยกมุมปากขึ้นยิ้ม

เขาตะโกนตามหลังไป๋ชิงหลิงไปว่า：“พระชายา เจ้ากลับไปเตรียมเป็นเจ้าสาวของข้าได้เลย”

ทันทีที่เสียงของอ๋องฮุ่ยจบลง ไป๋ชิงหลิงก็กำมือแน่น ในขณะที่มือซ้ายของนางถือเข็มเงิน

นางต้องกลับไปและวางแผนให้ดี ๆ

นางไม่ได้กังวลเรื่องอ๋องฮุ่ยมากนัก แต่เสียงร้องของหรงจิ่งหลินยังคงก้องอยู่ในหูของนาง

และทุกคำที่หรงเยี่ยพูดเมื่อครู่ เป็นเหมือนคำสาปแช่งที่อยู่ในใจของนาง และไม่สามารถลบออกไปได้

เห็นไหมว่าตราบใดที่เขายังโหดเหี้ยม ไม่ว่าใครจะอยู่ข้างกายเขาก็ไม่สำคัญ

นับประสาอะไรกับไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงยิ้มอย่างขมขื่นและมาถึงประตูวัง

ติ้งเป่ยโหวกล่าวว่า：“เจาเสวี่ย ในที่สุดเจ้าก็ออกมาแล้ว ข้าเห็นว่าท่านอ๋องฮุ่ยเข้าไปในวัง และเห็นว่านานแล้วเจ้ายังไม่ออกมา ข้าจึงเตรียมที่จะกลับไปหาเจ้า”

“ท่านพ่อ ข้าไม่เป็นอะไร”

“รีบขึ้นมาบนรถม้าเถอะ พ่อมีหลายเรื่องจะพูดคุยกับเจ้า” ติ้งเป่ยโหวเปิดม่าน

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้าและรีบขึ้นไปบนรถม้า

นางก็มีเรื่องจะบอกติ้งเป่ยโหวอยู่พอดี！

ทั้งสองคนกลับขึ้นมาบนรถม้า ไป๋ชิงหลิงกล่าวอย่างไม่อ้อมค้อม：“ท่านพ่อ พาเอ๋อร์ซือออกไปจากเมืองหลวงชั่วคราวเถิด”

“ข้ากำลังเตรียมที่จะช่วยเจ้า เจ้าจะใช้ข้าออกไปจากเมืองหลวงในเวลานี้ได้อย่างไร”

“ท่านเชื่อข้าเถิด ข้ามีความสามารถ แต่เอ๋อร์ซือเป็นจุดอ่อนของข้า รวมถึงท่านพ่อด้วย หากพวกท่านยังอยู่ในเมืองหลวง ข้าจะไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก ท่านทิ้งโจวอวี้กับไป๋กัวจ้าวไว้ให้ข้าก็พอ” อ๋องฮุ่ยโหดเหี้ยมอำมหิต หากเกิดอะไรขึ้น อ๋องฮุ่ยจะต้องลงมือกับคนที่ใกล้ตัวของนางอย่างแน่นอน

“แล้วเซิงเอ๋อร์เล่า เหตุใดเจ้าถึงให้ข้าพาไปแค่เอ๋อร์ซือ” ติ้งเป่ยโหวมองไปที่นางและถามอย่างกังวล

ไป๋ชิงหลิงหลับตาลงและกล่าวเบา ๆ ว่า：“ท่านพ่อ ท่านก็รู้ความสามารถของเซิงเอ๋อร์ ข้าต้องการนาง”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะพาเซิงเอ๋อร์กับเอ๋อร์ซือไปด้วย เจ้าไปทำในสิ่งที่เจ้าต้องการ ข้าจะปกป้องเด็กทั้งสองนี้เอง” ติ้งเป่ยโหวยืนกราน และไป๋ชิงหลิงก็ไม่สามารถปฏิเสธได้อีก

ไป๋ชิงหลิงมองไปที่เขา ความจริงแล้วนางไม่อยากจะลากติ้งเป่ยโหวเข้ามามีส่วนร่วมด้วย

“เช่นนั้นท่านพ่อก็ต้องทำตามแผนการของข้า และห้ามบุ่มบ่ามทำตามใจตนเอง ไม่ว่าท่านอ๋องฮุ่ยจะทำอะไรต่อหน้าหรือลับหลัง ท่านก็ห้ามออกหน้าอย่างเด็ดขาด”

“ข้า……” ติ้งเป่ยโหวกำมือแน่น：“หากเขาหยาบคายกับเจ้า……”

“ข้าจะหาวิธีช่วยตนเองให้พ้นจากอันตราย” หากหรงจิ่งหลินไม่ปรากฏตัว นางอาจจะสามารถเกลี้ยกล่อมอ๋องฮุ่ยได้

ในทางตรงกันข้าม การที่หรงจิ่งหลินปรากฏตัวขึ้น ยิ่งผลักดันสถานการณ์ของเธอไปสู่สถานการณ์ที่อันตรายมากขึ้น

อ๋องฮุ่ยมีเจตนาที่จะฆ่านาง เพียงแต่เกรงว่าจะเพิ่มขึ้นก็เท่านั้น

“ข้าจะวางใจให้เจ้าแต่งงานเข้าไปในจวนอ๋องฮุ่ยได้อย่างไร เจาเสวี่ย อันที่จริงข้าไม่ต้องการให้แม่นางคนใดในจวนโหวก้าวเข้าไปในราชวงศ์เลยแม้แต่คนเดียว”

“เป็นเพราะนาง！” ไป๋ชิงหลิงหมายถึงเจ้าของร่างเดิม！

ติ้งเป่ยโหวพยักหน้า ในแววตาของเขามีความเจ็บปวดและความรู้สึกผิดที่มิอาจบรรยายได้

“เจ้าอยากรู้หรือไม่ ว่านางตายได้อย่างไร？”

“หากท่านพ่ออยากเล่า ท่านก็บอกข้ามาเถิด” ไป๋ชิงหลิงเห็นว่าเขาเจ็บปวดมาก และไม่อยากขัดจังหวะเขา

ติ้งเป่ยโหวกล่าวว่า：“ถูกอ๋องต้วนเฆี่ยนจนตาย และบอกว่านางนอกใจ และที่นางตั้งครรภ์ก็ไม่ใช่เชื้อพระวงศ์ ชิงหลิงเป็นคนอ่อนแอและใจดี นางไม่มีทางทำเรื่องเช่นนั้นอย่างเด็ดขาด แล้วนางจะนอกใจได้อย่างไร”

เมื่อได้ยินติ้งเป่ยโหวเล่าเรื่องของเจ้าของร่างเดิม ไป๋ชิงหลิงก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ และเพิกเฉย

แม้แต่ร่างกายก็ไม่ตอบสนองมากนัก

หากเป็นเช่นนั้นก็มีแต่ความเสียใจ

เจ้าของร่างเดิมคงนึกเสียใจที่ต้องแต่งงานเข้าไปในจวนอ๋องตวน และทำลายชีวิตของตนเอง

“เจาเสวี่ย ดังนั้นข้าไม่ต้องการให้เจ้ากลายเป็นหมากของอำนาจในราชวงศ์” ในขณะที่ติ้งเป่ยโหวกล่าว น้ำตาก็เอ่อล้นออกมาจากดวงตาของเขา

ไป๋ชิงหลิงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา และยื่นให้ติ้งเป่ยโหว นางยิ้มและกล่าวอย่างนุ่มนวลว่า：“ท่านพ่อ มันยังไม่ได้ร้ายแรงเช่นนั้น ในตอนนั้นสถานการณ์ที่ไป๋เจียวกวนเลวร้ายยิ่งกว่านี้ ข้ายังสามารถแก้ไขสถานการณ์ให้ท่านพ่อได้ ไม่จำเป็นต้องใช้มีดเพื่อฆ่าใครสักคน แต่ต้องใช้สมอง！”

ติ้งเป่ยโหวใจสั่น และมองไปที่ไป๋ชิงหลิงอย่างลึกซึ้ง

เขาเห็นความมั่นใจในดวงตาของนาง

เหมือนกับในตอนนั้นที่นางตัดสินใจช่วยเขาเอาชนะศัตรู

เขาควรจะเชื่อใจนาง

เพราะ……นางไม่ใช่ชิงหลิงของเขา！

นางคือไป๋เจาเสวี่ยที่เฉลียวฉลาด！

เมื่อเห็นว่าเขาสงบลงแล้ว ไป๋ชิงหลิงก็เช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของเขาด้วยมือของตนเองและกล่าวว่า：“อายุมากขนาดนี้แล้วยังจะร้องไห้สะอึกสะอื้น หากเซิงเอ๋อร์เห็น นางคงจะหัวเราะเยาะท่าน”

ติ้งเป่ยโหวหัวเราะเบา ๆ เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าของนางมาเช็ด：“พ่อรับปากเจ้าว่าคราวนี้จะทำตามแผนการของเจ้า”

“เจ้าค่ะ！”

ทั้งสองกลับไปที่เรือนชิงซิน ติ้งเป่ยโหวตรงไปที่เรือนเซียงผิงเพื่อไปอยู่เป็นเพื่อนเอ๋อร์ซือและเซิงเอ๋อร์

เอ๋อร์ซือกินยาถอนพิษจนสติปัญญาของเขาฟื้นคืนกลับมาแล้ว

แต่อย่างไรก็ตาม เขาถูกพิษกัดกร่อนมาหลายปีแล้ว ร่างกายของเขาจึงแย่มากและเซื่องซึม

ตอนที่ไป๋ชิงหลิงไปหาเขา เขาก็นอนหลับอีกแล้ว

ฮุ่ยหลานตรวจพบพิษที่อยู่พบบนแท่งไม้ไผ่ และยื่นให้ไป๋ชิงหลิง：“แม่นาง นี่เป็นพิษทั้งหมดที่อยู่ในร่างกายของคุณชายน้อย”

ไป๋ชิงหลิงยื่นมือไปหยิบแท่งไม้ไผ่ที่นางยื่นให้

สำหรับแท่งไม้ไผ่แต่ละอัน เขียนชื่อพิษแต่ละอย่างไว้ และบนมือของนางมีอยู่สิบสองอัน นั่นก็หมายควาว่าเอ๋อร์ซือถูกพิษสิบสองชนิด

ฮุ่ยหลานเหลือบมองเอ๋อร์ซือและกล่าวว่า：“คุณชายน้อยถูกพิษที่รุนแรงมาเป็นเวลานาน สามารถมีชีวิตอยู่มาได้ถึงตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าเกี่ยวข้องกับร่างกายของเขา ในร่างกายของเขามีวิธีที่จะกำจัดพิษเหล่านี้ แต่ถึงอย่างไรเขาก็ได้รับผิดมากเกินไป จึงต้องดูแลคุณชายน้อยให้ดี ๆ ”

“หากเป็นอย่างที่เจ้ากล่าว พิษในร่างกายของเขาจะค่อย ๆ สลายไป หรือว่า……ต้องหายาเพื่อมาช่วยถอนพิษให้เขา” ไป๋ชิงหลิงมองดูเอ๋อร์ซือด้วยความเจ็บปวดใจ

ในตอนนั้นนางไม่สามารถที่จะกลับไปหาเขาได้ มิเช่นนั้นเขาก็คงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานมากขนาดนี้

ฮุ่ยหลานกล่าวว่า：“ในตอนนี้คุณชายน้อยไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่เพื่อความแน่ใจ ข้าน้อยจะพยายามปรุงยาถอนถอนพิษอย่างดีที่สุด”

“ข้าจะเขียนใบสั่งยาถอนพิษให้เขาก่อน”

“เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ” ฮุ่ยหลานพยักหน้า

ไป๋ชิงหลิงมองดูแท่งไม้ไผ่อย่างละเอียดถี่ถ้วน ทั้งหมดล้วนเป็นพิษประหลาด หากต้องการปรุงยาถอนพิษ เกรงว่าจะต้องหาสูตรยาของพิษเสียก่อน

นี่เป็นเรื่องใหญ่

และตอนนี้นางก็มีเรื่องที่สำคัญกว่า และต้องการความช่วยเหลือจากฮุ่ยหลาน

“ฮุ่ยหลาน ข้าต้องแต่งงานกับท่านอ๋องฮุ่ย เจ้ารู้หรือไม่？”

“รู้เจ้าค่ะ”

“ก่อนที่จะแต่งงานเข้าไปในจวนอ๋องฮุ่ย เจ้าช่วยปรุงยาพิษที่ไร้สีไร้กลิ่นให้ข้าได้หรือไม่ และสามารถฆ่าคนได้อย่างไร้ร่องรอย ข้าต้องการยาจำนวนมาก”