ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 151

ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่อยู่ข้างหลังรีบเดินไปหาหรงจิ่งหลิน

แต่ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำยังไม่ทันจะเดินไปถึงตัว หรงจิ่งหลินก็วิ่งไปอยู่ข้างหลังไป๋ชิงหลิง เขาเอามือทั้งสองข้างกอดขาไป๋ชิงหลิงไว้และกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า：“ข้าจะไม่กลับไปกับท่าน อย่าเข้ามานะ”

ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำหยุดชะงัก และมองไปที่หรงเยี่ยด้วยความลำบากใจ

“ข้าเอง！” หรงเยี่ยลงจากหลังม้าและเดินไปข้างหน้าไป๋ชิงหลิง

เขาเหลือบมองนางอย่างเยือกเย็นและกล่าวว่า：“หลีกไป”

หัวใจของไป๋ชิงหลิงหยุดนิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นก็หันไปมองหรงจิ่งหลินและยื่นมือไปแกะมือของเขา

หรงจิ่งหลินร้องไห้：“ท่านแม่ ข้าไม่อยากให้ท่านไป”

ไป๋ชิงหลิงไม่ใจอ่อน นางออกแรงแกะนิ้วมือของเขาและผลักเขาไปข้างหน้าหรงเยี่ย จากนั้นก็หันหลังเดินออกไปที่ประตูวัง

เมื่อเห็นฉากนี้ อ๋องฮุ่ยก็ยกมุมปากขึ้นยิ้ม

เขาตะโกนตามหลังไป๋ชิงหลิงไปว่า：“พระชายา เจ้ากลับไปเตรียมเป็นเจ้าสาวของข้าได้เลย”

ทันทีที่เสียงของอ๋องฮุ่ยจบลง ไป๋ชิงหลิงก็กำมือแน่น ในขณะที่มือซ้ายของนางถือเข็มเงิน

นางต้องกลับไปและวางแผนให้ดี ๆ

นางไม่ได้กังวลเรื่องอ๋องฮุ่ยมากนัก แต่เสียงร้องของหรงจิ่งหลินยังคงก้องอยู่ในหูของนาง

และทุกคำที่หรงเยี่ยพูดเมื่อครู่ เป็นเหมือนคำสาปแช่งที่อยู่ในใจของนาง และไม่สามารถลบออกไปได้

เห็นไหมว่าตราบใดที่เขายังโหดเหี้ยม ไม่ว่าใครจะอยู่ข้างกายเขาก็ไม่สำคัญ

นับประสาอะไรกับไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงยิ้มอย่างขมขื่นและมาถึงประตูวัง

ติ้งเป่ยโหวกล่าวว่า：“เจาเสวี่ย ในที่สุดเจ้าก็ออกมาแล้ว ข้าเห็นว่าท่านอ๋องฮุ่ยเข้าไปในวัง และเห็นว่านานแล้วเจ้ายังไม่ออกมา ข้าจึงเตรียมที่จะกลับไปหาเจ้า”

“ท่านพ่อ ข้าไม่เป็นอะไร”

“รีบขึ้นมาบนรถม้าเถอะ พ่อมีหลายเรื่องจะพูดคุยกับเจ้า” ติ้งเป่ยโหวเปิดม่าน

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้าและรีบขึ้นไปบนรถม้า

นางก็มีเรื่องจะบอกติ้งเป่ยโหวอยู่พอดี！

ทั้งสองคนกลับขึ้นมาบนรถม้า ไป๋ชิงหลิงกล่าวอย่างไม่อ้อมค้อม：“ท่านพ่อ พาเอ๋อร์ซือออกไปจากเมืองหลวงชั่วคราวเถิด”

“ข้ากำลังเตรียมที่จะช่วยเจ้า เจ้าจะใช้ข้าออกไปจากเมืองหลวงในเวลานี้ได้อย่างไร”

“ท่านเชื่อข้าเถิด ข้ามีความสามารถ แต่เอ๋อร์ซือเป็นจุดอ่อนของข้า รวมถึงท่านพ่อด้วย หากพวกท่านยังอยู่ในเมืองหลวง ข้าจะไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก ท่านทิ้งโจวอวี้กับไป๋กัวจ้าวไว้ให้ข้าก็พอ” อ๋องฮุ่ยโหดเหี้ยมอำมหิต หากเกิดอะไรขึ้น อ๋องฮุ่ยจะต้องลงมือกับคนที่ใกล้ตัวของนางอย่างแน่นอน

“แล้วเซิงเอ๋อร์เล่า เหตุใดเจ้าถึงให้ข้าพาไปแค่เอ๋อร์ซือ” ติ้งเป่ยโหวมองไปที่นางและถามอย่างกังวล

ไป๋ชิงหลิงหลับตาลงและกล่าวเบา ๆ ว่า：“ท่านพ่อ ท่านก็รู้ความสามารถของเซิงเอ๋อร์ ข้าต้องการนาง”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะพาเซิงเอ๋อร์กับเอ๋อร์ซือไปด้วย เจ้าไปทำในสิ่งที่เจ้าต้องการ ข้าจะปกป้องเด็กทั้งสองนี้เอง” ติ้งเป่ยโหวยืนกราน และไป๋ชิงหลิงก็ไม่สามารถปฏิเสธได้อีก

ไป๋ชิงหลิงมองไปที่เขา ความจริงแล้วนางไม่อยากจะลากติ้งเป่ยโหวเข้ามามีส่วนร่วมด้วย

“เช่นนั้นท่านพ่อก็ต้องทำตามแผนการของข้า และห้ามบุ่มบ่ามทำตามใจตนเอง ไม่ว่าท่านอ๋องฮุ่ยจะทำอะไรต่อหน้าหรือลับหลัง ท่านก็ห้ามออกหน้าอย่างเด็ดขาด”

“ข้า……” ติ้งเป่ยโหวกำมือแน่น：“หากเขาหยาบคายกับเจ้า……”

“ข้าจะหาวิธีช่วยตนเองให้พ้นจากอันตราย” หากหรงจิ่งหลินไม่ปรากฏตัว นางอาจจะสามารถเกลี้ยกล่อมอ๋องฮุ่ยได้

ในทางตรงกันข้าม การที่หรงจิ่งหลินปรากฏตัวขึ้น ยิ่งผลักดันสถานการณ์ของเธอไปสู่สถานการณ์ที่อันตรายมากขึ้น

อ๋องฮุ่ยมีเจตนาที่จะฆ่านาง เพียงแต่เกรงว่าจะเพิ่มขึ้นก็เท่านั้น

“ข้าจะวางใจให้เจ้าแต่งงานเข้าไปในจวนอ๋องฮุ่ยได้อย่างไร เจาเสวี่ย อันที่จริงข้าไม่ต้องการให้แม่นางคนใดในจวนโหวก้าวเข้าไปในราชวงศ์เลยแม้แต่คนเดียว”

“เป็นเพราะนาง！” ไป๋ชิงหลิงหมายถึงเจ้าของร่างเดิม！