ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 152

“แม่นางต้องการใช้กับท่านอ๋องฮุ่ย” ฮุ่ยหลานถาม

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้ามองไปที่นาง ส่ายหัวและกล่าวว่า：“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้แผนการของข้า เจ้าเพียงแค่ตั้งใจปรุงยาพิษที่ข้าต้องการให้ข้าอยู่ที่นี่”

นางอยู่ในยุคนี้มาห้าปีแล้ว และมีส่วนเกี่ยวข้องกับพิษ นางรู้ว่ามีพิษในโลกนี้ที่สามารถฆ่าคนได้อย่างไร้ร่องรอย

และพิษชนิดนี้ไม่ใช่เครื่องหอมหรือยารักษาโรค

ฮุ่ยหลานเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านพิษ และนางมีความรู้เกี่ยวกับพิษอย่างครอบคลุมมากกว่านาง เมื่อไป๋ชิงหลิงบอกความต้องการของตนเอง ฮุ่ยหลานก็นึกถึงพิษชนิดหนึ่ง

“แม่นาง ท่านเคยได้เรื่องกู่โลหิตหรือไม่？” ฮุ่ยหลานถาม

“กู่โลหิต？” ไป๋ชิงหลิงไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลยจริง ๆ แต่ฮุ่ยหลานก็แค่เกริ่นนำเท่านั้น

นำมาใช้กับคนอย่างไป๋จินและอ๋องต้วนก็พอ หากใช้กับคนฉลาดอย่างอ๋องฮุ่ยคงจะเป็นไปไม่ได้

ฮุ่ยหลานอธิบายให้นางฟังว่าอย่างจริงจัง：“กู่โลหิตเป็นกู่ที่ร้ายแรงที่สุดของชนเผ่าม้ง ผู้ที่ถูกกู่ชนิดนี้มักจะไม่มีความผิดปกติใด ๆ และไม่ทำให้ถึงตาย”

ไป๋ชิงหลิงกะพริบตาเล็กน้อย และในหัวของนางก็กำลังคิดคำนวณ

“เมื่อเป่าขลุ่ยกู่แล้ว จะสามารถควบคุมผู้ที่ถูกกู่ได้ตามต้องการ เพียงแต่……” ฮุ่ยหลานหลับตาลง：“ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสกัดกู่โลหิต และหากต้องการสกัดกู่โลหิตจำนวนมาก ผู้ที่ควบคุมก็ต้องปล่อยเลือดจำนวนมากเช่นกัน จำนวนมากที่ผู้น้อยกล่าวถึงคือเยอะมาก ๆ แม่นาง หากต้องการมากเกินไป เกรงว่าจะไม่สำเร็จภายในวันสองวัน อีกอย่างผู้ที่ใช้กู่จะต้องถูกแว้งกัดอย่างแน่นอน แม่นางต้องการใช้หรือไม่？”

“แว้งกัดอย่างไร？” ไป๋ชิงหลิงใจสั่น

นางคิดว่ากู่โลหิตจะสามารถปรับให้เหมาะสมกับสถานการณ์ที่ลำบากในตอนนี้ของนางได้

นางจึงต้องการกู่โลหิต

“หากท่านเสียเลือดมากเกินไป ท่านอาจจะตายได้ และจะต้องปล่อยเลือดทุกวัน เพื่อสกัดทีละเล็กละน้อย แต่ข้าน้อยคิดว่าข้าน้อยสามารถควบคุมมันได้ แม่นางไม่จำเป็นต้องลงมือ ข้าน้อยจะให้ซังจวี๋ ชิงจู๋ และซวงเหมยช่วย และเมื่อถึงตอนนั้นข้าน้อยจะสอนพวกนางเป่าขลุ่ยด้วยตนเอง” ฮุ่ยหลานกล่าว

“ไม่ได้！” ไป๋ชิงหลิงระงับความคิดขอฮุ่ยหลาน：“เช่นนั้นจะดึงดูดความสนใจของผู้คน”

เนื่องจากนางถูกอ๋องฮุ่ยจ้องตามอง เขาจะต้องส่งคนมาคอยจ้องตามองนาง

เมื่อไม่ว่าผู้อารักขาทั้งสี่ของเรือนชิงซินหัดเป่าขลุ่ย พวกเขาจะต้องไปรายงานอ๋องฮุ่ยอย่างแน่นอน

เธอกำลังจะฆ่าเขา！

“ข้าจะทำเอง！” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

ฮุ่ยหลานขมวดคิ้ว：“แต่นายท่านเพียงคนเดียวจะไหวได้อย่างไร”

“ไหวไม่ไหวก็ค่อยว่ากัน” ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้อง

ฮุ่ยหลานรีบตามไปอย่างรวดเร็ว และทั้งสองก็ไปที่ห้องปรุงยาด้วยกัน

นี่เป็นคลังยาของไป๋ชิงหลิง ในนี้เต็มไปด้วยสมุนไพร

ฮุ่ยหลานไปหยิบภาชนะและกริช

ไป๋ชิงหลิงนั่งลงบนเก้าอี้แล้วพับแขนเสื้อขึ้น

ฮุ่ยหลานมองไปที่แขนเรียว ๆ ของนาง ทันใดนั้นก็คุกเข่าลงและกล่าวว่า：“แม่นาง ใช้เลือดของข้าน้อยจะดีกว่า”

“เจ้าคุกเข้าทำไม รีบลุกขึ้นเถิด” ใบหน้าของไป๋ชิงหลิงทรุดลงและกล่าวอย่างเคร่งขรึม

ดวงตาของฮุ่ยหลานแดงเล็กน้อย ไป๋ชิงหลิงปฏิบัติต่อพวกนางเป็นอย่างดี จึงไม่อยากให้นางเสี่ยงอันตรายเช่นนี้

แต่เพราะนางรู้ว่ามันอันตราย จึงต้องการจะทำด้วยตนเอง ฮุ่ยหลานไม่เคยเห็นเจ้านายเช่นไป๋ชิงหลิงมาก่อน

นางค่อย ๆ ลุกขึ้นและวางภาชนะลงบนโต๊ะ

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองกริชในมือของนางและกล่าวว่า：“กริชนี้ไม่จำเป็นต้องใช้ ใช้นี่”

นางเตรียมเครื่องมือเจาะเลือดมาจากห้วงมิติเวลา หลังจากฆ่าเชื้อแล้ว นางก็แทงเข็มเข้าไปในหลอดเลือด

เลือดไหลจากสายลงไปในภาชนะและไม่นานก็เต็ม ไป๋ชิงหลิงกล่าวว่า：“เปลี่ยนอันใหม่！”

ฮุ่ยหลานเตรียมภาชนะแล้วเปลี่ยนเป็นอีกอัน

ไป๋ชิงหลิงเจาะเลือดห้าร้อยมิลลิลิตรในคราวเดียว ซึ่งเป็นขีดจำกัดสำหรับเจ้าของร่างเดิม

นางดึงเข็มออกมาด้วยใบหน้าที่ซีดเหมือนกระดาษ ฮุ่ยหลานคุกเข่าลงตรงหน้านางด้วยความตกใจและถามว่า “แม่นาง ท่านเป็นอย่างไรบ้าง？”

ไป๋ชิงหลิงยกริมฝีปากขึ้น นางใส่ยาบำรุงเลือดที่ปรุงไว้เข้าไปในปากและกล่าวว่า “ช่วยประคองข้าไปนอนหน่อย ข้าอยากพักผ่อนสักเดี๋ยว เจ้าช่วยเคี่ยวน้ำแกงบำรุงเลือดให้ข้าด้วย”

“เจ้าค่ะ” ฮุ่ยหลานลุกขึ้นและช่วยไป๋ชิงหลิงไปที่เก้าอี้ยาว

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงนอนลง นางก็รู้สึกเวียนหัว แต่ก็ทราบสาเหตุดี

ทุกคำพูดที่หรงเยี่ยพูดกับอ๋องฮุ่ยตอนที่อยู่ในวัง ยังคงก้องอยู่ในหูของนาง

เธอเบือนหน้าหนีด้วยความเจ็บปวดใจ

จากนั้นก็ยิ้มอย่างขมขื่น ดวงตาของนางเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาโดยไม่รู้ตัว

ตอนเที่ยงของวันนั้น คนที่แม่นางหลี่ส่งไปก็กลับมา

“ฮูหยิน บ่าวไปสืบมาแน่ชัดแล้วเจ้าค่ะ” แม่นมโจวกล่าวว่า：“มีหญิงคนหนึ่งชื่อไป๋เจาเสวี่ยในหมู่บ้านจางซู่ นางกับนักพนันคนหนึ่งมีลูกด้วยกันสองคน แต่เมื่อสามปีก่อนไป๋เจาเสวี่ยผู้นี้ได้หายตัวไป แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงไปรู้จักกับท่านโหว”

เมื่อได้ยินที่แม่นมโจวกล่าว ถ้วยชาที่อยู่ในมือของแม่นางหลี่ก็สั่นเล็กน้อย ดวงตาของนางเปล่งประกายด้วยความปิติยินดีอย่างไม่สามารถปกปิดได้

แต่เมื่อนึกถึงความเจ้าเล่ห์ของไป๋เจาเสวี่ย นางก็เป็นกังวล ใบหน้าของนางทรุดลงและถามอย่างสุขุมว่า：“เจ้าไปถามมากี่คน？”

“ฮูหยิน บ่าวถามตั้งแต่หน้าหมู่บ้านไปจนถึงท้ายหมู่บ้าน และถามผู้คนกว่าครึ่งในหมู่บ้าน พวกนางทั้งหมดต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่ามีหญิงคนหนึ่งในหมู่บ้านจางซู่ชื่อไป๋เจาเสวี่ย นางเป็นหญิงสาวที่ถูกเฉียนจิ่วในหมู่บ้านจางซู่ช่วยมาจากต่างแดน นางต้องพึ่งพาอาศัยเฉียนจิ่วเพื่อปากท้อง และต่อมาก็กลายเป็นหมอที่เป็นที่รู้จักในหมู่บ้าน นางหนีออกไปข้างนอกและไม่กลับมาอีก นางกับเฉียนจิ่วเป็นสามีภรรยากัน” แม่นมโจวกล่าว

หลังจากได้ยินเรื่องนี้ แม่นางหลี่ก็ไม่สามารถซ่อนความดีใจไว้ในใจได้ และร้องตะโกนออกมาอย่างร่าเริงว่า：“โอ้สวรรค์ ไป่จ้าวเสวี่ยผู้นี้อยากตายหรืออย่างไร ด้านหนึ่งมีด้วยกันกับเฉียนจิ่วสองคน และอีกด้านหนึ่งก็กำลังจะแต่งงานกับท่านอ๋องฮุ่ย หากท่านอ๋องฮุ่ยทรงรู้ว่าพระชายาคนใหม่ของเขาเป็นหญิงชั่วช้าเช่นนี้ ไป๋เจาเสวี่ยจะยังมีชีวิตรอดไปเป็นพระชายาฮุ่ยของเขาได้อีกหรือไม่？”

แม่นมโจวยังแสดงท่าทีชั่วร้าย：“เกรงว่าเมื่อถึงเวลานั้นงานอภิเษกสมรสจะต้องเปื้อนเลือด”

งานอภิเษกสมรสเปื้อนเลือด！！

ประโยคนี้ช่างถูกใจแม่นางหลี่

นางหัวเราะเยาะและหยิบเงินโยนลงไปที่บนพื้น：“เจ้าทำได้ดีมาก รีบไปสืบเรื่องวันแต่งงานของไป๋เจาเสวี่ยกับท่านอ๋องฮุ่ย และไปตามหาชายที่เฉียนจิ่ว”

เมื่อแม่นมโจวเห็นเงิน นางก็รีบคลานเข้าไปเก็บขึ้นมา จากนั้นก็กล่าวด้วยความดีใจว่า：“ฮูหยินรองวางใจได้ บ่าวจะต้องทำให้เฉียนจิ่วผู้นี้ผู้นี้ พูดเรื่องของไป๋เจาเสวี่ยออกมาให้หมดเปลือก”

หลังจากที่แม่นมโจวพูดจบ แม่นางหลี่ก็ยิ้มอย่างนุ่มนวล

หมิงอวี้ แม่จะล้างแค้นให้เจ้า

เมื่อถึงเวลานั้นจะใช้เลือดของไป๋เจาเสวี่ย ไปเซ่นไหว้ที่หน้าหลุมศพของเจ้า

“ท่านแม่ ท่านหัวเราะอะไร” ไป๋หมิงจูเดินเข้ามาจากประตู และไม่เห็นว่าแม่นางหลี่หัวเราะเช่นนั้มานานแล้ว และในขณะนี้นางก็ยังหัวเราะไม่หยุด ไป๋หมิงจูจึงถามด้วยความสงสัย

แม่นางหลี่เหลือบมองไปที่แม่นมโจว：“เจ้าออกไปก่อน"

แม่นมโจวรีบออกไปจากบริเวณนั้น

แม่นางหลี่เดินไปจับมือของไป๋หมิงจูและมอบเงินให้นาง：“หมิงจู เจ้าก็อายุไม่น้อยแล้ว เจ้าควรจัะซื้อเครื่องประดับศีรษะดี ๆ เจ้าลองออกไปดูว่ามีที่เจ้าชอบหรือไม่ และซื้อมา”

ไป๋หมิงจูมองเงินที่อยู่ในมือด้วยความดีใจ

ฉากที่จวนอ๋องต้วนเมื่อวานนี้ผุดขึ้นมาในหัวของนาง……

“ท่านแม่ ไป๋เจาเสวี่ยกำลังจะแต่งงานกับท่านอ๋องฮุ่ย เช่นนั้นนางกับท่านอ๋องหรงก็หมดหวังแล้ว！”

เมื่อแม่นางหลี่ได้ยินที่บุตรสาวกล่าว ใบหน้าของนางก็ทรุดลงในทันที……