ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 152

“แม่นางต้องการใช้กับท่านอ๋องฮุ่ย” ฮุ่ยหลานถาม

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้ามองไปที่นาง ส่ายหัวและกล่าวว่า：“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้แผนการของข้า เจ้าเพียงแค่ตั้งใจปรุงยาพิษที่ข้าต้องการให้ข้าอยู่ที่นี่”

นางอยู่ในยุคนี้มาห้าปีแล้ว และมีส่วนเกี่ยวข้องกับพิษ นางรู้ว่ามีพิษในโลกนี้ที่สามารถฆ่าคนได้อย่างไร้ร่องรอย

และพิษชนิดนี้ไม่ใช่เครื่องหอมหรือยารักษาโรค

ฮุ่ยหลานเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านพิษ และนางมีความรู้เกี่ยวกับพิษอย่างครอบคลุมมากกว่านาง เมื่อไป๋ชิงหลิงบอกความต้องการของตนเอง ฮุ่ยหลานก็นึกถึงพิษชนิดหนึ่ง

“แม่นาง ท่านเคยได้เรื่องกู่โลหิตหรือไม่？” ฮุ่ยหลานถาม

“กู่โลหิต？” ไป๋ชิงหลิงไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลยจริง ๆ แต่ฮุ่ยหลานก็แค่เกริ่นนำเท่านั้น

นำมาใช้กับคนอย่างไป๋จินและอ๋องต้วนก็พอ หากใช้กับคนฉลาดอย่างอ๋องฮุ่ยคงจะเป็นไปไม่ได้

ฮุ่ยหลานอธิบายให้นางฟังว่าอย่างจริงจัง：“กู่โลหิตเป็นกู่ที่ร้ายแรงที่สุดของชนเผ่าม้ง ผู้ที่ถูกกู่ชนิดนี้มักจะไม่มีความผิดปกติใด ๆ และไม่ทำให้ถึงตาย”

ไป๋ชิงหลิงกะพริบตาเล็กน้อย และในหัวของนางก็กำลังคิดคำนวณ

“เมื่อเป่าขลุ่ยกู่แล้ว จะสามารถควบคุมผู้ที่ถูกกู่ได้ตามต้องการ เพียงแต่……” ฮุ่ยหลานหลับตาลง：“ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสกัดกู่โลหิต และหากต้องการสกัดกู่โลหิตจำนวนมาก ผู้ที่ควบคุมก็ต้องปล่อยเลือดจำนวนมากเช่นกัน จำนวนมากที่ผู้น้อยกล่าวถึงคือเยอะมาก ๆ แม่นาง หากต้องการมากเกินไป เกรงว่าจะไม่สำเร็จภายในวันสองวัน อีกอย่างผู้ที่ใช้กู่จะต้องถูกแว้งกัดอย่างแน่นอน แม่นางต้องการใช้หรือไม่？”

“แว้งกัดอย่างไร？” ไป๋ชิงหลิงใจสั่น

นางคิดว่ากู่โลหิตจะสามารถปรับให้เหมาะสมกับสถานการณ์ที่ลำบากในตอนนี้ของนางได้

นางจึงต้องการกู่โลหิต

“หากท่านเสียเลือดมากเกินไป ท่านอาจจะตายได้ และจะต้องปล่อยเลือดทุกวัน เพื่อสกัดทีละเล็กละน้อย แต่ข้าน้อยคิดว่าข้าน้อยสามารถควบคุมมันได้ แม่นางไม่จำเป็นต้องลงมือ ข้าน้อยจะให้ซังจวี๋ ชิงจู๋ และซวงเหมยช่วย และเมื่อถึงตอนนั้นข้าน้อยจะสอนพวกนางเป่าขลุ่ยด้วยตนเอง” ฮุ่ยหลานกล่าว

“ไม่ได้！” ไป๋ชิงหลิงระงับความคิดขอฮุ่ยหลาน：“เช่นนั้นจะดึงดูดความสนใจของผู้คน”

เนื่องจากนางถูกอ๋องฮุ่ยจ้องตามอง เขาจะต้องส่งคนมาคอยจ้องตามองนาง

เมื่อไม่ว่าผู้อารักขาทั้งสี่ของเรือนชิงซินหัดเป่าขลุ่ย พวกเขาจะต้องไปรายงานอ๋องฮุ่ยอย่างแน่นอน

เธอกำลังจะฆ่าเขา！

“ข้าจะทำเอง！” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

ฮุ่ยหลานขมวดคิ้ว：“แต่นายท่านเพียงคนเดียวจะไหวได้อย่างไร”

“ไหวไม่ไหวก็ค่อยว่ากัน” ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้อง

ฮุ่ยหลานรีบตามไปอย่างรวดเร็ว และทั้งสองก็ไปที่ห้องปรุงยาด้วยกัน

นี่เป็นคลังยาของไป๋ชิงหลิง ในนี้เต็มไปด้วยสมุนไพร

ฮุ่ยหลานไปหยิบภาชนะและกริช

ไป๋ชิงหลิงนั่งลงบนเก้าอี้แล้วพับแขนเสื้อขึ้น

ฮุ่ยหลานมองไปที่แขนเรียว ๆ ของนาง ทันใดนั้นก็คุกเข่าลงและกล่าวว่า：“แม่นาง ใช้เลือดของข้าน้อยจะดีกว่า”

“เจ้าคุกเข้าทำไม รีบลุกขึ้นเถิด” ใบหน้าของไป๋ชิงหลิงทรุดลงและกล่าวอย่างเคร่งขรึม

ดวงตาของฮุ่ยหลานแดงเล็กน้อย ไป๋ชิงหลิงปฏิบัติต่อพวกนางเป็นอย่างดี จึงไม่อยากให้นางเสี่ยงอันตรายเช่นนี้

แต่เพราะนางรู้ว่ามันอันตราย จึงต้องการจะทำด้วยตนเอง ฮุ่ยหลานไม่เคยเห็นเจ้านายเช่นไป๋ชิงหลิงมาก่อน

นางค่อย ๆ ลุกขึ้นและวางภาชนะลงบนโต๊ะ

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองกริชในมือของนางและกล่าวว่า：“กริชนี้ไม่จำเป็นต้องใช้ ใช้นี่”