ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 158

ไป๋ชิงหลิงใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีกลับไปถึงยังหน้าประตูเมืองหนานเซี่ยว

จื่ออีรอนางอยู่นอกรถม้า

ไป๋ชิงหลิงถามว่า: “เป่าลี่ว์กลับมาแล้วหรือยัง?”

"แม่นาง ยังเจ้าค่ะ"

“มีหนึ่งชั่วยามแล้วกระมัง!” ไป๋ชิงหลิงวิตกกังวลแล้วมองไปทางค่ายทหาร

จื่ออีประคองนางกลับไปยังรถม้าอีกด้านหนึ่งกล่าวว่า: “เกือบชั่วยามครึ่งแล้วเจ้าค่ะ แม่นางจากใต้เท้าเว่ยมาเมื่อครึ่งชั่วยามก่อนเจ้าค่ะ ไม่งั้น ข้าน้อยจะกลับไปหาเป่าลี่ว์เจ้าค่ะ”

“ไม่ได้!” ไป๋ชิงหลิงรีบหยุดอย่างไว

เพื่อแมวตัวเดียวให้จื่ออีกลับไปที่ค่ายทหารโดยไม่ต้องสงสัยเลยว่าเสี่ยงอันตราย

อย่างไรก็ตามนิสัยช่างสงสัยของอ๋องฮุ่ย เกรงว่าจะคิดว่านางมีเจตนาไม่ดีและใช้แมวเป็นข้ออ้างไปเยี่ยมค่ายของเขา

จื่ออีกล่าวอย่างร้อนใจว่า: "เป่าลี่ว์ได้ติดตามคุณหนูน้อยอยู่ตลอดในหลายวันนี้ ข้าน้อยเกรงว่าคุณหนูน้อยไม่เห็นเป่าลี่ว์ก็จะร้องห่มร้องไห้โวยวาย"

“รอก่อน แมวตัวนั้นหลักแหลม” ในใจไป๋ชิงหลิงเกิดความคิดแปลกประหลาดมากมายโผล่ขึ้นมา

อ๋องฮุ่ยจะระแวดระวังถึงขนาดฆ่าแมวตัวหนึ่งด้วยหรือเปล่านะ หรือว่านักบวชข้างกายอ๋องฮุ่ย ผู้นั้นจะมองจุดประสงค์ของเป่าลี่ว์ซะกระจ่างจากนั้นก็บอกอ๋องฮุ่ยให้ฆ่ามันซะ

ไม่เช่นนั้นก็คงจะถูกอ๋องฮุ่ยจับตัวไว้แล้วตุ๋นกินซะ!

ไป๋ชิงหลิงยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่สามารถคิดฟุ้งซ่านได้อีก

นายหนึ่งคนและคนรับใช้หนึ่งคนรออยู่ที่หนานเซี่ยวไปอีกหนึ่งชั่วยามเต็ม

หรงเยี่ยซึ่งทำภารกิจอยู่นอกเมืองมาโดยตลอดได้กลับมาถึงที่ประตูเมืองพร้อมกับทหารองครักษ์เหยี่ยวดำของตน

เมื่อเห็นว่ารถม้าของไป๋ชิงหลิงยังคงจอดอยู่ด้านนอก หรงเยี่ยก็ได้ทรงรัดสายบังเหียนให้แน่นพร้อมกับหยิบดาบขึ้นมาและยกม่านรถม้าขึ้น

ไป๋ชิงหลิงนั่งอยู่ในรถม้าด้วยความตกตะลึงไปชั่วขณะ

ทั้งสองคนคนหนึ่งอยู่ในรถม้า อีกคนอยู่บนหลังม้าโดยที่สี่ตาประสานกัน

จื่ออีรีบทำความเคารพอย่างเร็ว: "หม่อมฉันขอคารวะอ๋องหรงเพคะ"

ไป๋ชิงหลิงคืนสติมากะทันหันแล้วกล่าวอย่างไม่พอใจว่า: “อ๋องหรงนี่กำลังทรงทำสิ่งใด?”

ดาบในมือของหรงเยี่ยยังคงอยู่ในท่ายกม่านแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “แม้ว่าจะชื่นชอบอ๋องฮุ่ยและจะกลายเป็นพระชายาฮุ่ยของเขาในไม่ช้า ก็ไม่จำเป็นต้องเฝ้ารออยู่ที่นี่ทนรอเขาทั้งวันทั้งคืน เฝ้าหวังรอคอยที่จะแต่งงานเข้าจวนอ๋องฮุ่ยสักเพียงใดกันนะ"

น้ำเสียงอันดูถูกดูแคลนและคำพูดประชดประชันทำให้ใบหน้าของไป๋ชิงหลิงปนเปื้อนไปด้วยความโมโหในทันใด

เขาจำเป็นต้องเยาะเย้ยตนเช่นนี้เลยหรือ!

“นี่เป็นเรื่องของข้าเกี่ยวอะไรกับอ๋องหรงกัน” ไป๋ชิงหลิงกล่าวอย่างโกรธเคือง

หรงเยี่ยหัวเราะเยาะ แล้วดาบในมือก็ได้ถอนออกและผ้าม่านก็ได้ร่วงหล่นลงมาอย่างรวดเร็ว

เสียงของเขาทะลุผ้าม่านผ่านแก้วหูของไป๋ชิงหลิง: “ฝนจะตกแล้วกลับจวนอ๋องให้ไวหน่อย”

เสียงกล่าวจบลงเสียงกีบม้าด้านนอกก็ยิ่งอยู่ยิ่งเคลื่อนไกลออกไปเรื่อยๆ

ไป๋ชิงหลิงเม้มริมฝีปากและคำพูดสุดท้ายที่เขาได้กล่าวเมื่อครู่นี้ได้ดังก้องอยู่ข้างหู

โดยไร้ซึ่งร่องรอยของอารมณ์แม้เพียงเล็กน้อย

จื่ออีเห็นสีหน้าของนางไม่ค่อยดีจึงยื่นมือออกไปจับมือทั้งคู่ของไป๋ชิงหลิงแล้วกล่าวว่า: "แม่นาง ดึกแล้วและยามค่ำคืนอากาศหนาวเย็นหมอกหนา เดิมทีร่างกายของแม่นางก็ไม่ค่อยดีจึงไม่สะดวกที่จะรอต่อไป ข้าน้อยจะอยู่รอเป่าลี่ว์กลับมา ท่านให้คนขับส่งท่านกลับจวนนะเจ้าคะ”

“กลับด้วนกันเถอะนะ” ไป๋ชิงหลิงหลับตาทั้งคู่ลงและขมวดคิ้ว: “บางทีเป่าลี่ว์อาจจะกลับเรือนชิงซินไปหาเซิงเอ๋อร์โดยตรงแล้ว มีเพียงเซิงเอ๋อร์เท่านั้นที่สามารถสื่อสารกับมันได้”

"ได้เจ้าค่ะ"

จื่ออีให้คนขับกลับเมืองไป

เมื่อรถม้ากลับถึงเรือนชิงซินฝนก็เกิดฝนตกหนักและก็มีลูกเห็บอีกด้วย

หลังจากที่จื่ออีประคองไป๋ชิงหลิงเข้าจวนแล้วก็ได้ตะโกนว่า: "โชคดีที่อ๋องหรงเตือน ไม่เช่นนั้นพวกเราอยู่ด้านนอกต้องน่าอนาถเสียแล้ว"

เมื่อกล่าวถึงอ๋องหรงไป๋ชิงหลิงก็อดที่จะขมวดคิ้วขึ้นเงียบๆไม่ได้พร้อมกับจิตใจฟุ้งซ่าน

“เจ้ารีบไปหาเป่าลี่ว์ ดูว่ามันกลับไปที่จวนแล้วหรือเปล่า”

ไป๋ชิงหลิงกล่าวจบฮุ่ยหลานก็ได้เดินออกมาจากคุ้มทางเดินและตะโกนร้องด้วยอารมณ์ว่า: “แม่นาง ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว!”

ฮุ่ยหลานมาถึงตรงหน้าไป๋ชิงหลิงแล้วกระซิบข้างหูของนางเบาๆว่า: "กู่โลหิตสำเร็จแล้ว!"

ไป๋ชิงหลิงหรี่ตาเล็กน้อยพร้อมกับหน้าตาสงบนิ่ง จากนั้นก็ให้จื่ออีถอยออกไปแล้วตามฮุ่ยหลานไปยังห้องผลิตยา

ฮุ่ยหลานนำกู่โลหิตที่สร้างเสร็จแล้วให้ไป๋ชิงหลิงดู ในภาชนะเห็นเพียงแค่โลหิตกองหนึ่ง

ฮุ่ยหลานกล่าวว่า: "เพียงแค่นำกู่เหล่านี้เทลงไปในบ่อน้ำ ผู้ที่ดื่มเข้าไปก็จะรุกเข้าสู่ร่างกายและสมองจากภายในร่างกาย ดื่มโลหิตทำให้เกิดและผู้ที่ถูกกู่ก็ไม่มีความผิดปกติในช่วงเวลาปกติ "

“น้อยเช่นนี้” ไป๋ชิงหลิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ฮุ่ยหลานเคยกล่าวไว้ว่าการสกัดนั้นไม่ง่ายนัก แม้ว่านางจะเตรียมใจไว้ล่ววหน้าแล้ว แต่นางไม่คาคิดว่าเลือดหลายร้อยมิลลิลิตรจะสกัดออกมาได้เพียงถ้วยชาขนาดเล็กถ้วยหนึ่งเท่านั้น

และนี่ก็เป็นสิ่งที่ฮุ่ยหลานกล่าว ด้วยพละกำลังของไป๋ชิงหลิงเพียงผู้เดียว ไม่สามารถสกัดกู่โลหิตจำนวนมากได้

แน่นอนว่าการกลั่นกู่โลหิตก็ใช่ว่าจะมีเพียงวิธีเดียวเท่านั้น

ผู้ที่สามารถเลี้ยงกู่โลหิตเองได้ จากนั้นก็ฉีดไข่กู่เข้าไปในเลือด ไข่โลหิตก็จะแตกจากหนึ่งเป็นสอง สองเป็นสี่ เป็นเช่นนี้

ไข่กู่จะแตกออกไม่หยุด ใช้เวลาเพียงไม่กี่วันก็จะสร้างกู่โลหิตออกมาจำนวนมากได้

แต่ว่าเส้นทางนี้.....กลับเป็นทางตัน

ผู้ที่ใช้โลหิตเลี้ยงกู่ก็จะถูกกู่โลหิตดูดเลือดเป็นอาหารจนแห้งเหือด

นางไม่สามารถปล่อยให้ไป๋ชิงหลิงทำเช่นนั้นได้ จึงไม่ได้กล่าวสิ่งใด

“นี่คือปริมาณของคนสิบคน เพียงแค่ให้คนดื่มเลือดหยดหนึ่งลงไป ไข่กู่โลหิตก็จะเข้าสู่ร่างกายอวัยวะภายในของมนุษย์ แล้วเข้าสู่สมองโดยโลหิต” ขณะที่ฮุ่ยหลานกล่าวก็ได้มองลงไปที่ถ้วยในมือ

ความฉลาดเฉียบแหลมอันแน่วแน่ได้แว๊บผ่านดวงตา

ไป๋ชิงหลิงหัวเราะเบาๆเสียงหนึ่งแล้วตบไหล่ของนางและกล่าวว่า: “ก็ไม่เลวแล้ว เตรียมภาชนะและถ่ายลือดเถอะ”

“ได้” ฮุ่ยหลานเก็บกู่โลหิตไว้เป็นอย่างดีแล้วหันหลังกลับเข้าไปในห้องชั้นใน แล้วหยิบภาชนะสองสามชิ้นออกมาวางลงบนโต๊ะ

ไป๋ชิงหลิงได้ผูกท่อสำหรับตนเองไว้แล้ว ขณะที่นำภาชนะมาก็ได้ถ่ายเลือดออกมา

ฮุ่ยหลานมองไปยังไป๋ชิงหลิงเป็นคราว เมื่อเห็นว่าสีหน้าของไป๋ชิงหลิงยิ่งอยู่ก็ยิ่งซีดเซียว ฮุ่ยหลานก็รีบกดที่จุกแล้วกล่าวว่า: “พอแล้วแม่นาง ข้าน้อยสร้างกู่โลหิตเป็นครั้งแรก ดังนั้นเลือดในครั้งแรกได้เสียเปล่าไปมากมาย กู่โลหิตที่กลั่นในครั้งที่สองจะต้องมากกว่าครั้งก่อนอย่างแน่นอน จึงไม่จำเป็นต้องถ่ายแล้ว”

“ไม่เป็นไร ข้ายังทนได้อยู่” เวลาไม่รอนาง ก่อนที่จะอภิเษกกับอ๋องฮุ่ยก็สกัดจำนวนที่นางต้องการออกมา

อย่างไรก็ตามตอนนี้ดูเหมือนว่าจะลำบากเล็กน้อยแต่ว่าก็เพียงพอแล้ว!

ไป๋ชิงหลิงก็ได้ปล่อยเลือดออกมาอีกเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามครานี้นางรู้สึกย่ำแย่นัก

ขณะที่ถอดท่อออกนางก็รู้สึกวิงเวียนศีรษะ

ฮุ่ยหลานรีบคลายอุปกรณ์ในมือออกอย่างรวดเร็วแล้วประคองนาง: "แม่นาง ข้าน้อยจะประคองท่านไปนอนลงนะเจ้าคะ"

“ก็ได้” ไป๋ชิงหลิงคว้าแขนของฮุ่ยหลานลุกขึ้น……

อย่างไรก็ตามจู่ๆกระแสน้ำวนสีดำเส้นหนึ่งก็ได้พุ่งไปยังหน้าผาก ตามติดมาด้วยร่างกายอันหนักอึ้งก็ร่วงลงมา

เสียงอุทานของฮุ่ยหลานแพร่มาที่ข้างหู: "แม่นาง แม่นาง……"

ประตูหน้าต่างของห้องผลิตยาจู่ๆก็ได้ถูกลมพัดแรงเปิดออก แล้วฮุ่ยหลานเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นร่างสีม่วงเข้มประกายหนึ่งที่ไม่รู้ว่าตกลงตรงหน้าขอบหน้าต่างตั้งแต่เมื่อใด

ฮุ่ยหลานมองหรงเยี่ยอย่างประหลาดใจโดยที่คนทั้งคนตะลึงวันไปเลย

อ๋องหรงมาได้อย่างไร?

ยังไม่ทันรอให้นางเอ่ยหรงเยี่ยก็ได้ก้าวอย่างรวดเร็วเข้ามา แล้วลากไป๋ชิงหลิงจากอ้อมแขนของนางไปยังข้างกายจากนั้นก็อุ้มเป็นแนวนอนขึ้น

ส่วนอาการวิงเวียนศีรษะของไป๋ชิงหลิงก็ค่อยๆฟื้นตัว

ขณะที่นางลืมตาขึ้นอีกครั้งก็เห็นหรงเยี่ย

นางได้นอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ไป๋ชิงหลิงมองเขาอย่างอ่อนแรง: "ท่านมาทำสิ่งใด? รีบกลับไปซะ!"

“ข้าดูซิว่าเจ้าตายแล้วหรือยัง” เขาเหลือบมองที่เลือดของภาชนะแล้วกล่าวอย่างดุดัน

ริมฝีปากอันซีดเซียวของไป๋ชิงหลิงโค้งงอขึ้นเล็กน้อย: "ข้ากำลังจะกลายเป็นพระชายาฮุ่ยแล้ว อาลัยอาวรณ์……"

เขาอุ้มนางอยู่และก้มศีรษะลงพร้อมกับปิดริมฝีปากนางด้วยริมฝีปากบาง……

หมายเหตุ

หนานเซี่ยว ทางทิศใต้