ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 160

ไป๋ชิงหลิงตกตะลึงและแหงนหน้าขึ้นมองเขา ทำให้บังเอิญเห็นเคราสั้นสีดำยื่นออกมาจากคางของเขา

นางถอนหายใจ......

เหตุใดเจ้าของร่างเดิมถึงตาบอดเช่นนี้ที่ได้หรงฉี่คนเลวคนนั้นเป็นสามี

นางยอมรับว่าหรงเยี่ยเป็นคนจิตใจโหดเหี้ยมเย็นชา และเคยทำร้ายนางมาก่อน แต่ผู้ชายประเภทนี้หากได้ตกหลุมรักใครแล้ว เขาจะกลายเป็นทาสของภรรยาไปโดยบัดดล......

ในใจของนางแอบรู้สึกเจ็บปวดเสียใจ ฝืนยิ้มอย่างขมขื่นและลำบากใจอย่างมาก!

ยิ่งหรงเยี่ยดีกับนางมากเพียงใด ความรู้สึกผิดของนางก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

เพราะสุดท้ายแล้วนางก็จะต้องจากเมืองเฉาจิงนี้ไป โดยไม่แต่งงานกับเชื้อพระวงศ์อีก

"ท่านไม่ต้องเข้ามายุ่งเรื่องของท่านอ๋องฮุ่ย ฝ่าบาทไม่อยากให้ท่านเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ท่านอ๋องฮุ่ยเป็นคนเจ้าเล่ห์และระมัดระวังตัว วันนี้ที่ข้าไปที่ค่ายทหารของเขา เขาไม่แม้แต่จะให้ข้าเข้าไป ซึ่งเห็นได้ว่าในค่ายทหารของเขาจะต้องมีความลับอะไรบางอย่างอยู่แน่นอน!"

ไม่เช่นนั้นคงไม่ระแวดระวังเช่นนั้น

คนที่เปิดเผยไม่มีอะไร ไม่มีทางทำอะไรเช่นนั้นอย่างแน่นอน

ดังเช่นหรงเยี่ย

เขากอดรัดร่างกายของนางแน่น "อย่าไปสังเกตการณ์ที่ค่ายทหารของเขาอีก"

"เพราะเหตุใด?" หากไม่เข้าไปละก็ เช่นนั้นนางจะจัดการตามแผนการของตัวเองได้อย่างไร

"เขาไม่มีทางให้เจ้าเข้าไปหรอก"

"ข้างในนั้นมีอะไรอย่างนั้นหรือ? ท่านรู้ใช่หรือไม่!" จู่ๆ ไป๋ชิงหลิงก็จับเสื้อของเขาแน่นและคาดหวังว่าเขาจะพูดอะไรที่เป็นประโยชน์ออกมาบ้าง

อย่างไรก็ตาม รัศมีบริเวณรอบกายของหรงเยี่ยก็รู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาและแววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความอาฆาตสังหาร "ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่ข้าส่งไปไม่มีเหลือกลับออกมาสักคน"

อะไรนะ!!!

"ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ ไม่มีใครกลับออกมาเลยสักคน?"

"อืม!" และนี่คือความเจ้าเล่ห์โหดเหี้ยมของท่านอ๋องฮุ่ย

หลายปีมานี้ไม่ใช่ว่าเขาและจักรพรรดิเหยาไม่เคยสืบเรื่องค่ายทหารของเขา แต่ไม่ว่าจะส่งทหารองครักษ์เหยี่ยวดำหรือองครักษ์ลับจักรพรรดิออกไปมากเพียงใด ต่างก็ไม่มีเหลือกลับออกมาสักคน

"เช่นนั้นแล้ว ค่ายทหารของท่านอ๋องฮุ่ยจะต้องมีความลับอะไรซ่อนอยู่อย่างแน่นอน" เวลานี้ไป๋ชิงหลิงก็นึกถึงแมวที่แอบปล่อยเข้าไปในค่ายทหาร และอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งขึ้นมาในทันที

เป่าลี่ว์ก็คงไม่ได้กลับออกมาอย่างนั้นหรือ!

"เจ้าไม่ต้องไปสืบเรื่องในค่ายทหารของเขาแล้ว ไม่เช่นนั้นชีวิตของเจ้าคงต้องจบลงในค่ายทหารของเขาอย่างแน่นอน" หรงเยี่ยกอดนางแน่น และกดริมฝีปากไปที่หน้าผากของนาง

กลิ่นหอมเจือจางของดอกซิ่งฮวาในตัวของไป๋ชิงหลิงได้ลอยเข้าไปในจมูกของเขา

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงคำพูดที่นางได้พูดกับเขาในวันนี้

"ทำขนมดอกซิ่งฮวาให้ข้า"

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองเขาอย่างพูดไม่ออก

"ท่านอ๋องฮุ่ยไม่ได้กินขนมดอกซิ่งฮวาที่ข้าทำ เขาได้มอบให้กับปรมาจารย์คนสนิทของเขา ข้าในตอนนี้จะทำให้ท่านรับประทานได้อย่างไร ท่านกลับไปที่จวนของท่านได้หรือไม่ หากถูกคนของท่านอ๋องฮุ่ยเห็นเข้า......"

"อย่าพูดชื่อเขา" หรงเยี่ยหลับตาลงและจูบหน้าผากของนาง จากนั้นจูบลงไปที่จมูกของนาง "ข้าไม่ได้นอนมาหลายคืนแล้ว ให้ข้าได้พักผ่อนสักเดี๋ยวเถอะ"

ไป๋ชิงหลิงผลักเขาออกไปอย่างแรง นางดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของเขาอยู่นานก็ไม่สามารถผลักเขาออกได้ ทว่ากลับได้ยินเสียงหายใจของเขา

เขาหลับลงไปแล้ว

"หรงเยี่ย"

"หรงเยี่ย"

"หรงเยี่ย ท่านกลับไปนอนที่จวนของท่านเดี๋ยวนี้"

"ท่านรีบตื่นขึ้นมา ท่านกอดจนข้าหายใจไม่ออกแล้ว"

ไป๋ชิงหลิงดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของเขาอยู่นาน และสุดท้ายตัวเองก็หลับลงด้วยความเหนื่อยล้า

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงนอนหลับไป ทันใดนั้นหรงเยี่ยก็ลืมตาขึ้นมาและแอบออกไปจากห้อง

ออกไปจากเรือนชิงซิน และแอบหยุดยืนอยู่หลังต้นไม้

ฮุ่ยหลานคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าของเขา

หรงเยี่ยชำเลืองมองนางจากเบื้องบนอย่างเย็นชา "ใครให้เจ้าแตะต้องตัวนาง"