ไป๋ชิงหลิงตกตะลึงและแหงนหน้าขึ้นมองเขา ทำให้บังเอิญเห็นเคราสั้นสีดำยื่นออกมาจากคางของเขา
นางถอนหายใจ......
เหตุใดเจ้าของร่างเดิมถึงตาบอดเช่นนี้ที่ได้หรงฉี่คนเลวคนนั้นเป็นสามี
นางยอมรับว่าหรงเยี่ยเป็นคนจิตใจโหดเหี้ยมเย็นชา และเคยทำร้ายนางมาก่อน แต่ผู้ชายประเภทนี้หากได้ตกหลุมรักใครแล้ว เขาจะกลายเป็นทาสของภรรยาไปโดยบัดดล......
ในใจของนางแอบรู้สึกเจ็บปวดเสียใจ ฝืนยิ้มอย่างขมขื่นและลำบากใจอย่างมาก!
ยิ่งหรงเยี่ยดีกับนางมากเพียงใด ความรู้สึกผิดของนางก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
เพราะสุดท้ายแล้วนางก็จะต้องจากเมืองเฉาจิงนี้ไป โดยไม่แต่งงานกับเชื้อพระวงศ์อีก
"ท่านไม่ต้องเข้ามายุ่งเรื่องของท่านอ๋องฮุ่ย ฝ่าบาทไม่อยากให้ท่านเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ท่านอ๋องฮุ่ยเป็นคนเจ้าเล่ห์และระมัดระวังตัว วันนี้ที่ข้าไปที่ค่ายทหารของเขา เขาไม่แม้แต่จะให้ข้าเข้าไป ซึ่งเห็นได้ว่าในค่ายทหารของเขาจะต้องมีความลับอะไรบางอย่างอยู่แน่นอน!"
ไม่เช่นนั้นคงไม่ระแวดระวังเช่นนั้น
คนที่เปิดเผยไม่มีอะไร ไม่มีทางทำอะไรเช่นนั้นอย่างแน่นอน
ดังเช่นหรงเยี่ย
เขากอดรัดร่างกายของนางแน่น "อย่าไปสังเกตการณ์ที่ค่ายทหารของเขาอีก"
"เพราะเหตุใด?" หากไม่เข้าไปละก็ เช่นนั้นนางจะจัดการตามแผนการของตัวเองได้อย่างไร
"เขาไม่มีทางให้เจ้าเข้าไปหรอก"
"ข้างในนั้นมีอะไรอย่างนั้นหรือ? ท่านรู้ใช่หรือไม่!" จู่ๆ ไป๋ชิงหลิงก็จับเสื้อของเขาแน่นและคาดหวังว่าเขาจะพูดอะไรที่เป็นประโยชน์ออกมาบ้าง
อย่างไรก็ตาม รัศมีบริเวณรอบกายของหรงเยี่ยก็รู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาและแววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความอาฆาตสังหาร "ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่ข้าส่งไปไม่มีเหลือกลับออกมาสักคน"
อะไรนะ!!!
"ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ ไม่มีใครกลับออกมาเลยสักคน?"
"อืม!" และนี่คือความเจ้าเล่ห์โหดเหี้ยมของท่านอ๋องฮุ่ย
หลายปีมานี้ไม่ใช่ว่าเขาและจักรพรรดิเหยาไม่เคยสืบเรื่องค่ายทหารของเขา แต่ไม่ว่าจะส่งทหารองครักษ์เหยี่ยวดำหรือองครักษ์ลับจักรพรรดิออกไปมากเพียงใด ต่างก็ไม่มีเหลือกลับออกมาสักคน
"เช่นนั้นแล้ว ค่ายทหารของท่านอ๋องฮุ่ยจะต้องมีความลับอะไรซ่อนอยู่อย่างแน่นอน" เวลานี้ไป๋ชิงหลิงก็นึกถึงแมวที่แอบปล่อยเข้าไปในค่ายทหาร และอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งขึ้นมาในทันที
เป่าลี่ว์ก็คงไม่ได้กลับออกมาอย่างนั้นหรือ!
"เจ้าไม่ต้องไปสืบเรื่องในค่ายทหารของเขาแล้ว ไม่เช่นนั้นชีวิตของเจ้าคงต้องจบลงในค่ายทหารของเขาอย่างแน่นอน" หรงเยี่ยกอดนางแน่น และกดริมฝีปากไปที่หน้าผากของนาง
กลิ่นหอมเจือจางของดอกซิ่งฮวาในตัวของไป๋ชิงหลิงได้ลอยเข้าไปในจมูกของเขา
ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงคำพูดที่นางได้พูดกับเขาในวันนี้
"ทำขนมดอกซิ่งฮวาให้ข้า"
ไป๋ชิงหลิงจ้องมองเขาอย่างพูดไม่ออก
"ท่านอ๋องฮุ่ยไม่ได้กินขนมดอกซิ่งฮวาที่ข้าทำ เขาได้มอบให้กับปรมาจารย์คนสนิทของเขา ข้าในตอนนี้จะทำให้ท่านรับประทานได้อย่างไร ท่านกลับไปที่จวนของท่านได้หรือไม่ หากถูกคนของท่านอ๋องฮุ่ยเห็นเข้า......"
"อย่าพูดชื่อเขา" หรงเยี่ยหลับตาลงและจูบหน้าผากของนาง จากนั้นจูบลงไปที่จมูกของนาง "ข้าไม่ได้นอนมาหลายคืนแล้ว ให้ข้าได้พักผ่อนสักเดี๋ยวเถอะ"
ไป๋ชิงหลิงผลักเขาออกไปอย่างแรง นางดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของเขาอยู่นานก็ไม่สามารถผลักเขาออกได้ ทว่ากลับได้ยินเสียงหายใจของเขา
เขาหลับลงไปแล้ว
"หรงเยี่ย"
"หรงเยี่ย"
"หรงเยี่ย ท่านกลับไปนอนที่จวนของท่านเดี๋ยวนี้"
"ท่านรีบตื่นขึ้นมา ท่านกอดจนข้าหายใจไม่ออกแล้ว"
ไป๋ชิงหลิงดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของเขาอยู่นาน และสุดท้ายตัวเองก็หลับลงด้วยความเหนื่อยล้า
หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงนอนหลับไป ทันใดนั้นหรงเยี่ยก็ลืมตาขึ้นมาและแอบออกไปจากห้อง
ออกไปจากเรือนชิงซิน และแอบหยุดยืนอยู่หลังต้นไม้
ฮุ่ยหลานคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าของเขา
หรงเยี่ยชำเลืองมองนางจากเบื้องบนอย่างเย็นชา "ใครให้เจ้าแตะต้องตัวนาง"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...