ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 162

ศีรษะของไป๋ชิงหลิงรู้สึกมึนงง มือจับเสื้อผ้าของเขาไว้แน่นโดยไม่รู้ตัวและถามด้วยความโกรธว่า"แล้วท่านเข้ามาได้อย่างไร?"

"หน้าต่าง!"

ไป๋ชิงหลิงหันมองกลับไป

รถม้าที่ติ้งเป่ยโหวมอบให้นางนั้นช่างหรูหราและมีพื้นที่กว้างขวาง

ขนาดของหน้าต่างรถม้าใหญ่กำลังพอดีสำหรับคนที่ปีนเข้าไป แต่ว่าปีนหน้าต่างจะไม่ทำให้คนสะดุดตามากกว่าหรือ

"เจ้าจะฆ่าหรงเยี่ยของข้า เจ้าควรรีบหาทางหนีไป"

"ไม่ต้องกังวล"หรงเยี่ยตัดผมให้นางจากนั้นก็ใช้ทั้งห้าของเขาสอดเข้าไปในเส้นผมของนางแล้วจับหลังศีรษะของนางไว้แน่นแล้วพูดว่า"พวกเขาไม่เห็นว่าข้าอยู่ในรถม้าของเจ้าหรอก"

"จริงหรือ!"

"จริง"

"ข้าไม่เชื่อ ข้าลงจากรถม้าก่อนดีกว่า"ถ้าท่านอ๋องฮุ่ยตรวจมาถึงรถม้านางจะได้โยนความรับผิดชอบให้ท่านอ๋องหรงได้

ไม่ว่าท่านอ๋องฮุ่ยจะหยิ่งยโสเพียงใดเขาก็ไม่สามารถโจมตีท่านอ๋องหรงในที่สาธารณะได้

แม้ว่าเขาจะมีพลังที่มากมายมหาศาลแต่เขาก็ไม่สามารถอยู่เหนือกว่าพลังของจักรพรรดิได้

นางลุกขึ้นและกำลังจะจากไปแต่กลับถูกหรงเยี่ยรั้งเธอไว้ในอ้อมแขน

เขาใช้มือโอบเอวบางของนางไว้ กดริมฝีปากบางของเขาที่ข้างหูของนางแล้วพูดว่า"ข้าส่งคนไปล่อไอ้คนชั่วที่ท่านอ๋องฮุ่ยส่งมาแล้ว เจ้าจงอยู่ในรถม้าอย่างสบายใจเถิดแล้วอีกเดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปที่รถม้าคันอื่น"

"ท่านจะพาข้าไปที่ไหน อย่ามายุ่งกับข้า"การแต่งงานกำลังจะเกิดขึ้นในเร็วๆนี้ ถึงแม้ว่าแผนการของนางจะยังไม่ประสบผลสำเร็จ แต่นางเชื่อว่าตราบใดที่ท่านอ๋องฮุ่ยยังมีช่วงเวลาที่ยากลำบากเขาจะปล่อยให้นางเข้าไปในค่ายทหารได้

นางไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้

หรงเยี่ยมองนางด้วยสายตาแน่วแน่"เจ้าจะไม่เชื่อใจคนอื่นก็ได้ แต่เจ้าต้องเชื่อใจข้า หลอกล่อคนของท่านอ๋องฮุ่ยแล้วพาเจ้าออกไปจากรถม้าคันนี้ข้าก็ทำได้อย่างไม่ยาก"

นางตกใจมองตาเขาด้วยสายตาที่ลุกโชนแล้วก็เงียบลงอย่างมีเลศนัย

รถม้าเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ไป๋ชิงหลิงถูกเขาจับไว้ในอ้อมแขนแล้วเขาก็จูบลงไปที่ริมฝีปากของนาง

บรรยากาศในรถม้าเริ่มคลุมเครือ

นางใช้มือจับเสื้อของหรงเยี่ยเอาไว้แน่น หายใจอย่างไม่เป็นจังหวะในอ้อมแขนของหรงเยี่ย"หรงเยี่ย พอแล้ว อย่าทำแบบนี้... อื้อ..."

เขาพลิกตัวไปมาอย่างดุเดือดพร้อมกับจูบหนักๆไปที่นางเพื่อชดเชยความคับข้องใจและความเศร้าโศกทั้งหมดที่เขาได้รับในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา

เขาไม่เคยปฏิบัติต่อตนเองในทางที่ไม่ดี ในเรื่องกามารมณ์เขามีหรือไม่มีก็ได้แต่เมื่อใดที่เขาพบสิ่งที่ต้องการเขาก็จะไม่พยายามหักห้ามใจตนเอง

เมื่อพบผู้หญิงที่ชอบโดยธรรมชาติก็ไม่มีเหตุผลอะไรมากมายให้ต้องพิจารณา

ชอบก็คือชอบ

เขาชอบที่จะจูบนาง เขาไม่อยากปฏิเสธสิ่งที่ตนเองต้องการ

ไป๋ชิงหลิงเวียนหัวจากการถูกเขาจูบ อาการวิงเวียนศีรษะนี้ไม่ได้เกิดจากการเสียเลือดมากไปแต่เป็นอาการที่คล้ายกับว่ามีความสุขเหมือนได้ลอยขึ้นไปบนก้อนเมฆมากกว่า

เขาปล่อยเธอให้เป็นอิสระ พวกเขาก้มหน้าลงปล่อยให้ลมหายใจของพวกเขาประสานกัน

นางซบศีรษะไปที่แขนของเขาพร้อมกับถามเบาๆว่า"ท่านจะพาข้าไปไหนหรือ?"

"จวนอ๋องหรง"

"ข้าไปนานนักไม่ได้"

"กินข้าวกลางวันเป็นเพื่อนข้ากับจิ่งหลินสักมื้อเถิด ช่วงนี้เขาอารมณ์เสียและกินเยอะ"

เอ่อ...

หรงจิ่งหลินมักจะไม่กินอะไรเมื่อเขาอารมณ์เสียไม่ใช่หรือ

"เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าออกจากรถม้า เจ้าต้องหลับตา"

"ท่านจะทำอะไร จะพาข้าออกไปได้อย่างไรคนของท่านอ๋องฮุ่ยมองมาที่ข้าอย่างไม่วางตา แบบนี้อันตรายมาก"หัวใจของไป๋ชิงหลิงเริ่มเต้นเร็วขึ้นจากการที่หรงเยี่ยทำให้นางรู้สึกกังวล

หรงเยี่ยพูดให้นางหายกังวล"หลับตาซะ เจ้าไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น"

นางจ้องไปที่เขาแต่ก็ไม่ได้ทำตามที่เขาบอก ในใจของนางรู้สึกกังวลมาก นางใช้มือทั้งสองข้างจับเสื้อของเขาเอาไว้แน่น

เขาเกลี้ยกล่อมนางเบาๆ วางมือบนใบหน้าและปิดที่ตาของนาง"หลับตาซะ คนของข้ามาแล้ว"