ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 163

ดูเหมือนคอของไป๋ชิงหลิงจะมีหนามติดอยู่

ไม่รู้เพราะเหตุใดเมื่อหรงจิ่งหลินพูดคำเหล่านี้นางก็มักจะรู้สึกเจ็บปวดเหมือนโดนทิ่มแทงที่หัวใจ

จากนั้นหยดน้ำตาก็รินไหลก็ทำให้สายตาพร่ามัว

"เหตุใดเจ้าจึงโง่เช่นนี้ เซิงเอ๋อร์ก็ไม่ได้กินตลอดทั้งวัน ตราบใดที่เจ้ากินข้าววันละสามมื้อตรงตามเวลาและกินข้าวหมดตามที่ข้าเตรียมให้เจ้าก็จะเติบใหญ่ หากเจ้าไม่เลือกกินและไม่ปฏิเสธ

อาหารสักวันหนึ่งเจ้าก็จะสูงกว่าเซิงเอ๋อร์" ไป๋ชิงหลิงเห็นท่าทางที่ไม่สบายใจของเขาในใจก็เหมือนถูกผูกมัดกับเขาไปด้วย

ดูเหมือนว่าทุกครั้งที่นางได้พบกับหรงจิ่งหลินนางก็มักจะมีความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว เสียใจ ทรมานและเจ็บปวดจากการพลัดพราก

เหมือนคนตั้งครรภ์สิบเดือนและมีคนเอาทารกออกจากครรภ์ของนาง นางไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้กับเอ๋อร์ซือ

"ข้าอยากตัวสูงเหมือนเสด็จพ่อข้าจะได้ปกป้องท่านแม่ได้"หรงจิ่งหลินมองไปที่หรงเยี่ยแล้วพูดอย่างจริงจัง

ไป๋ชิงหลิงพูดไม่ออก

เวลานี้ หรงจิ่งหลินอาเจียนออกมาเป็นเลือด

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเบิกกว้างเพราะความตกใจ มือหนึ่งของนางได้กอดหรงจิ่งหลินไว้ส่วนอีกมือหนึ่งก็บีบข้อมือของหรงจิ่งหลิน

ชีพจรที่ผันผวนทำให้สีหน้าของหรงจิ่งหลินเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

"หรงเยี่ย เหตุใดหรงจิ่งหลินถึงถูกพิษลึกเช่นนี้"

นางไม่เชี่ยวชาญด้านการทำยาพิษเท่าฮุ่ยหลาน แต่การล้างพิษก็เหมือนกับการรักษาโรค หลังจากที่มายังโลกนี้นางก็ได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง

หรงจิ่งหลินนั้นมีร่องรอยของการถูกวางยาพิษอย่างชัดเจน

ยิ่งไปกว่านั้นหากยังไม่รีบล้างพิษออกหรงจิ่งหลินอาจจะตายในไม่ช้า

หรงเยี่ยขมวดคิ้วเดินไปข้างหน้าอุ้มหรงจิ่งหลินออกจากอ้อมแขนของไป๋ชิงหลิง"เพราะอยู่ในราชวงศ์ เรื่องบางเรื่องก็ไม่สามารถอธิบายอย่างชัดเจนได้ด้วยคำพูดไม่กี่คำ จิ่งหลินถูกฆ่าตาย เมื่อตอนที่ข้าไปช่วยจิ่งหลินออกมาเขาก็ได้รับยาพิษเฮ่อติ้งหงไปมากแล้ว"

"ใครผู้ใดกันที่ทำได้ขนาดนี้" ไป๋ชิงหลิงพูดอย่างโกรธเคือง

หรงเยี่ยมองผ่านไปที่ใบหน้าที่โกรธเคืองของนางแล้วพูดอย่างเบาๆว่า"แม่ของเขา"

ทันทีที่พูดจบหรงจิ่งหลินตัวสั่นและตอบกลับไปว่า"ท่านแม่ไม่มีทางวางยาพิษใส่ข้า เสด็จพ่อท่านโกหก"

"เมื่อตอนนั้นเจ้ายังเด็กถ้าข้าไปไม่ทันเจ้าก็คงไม่ได้มาอยู่ตรงนี้"

"แต่ว่าข้า..."เมื่อพูดถึงตัวเองเสียงของหรงจิ่งหลินก็ถูกปิดกั้นด้วยแรงอะไรบางอย่าง หลังจากนั้นใจเขาก็รู้สึกกระวนกระวายและเริ่มไออย่างรุนแรง

ไอแล้วไออีกจนไอออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง

หมอซูรีบเข้ามาเมื่อเห็นไป๋ชิงหลิงก็ตกใจเล็กน้อย"หมอหญิงไป๋ก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ"

"หมอซู"ไป๋ชิงหลิงเรียกอย่างสุภาพ

หมอซูตอบกลับและให้หรงเยี่ยอุ้มหรงจิ่งหลินกลับไปยังห้องพัก

ไป๋ชิงหลิงตามเข้าไปยังห้องนอนของหรงจิ่งหลิน

หรงจิ่งหลินเอนหลังลงบนเตียงมองไปที่ไป๋ชิวหลิงอย่างไม่ละสายตาและขอร้องว่า"เสด็จพ่อ อย่าพึ่งไล่ท่านแม่ไป ข้าคิดถึงนาง"

"ไม่ไล่หรอก"หรงเยี่ยผลักไป๋ชิงหลิงไปอยู่หน้าหรงจิ่งหลิน"เจ้าไปดูเขาเถอะ"

"พิษในร่างกายของจิ่งหลินยังไม่ได้ถูกขับออกมันอันตรายมากหรงเยี่ย"ไป๋ชิงหลิงนั่งอยู่บนหัวเตียงจับมือซ้ายของหรงจิ่งหลินไว้และกดหัวแม่มือลงแผลสีชมพูบนฝ่ามือซ้ายของเขา

หรงจิ่งหลินจับมือของไป๋ชิงหลิงเอาไว้แน่น

ในที่สุดเขาก็ได้จับมือแม่อีกครั้ง

นอกจากนี้หมอซูมาพร้อมกับยาเม็ดที่บดแล้ว แล้วพูดว่า"หมอหญิงไป๋ดูออกแล้วใช่หรือไม่ว่าตอนนี้ร่างกายของคุณชายจิ่งกำลังตกอยู่ในอันตราย แต่ยาในมือของข้าไม่สามารถเข้าไปถึงจุดที่มีพิษของคุณชายได้ อาจทำให้ไม่สามารถขับพิษที่เหลืออยู่ออกได้หมด"

"จุดที่มีพิษหรือ"ไป๋ชิงหลิงสงสัย

หมอซูป้อนยาให้กับหรงจิ่งหลินพร้อมกับอธิบายว่า"พิษของคุณชายจิ่งตกค้างอยู่ในเลือด แต่สิ่งที่แปลกคือยาถอนพิษไม่สามารถถอนพิษที่ตกค้างอยู่ในเลือดของคุณชายจิ่งได้"

"แล้วถ้าเป็นการเปลี่ยนถ่ายเลือดล่ะ"

หมอซูหันหลับไปมองที่หรงเยี่ย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้ยินเกี่ยวกับการเปลี่ยนถ่ายเลือดแต่เขาไม่เคยเห็นใครทำมันได้สำเร็จ

ปีนั้นท่านอาจารย์ของเขาพบคนที่มีพิษในกระแสเลือดบนเขาอู๋หย๋า พยายามเปลี่ยนถ่ายเลือดให้กับคนที่มีพิษแต่หลังจากที่เปลี่ยนถ่ายเสร็จคนผู้นั้นก็เสียชีวิตทันที

ดังนั้นในความคิดของเขาเขาจึงไม่แนะนำให้เปลี่ยนถ่ายเลือด

หรงเยี่ยเห็นว่าสีหน้าของเขาดูลำบากใจจึงถามว่า"หมอซูมีอะไรสงสัยหรือเป็นไปได้หรือไม่ที่จะทำการเปลี่ยนถ่ายเลือด"

หมอซูรีบยืนขึ้นทำความเคารพอย่างนอบน้อมแล้วตอบกลับว่า"ถึงแม้ว่าท่านอาจารย์ของข้าเคยเปลี่ยนถ่ายเลือดที่เป็นยาพิษ แต่ว่า..."

เมื่อได้ยินคำนี้ ไป๋ชิงหลิงก็รีบหันกลับมาแล้วพูด"เขาตายแล้วใช่หรือไม่"

หมอซูพนักหน้า ใบหน้าของเขาดูหนักอึ้งเล็กน้อย

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ก็ยังคงทำให้เขามีแต่เงามืด

"อาจารย์ของข้าเหมือนถูกปีศาจเข้าสิง หลังจากคนผู้นั้นตายเขาก็เปลี่ยนถ่ายเลือดให้ผู้อื่นอีกหลังจากเปลี่ยนเลือดแล้วเขาก็ยังตาย เขาเปลี่ยนถ่ายเลือดให้ผู้คนต่อเนื่องกันเจ็ดถึงแปดคนถึง

แม้ว่ามีคนสองคนที่มีชีวิตรอด แต่หลังจากนั้นไม่นานสองคนนั้นก็ตายอย่างน่าประหลาดพวกเขาตายอย่างเจ็บปวด อาจารย์ของข้าก็ถูกทุบตี อาจารย์เคยบอกว่าท่านเคยเห็นในหนังสือโบราณว่าบรรพบุรุษของเขาได้ถ่ายเลือดให้ผู้อื่นแต่ทำไมพอถึงมือเขาแล้วกลับทำไม่ได้ เขาไม่สามารถช่วยชีวิตได้เลยสักคนและตั้งแต่นั้นมาอาจารย์ของข้าก็ซึมเศร้าและก่อนที่อาจารย์จะเสียชีวิตอาจารย์ได้สั่งให้ข้าเผาหนังสือที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ให้ก่อนตาย "

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หมอซูก็มองไปที่หรงจิ่งหลิน"ข้าก็เคยคิดเรื่องการเปลี่ยนถ่ายเลือดแต่เมื่อข้าเห็นแบบอย่างจากอาจารย์ของข้าแล้วมันทำข้าสร้างเงาอันยิ่งใหญ่ให้กับตนเอง อาจารย์...ไม่กล้าทำ"

หลังจากหรงเยี่ยได้ยินเช่นนั้นก็มองไปที่ไป๋ชิงหลิงอีกครั้ง เขาเชื่อมั่นในตัวไป๋ชิงหลิงเพราะนางได้ทำในสิ่งที่หลายคนทำไม่ได้มาแล้ว

เขาถาม"แล้วเจ้าล่ะ?"

ไป๋ชิงหลิงยกฝ่ามือขึ้นมาลูบผมที่หน้าผากของหรงจิ่งหลิน แม้แต่ตัวนางเองยังไม่รู้ตัวเลยว่าการกระทำของนางนั้นอ่อนโยนมาก

นางพูดว่า"ถ้าหากเปลี่ยนถ่ายเลือดแล้วตายถ้าเช่นนั้นก็อาจจะเป็นเพราะหมู่เลือด ไม่ใช่ว่าเลือดของคนๆหนึ่งจะแลกกับอีกคนหนึ่งได้เลยนอกจากนี้หมู่เลือดต้องตรงกัน ถ้าหากรอดมาได้แต่ก็ยังตายอีกนั่นอาจเป็นเพราะเกิดการขจัดเลือดของคนหมู่เลือดเดียวกันหรือเลือดอาจจะเข้ากันไม่ได้ การเปลี่ยนถ่ายเลือดเป็นขั้นตอนใหญ่และไม่ใช่เรื่องที่ง่ายๆ สถานการณ์ของจิ่งหลินไม่ควรล่าช้าอีกต่อไป แน่นอนอาจไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนถ่ายเลือดแต่สามารถฉีดยาเข้าไปในเลือดได้เลย"

เช่นเดียวกับการให้น้ำเกลือ ให้ฉีดยาเข้าไปในเส้นเลือดโดยตรง

ข้อสันนิษฐานของนางคือต้องทำการกรองยาถอนพิษอย่างระมัดระวังและไม่ควรมีเศษยาอยู่ในนั้นมิเช่นนั้นเศษยาจะไปอุดตันหลอดเลือดและทำให้กล้ามเนื้อตายได้

ผลร้ายแรงมาก

หมอซูมองนางด้วยความแปลกใจ"หมอหญิงไป๋ ข้ากำลังสงสัยว่าเจ้าเป็นผู้ใดกัน ตอนนี้ในใจข้าเริ่มรู้แล้ว"

หมอผีเยี่ยนหนาน

ไม่มีใครนอกจากนางที่มีความกล้า

เธอยังเคยเปิดสมองของคนที่ยังมีชีวิตอยู่และตอนนี้ก็ยังบอกวิธีการรักษาโดยการเปลี่ยนถ่ายเลือดอีก

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับหมู่เลือดที่นางกำลังพูดถึงอยู่เลย

เขาคิดว่านางต้องเป็นหมอผีแน่ๆ

ไป๋ชิงหลิงตกตะลึงเล็กน้อย"หมอซู ท่านกับข้ามีวิชาที่ไม่เหมือนกัน"

"ยินดีที่ได้รู้จัก หมอซูยังคงตื่นเต้นเล็กน้อย"

หมอซูอยากมีโอกาสได้เห็นนางเปิดสมองของคนที่ยังมีชีวิต เปิดท้อง หรือแม้แต่การเปลี่ยนถ่ายเลือดให้กับคุณชายจิ่ง

ไป๋ชิงหลิงส่งยิ้มอย่างสุภาพกลับมา จากนั้นเหลือบมองหรงเยี่ยแล้วถามว่า"ท่านคิดว่าจะเลือกอย่างไร?"

"แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ"

ไป๋ชิงหลิงตกใจอยู่ครู่หนึ่ง มองไปที่หรงเยี่ยอีกครั้งแล้วพูดว่า"ท่านจะให้ข้าเป็นผู้ตัดสินใจหรือ?"

"เจ้าเป็นแม่ของจิ่งหลิน ไม่ควรหรือ?"