ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 163

ดูเหมือนคอของไป๋ชิงหลิงจะมีหนามติดอยู่

ไม่รู้เพราะเหตุใดเมื่อหรงจิ่งหลินพูดคำเหล่านี้นางก็มักจะรู้สึกเจ็บปวดเหมือนโดนทิ่มแทงที่หัวใจ

จากนั้นหยดน้ำตาก็รินไหลก็ทำให้สายตาพร่ามัว

"เหตุใดเจ้าจึงโง่เช่นนี้ เซิงเอ๋อร์ก็ไม่ได้กินตลอดทั้งวัน ตราบใดที่เจ้ากินข้าววันละสามมื้อตรงตามเวลาและกินข้าวหมดตามที่ข้าเตรียมให้เจ้าก็จะเติบใหญ่ หากเจ้าไม่เลือกกินและไม่ปฏิเสธ

อาหารสักวันหนึ่งเจ้าก็จะสูงกว่าเซิงเอ๋อร์" ไป๋ชิงหลิงเห็นท่าทางที่ไม่สบายใจของเขาในใจก็เหมือนถูกผูกมัดกับเขาไปด้วย

ดูเหมือนว่าทุกครั้งที่นางได้พบกับหรงจิ่งหลินนางก็มักจะมีความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว เสียใจ ทรมานและเจ็บปวดจากการพลัดพราก

เหมือนคนตั้งครรภ์สิบเดือนและมีคนเอาทารกออกจากครรภ์ของนาง นางไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้กับเอ๋อร์ซือ

"ข้าอยากตัวสูงเหมือนเสด็จพ่อข้าจะได้ปกป้องท่านแม่ได้"หรงจิ่งหลินมองไปที่หรงเยี่ยแล้วพูดอย่างจริงจัง

ไป๋ชิงหลิงพูดไม่ออก

เวลานี้ หรงจิ่งหลินอาเจียนออกมาเป็นเลือด

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเบิกกว้างเพราะความตกใจ มือหนึ่งของนางได้กอดหรงจิ่งหลินไว้ส่วนอีกมือหนึ่งก็บีบข้อมือของหรงจิ่งหลิน

ชีพจรที่ผันผวนทำให้สีหน้าของหรงจิ่งหลินเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

"หรงเยี่ย เหตุใดหรงจิ่งหลินถึงถูกพิษลึกเช่นนี้"

นางไม่เชี่ยวชาญด้านการทำยาพิษเท่าฮุ่ยหลาน แต่การล้างพิษก็เหมือนกับการรักษาโรค หลังจากที่มายังโลกนี้นางก็ได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง

หรงจิ่งหลินนั้นมีร่องรอยของการถูกวางยาพิษอย่างชัดเจน

ยิ่งไปกว่านั้นหากยังไม่รีบล้างพิษออกหรงจิ่งหลินอาจจะตายในไม่ช้า

หรงเยี่ยขมวดคิ้วเดินไปข้างหน้าอุ้มหรงจิ่งหลินออกจากอ้อมแขนของไป๋ชิงหลิง"เพราะอยู่ในราชวงศ์ เรื่องบางเรื่องก็ไม่สามารถอธิบายอย่างชัดเจนได้ด้วยคำพูดไม่กี่คำ จิ่งหลินถูกฆ่าตาย เมื่อตอนที่ข้าไปช่วยจิ่งหลินออกมาเขาก็ได้รับยาพิษเฮ่อติ้งหงไปมากแล้ว"

"ใครผู้ใดกันที่ทำได้ขนาดนี้" ไป๋ชิงหลิงพูดอย่างโกรธเคือง

หรงเยี่ยมองผ่านไปที่ใบหน้าที่โกรธเคืองของนางแล้วพูดอย่างเบาๆว่า"แม่ของเขา"

ทันทีที่พูดจบหรงจิ่งหลินตัวสั่นและตอบกลับไปว่า"ท่านแม่ไม่มีทางวางยาพิษใส่ข้า เสด็จพ่อท่านโกหก"

"เมื่อตอนนั้นเจ้ายังเด็กถ้าข้าไปไม่ทันเจ้าก็คงไม่ได้มาอยู่ตรงนี้"

"แต่ว่าข้า..."เมื่อพูดถึงตัวเองเสียงของหรงจิ่งหลินก็ถูกปิดกั้นด้วยแรงอะไรบางอย่าง หลังจากนั้นใจเขาก็รู้สึกกระวนกระวายและเริ่มไออย่างรุนแรง

ไอแล้วไออีกจนไอออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง

หมอซูรีบเข้ามาเมื่อเห็นไป๋ชิงหลิงก็ตกใจเล็กน้อย"หมอหญิงไป๋ก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ"

"หมอซู"ไป๋ชิงหลิงเรียกอย่างสุภาพ

หมอซูตอบกลับและให้หรงเยี่ยอุ้มหรงจิ่งหลินกลับไปยังห้องพัก

ไป๋ชิงหลิงตามเข้าไปยังห้องนอนของหรงจิ่งหลิน

หรงจิ่งหลินเอนหลังลงบนเตียงมองไปที่ไป๋ชิวหลิงอย่างไม่ละสายตาและขอร้องว่า"เสด็จพ่อ อย่าพึ่งไล่ท่านแม่ไป ข้าคิดถึงนาง"

"ไม่ไล่หรอก"หรงเยี่ยผลักไป๋ชิงหลิงไปอยู่หน้าหรงจิ่งหลิน"เจ้าไปดูเขาเถอะ"

"พิษในร่างกายของจิ่งหลินยังไม่ได้ถูกขับออกมันอันตรายมากหรงเยี่ย"ไป๋ชิงหลิงนั่งอยู่บนหัวเตียงจับมือซ้ายของหรงจิ่งหลินไว้และกดหัวแม่มือลงแผลสีชมพูบนฝ่ามือซ้ายของเขา

หรงจิ่งหลินจับมือของไป๋ชิงหลิงเอาไว้แน่น

ในที่สุดเขาก็ได้จับมือแม่อีกครั้ง

นอกจากนี้หมอซูมาพร้อมกับยาเม็ดที่บดแล้ว แล้วพูดว่า"หมอหญิงไป๋ดูออกแล้วใช่หรือไม่ว่าตอนนี้ร่างกายของคุณชายจิ่งกำลังตกอยู่ในอันตราย แต่ยาในมือของข้าไม่สามารถเข้าไปถึงจุดที่มีพิษของคุณชายได้ อาจทำให้ไม่สามารถขับพิษที่เหลืออยู่ออกได้หมด"