ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 165

ไป๋ชิงหลิงถูกเขาขัดจังหวะ จากนั้นนางจึงจ้องมองไปที่เขา"ใช่ เขามีดวงตาที่กลมโต ข้าก็เช่นกัน ดังนั้นการที่ดวงตาของข้ากับจิ่งหลินคล้ายกันมากก็เป็นเรื่องที่ปกติ ดวงตาของเซิงเอ๋อร์ก็เหมือนข้า ถ้าเช่นนั้นจิ่งหลินก็สามารถเป็นลูกชายของข้าได้งั้นหรือ"

ขอบดวงตาที่คมกริบของหรงเยี่ยร้อนผ่าว เขากอดแขนนางแน่นขึ้น

การกระทำของเขาทำให้ไป๋ชิงหลิงรู้สึกหายใจไม่ออก

นางใช้มือผลักไปที่อกของเขา"ท่านกอดข้าแน่นเกินไป ข้าหายใจแทบไม่ออก"

พูดจบนางก็ผลักเขาอีกครั้ง

จู่ๆหรงเยี่ยก็จับไปที่ข้อมือของนาง"เจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าเอ๋อร์ซือคือลูกชายของเจ้า"

สีหน้าของไป๋ชิงหลิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย นางไม่อยากคุยเรื่องลูกกับหรงเยี่ยอีกแล้ว

ภูมิหลังของซือเอ๋อร์กับไป๋ชงเซิงเป็นความลับของนาง

นางแก้ตัวว่า"บนร่างกายของเอ๋อร์ซีมีปานอยู่และอยู่ในจุดที่ไม่ได้เห็นง่ายๆ เพียงแค่ข้าเห็นปานนั้นข้าก็รู้ทันทีว่าเอ๋อร์ซือเป็นลูกชายของข้า หากท่านอ๋องสงสัยถึงการมีอยู่ของเอ๋อร์ซือเช่นนั้นท่านก็คงต้องอยู่ห่างข้า"

สัมผัสที่หกของไป๋ชิงหลิงบอกนางว่าหรงเยี่ยไม่ชอบการปรากฏตัวของซือเอ๋อร์เป็นอย่างมาก

ไม่ว่าจะเป็นซือเอ๋อร์หรือเซิงเอ๋อร์ไป๋ชิงหลิงก็จะไม่ยอมทิ้งใครไปทั้งสองคนต่างเป็นเลือดเนื้อของนาง

จริงๆรื่องของความรู้สึกไม่ต้องฝืนกันหรอก ไม่เช่นนั้นชีวิตอีกยาวไกลของเรานั้นจะทำอย่างไร

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง นางไม่เคยคิดที่จะแต่งเข้ามาในจวนอ๋องหรงเลย

ตอนนี้นางถูกขังอยู่ในอ้อมแขนของเขานางทำตัวไม่ถูก

หากนางไม่ตอบตกลงหรงเยี่ยจะกลายเป็นศัตรูที่น่ากลัวที่สุดของนาง เขาอาจจะให้ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำขุดคุ้ยถึงบรรพบุรุษสิบแปดรุ่นของนาง

แค่ท่านอ่องฮุ่ยคนเดียวก็พอแล้ว นี่ยังจะมีท่านอ๋องหรงอีก นางกลัวว่าชีวิตนี้จะถูกฝังอยู่ที่เมืองเฉาจิง

เขาเห็นนางโกรธแต่ไม่อาละวาด เขาปล่อยนิ้วเรียวยาวจากคางของนางแล้วพูดว่า"เจ้ากังวลอะไร ข้าไม่ได้ให้เจ้าไม่รู้จักลูกชายของเจ้าสักหน่อย แต่เจ้าต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับจิ่งหลิน อย่าทำให้เขาผิดหวัง"

"ข้า..."เสียงของไป๋ชิงหลิงค่อยๆหายไป นางเงยหน้ามองหรงเยี่ยแล้วพูดว่า"ข้าควรกลับได้แล้ว เซิงเอ๋อร์หาแมวไม่เจอเลยร้องไห้มาหลายวันแล้ว หากนางไม่เห็นข้าอีกนางจะยิ่งเศร้า"

"ได้"

เขาพานางเดินไปที่ประตูหลัง รถม้าของจวนท่านอ๋องจอดไว้ที่หน้าประตูหลังพอดี หรงเยี่ยจึงอุ้มนางขึ้นรถม้า

ไป๋ชิงหลิงไม่กล้ายืนอยู่ข้างนอกนาน ทันทีที่ขึ้นไปบนรถม้านางก็เข้าไปข้างในทันทีโดยไม่แม้แต่จะบอกลาหรงเยี่ยและสั่งให้คนขับขับออกไป

หลังจากไปชิงหลิงออกจากจวนหรงเยี่ยก็หันกลับมาทันทีเขาหรี่ตาลงและสิ่งที่ไป๋ชิงหลิงพูดก็กลับเข้ามาในความคิดของเขา

"ท่านไม่กลัวว่าข้าจะเป็นนักข้าจากประเทศศัตรูหรือ หรือบรรพบุรุษอาจมีความเกี่ยวข้องกับราชวงศ์"

บรรพบุรุษเกี่ยวข้องกับราชวงศ์

เกี่ยวข้องกับจวนอ๋องต้วน

นางมีความแค้นต่อพระชายาต้วน

หลังจากที่นางถูกคนในจวนอ๋องต้วนจับตัวไปก็พบเด็กอีกคนหนึ่ง

"ท่านอ๋อง ข้ารู้สึกว่าซื่อจื่อน้อยกับแม่นางเจาเสวี่ยมีดวงตาที่คล้ายกันมาก"

"การที่ดวงตาของข้ากับจิ่งหลินคล้ายกันมากก็เป็นเรื่องที่ปกติ ดวงตาของเซิงเอ๋อร์ก็เหมือนข้า ถ้าเช่นนั้นจิ่งหลินก็สามารถเป็นลูกชายของข้าได้งั้นหรือ"

คำพูดของแม่นมซั่งกับคำพูดของไป๋ชิงหลิงยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเขาไม่หยุด

เมื่อนึกถึงทุกการเคลื่นไหวของไป่ชิงหลิงในเมืองเฉาจิง ดูเหมือนว่า....มีปัญหาใหญ่จริงๆ

อิงอู่คุกเข่าข้างหนึ่งรอให้หรงเยี่ยออกคำ สั่ง

ในเวลานี้หรงเยี่ยพูดว่า"ผู้หญิงที่เจ้าพาออกมาจากจวนอ๋องต้วนในตอนนั้น"

อิงอู๋ตกใจ ดวงตาเขาสั่นเล็กน้อยแล้วพูดว่า"ข้าเป็นคนพาออกมาเองขอรับ"

"มีคนรับใช้กี่คนที่ถูกฆ่า"

"เท่าที่เห็นมีทั้งหมดแปดคนขอรับ"อิงอู๋กล่าว

"ข้าต้องการรายชื่อของแปดคนนี้"