ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 189

เมื่อไป๋ชิงหลิงกลับมามีสติก็มีสีหน้าประหลาดใจ “ท่านไม่ได้ทำลายกำลังภายในของตนหรือ?”

“ผนึก!”

นางจับแขนเขาอย่างตื่นเต้น มือกุมใบหน้าของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ดวงตาใสจ้องมองเขา “เหตุใดท่านถึงโง่เขลานัก อ๋องฮุ่ยอยากทำให้ขาท่านพิการ ท่านทำเพียงยืนนิ่งปล่อยให้เขาทำท่าน ท่านก็แค่หลีกเลี่ยง จะคุกคามเขาก็ไม่เป็นไร เขาแค่คนไร้ยางอาย”

นางเพิ่งเห็นว่าขาเขามีเลือดคั่ง คงจะหักไปแล้ว

ต้องรีบรักษาขาของเขา

แต่ก่อนที่หรงเยี่ยจะทันได้ตอบนาง ร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามา

เขาพลิกตัวอย่างรวดเร็วโดยมีไป๋ชิงหลิงอยู่ในอ้อมแขน เมื่อเงยหน้าขึ้น อ๋องฮุ่ยก็ยืนอยู่ข้างหน้าเขาแล้ว อีกฝ่ายเงื้อกระบี่ขึ้นแล้วฟาดฟันลงมา

เขาชักกระบี่ออกมาเพื่อสกัดกั้น เมื่อกระบี่กับกระบี่ปะทะกันก็เกิดเสียงดัง “เคร้ง”

อ๋องฮุ่ยอยู่ในตำแหน่งที่เหนือกว่า ถือกระบี่ยาวด้วยมือทั้งสองข้างแล้วกดลงอย่างแรง หรงเยี่ยคุกเข่าลงครึ่งหนึ่ง เมื่อกระบี่ยาวของ อ๋องฮุ่ยมาถึงตัว กระบี่คมในมือของเขาก็ค่อยๆ ร่วงหล่นลงมา

ภายใต้คมกระบี่มีร่างไป๋ชิงหลิง นางจ้องเขม็งไปที่กระบี่ยาวที่มีหยดเลือด ใจนางสั่นไปหมดแล้ว

“หลบไป” หรงเยี่ยกล่าว

ไม่เพียงไป๋ชิงหลิงไม่หลบเท่านั้น แต่เมื่อกระบี่อันคมกริบของหรงเยี่ยกำลังจะฟาดลงบนศีรษะของนาง นางยกร่างขึ้นครึ่งหนึ่ง คว้าแขนอ๋องฮุ่ยแล้วฝังเข็มเงินลงบนจุดเลือดลมในร่างกายบนแขนของอีกฝ่าย

อ๋องฮุ่ยตะคอก “นางตัวแสบ!”

เขายกเท้าขึ้นเตะไป๋ชิงหลิง

หรงเยี่ยใช้ฉวยโอกาสจากความฟุ้งซ่านของอีกฝ่ายดันกลับไป จากนั้นจึงหมุนกระบี่ในมือแทงเข้าที่ต้นขาข้างที่ใช้เตะไป๋ชิงหลิง

อ๋องฮุ่ยสาปแช่งด้วยเสียงต่ำ ประคองขาที่บาดเจ็บของตนแล้วค่อยๆ ถอยออกไป

หรงเยี่ยประคองไป๋ชิงหลิงให้ลุกขึ้นจากนั้นก็ผลักนางออกไป “ซ่อนเร็ว”

“เขาได้รับบาดเจ็บจากลูกธนูที่อกซ้าย ท่านต้องสะกิดตรงจุดเจ็บของเขา!” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

อ๋องฮุ่ยจ้องมองไป๋ชิงหลิงด้วยความโกรธ “นางนี่ ข้าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆ แล้วเอาไปให้หมากิน!”

ทันทีที่เขาพูดจบ หรงเยี่ยก็เหวี่ยงกระบี่แทงเข้าไป

ยามนี้อ๋องฮุ่ยกับหรงเยี่ยต่างก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสที่ขาข้างหนึ่งไม่ต่างกัน หากแต่อ๋องฮุ่ยเองก็ได้รับบาดเจ็บจากธนูมาก่อน เมื่อเผชิญกับการโจมตีรุนแรงของหรงเยี่ยเขาจึงค่อนข้างไร้พลัง

หลังจากเคลื่อนไหวไม่กี่ครั้ง อ๋องฮุ่ยก็เริ่มหอบ

เขาปิดบาดแผลลูกธนูแล้วพูดว่า “ไป๋เจาเสวี่ยรีบบอกเจ้าบ้านี่ให้ถอยออกไป มิฉะนั้นข้าจะส่งสัญญาณให้คนไปสังหารเด็กๆ ทั้งหมดในวังใต้ดิน”

ท่าทีไป๋ชิงหลิงเปลี่ยนไป

ใช่แล้วเด็กๆ!

“หรงเยี่ย เด็ก!”

หรงเยี่ยยกริมฝีปากบางขึ้นเล็กน้อยแล้วโจมตีอ๋องฮุ่ยต่อไป พร้อมกันนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ข้า...ช่วยชีวิตเด็กไว้ทั้งหมดแล้ว”

“เคร้ง!” เขาฟันกระบี่เข้ากับกระบี่อ๋องฮุ่ยอีกครั้ง

อ๋องฮุ่ยถอยไปสองสามก้าว กระอักเลือดสองสามคำแล้วตะโกน “เป็นไปไม่ได้ วังใต้ดินถูกสร้างขึ้นภายใต้การแนะนำของปรมาจารย์หลู มีเพียงสายเลือดของข้ากับปรมาจารย์หลูเท่านั้นที่สามารถเปิดวังใต้ดินได้”

แม้เมื่อครู่ไป๋ชิงหลิงจะบอกทางเข้าวังใต้ดินไปแล้ว แต่หากไม่มีเลือดของเขาหรือปรมาจารย์หลูมันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าไป

แต่หรงเยี่ยกลับส่งเสียงเย็นชา “หึ”

จู่ๆ ปรมาจารย์หลูก็ออกมาจากป่า ตามด้วยองครักษ์อินทรีดำอีกหลายนาย เมื่อเทียบกับความลำบากของอ๋องฮุ่ยแล้ว เขาดูกระปรี้กระเปร่าขึ้นเล็กน้อย

อ๋องฮุ่ยเข้าใจโดยพลัน “เจ้าหักหลังข้า?”

ปรมาจารย์หลูลูบเครา “ผู้ที่ข้าผู้นี้จงรักภักดีมีเพียงจักรพรรดิเหยาแห่งแคว้นหรงและเป็นเช่นนี้เสมอมา เหตุใดจึงกล่าวว่าทรยศเล่า”

“เจ้า...” อ๋องฮุ่ยโกรธจัด เลือดพุ่งขึ้นมาเต็มปากจนกระอักเลือดออกมา

ปรมาจารย์หลูหรี่ตาลงแล้วพูดว่า “ยาพิษที่หมอไป๋ใส่ให้ท่านกำลังแผลงฤทธิ์แล้ว อ๋องฮุ่ยเพียงคว้าท่านมาก็จับมัดได้โดยไม่ต้องสู้แล้ว”

“อัก...” เลือดโชกหน้าอกอ๋องฮุ่ย เขาหัวเราะเสียงดัง “ดี ดี ผู้แพ้เช่นข้าเลื่อมใสอย่างสุดจิตสุดใจ แต่ข้าผู้นี้...หลอกง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?”

เขาพุ่งเข้าหาไป๋ชิงหลิงอย่างรวดเร็ว

หรงเยี่ยขมวดคิ้ว หันไปมองร่างเล็กที่ยืนอยู่ด้านมือซ้าย แล้วพูดเสียงแผ่วเบาว่า “เจาเสวี่ย...”

ผู้คนรอบข้างต่างพากันสูดหายใจเข้าลึกๆ หรงเยี่ยวิ่งไปอย่างสิ้นหวัง ในตอนที่อ๋องฮุ่ยกำลังจะถึงตัวไป๋ชิงหลิง ฝีเท้าของหรงเยี่ยก็หยุดกึก...

เขาเห็นว่าไป๋ชิงหลิงถือมีดผ่าตัดไว้ในมือแล้วเฉือนคอของอ๋องฮุ่ยอย่างแรง

เลือดสีแดงสดเปื้อนชุดสีฟ้าของนาง ทั้งยังกระเซ็นใส่ศีรษะและใบหน้าของนางอีกด้วย

อย่างไรก็ตาม...

สาวน้อยไม่ยอมปล่อยให้อ๋องฮุ่ยไป นางหยิบกระบี่ขึ้นมาจากพื้น ตัดแขนทั้งสองข้างของอ๋องฮุ่ย ทั้งยังแทงลงไปอีกนับสิบครั้ง

เรียกได้ว่าเลือดสาด

หรงเยี่ยเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว กอดไป๋ชิงหลิงจากด้านหลัง ดึงกระบี่จากมือนางแล้วแทงเข้าที่อกซ้ายของอ๋องฮุ่ย

กระบี่นี้แทงทะลุบาดแผลจากลูกธนูของเขาโดยตรง

ร่างอ๋องฮุ่ยยังคงสั่นและกระตุก เขาจ้องมองทั้งสองด้วยความโกรธ ก่อนจะล้มลงในที่สุด

ร่างของเขาร่วงหล่นจากหน้าผา

ไป๋ชิงหลิงล้มลงในอ้อมแขนหรงเยี่ยอย่างไร้เรี่ยวแรง มือนางสั่นเทา “ข้าฆ่าเขา!”

ตอนที่อ๋องฮุ่ยวิ่งเข้ามาเมื่อครู่นี้ นางรู้สึกหวาดกลัว แต่นางรู้ว่าหากในครั้งนี้นางถูกอ๋องฮุ่ยจับอีก นางจะไม่มีโอกาสรอดแล้ว

นางทำได้เพียงปกป้องตัวเอง

นางจึงรีบหยิบมีดผ่าตัดออกมาจากช่องว่างแล้วผ่าเปิดหลอดลมของเขา แต่นางรู้สึกว่ามันยังไม่เพียงพอ...

นางต้องทำอะไรอีกสักหน่อย

นางหยิบกระบี่ที่พื้นขึ้นมาตัดแขนของเขาเพื่อไม่ให้มือเหล่านั้นสามารถทำชั่วได้อีก

หรงเยี่ยกดหน้านาง กอดร่างกายสั่นเทาของนางไว้แน่น “มันจบแล้ว”

ทันใดนั้นนางก็นึกถึงขาของเขา รีบจับแขนของเขาแล้วพูดว่า “ขาท่านเจ็บ ขอข้าดูหน่อย”

“มือเจ้าก็เจ็บเช่นกัน กลับไปแล้วข้าจะให้หมอเทวดาซูมารักษาให้เจ้า” เขากางมือนางออก

การต่อสู้เมื่อครู่ทำให้บาดแผลบนมือที่พันผ้าพันแผลไว้มีเลือดออกอีกครั้ง

เขาฉวยโอกาสเปิดผ้าพันแผลออก เห็นรอยกรีดยาวบนฝ่ามือซ้ายของนาง

“ใครทำเจ้า”

ไป๋ชิงหลิงดึงมือของนางออกแล้วพูดว่า “ข้าทำร้ายตัวเอง หากไม่ทำ ข้าคงหนีจากนายกองเฉิงไม่ได้”

“เป็นเสิ่นหรูเหลียน!” น้ำเสียงหรงเยี่ยเย็นชาเล็กน้อย

มีเพียงกระบี่ของเขาเท่านั้นที่มีฟันเฟือง เห็นได้ชัดว่าบาดแผลของไป๋ชิงหลิงเกิดจากเขา

ไป๋ชิงหลิงกำมือแน่นแล้วพูดว่า “ไม่ใช่เขา เสิ่นหรูเหลียนกำลังจะตาย เพื่อปกป้องเขาข้าจำต้องใช้อุบายอันขมขื่นนี้”

“เจ้าปกป้องเขาทำไม?”

ไป๋ชิงหลิงตกใจ มองหรงเยี่ยด้วยสายตาบูดบึ้ง ยืดร่างขึ้นแล้ววางมือบนขาซ้ายของเขา

แต่ยามนางกำลังจะออกจากอ้อมกอดของเขา หรงเยี่ยก็คว้าหลังศีรษะนางแล้วกดจูบปากนางในที่สาธารณะ

ร่างกายของไป๋ชิงหลิงสั่นอย่างรุนแรง นางใช้มือทั้งสองข้างผลักเขาโดยไม่รู้ตัว

เขาจับนางไว้ในอ้อมแขนแน่นและจูบนางอย่างลึกซึ้ง

เสิ่นโหรวเม่ยผู้ได้รับการช่วยเหลือจากองครักษ์อินทรีดำมองภาพนี้ด้วยสายตาดุร้าย...

แล้วหมดสติไปอย่างไร้เรี่ยวแรง...

ไป๋ชิงหลิงไม่มีอำนาจที่จะต่อต้านได้ ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงยอมจำนน ปล่อยให้เขาโอบกอดพร้อมรับจูบของเขา

ภูเขาในใจนางถูกเขาทำลายไปแล้ว

นาง...ยังรักเขาอยู่

แต่เขาจะทำอย่างไรหากวันหนึ่งเขาพบว่านางมีความสัมพันธ์กับอ๋องต้วน?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ไป๋ชิงหลิงก็ผลักเขาออกอย่างรุนแรงแล้วพูดด้วยเสียงอ่อนแรง “กลับเถอะ”

“อ๋องฮุ่ยสิ้นพระชนม์แล้ว ข้าอยากแต่งเจ้าเข้ามาเป็นชายาข้า” เขากดร่างนางไว้ไม่ให้นางขยับ

ไป๋ชิงหลิงมองไปทางอื่นแล้วพูดว่า “ท่านสัญญาว่าจะไม่บังคับข้า”

“ได้ ข้าจะไม่บังคับเจ้า” หรงเยี่ยกอดนางไว้แน่น

ไป๋ชิงหลิงตะโกนเสียงดัง “ขาท่านบาดเจ็บ ท่านไม่อาจ...”

“ข้าเจ็บแค่ขา ไม่ใช่มือ” เขาอุ้มไป๋ชิงหลิงไว้ในอ้อมแขน แล้วเดินโขยกเขยกเข้าป่าไป