ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 198

“ฝ่าบาท เขายังไม่ตายนะเพคะ ท่านให้คนปล่อยเขาออกมาจากโลงน้ำแข็งเถอะเพคะ”

เธอมองไปยังจักรพรรดิเหยา

จักรพรรดิเหยาพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม：“ลากหมอหญิงไป๋ออกมา ให้อ๋องหรงได้ไปอย่างสงบ”

“เขายังไม่ตาย เขายังไม่ตายจริงๆนะเพคะ หม่อมฉันเอายามาแล้ว ทำไมถึงไม่เชื่อหม่อมฉัน”

“หมอหญิงไป๋!” จักรพรรดิเหยาตะโกนเสียงดัง：“เขาไปแล้ว ทางหมอหลวงตรวจแน่ชัดหลายรอบแล้ว”

“ไม่มีทาง หม่อมฉันให้เขากินยาจิ่วหยวนเข้าไปแล้ว เขาสามารถยืดเวลาไปได้อีกสิบวัน ปรมาจารย์หลูเป็นคนบอกเองเพคะ เขาไม่มีทางตาย”

เธอนึกถึงแต่ชายคนนั้นที่เคยพูดย้ำข้างหูกับเธอว่าจะแต่งเธอเป็นชายา ตอนนี้เขาตายแล้ว ก็รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลายลง

ไม่เคยมีใครแสดงความรู้สึกให้เห็นชัดแบบเขามาก่อน และก็ไม่เคยมีใครปฏิบัติต่อเธอเหมือนผู้หญิงทั่วไปมาก่อนเช่นกัน

ในสายตาของคนทั้งโลก เธอคือผู้หญิงสำส่อนที่มีลูกตั้งแต่ยังไม่ทันได้แต่งงาน หรือไม่ก็หมอปีศาจที่เป็นเหมือนเทพธิดา

พวกเขามักจะวิพากษ์วิจารณ์หรือไม่ก็นับถือเธอเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์

มีเพียงหรงเยี่ย......

ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอคือผู้หญิงธรรมดาทั่วไป เธอสามารถมีของที่ผู้หญิงทั่วไปต้องการ รวมถึงสามารถได้รับมากกว่านั้นอีก และของพวกนี้......ล้วนเป็นเขาที่เป็นคนให้

วิชาแพทย์เธอช่วยคนมานับไม่ถ้วน แค่เขาคนเดียวกลับช่วยอะไรไม่ได้เลยเหรอ

ขณะที่เหล่าองครักษ์พุ่งเข้ามานั้น ไป๋ชิงหลิงดึงกริชออกมาจากด้านในเสื้อ แล้วตะโกนด้วยความโมโห：“อย่าเข้ามานะ”

ทันใดนั้นองค์รักษ์ก็ถอยหลังทันที

สีหน้าจักรพรรดิเหยานิ่งอึ้งไป เห็นแค่ไป๋ชิงหลิงหมุนตัว แล้วออกแรงใช้กริชในมืองัดโลงน้ำแข็ง

เธอบ้าไปแล้วเหรอ?

โลงน้ำแข็งนั่นแข็งแรงและแน่นหนามาก เธอคิดจะใช้แค่แรงตัวเองในการเปิดโลงนั่นเนี่ยนะ

“หมอหญิงไป๋!” จักรพรรดิเหยาตะโกนออกมาด้วยท่าทางใจร้อน

และในเวลานี้เสิ่นหรูเหลียนก็พุ่งเข้ามาในสุสานจักรพรรดิ

องครักษ์ที่เฝ้าสุสานอยู่นั้นกั้นเสิ่นหรูเหลียนไว้ด้านนอกอีกครั้ง

ไทเฮาหันมาดูเขา ยื่นมือออกไปชี้ที่ไป๋ชิงหลิงแล้วออกคำสั่ง：“แม่ทัพเสิ่น รีบมาช่วยหมอหญิงไป๋เปิดโลงน้ำแข็ง”

“เสด็จแม่ นี่......” จักรพรรดิเหยาคิดไม่ถึง ว่าไทเฮาจะสร้างความวุ่นวายไปพร้อมกับไป๋ชิงหลิงด้วย

ไทเฮาพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม：“ถ้าหากเยี่ยเออร์เกิดมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา ฉันจะแบกรับเอง ฉันจะรับผิดชอบเอง ฉันจะให้คำตอบกับประชาชนแคว้นหรงเอง”

ลองดูอีกครั้ง ต่อให้สุดท้ายไป๋ชิงหลิงจะบอกเธอว่า หลานของเธอจากไปแล้วจริงๆ ถูกประชาชนรู้เข้าว่าท่านอ๋องหรงป่วยเป็นโรคตาย ประท้วงให้เผาศพเขา เธอก็คงตายตาหลับแล้ว

จักรพรรดิเหยาได้ยินคำพูดพวกนี้ มีหรือจะกล้าแย้ง แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แค่ยืนเงียบๆ

หลังจากที่เสิ่นหรูเหลียนได้รับคำสั่งจากไทเฮา ก็เดินมาที่หน้าจักรพรรดิเหยา ขอคำสั่ง

จักรพรรดิเหยาปัดป่ายมือ：“ทำตามคำสั่งไทเฮาเถอะ”

หลังจากที่เสิ่นหรูเหลียนรับคำสั่งมา ก็รีบเดินมาข้างๆไป๋ชิงหลิง จับมือของเธอแล้วพูด：“ถอยไป ข้าเอง”

ได้ยินเพียงแค่เสียงดึงกระหึ่ม โลงน้ำแข็งก็เริ่มแตกออกสามในห้าแล้ว

แม้แต่แท่นน้ำแข็งก็พังทลายเช่นกัน

หรงเยี่ยหล่นลงมาจากแท่นน้ำแข็ง ไป๋ชิงหลิงรีบโผเข้าไปกอดหรงเยี่ยไว้ด้วยความรวดเร็ว

ทุกคนที่เห็นในที่นี้ ต่างก็อยากจะวิ่งเข้าไปช่วยเหลือ แต่ไป๋ชิงหลิงสั่งให้ถอย：“อย่าเข้ามานะ พวกเจ้าทุกคนนั่นแหละอย่าเข้ามา โรคในร่างกายของท่านอ๋องหรงแพร่กระจายได้เร็วและรุนแรงมาก พวกเจ้าอยู่ให้ห่างจากข้าและท่านอ๋องหรงหน่อยก็ดี อย่าเข้ามาใกล้พวกข้า แม่ทัพเสิ่นก็ถอยออกไปด้วย”

เธอกอดหรงเยี่ยแน่น ในใจไม่เคยรู้สึกสงบ

ครั้งนี้ สลับเป็นเธอที่กอดเขาไว้ในอ้อมกอด......

จะไม่ปล่อยมืออีกแล้ว

ปรมาจารย์บอกให้จักรพรรดิเหยาถอยออกมา ไทเฮาฮุ่ยให้แม่นมอวี่อันพาเด็กสองคนถอยออกไป

สายตาทุกคนจ้องไปที่ไป๋ชิงหลิงอย่างไม่วางตา อยากจะดูว่าเธอคิดจะช่วยท่านอ๋องหรงให้กลับมายังไง

ในเวลานี้ เธอหยิบเหมันต์พิสุทธิ์หนึ่งต้นออกมาจากแขนเสื้อ วางไว้ในปากแล้วเคี้ยว

หลังจากนั้น เธอก็ก้มหน้า ใช้ปากประกบเข้ากับปากของหรงเยี่ย เปิดปากของเขาแล้วป้อนยายาเข้าไปในปากเขา......

ทุกคนต่างก็ทยอยสูดหายใจเฮือกหนึ่ง

จะมีใครสามารถไม่สนความเป็นความตายของตัวเอง ป้อนยาด้วยปากประกบปากแบบนั้นได้บ้าง

ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นท่านอ๋องหรง แต่โรคที่เขาเป็นนั้นอันตรายอย่างมาก แม้แต่ท่านอ๋องหรงที่สุขภาพร่างกายแข็งแรงยังล้มป่วยได้ง่ายๆเลย ไป๋ชิงหลิงที่ร่างกายผอมเล็กขนาดนี้คงไม่ต้องพูดถึง

ยิ่งไปกว่านั้น ท่านอ๋องหรงสิ้นพระชนม์แล้ว