ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 199

ทันใดนั้น เสียงร้องไห้ก็หยุดลง สายตาทุกคนมองไปยังโลงน้ำแข็ง ภายในสุสานจักรพรรดิก็เงียบเป็นเป่าสาก บรรยากาศเงียบไปไม่กี่อึดใจ เสียงไอจากโลงน้ำแข็งก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

เหล่าองครักษ์ที่ยืนอยู่ข้างโลงน้ำแข็งเบิกตาโพล่งขึ้นมาทันที แล้วตะโกนเสียงดัง：“ท่านอ๋องหรงฟื้นแล้ว!”

ท่านอ๋องหรงฟื้นแล้ว——ห้าคำนี้ ราวกับสายฟ้าที่ผ่าลงมาอย่างรุนแรง

เดิมทีทุกคนที่กลั้นหายใจ กลับสูดหายใจหนักขึ้นกว่าเดิม และคนที่มีปฏิกิริยาตอบกลับมาคนแรกก็คือ ไป๋ชิงหลิง!

เธอปล่อยหรงจิ่งหลิน แล้วรีบเดินมาทางโลงน้ำแข็งอย่างรวดเร็ว

ในตอนที่เธอเดินมาตรงหน้าโลงน้ำแข็ง ก็เห็นว่าหรงเยี่ยลืมตาขึ้น ยิ้มมาให้เธอ

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกคัดที่จมูกขึ้นมา น้ำตารื้น ยื่นมือไปพยุงเขาออกมาจากโลงน้ำแข็ง หลังจากนั้นก็กอดเขาเอาไว้ แล้วร้องเรียก：“หรงเยี่ย......”

หรงเยี่ยไออยู่ในอ้อมกอดเธออยู่หลายครั้ง ไป๋ชิงหลิงรีบปล่อยเขา แล้วก้มหน้ามองดู

ร่างเธอเต็มไปด้วยเลือด มีแต่รอยเลือดที่เป็นของเธอเอง แล้วก็ยังมีเลือดที่เขาพึ่งจะไอใส่บนตัวเธอเมื่อครู่

เธอดึงผ้าเช็ดหน้าในมือของหรงเยี่ย แล้วเช็ดให้เขา

ในที่สุดไทเฮาฮุ่ยกับจักรพรรดิเหยาก็รู้สึกตัว ว่าท่านอ๋องหรงที่บรรดาหมอหลวงต่างก็ตัดสินว่าสิ้นพระชนม์แล้ว ถูกไป๋ชิงหลิงช่วยชีวิตให้ฟื้นแล้ว

“เร็วเข้า มัวอึ้งอะไรกัน รีบไปพยุงท่านอ๋องหรงขึ้นมา”

“อย่านะ!” ไป๋ชิงหลิงห้ามไว้：“ท่านอ๋องหรงยังอยู่ในช่วงที่เชื้อสามารถแพร่กระจายได้อยู่ ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้าใกล้เขา......”

เธอยังไม่ทันได้พูดจบ ร่างกายก็ถูกคนผลักออก

ข้างหูมีเสียงที่อ่อนแรงของหรงเยี่ยดังขึ้น：“เจ้าก็…...ออกไป อย่าเข้าใกล้ข้า”

“ข้าไปไหนไม่ได้ ข้าต้องอยู่รักษาท่าน” ไป๋ชิงหลิงเกาะโลงน้ำแข็ง มือประคองไว้ที่ใบหน้าของหรงเยี่ย：“อีกอย่าง มันก็ไม่ทันแล้ว เมื่อครู่ที่ข้าป้อนยาท่าน ข้าใช้ตรงนี้!”

นิ้วเธอชี้ไปที่ริมฝีปากของเขา

หรงเยี่ยจับไปที่ข้อมือของเธอ มองเธอแล้วพูด：“ทำไมโง่เช่นนี้!”

“ข้าไปเก็บเหมันต์พิสุทธิ์ที่สันเขาอินทรีหิมะมาอย่างยากลำบาก ทำไมท่านถึงใช้จังหวะที่ข้าไม่อยู่ แอบหนีไปแบบนี้ล่ะ ท่านดูสิ จิ่งหลินร้องไห้สภาพเป็นยังไง ท่านทำให้ไทเฮาต้องเป็นห่วง ท่านนี่เป็นลูกที่อกตัญญูจริงๆ” แม้ว่าปากเธอจะตำหนิไม่หยุด ทว่าใบหน้านั้นกำลังร้องไห้ เธอจับมือของหรงเยี่ยเบาๆ ในใจยังคงสั่นไหว

ไทเฮามองฉากตรงหน้า ไม่กล้าจะรบกวนอีก：“จักรพรรดิ เจ้ากลับเมืองหลวงไปก่อนเถอะ ไม่เช่นนั้นคนในตำหนักจะคิดว่าเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้น พวกขุนนางจะเป็นกังวลเอา ส่วนหมอหลวงรออยู่ที่นี่ ข้าก็จะอยู่ที่นี่คอยสอดส่องดูแลแทนเจ้าเอง”

“แต่ว่า ร่างกายของท่านแม่......”

“ถ้าจะแย่ คงไม่แย่ไปกว่าเมื่อครู่หรอก ใช่ไหม?” ไทเฮามองหรงเยี่ยที่ฟื้นขึ้นมา：“แม่วางใจไม่ลงจริงๆ แต่พอมองเยี่ยเออร์ที่ยังมีชีวิตเช่นนี้ จิตใจแม่ก็สงบลงบ้างเล็กน้อย เจ้าไปเถอะ เจาเสวี่ยคงดูแลเขาสุดความสามารถอย่างแน่นอน เจ้าก็เห็นแล้ว”

จักรพรรดิเหยามองไปทางไป๋ชิงหลิง ถึงแม้ว่า......เขาจะไม่อยากให้ลูกชายของตนเองแต่งกับสตรีที่เคยมีลูกมาก่อนอย่างมาก แต่ว่า ไป๋เจาเสวี่ยทำถึงขั้นนี้แล้ว แล้วเขายังต้องการอะไรอีก?

ตอนนี้ดูเหมือนว่า คงมีแค่ความสามารถของไป๋ชิงหลิง ที่คู่ควรกับลูกดื้อรั้นหัวแข็งคนนี้ของเขา

“เช่นนั้นก็ได้ แล้วข้าจะกลับมาเยี่ยมเขาในภายหลัง”

“ไม่ต้องหรอก เจ้าไปๆมาๆก็เหนื่อยมากแล้ว โรคระบาดก็ยังไม่ทันได้แก้ปัญหา เจ้าวางใจแล้วไปจัดการงานบ้านเมืองเถอะ ที่นี่มีฮองเฮากับแม่อยู่ ทุกวันพวกเราจะส่งจดหมายไปให้เจ้า” ไทเฮาพูด

จักรพรรดิเหยาพยักหน้า แล้วหันไปดูหรงเยี่ยกับไป๋ชิงหลิงที่กอดกันอยู่ ไม่นานก็หมุนตัวแล้วเดินจากไป

หลังจากที่จักรพรรดิไปแล้วนั้น ก็เรียกคนให้ไปเอาผ้าห่มกับที่นอนมา

ถ้าหรงเยี่ยออกไปด้านนอกตอนนี้ คงจะแพร่ใส่คนอื่นอย่างแน่นอน

เขาเลยต้องพักอยู่ที่สุสานจักรพรรดิจนร่างกายของเขานั้นหายดี

ฮองเฮาฟื้นขึ้นมาก็รู้ว่าหรงเยี่ยฟื้นแล้ว ท่าทีที่มีต่อไป๋ชิงหลิงนั้นคือความสุภาพที่ไม่เคยมีมาก่อน……

ความลับของทางราชวงศ์ถูกรวมอยู่ที่โรงเตี๊ยม ฮองเฮาและไทเฮากำลังรอคนอยู่ในโรงเตี๊ยม

ส่วนเด็กสองคนนั้นยังยืนหยัดอยู่ที่สุสานจักรพรรดิต่อ ทว่า พวกเขานั้นไม่สามารถเข้าใกล้หรงเยี่ยได้

หลังจากที่หรงเยี่ยฟื้นขึ้นมา ไป๋ชิงหลิงก็ป้อนยาป้องกันเชื้อให้เขาอีกครั้ง แถมยังบดผสมให้เขาด้วย

เขาจ้องไปที่ไป๋ชิงหลิงไม่วางตา มือจับไปที่มืองของเธอ

ไป๋ชิงหลิงเตือนเขา：“ท่านต้องพักผ่อนแล้วนะเพคะ”

“ข้าได้ยินว่าเจ้าร้องไห้ เพราะข้า?” หรงเยี่ยมองเธอที่ร้องจนตาแดงก่ำ

บาดแผลที่ใบหน้าของเธอได้รับการรักษาแล้ว แต่รอยช้ำที่ถูกกระแทกยังคงชัดเจนอยู่ เป็นครั้งแรกที่หรงเยี่ยเห็นเธอลำบากขนาดนี้