ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 2

แววตาของไป๋ชิงหลิงเบิกกว้างขึ้น ในที่สุดนางก็แทบจะสิ้นหวัง นางนึกถึงตอนที่ท่านอ๋องต้วนรู้ว่านางตั้งครรภ์ ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา สามีของนางก็ปฏิบัติกับนางอย่างเฉยชา.......

“ไป๋จิ่น เจ้าอธิบายกับข้ามาให้ชัดเจน” ในที่สุด นางก็คลานมาถึงเท้าของไป๋จิ่น นางเอื้อมมือไป คว้าชุดของไป๋จิ่น ใช้แรงทั้งหมดที่มีดึงไว้และตะโกนถามว่า：“ ข้าไปเป็นชู้กับชายอื่นตั้งแต่เมื่อใด ข้าไปบอกให้เจ้ามาเข้าหอกับสามีข้าตั้งแต่เมื่อใด เจ้าทำเช่นนี้กับเข้าได้เยี่ยงไร ข้าเป็นน้องสาวของเจ้านะ เจ้าพูดกลับคำแบบนี้ไม่กลัวฟ้า......”

“นังแพศยา เจ้ายังมีหน้ามาพูดถึงจิ่นเอ๋อร์” ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ท่านอ๋องต้วนก็ถีบนางออกไป

“ปัก.......”

ร่างกายเล็กๆ ล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรง อาการจุกเสียดที่หัวใจก็กระทบกระเทือนอย่างแรง

นางเจ็บปวดมากจนกรีดร้องออกมา：“ โอ๊ย.......”

เจ็บ

เจ็บมาก ！

ความเจ็บปวดที่สะสมในช่องท้องส่วนล่าง ทำให้นางยืดขาทั้งสองข้างออกมาโดยไม่รู้ตัว และน้ำมากมายก็ไหลออกมาจากร่างกาย

ทันใดนั้น เสียงร้องของทารกก็ดังขึ้นมา：“ อุ๊แว้ อุ๊แว้.......”

ไป๋ชิงหลิงสูดหายใจรับอากาศเย็น นางยกนิ้วขึ้นมา ยกกระโปรงขึ้นก้มศีรษะดู เป็นเด็กทารก

ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือด มือเล็กทั้งสองโบกไปมาอยู่ในอากาศ ในขณะเดียวกันก็อ้าปากร้องไห้ “แงแง”

ไป๋ชิงหลิงกระโจนเข้าไปหาเด็กอย่างรวดเร็ว อุ้มเขาขึ้นมา นางเอาหน้าซีดเผือดแนบกับหน้าของทารกน้อย น้ำตาไหลไม่หยุด

ลูก ลูกของนาง

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่สายเลือดของท่านอ๋องต้วน แต่เขาก็เป็นเด็กที่นางอุ้มท้องมาเก้าเดือน ไม่ว่าพ่อของเขาจะเป็นใคร ยังไงซะก็เป็นสายเลือดของนาง

อย่างไรก็ตาม.......

เสียงที่เย็นชาและไร้ความปราณีได้ทำลายจินตนาทั้งหมดของนาง：“ ใครก็ได้ มาอุ้มเด็กคนนี้ไป ！”

ทันใดนั้นก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้าประตูมา