ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 20

มือของเขาแรงไม่ค่อยมาก แต่ไป๋ชิงหลิงที่ถูกกดทับอยู่ไม่สามารถหายใจได้ ร่างกายของนางอ่อนแรงอยู่ในอ้อมกอดของเขา

ดวงตาของนางหรี่ลงเล็กน้อย นางจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม：“ ถ้าหม่อมฉันบอกว่าเป็นการแก้แค้นที่ถูกฆาตกรรม หม่อมฉันก็เกรงว่าฝ่าบาทจะไม่เชื่อ”

และแน่นอน....เขาไม่เชื่อ

เขาแค่คิดว่านางกำลังพยายามปกปิดความจริงบางอย่างที่เกิดขึ้น

เขาปล่อยใบหน้าเล็กๆ ของนาง แล้วเอามือที่แข็งกระด้างแตะหน้าผากของนาง

อุณหภูมิที่ร้อนจัดถูกส่งออกมา

“ร้อนผ่าวเลย”

ไป๋ชิงหลิงเอนหลังอย่างหมดเรี่ยวแรง นางหลับตาทั้งสองข้างแล้วพูดว่า：“ ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท”

หอหลิวเหยียนมีหมอหญิงอยู่เยอะมาก บ่อน้ำร้อนมีคุณสมบัติในการล้างพิษและทำให้หนังกำพร้านิ่มลง ซึ่งเหมาะในการเป็นที่รักษาบาดแผล

ในบางครั้ง นางสนมในวังก็แอบออกมาเพลิดเพลิน

นางลืมตาขึ้นมาก็พบว่าหรงเยี่ยจ้องมองนางอยู่

ดวงตาคู่นั้นราวกับหมาป่ามีกลิ่นอายของความก้าวร้าว ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกไม่สบายตาอย่างมาก

นางรีบเบือนหน้าหนี แต่ชายหนุ่มกลับเข้าตัดบทมองหน้านางแล้วถามว่า：“ เจ้าคิดอย่างไร ?”

“อะไรนะ ?”

“ข้าเหมาหอหลิวเหยียนนี้ให้เจ้ารักษาบาดแผล โดยปกติแล้วก็ต้องดูอารมณ์ของเจ้า ถ้าหากว่าเจ้าไม่อยากให้ข้าอยู่ ข้าก็จะให้คนออกไป” เสียงของเขานุ่มนวลและอ่อนโยนมาก แต่ก็ไม่ได้ทำให้ไป๋ชิงหลิงรู้สึกดีขึ้นมาเลยสักนิด

หัวของนางหนักอึ้ง นางอยากรีบจะเข้าไปในหอหลิวเหยียนเร็วๆ เพื่อจะลดไข้ที่สูงลง

“ถ้างั้นก็เหลือห้องหนึ่งเอาไว้ให้ท่านอ๋องต้วน” หลังจากพูดจบ มือที่อยู่บนหน้าของนางนั้นก็ออกแรงมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

แต่ในชั่วพริบตา เขาก็ปล่อยนาง แล้วเรียกพ่อบ้านฉี

หลังจากนั้นไม่นาน องครักษ์ของทั้งสองก็ออกไปจากหอหลิวเหยียน และหรงฉี่ก็พาไป๋จิ่นไปยังชั้นสอง

ไป๋ชิงหลิงถึงออกมาจากรถม้า แล้วเดินตามหลังหรงเยี่ยขึ้นไปชั้นสาม

เขาจัดหมอหญิงให้นางสามคน แต่ไป๋ชิงหลิงเหลือไว้เพียงคนเดียว

นางชื่อผิงถิง

ก่อนที่หมอหญิงจะเข้ามาไป๋ชิงหลิงได้ทานยาลดไข้ ยาแก้อักเสบ รวมไปถึงของข้างในกระเป๋าหมอ

นางปล่อยให้เส้นประสาทที่ตึงเครียดค่อยๆผ่อนคลายลง หลังจากนั้นไม่นานนางก็ผล็อยหลับไป

แต่นางไม่รู้ว่า ในขณะที่นางหลับอยู่ ทันใดนั้นประตูในหอก็ค่อยๆถูกใครบางคนเปิดออก

หรงเยี่ยเดินเข้าประตูมา และบังเอิญเห็นสาวงามคนหนึ่งนอนอยู่ในบ่อ

ผิวของนางขาวดุจหิมะ ผมดำยาวสลวยอยู่บนไหล่ของนาง ปลายผมส่วนใหญ่อยู่ในน้ำ ทำให้ผมสีดำตัดกับผิวที่ขาวดุจหิมะของนาง

มือทั้งสองข้างของนางทับกัน ใบหน้าวางไว้บนหลังมือ และนอนอยู่บนขั้นบันไดหินตื้นข้างบ่อน้ำ

ร่างกายท่อนบนไม่มีอะไรปกปิด และมีเพียงกางเกงขายาวบางเท่านั้นที่สวมเอาไว้

คลื่นน้ำที่ไหลไปมา ทำให้ร่างกายของนางเปียกโชก เผยให้เห็นร่างกายที่สมบูรณ์แบบของนาง

เมื่อระลอกคลื่นในน้ำลดลง ปานกระต่ายสีแดงที่หลังเอวของเธอก็ตกอยู่ในสายตาของเขา

เปลือกตาของเขากะพริบสองสามครั้ง ！

เมื่อห้าปีก่อน หญิงสาวที่ทุกข์ระทมคนนั้นกับเขา.....