ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 202

“ฮูหยินเสิ่น ฮองเฮาเหนียงเหนียงกับองค์หญิงหลวนอี๋กำลังรับประทานอาหารอยู่กับไทเฮาที่ตำหนักฮุ่ยหนิงเพคะ ให้หม่อมฉัน......จัดอาหารให้ไหมเพคะ”

ฮูหยินเสิ่นขมวดคิ้ว ในใจจู่ๆก็มีลางสังหรณ์ไม่ดีเกิดขึ้น

เมื่อก่อนไทเฮาไม่เคยให้ฮองเฮาอยู่รับประทานอาหารด้วยกัน

ฮองเฮาก็ไม่ได้ชอบไปที่ตำหนักฮุ่ยหนิง โดยปกติแค่ทักทายถามสารทุกข์สุขดิบ ไม่เคยจะอยู่นานขนาดวันนี้มาก่อน

เธอปัดป่ายมือ ไม่มีอารมณ์จะรับประทานอาหาร

เลยรออยู่ที่ตำหนักเฟิ่งหลวนสองชั่วยาม พอใกล้ถึงช่วงบ่าย ฮองเฮาอู่ถึงจะกลับตำหนักเฟิ่งหลวน

ฮูหยินเสิ่นได้ยินว่าท่านกลับมา ก็รีบเดินออกมาจากด้านในไปต้อนรับ：“หม่อมฉันถวายพระพรฮองเฮาเหนียงเหนียงเพคะ”

“น้องสาว เจ้ามาแล้ว” ฮองเฮาอู่เห็นฮูหยินเสิ่น นัยน์ตาก็สว่างขึ้นมา รีบเดินเข้าไปหาฮูหยินเสิ่นทันที แล้วพยุงฮูหยินเสิ่นขึ้น ถามด้วยความกระตือรือร้น：“เจ้ามานานแล้วหรือ ทำไมไม่บอกข้าก่อน ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าจะเข้าวังล่ะก็ ข้าคงจะกลับมานานแล้ว”

ฮูหยินเสิ่นเห็นเธอยังคงมีน้ำใจเหมือนเก่า เลยวางใจ เธอพลิกมือไปจับมือของฮองเฮาอู่แล้วพูด：“ไม่นานหรอกเพคะ หม่อมฉันก็พึ่งถึง”

ขณะที่ฮูหยินเสิ่นพูด ก็กวาดสายมองเหล่าแม่นมและหญิงรับใช้ในตำหนักเฟิ่งหลวนไปด้วย

ก็เลยไม่มีใครกล้าบอกฮองเฮาอู่ต่อหน้าฮูหยินเสิ่น ว่าฮูหยินเสิ่นมารอได้ครึ่งค่อนวันแล้ว

ทั้งสองเดินเข้าตำหนักเฟิ่งหลวน

ต่างประคองกันนั่งลง

ฮูหยินเสิ่นถาม：“ร่างกายเยี่ยเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้างเพคะ?”

ใบหน้าฮองเฮาอู่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม：“ดีขึ้นแล้ว ตอนนี้ฟื้นฟูกลับไปเหมือนแต่ก่อนแล้ว โชคดีที่มีไป๋เจาเสวี่ย”

ประโยคสุดท้าย ทำให้ฮูหยินเสิ่นขมวดคิ้ว：“ไป๋เจาเสวี่ย?”

“ใช่แล้วล่ะ นางพาคนรับใช้สองคนไปปีนหาสมุนไพรที่สันเขาอินทรีหิมะ ขนาดเยี่ยเอ๋อร์ถูกปิดโลงแล้ว นางยังพาเยี่ยเอ๋อร์กลับมาจากประตูยมโลกได้ ครั้งนี้โชคดีจริงๆที่มีนาง” ความคิดของฮองเฮาไม่ได้อ้อมค้อมอะไรมากมาย

เวลาที่เธอรู้สึกว่าคนไหนดี คนคนนั้นก็ดีที่สุด

เวลาที่เธอรู้สึกว่าคนไหนแย่ ไม่ว่าจะมองตรงไหนก็ไม่เข้าตาสักนิด

ก็เหมือนกับครั้งแรกที่เจอไป๋ชิงหลิง ก็รู้สึกว่าไป๋ชิงหลิงนั้นขัดหูขัดตาเป็นอย่างมาก ตอนนี้ยิ่งดูแล้วก็ยิ่งเข้าตา

แต่ฮูหยินเสิ่นนั้นรู้จักนิสัยฮองเฮาอู่เป็นอย่างดี

การชมของฮองเฮาอู่ครั้งนี้ทำให้ฮูหยินเสิ่นไม่สบายใจ แต่ก็ไม่กล้าซักถามฮองเฮา เพราะฐานะคนละชั้น

ต่อให้เธอโง่แค่ไหน แต่ก็เป็นฮองเฮาของแคว้นหรง

ฮูหยินเสิ่นเผยรอยยิ้มออกมา แล้วพูด：“ดูเหมือนก่อนหน้านี้คงจะเข้าใจนางผิดนะเพคะ”

“นั่นน่ะสิ” ฮองเฮาอู่จับมือของเธอด้วยความตื่นเต้น แล้วพูด：“มีผู้หญิงคนไหนบ้างที่ไม่สนความเป็นความตายของตัวเองเช่นนาง ตอนนั้นเยี่ยเอ๋อร์กินอะไรไม่ได้เลย นางก็ใช้ปากป้อน ไม่กลัวสักนิดว่าจะถูกเยี่ยเอ๋อร์แพร่เชื้อ ข้าล่ะซาบซึ้งใจจริงๆ”

ฮูหยินเสิ่นสบถเหอะ!

ซาบซึ้ง!

เหอะ!

เช่นนั้นช่วงวัยหนุ่มสาวที่โหรวเม่ยของเธอมอบให้ล่ะ ในสายตาเธอกลายเป็นไม่มีค่าเลยสักนิด

ฮูหยินเสิ่นเห็นว่าฮองเฮาอู่ไม่ได้พูดถึงงานแต่งของหรงเยี่ยกับเสิ่นโหรวเม่ยอีก เธอเลยกำผ้าเช็ดมือแน่น：“เหนียงเหนียงกล่าวได้ถูกต้องที่สุดเพคะ ถ้าหากในจวนท่านอ๋องหรงมีนางบำเรอสูงศักดิ์คอยปรนนิบัติรับใช้ท่านอ๋อง ก็คงทำให้เม่ยเอ๋อร์เบาใจลงไม่น้อยเพคะ”

จู่ๆสีหน้าของฮองเฮาอู่ก็เปลี่ยนไป

เธอจ้องฮูหยินเสิ่นราวกับเจอผี：“นางบำเรอสูงศักดิ์?”

ฮูหยินเสิ่นอมยิ้มพยักหน้า：“ใช่สิเพคะ ไม่ใช่ว่าเหนียงเหนียงกำลังหาโอกาสเหมาะๆรับไป๋เจาเสวี่ยไว้เหรอเพคะ หม่อมฉันดูแล้ว ตอนนี้เป็นโอกาสดี นางช่วยท่านอ๋องหรงไว้ มีคุณูปการ เหมาะในการที่จะให้เป็นนางบำเรอสูงศักดิ์นะเพคะ มีนางบำเรอเช่นนี้คอยปรนนิบัติข้างกายท่านอ๋องหรง คงทำให้พระชายาหรงในอนาคตเบาใจลงไม่น้อย”

สีหน้าของฮองเฮาอู่เปลี่ยนไปอีกครั้ง

จริงสิ ทำไมเธอถึงลืมโหรวเม่ยไปแล้วล่ะเนี่ย

ถ้าหากไป๋เจาเสวี่ยแต่งกับเยี่ยเอ๋อร์ แล้วโหรวเม่ยล่ะ จะทำอย่างไร?

ฮูหยินเสิ่นเห็นสีหน้าลำบากของเธอ จู่ๆสายตาก็เคร่งขรึมลง

ในใจที่คาดเดาไว้มีเค้าโครงขึ้นมาบ้างแล้ว

“เหนียงเหนียง เม่ยเอ๋อร์ยังรอคำตอบท่านอยู่ในจวนนะเพคะ” ฮูหยินเสิ่นพูด

สีหน้าของฮองเฮาอู่หลุดลอยไป ไม่กล้ามองฮูหยินเสิ่น：“ข้ารู้แล้ว แต่เรื่องนี้......ยังต้องถามความเห็นของฝ่าบาทก่อน ข้าจะลองดูแล้วกัน ถ้าไม่ได้จริงๆล่ะก็......ข้าจะไม่ให้เม่ยเอ๋อร์แต่งกับชายต่ำต้อยด้อยศักดิ์อย่างแน่นอน”

“เห้อ” ฮูหยินเสิ่นถอนหายใจ：“เม่ยเอ๋อร์หัวดื้อเพคะ ชีวิตนี้จะแต่งกับเยี่ยเอ๋อร์ผู้เดียว ต้องโทษหม่อมฉันด้วยที่ให้นางเพ้อฝันมากเกินไป เดิมทีคิดว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงจะสามารถทำให้ฝันนางเป็นจริงได้ ให้นางได้มีฐานะลูกสะใภ้อยู่ข้างกายท่าน ท่านอยู่ที่ตำหนักเฟิ่งหลวนจะได้ไม่เหงาไม่โดดเดี่ยว”

“น้องสาว เจ้าอย่าพูดเช่นนี้สิ ข้าสัญญาข้าจะให้คำตอบที่เจ้าพอใจแน่นอน” ฮองเฮาอู่พูดด้วยความสับสนในใจ

“ได้ยินเหนียงเหนียงพูดเช่นนี้ หม่อมฉันก็กลับไปปลอบเม่ยเอ๋อร์ได้แล้วเพคะ” เบ้าตาฮูหยินเสิ่นแดงเล็กน้อย ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้า แสร้งว่าเสียใจ

ฮองเฮาอู่ถามด้วยความเป็นกังวล：“เม่ยเอ๋อร์เป็นอะไรไป?”

“เห้อ ช่วงไม่กี่วันนี้ในเมืองหลวงต่างก็มีข่าวลือ หมอหญิงไป๋คือบุคคลที่ได้รับการคัดเลือกให้เป็นพระชายาหรงอย่างสมศักดิ์ศรี หลังจากที่เม่ยเอ๋อร์รู้เข้า ก็จะเสียใจมากเพคะ ถ้าไม่ใช่เพราะหม่อมฉันให้คนไปจับตาดูอย่างใกล้ชิด เกรงว่าครั้งนี้นางคงกลายเป็นศพไปแล้ว”

ฮูหยินเสิ่นชี้ไปที่เสาหลักด้านบน

ฮองเฮาอู่เห็นแล้วก็เข้าใจได้ในทันที เธอถามอย่างเคร่งเครียด：“เช่นนั้นเจ้าก็รีบกลับจวนไปดูสักหน่อยเถอะ เจ้าบอกนางให้สบายใจได้ ข้าจะไม่มีทางให้นางได้รับความไม่เป็นธรรมแน่”

“เหนียงเหนียง ให้เม่ยเอ๋อร์เข้าวังมาอยู่เป็นเพื่อนท่านดีกว่าไหมเพคะ นางได้เจอท่าน บางทีอาจจะคิดได้” เสิ่นโหรวเม่ยก็เป็นขุนนางที่สร้างคุณูปการโรคระบาดครั้งนี้เช่นกัน คิดแล้วฝ่าบาทคงไม่เอาความเรื่องก่อนหน้านี้มาสร้างความลำบากใจให้เสิ่นโหรวเม่ยหรอก

ให้เสิ่นโหรวเม่ยเข้าวังมาอยู่เป็นเพื่อนฮองเฮา ก็ไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร

กลับไปจะให้ฮองเฮาอู่ออกหน้าไปตรัสกับฝ่าบาท ว่าตนเองต้องการให้โหรวเม่ยเข้าวังมาอยู่เป็นเพื่อนองค์หญิงหลวนอี๋

ข้ออ้างเช่นนี้เหมาะสมอย่างมาก

ฮองเฮาอู่ไม่แม้แต่จะคิดก็พยักหน้าเสียแล้ว：“เอาสิ ก็ดีเหมือนกัน อีกสามวันฝ่าบาทจะจัดงานเลี้ยงให้เต๋อเฟยพอดี นางเข้าวังเวลานี้ก็สมเหตุสมผลดี”

ฮูหยินเสิ่นค่อยๆลุกขึ้นยืน：“เช่นนั้นหม่อมฉันกลับไปจะบอกให้เม่ยเอ๋อร์เก็บของ เข้าวังมาอยู่เป็นเพื่อนท่านเลยนะเพคะ”

“ดี”

ฮูหยินเสิ่นหมุนตัวออกจากตำหนักเฟิ่งหลวน ใบหน้าที่ดูเหมือนมีสติปัญญานั้น เผยให้เห็นถึงการวางแผนของคนหน้าเนื้อใจเสือ......

รอฮูหยินเสิ่นออกไปแล้ว แม่นมหยางที่เป็นคนสนิทของฮองเฮาอู่ โผล่มาข้างๆฮองเฮาแล้วพูด：“เหนียงเหนียง ทำไมท่านถึงให้คุณหนูเสิ่นเข้าวังอีกแล้วล่ะเพคะ ท่านลืมแล้วหรือเพคะ เรื่องที่ท่านอ๋องหรงใช้แส้ตีคุณหนูเสิ่นครั้งที่แล้ว”

ฮองเฮาอู่สะดุ้งตกใจ

“จริงด้วยสิ ข้าจะให้โหรวเม่ยเข้าตำหนักเฟิ่งหลวนอีกทำไม ทำไมข้าถึงรับปากไปล่ะเนี่ย เช่นนั้นจะทำยังไงกับเยี่ยเอ๋อร์ดี หลวนอี๋เห็นนาง ต้องทะเลาะจนเป็นเรื่องใหญ่แน่” ฮองเฮาถึงจะคิดได้ว่าตัวเองก่อเรื่องเข้าแล้ว

ไทเฮาเคยเตือนเธอ หรงเยี่ยไม่มีความคิดแบบนั้น พยายามอย่าให้เสิ่นโหรวเม่ยพักที่ตำหนักเฟิ่งหลวนนาน ให้รีบจัดการเรื่องงานแต่งของเสิ่นโหรวเม่ย ให้นางแต่งออกไป จะได้ไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นนอกเหนือความคาดหมาย

“เช่นนั้นเอาแบบนี้ไหมเพคะ” แม่นมหยางพูดเสียงกระซิบข้างหูฮองเฮาอู่

หลังจากที่ฮองเฮาอู่ได้ยิน หัวใจก็เต้นเร็วมาก：“นางจะยอมหรือ?”

“ให้องค์หญิงหลวนอี๋ไปพูดเพคะ ห้ามให้คุณหนูเสิ่นเข้าใจผิดอีก ว่าท่านมีความคิดจะให้นางเกี่ยวดองกับท่านอ๋องหรง” แม่นมหยางพูด

ฮองเฮาอู่เคาะสมองของตัวเองแล้วพูด：“ทำไมข้าถึงเลอะเลือนได้ขนาดนั้น”

“เหนียงเหนียงไม่ต้องโทษตัวเองไปหรอกเพคะ ท่านจิตใจดี เพียงแค่ยากที่จะเลี่ยงโดนคนใช้ประโยชน์จากความใจดีของเหนียงเหนียง”

“เรื่องนี้ เจ้าไปบอกองค์หญิงหลวนอี๋ บอกว่าข้าเป็นคนเชิญ” ฮองเฮาอู่หยิบจี้หงส์ออกมา

แม่นมหยางรับไป

เห็นจี้หงส์ก็เหมือนเห็นฮองเฮา

ครั้งนี้ฮองเฮาตัดสินใจว่าจะไม่ให้ความหวังเสิ่นโหรวเม่ยอีกแล้ว......

เธอคิดว่าไป๋ชิงหลิงเหมาะกับหรงเยี่ยมากกว่า!