ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 203

องค์หญิงหลวนอี๋ที่แม่นมหยางต้องตามหา หลังจากที่รับประทานอาหารเที่ยงเสร็จ ก็ตามไป๋ชิงหลิงไปตำหนักจิ่งหลิวของเต๋อเฟย

ไป๋ชงเซิงกับหรงจิ่งหลินนอนอยู่ข้างๆเปลเด็ก มองเด็กสามคนที่นอนเรียงกัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความดีอกดีใจ

ไป๋ชิงหลิงมองไปยังองค์ชายสิบสี่ที่อายุน้อยที่สุด เขาตื่นแล้ว สายตาจ้องมาที่ไป๋ชิงหลิง ดูแล้วน่ารักน่าชังอย่างมาก

“ดวงตาขององค์ชายสิบสี่คล้ายกับพระสนมเต๋อเฟยเลยเพคะ” ไป๋ชิงหลิงพูดขึ้นมา

องค์หญิงน้อยกับองค์ชายสิบสามยิ่งหน้าตาคล้ายจักรพรรดิเหยาเข้าไปใหญ่

เต๋อเฟยกวาดสายตามองหรงจิ่งหลินที่ยืนอยู่ข้างเธอ ยิ้มตาหยีแล้วพูด：“ข้ากลับคิดว่า ดวงตาของคุณชายจิ่งคล้ายกับเจ้านะ”

“คล้ายหรือ?” องค์หญิงหลวนอี๋ที่นอนอยู่อีกฝั่งของเปลเด็ก มองมาทางไป๋ชิงหลิงและหรงจิ่งหลิน

สายตาขององค์หญิงหลวนอี๋ มองสลับกันระหว่างไป๋ชิงหลิงกับหรงจิ่งหลินไม่หยุด พบว่าคล้ายกันจริงๆด้วย

อีกอย่าง ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือน

“พระเจ้า คล้ายมากจริงๆ เมื่อก่อนข้าคิดว่าจิ่งหลินคล้ายพี่เจ็ด แต่ช่วงนี้ข้าพบว่า จิ่งหลินยิ่งนานวันก็ยิ่งคล้ายท่านพี่หญิงไป๋ ราวกับเป็นแม่ลูกกันจริงๆ”

ในใจไป๋ชิงหลิงเต้นอย่างบ้าคลั่ง แล้วหันไปมองหรงจิ่งหลิน คิดว่าหรงจิ่งหลินนั้นคล้ายหรงเยี่ยมากกว่า

พวกเขาทั้งสองราวกับถอดแบบกันออกมา ไม่คล้ายเธอเลยสักนิด

หรงจิ่งหลินก็ไม่ใช่เธอที่คลอดออกมาเสียหน่อย จะคล้ายเธอได้อย่างไร

“องค์หญิง ท่านล้อเล่นอีกแล้วนะเพคะ ข้าไม่โชคดีเท่าพระสนมเต๋อเฟยหรอกเพคะ ท้องนี้คลอดถึงสามคนแหน่ะ” ไป๋ชิงหลิงคิดซะว่าเต๋อเฟยกับหลวนอี๋กำลังล้อเล่น เพราะยังไงซะเรื่องของเธอกับหรงเยี่ยก็ลือกันให้ทั่ว ถึงแม้ว่าฝ่าบาทจะไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา แต่ไทเฮานั้นสร้างความกดดันออกมาต่อหน้าแล้ว ฮองเฮาก็เห็นชอบให้เธอกับหรงเยี่ยคบหากัน เรื่องดีๆของพวกเขาทั้งสองคงจะอีกไม่ไกลแล้ว

เต๋อเฟยมองความคิดของเธอออก ส่ายหน้าแล้วพูด：“ไม่ ข้าพูดจริง คุณชายจิ่งคล้ายกับเจ้ามากจริงๆ โดยเฉพาะคิ้วกับตา”

ครั้งที่แล้ว แม่นมซั่งแอบกระซิบข้างหูหรงเยี่ยบอกว่า ดวงตาของหรงจิ่งหลินคล้ายกับเธอมาก ตอนนี้เต๋อเฟยกับองค์หญิงก็บอกว่าคล้ายกันมากอีก......

หรือนี่จะเป็นลิขิตของสวรรค์

ที่ทำให้เธอต้องแต่งเข้าจวนท่านอ๋องหรง

หลังจากนั้น เต๋อเฟยมองมายังไป๋ชงเซิง แล้วพูด：“แต่ว่านะ ปากของเด็กคนนี้เหมือนกับท่านอ๋องหรงอย่างมาก”

สายตาของทุกคนย้ายจากร่างของหรงจิ่งหลินมาที่ริมฝีปากของไป๋ชงเซิง

ริมฝีปากที่บางเฉียบนั้น ตรงกลางมีกระจับที่ดูเป็นธรรมชาติ

ริมฝีปากของหรงเยี่ยนั้นจูบเธอไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง รูปปากของเขาผุดขึ้นในสมองเธออย่างรวดเร็ว

เป็นริมฝีปากที่บางเฉียบ ตรงกลางปากเป็นรูปกระจับ สีอมชมพูชุ่มชื้นเช่นกัน

เดิมทีเขาพักอยู่ที่เมืองหลวงมาห้าปี สีผิวไม่หยาบกระด้างเหมือนเหล่าทหารที่ผ่านประสบการณ์มามากมาย แต่กลับขาวเนียนละเอียด ส่วนริมฝีปากนั้นก็แดงระเรื่อดูสวยมาก

จู่ๆในใจไป๋ชิงหลิงก็มีความกลัดกลุ้มอัดแน่นอยู่

ดวงตาของลูกชายที่เขาให้กำเนิดคล้ายเธอ

ริมฝีปากของลูกสาวที่เธอให้กำเนิดคล้ายเขา

นี่มันเรื่องอะไรกัน

“ก็แค่บังเอิญน่ะ” ไป๋ชิงหลิงพูดอธิบายด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

เต๋อเฟยหัวเราะเบาๆ：“นี่ก็คือพรหมลิขิตไง เด็กทั้งสองก็เข้าขากันได้ดี ดีกว่าพี่น้องแท้ๆอีกนะ ข้ายังนึกอิจฉาเลย”

“พระสนมเต๋อเฟยน่าขันแล้วเพคะ หม่อมฉันต่างหากที่ต้องอิจฉาพระสนมเต๋อเฟย มีองค์ชายถึงสองคน องค์หญิงอีกหนึ่งคน” ถึงแม้ว่า อีกไม่นานเธอจะต้องมีลูกชายสอง ลูกสาวหนึ่งก็ตาม......

แต่สุดท้ายก็น่าเสียดายมิใช่หรือ?

เต๋อเฟยหัวเราะเบาๆ：“แม่นางไป๋ ข้าขอเสียมารยาทถามเจ้าหน่อยได้หรือไม่!”

“พระสนมอยากถามอะไรเพคะ?” ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยสีหน้างงงวย

“พ่อของลูกเจ้าทั้งสองคนนั้น”