ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 206

คิ้วกระบี่ของเขาขมวดแน่น จากนั้นเขาก็มองลงไปที่เด็กสองคนที่อยู่ข้างกายเขา ก่อนยื่นมือออกไปผลักเด็กทั้งสองออก ให้พวกเขาไปเล่นที่อื่น

ยามฮองเฮาอู่เผชิญหน้ากับหรงเยี่ย นางประหม่ามาก

และยิ่งประหม่ายิ่งกว่าเมื่อเผชิญหน้ากับจักรพรรดิเหยา

นางกระชับผ้าเช็ดหน้าในมือแน่นขึ้น จ้องมองหลวนอี๋อย่างดุเดือด

แม่นมหยางที่อยู่ข้างกายนางรีบคำนับ จากนั้นจึงอธิบายแทนฮองเฮาอู่ว่า “องค์หญิง คราวนี้...เหนียงเหนียงผิดแล้ว”

หลวนอี๋มุ่ยปากอย่างไม่พอใจ

ยามนางอยู่คนเดียว นางกลัวว่าจะถูกฮองเฮาอู่ดุด่า แต่ยามนี้มีหรงเยี่ยอยู่เคียงข้างนาง นางรู้ว่าฮองเฮาอู่จะไม่ทำต่อหน้าท่านพี่เจ็ดของนาง

นางเล่นผมเปียแล้วพูดว่า “ย้ายเข้าตำหนักเฟิ่งหลวนไปแล้ว ทั้งยังสั่งให้คนเตรียมเสื้อผ้าให้นาง เสด็จแม่ ทั้งเสด็จพ่อและเสด็จย่า เตือนท่านหลายครั้งแล้ว แต่ท่านก็ไม่ฟัง”

“ข้า...” ฮองเฮาอู่ตกตะลึงกับคำพูดของนาง

จากนั้นจึงหันมองหรงเยี่ยอย่างเสียใจ “ข้าไม่...มันไม่ใช่เช่นนั้น...”

“เหนียงเหนียง ท่านอ๋องหรงทรงเข้าใจความอุตสาหพยายามของท่านแน่” แม่นมหยางอธิบายเรื่องราวทั้งหมดต่อไปว่า “ท่านทั้งสอง องค์หญิง เรื่องเป็นเช่นนี้ ฮูหยินเสิ่นเข้าวังเพื่อมาร้องเรียนต่อเหนียงเหนียง เหนียงเหนียงเป็นคนมีเมตตา ไม่อาจทนมองฮูหยินเสิ่นเศร้าใจได้ ดังนั้นจึงยอมตกลงตามคำขอของฮูหยินเสิ่นที่ขออาศัยอยู่ในวังระยะหนึ่ง หลังจากนั้นเหนียงเหนียงก็รู้ว่าท่านทำอะไรผิด แต่เหนียงเหนียงได้สัญญากับฮูหยินเสิ่นไปเสียแล้ว!”

คำพูดของแม่นมหยางยังมีน้ำหนักอยู่บ้าง นางถึงกับโน้มน้าวหรงเยี่ยไปได้มาก

ไม่ต้องพูดถึงหรงเชินกับหลวนอี๋ที่เป็นเด็กที่นางเลี้ยงดูมาจนเติบใหญ่ ทั้งยังค่อนข้างสนิทกับนาง

หรงเชินที่ยืนอยู่ข้างหลังหรงเยี่ยอย่างเงียบๆ เห็นความกังวลใจของพวกเขาจึงขมวดคิ้วด้วยความสงสัยก่อนจะถามว่า “เหตุใดทุกคนถึงกังวลกับการที่ท่านพี่เสิ่นอยู่ที่นี่ ท่านพี่เสิ่นทำสิ่งที่ชั่วร้าย? ใดมาหรือ?”

ในความทรงจำของเขา เสิ่นโหรวเม่ยเป็นคนอ่อนโยน งดงาม มีการศึกษาที่ดี มีเหตุผลและเข้าใจมารยาท ทั้งยังเป็นสตรีผู้สง่างาม

นางเป็นตัวตนที่สมบูรณ์แบบ

น่าเสียดาย...นางเป็นของพี่เจ็ด

หรงเชินยังคงคิดว่าเสิ่นโหรวเม่ยจะได้เป็นพระชายาหรง ในขณะที่ไป๋ชิงหลิงผู้ให้กำเนิดลูกของคนอื่นเป็นพระชายารอง

เพราะมีเพียงเสิ่นโหรวเม่ยเท่านั้นที่คู่ควรกับพี่เจ็ดผู้สมบูรณ์แบบ

เมื่อฮองเฮาอู่ได้ยินสิ่งที่ลูกของนางกล่าวออกมา นางก็รู้สึกผิดจนพูดไม่ออก

นางเงยหน้าขึ้นมองหรงเยี่ย แล้วพูดเป็นนัยๆ ว่า “เยี่ยเอ๋อร์ นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่แม่ทำเช่นนี้ เจ้าอย่าทำร้ายคนอีกเลย นางยังมีรอยแผลเป็นจากการเฆี่ยนตีของเจ้าอยู่ แม่จงใจเรียกหาหมอไป๋ให้ไปยังห้องบรรทมของหลวนอี๋ ขอให้นางเตรียมยาลบรอยแผลเป็น หากแผลเป็นที่หลังของนางสามารถลบออกได้ นางจะสามารถแต่งงานได้ในอนาคต”

“เสด็จแม่!” หรงเยี่ยขบกรามแน่นขึ้นเล็กน้อย จ้องมองฮองเฮาอู่อย่างแหลมคม

ฮองเฮาอู่รู้สึกหนาวเหน็บที่สันหลัง นางยืนตัวแข็งทื่อ รอคำพูดต่อไปของหรงเยี่ย

“ในภายภาคหน้าเจาเสวี่ยจะเป็นมารดาของจิ่งหลิน และนางจะเรียกท่านว่าเสด็จแม่ด้วยเช่นกัน หากมีปัญหาใด ท่านสามารถไปหานางได้”

เอ่อ...

ฮองเฮาอู่ตกตะลึง

หลวนอี๋วิ่งเข้ามาเขย่าแขนฮองเฮาอู่ “เสด็จแม่ ท่านได้ยินหรือไม่ หากท่านมีปัญหาใด ท่านสามารถไปหาพี่สะใภ้เจ็ดได้ พี่สะใภ้เจ็ดนั้นทรงพลังมาก แม้แต่อ๋องฮุ่ยก็...”