ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 207

ฮองเฮาอู่รู้สึกละอายใจอีกครั้ง

จากนั้นมือของนางก็ค่อยๆ หดกลับ

หรงเยี่ยยืนอยู่ตรงหน้านาง มองลงมาจากนั้นก็ก้มลงกอดไป๋ชงเซิง

ฮองเฮาอู่เงยหน้าขึ้น หลวนอี๋รีบดึงฮองเฮาอู่ขึ้นจากพื้นแล้วพูดว่า “เสด็จแม่ ใจเย็นๆ จิตใจเด็กใสสะอาดบริสุทธิ์ที่สุด เมื่อนางชอบท่าน นางจะต้องชอบท่านอย่างแท้จริง ยามนั้นจะไม่มีการเสแสร้ง จะทำให้ท่านมีความสุขแน่”

ฮองเฮาอู่ลุกขึ้นอย่างทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

เมื่อเห็นนางเป็นเช่นนี้ไป๋ชงเซิงก็นึกสงสารขึ้นมา เขาทนไม่ได้

“ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ หากท่านอยากให้ข้าเรียกท่านว่าเสด็จย่า” ไป๋ชงเซิงกล่าว “ในอนาคตท่านต้องปฏิบัติต่อท่านแม่ให้ดีกว่านี้ ท่านต้องไม่เข้าช่วยคนไม่ดีทำร้ายท่านแม่ หากท่านปฏิบัติต่อท่านแม่ของข้าอย่างดี ข้าก็จะบอกให้ท่านแม่ดีต่อท่านเช่นกัน ให้ท่านแม่ช่วยท่านจัดการกับคนไม่ดี”

แม่นมหยางชำเลืองมองฮองเฮาอู่ จากนั้นจึงเม้มปากแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เหนียงเหนียง นางเป็นเด็กดีอะไรเช่นนี้ การแยกแยะถูกผิดได้นับเป็นเรื่องดี”

ฮองเฮาอู่ได้ยินคำพูดของแม่นมหยาง นางจึงค่อยๆ เผยรอยยิ้มบนใบหน้า “ข้ายอมรับนางแล้ว ข้าย่อมปฏิบัติต่อนางดีขึ้นเป็นร้อยเท่า”

“ท่านอ๋องหรง ท่านช่วยเข้ามาใกล้ฮองเฮาเหนียงเหนียงอีกนิด” ไป๋ชงเซิงพูดด้วยใบหน้าลึกลับ

หรงเยี่ยชำเลืองมองนาง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูนุ่มนวลขึ้น เขาก้าวเข้าไปใกล้ฮองเฮาอู่มากขึ้น

ในเวลานี้ไป๋ชงเซิงก็หยิบขนมออกมาจากใต้แขนเสื้อแล้วยัดเข้าไปในปากของฮองเฮาอู่อย่างรวดเร็วโดยไม่ให้คนได้ตั้งตัว

ฮองเฮาอู่ตะลึงไปครู่หนึ่ง แต่ก่อนที่นางจะได้ตอบสนอง ไป๋ชงเซิงก็หรี่ตาลงแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เห็นแก่ท่านที่เอ็นดูท่านแม่ของข้า ขนมชิ้นสุดท้ายนี้ข้าขอมอบให้ท่าน ให้ท่านกิน อร่อยไหม?”

เอ่อ...

ทั้งร่างฮองเฮาอู่แข็งค้างราวถูกฟ้าผ่า

หากนางอยากกินขนม เพียงบอกออกไปนางก็ได้รับมามากมาย แต่ไม่มีใครป้อนขนมให้นางเหมือนไป๋ชงเซิง และไม่เคยมีใครถามนางว่าอร่อยไหม...

ประโยคว่าอร่อยไหม สื่อให้เห็นถึงความเศร้าของนางที่ต้องอยู่ในวังหลัง มันทั้งเจ็บปวดและโศกเศร้า

ดวงตานางเปลี่ยนเป็นสีแดง นางเบิกตากว้าง จ้องมองไป๋ชงเซิงอย่างเฉื่อยชา แล้วพูดว่า “หวานมาก”

“ขนมนี้หวาน ถ้ากินน้ำตาลตอนไม่มีความสุข ท่านจะลืมความทุกข์ไปเลย ถ้ากินน้ำตาลตอนมีความสุข ท่านจะมีความสุขมากขึ้นนะเสด็จย่า...”

ไป๋ชงเซิงเรียกนางอย่างไพเราะ

คำเรียกนางที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันทำให้ฮองเฮาอู่ตกตะลึงเป็นเวลานานก่อนที่นางจะมีการตอบสนอง

หลวนอี๋จับมือฮองเฮาอู่อย่างตื่นเต้นพร้อมพูดอย่างตื่นเต้นว่า “เสด็จแม่ เซิงเอ๋อร์เรียกท่านว่าเสด็จย่าแล้ว ท่านรีบตอบรับเร็วเข้า”

ฮองเฮาอู่มองหลวนอี๋ด้วยความสับสน จากนั้นจึงมองแม่นมหยาง สุดท้ายก็หันมองหรงเยี่ย

นางไม่รู้จะตอบอย่างไร

ไป๋ชงเซิงเรียกนางว่าเสด็จย่า นางตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนที่หรงจิ่งหลินเรียกนางว่าเสด็จย่าเป็นครั้งแรกเสียอีก

นางเช็ดน้ำตาแล้วพูดว่า “เยี่ยเอ๋อร์ เจ้าโตแล้ว แม่ เสด็จพ่อและเสด็จย่าของเจ้าต่างก็หวังว่าเจ้าจะแต่งภรรยาและมีลูก ยามนี้เจ้าพบคนที่รอคอยแล้ว เป็นเช่นนี้ดีมากจริงๆ เด็กคนนี้ช่างถูกใจแม่ยิ่งนัก”

ไม่ได้แล้ว เขาต้องไปบอกท่านพี่เสิ่น...

หรงเชินหันกลับไปทันที ก่อนจะจากไปในทิศทางตรงกันข้ามกับหรงเยี่ย

ยามนั้นเองที่ฮองเฮาอู่ก็สังเกตเห็นโอรสคนสุดท้องของนาง นางเรียกหรงเชินสองสามครั้ง แต่หรงเชินไม่สนใจเลย

ฮองเฮาอู่กล่าวว่า “เด็กคนนี้ยิ่งโตก็ยิ่งอุกอาจ”

“ท่านอ๋องเชินทรงคุ้นเคยกับการท่องเที่ยว ทรงชอบอิสระมาโดยตลอด”

“กลับมาคราวนี้ ข้าจะไม่ปล่อยให้เขาหนีไปอีกแน่ ถึงเวลาที่เขาต้องแต่งชายาแล้ว จวนอ๋องเชินไม่มีแม้กระทั่งห้องข้าง ช่างน่าอับอายยิ่งนัก” ฮองเฮาอู่พูดไปเดินไปอย่างเป็นกังวล

แม่นมหยางพยุงนางเดินออกจากตำหนักเฟิ่งซีไป

ยามที่หรงเยี่ยมาถึงตำหนักเฟิ่งหลวน ไป๋ชิงหลิงกำลังนั่งอยู่บนม้านั่งหินทรงกลมในสวน นางกำลังทาครีมด้วยท่าทางเหม่อลอย หรงเยี่ยเดินเข้ามา แต่นางกลับไม่ทันสังเกตเลย

เขาอ้าแขนออกกอดนางอย่างแรงจากด้านหลัง ไป๋ชิงหลิงชะงักไปครู่หนึ่ง นางมองย้อนกลับไปและพูดอย่างไม่พอใจว่า “เหตุใดทุกครั้งที่ท่านปรากฏตัว ท่านชอบเข้ามาเงียบๆ เสมอ”

“ไม่ใช่ข้าที่เดินเข้ามาเงียบๆ แต่เป็นเพราะเจ้าที่เหม่อลอย” ขณะพูด หรงเยี่ยก็จับมือนางแล้วถามว่า “เจ้ากำลังทำอะไร?”

“ทายาลบรอยแผลเป็น!”

หรงเยี่ยหรี่ตาลง ความเย็นเฉียบฉายผ่านดวงตาเขา...