ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 208

ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อยด้วยความเยือกเย็น พยุงนางขึ้นมาจากเก้าอี้ จากนั้นก็หมุนรอบตัวนาง

ไป๋ชิงหลิงรีบผลักเขาออกไปพร้อมกล่าวว่า “ที่นี่ไม่ใช่จวนอ๋องหรงของเจ้า ที่นี่คือตำหนักเฟิ่งซี ตำหนักขององค์หญิง”

“ข้ารู้แล้ว”

“รู้แล้วแต่ยังไม่ยอมปล่อย หากคนที่เดินผ่านไปผ่านมาเห็นเข้า มันจะดูไม่ดี” แม้ว่าเรื่องของทั้งสองคนจะได้รับการอนุญาตจากไทเฮาและฮองเฮาอู่เป็นอันเรียบร้อยแล้ว แต่จักรพรรดิเหยายังไม่ได้ออกกฤษฎีกาอนุญาตให้อภิเษกสมรส เรื่องราวระหว่างพวกเขาจึงควรอยู่กับร่องกับรอย

หรงเยี่ยไม่ทำให้เป็นเรื่องยากสำหรับนาง

เขากุมมือทั้งสองข้างของนางไว้ จูงมือนางเข้าไปให้ตำหนัก จากนั้นก็ปิดประตู

หนังศีรษะของไป๋ชิงหลิงลุกซู่ นางลืมไปได้อย่างไรว่าก่อนหน้านี้ชายผู้นี้หยาบคายกับนางมาโดยตลอด

ในตอนที่อยู่ในสุสานจักรพรรดิ เขาเองก็ไม่ได้ทำตัวดีแต่อย่างใด

เวลานี้เขาต้องการทำสิ่งใดอีก

ไป๋ชิงหลิงรีบวิ่งไปดึงประตูตำหนัก พร้อมสาปแช่งออกมาว่า “กลางวันแสก ๆ เจ้าจะปิดประตูเพื่อสิ่งใด คนที่ไม่รู้พวกเขาอาจคิดว่าพวกเราสองคนกำลังทำอะไรอยู่ในนี้”

ทันทีที่มือของนางสัมผัสกลอนประตู นางก็ถูกหรงเยี่ยดึงกลับไป

มือข้างหนึ่งของเขาโอบกอดไปรอบหน้าท้องส่วนล่างของนาง ริมฝีปากกันมาที่ใบหูของนาง กล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา “ให้ข้าดูบาดแผล รอยแส้ด้านหลังของเจ้าหน่อยได้หรือไม่”

“ไม่จำเป็น!”

“เช่นนั้นข้ายิ่งอยากเห็น”

“นี่เจ้า......” ไป๋ชิงหลิงหันกลับมา จ้องมองไปที่เขาอย่างโกรธเคือง “แผลบนหลังของข้าหายดีแล้ว มันไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร แต่เป็นเจ้า......ร่างกายของเจ้าเต็มไปด้วยบาดแผล ลองไตร่ตรองดูว่าต้องการลบรอยบาดแผลเหล่านั้นหรือไม่”

“ข้าขอดูเจ้าก่อน” เขาพูดออกมาพร้อมกับยื่นมือไปดึงเสื้อผ้าของไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงยกมือขึ้นเพื่อหยุดเขาไว้ แต่ก็ถูกเขาหยุดเอาไว้และจับกดกับประตู

นางกล่าวออกมาด้วยความโกรธ “ข้าทำเอง”

“ดี” เห็นนางเชื่อฟังถึงเพียงนี้ หรงเยี่ยจึงปล่อยนางและถอยกลับไปด้านหลังหนึ่งก้าว

นางปลดกระดุมเสื้อผ้าออกต่อหน้าเขา มันเป็นเรื่องที่น่าอายมาก นางจึงหันหลังให้เขาก่อน จากนั้นค่อยถอดเสื้อผ้าออก เผยให้เห็นแผ่นหลังสีขาวอันเรียบเนียน

สายตาของเขาจับจ้องไปยังต้นคอของนาง จากนั้นค่อย ๆ เลื่อนลงมายังเอวของนาง

ผ่านไปครู่หนึ่ง ไป๋ชิงหลิงเห็นว่าเขาไม่ยอมส่งเสียง นางจึงหันกลับมาและถามว่า “พอใจแล้วหรือยัง?”

นางรออยู่ครู่หนึ่ง ไป๋ชิงหลิงก็ยังคงไม่ส่งเสียงออกมา นางจึงเตรียมที่จะสวมเสื้อผ้ากลับไปให้เหมือนเดิม

แต่ในตอนที่นางกำลังดึงเสื้อผ้าขึ้นไป ไป๋ชิงหลิงก็ก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว โอบกอดร่างกายของนางและผลักนางลงไปบนเก้าอี้นุ่ม

ไป๋ชิงหลิงกล่าวออกมาด้วยความตกใจ “ทำอะไรของเจ้า!”

“ข้าต้องการมองให้ชัดเจนและละเอียดกว่านี้”

“นี่มันก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว ข้าดูไม่ออกเลย เจ้ารู้สึกผิดอย่างนั้นหรือ” นางคิดว่าเขารู้สึกละอายใจที่นางถูกแส้ฟาด จึงรู้สึกหวั่นไหวอยู่ในใจ

แต่ในตอนที่อารมณ์ของนางกำลังพาไป ทุกอย่างก็สลายไปพร้อมกับพฤติกรรมอื่นของเขา

เขาดึงผ้าคาดเอวของนางลงมา เผยให้เห็นแผ่นหลังทั้งหมดของนาง

ไป๋ชิงหลิงหายใจเข้าด้วยความตกใจ หันไปมองเขา ก็เห็นว่าเขากำลังจ้องมามองที่เอวด้านหลังของนาง

นางถึงได้รู้ว่าเขาต้องการอะไร

หรงเยี่ยกำลังดูปานของนางอย่างนั้นหรือ?

เขาทำเช่นนี้ มันหมายความว่าอย่างไร?

สงสัยนางงั้นหรือ?

แต่สงสัยในตัวตนของนาง เหตุใดจะต้องมามองจุดลึกลับถึงเพียงนี้ และรู้ได้อย่างไรว่าบนร่างกายของนางมีปานอยู่

เดี๋ยวก่อน......

แววตาเช่นนี้ช่างคุ้นเคยยิ่งนัก

ไป๋ชิงหลิงนึกถึงตอนที่อยู่ในหอหลิวเหยียน เขาเคยใช้สายตาเช่นนี้ในการจ้องมองร่างกายของนาง และในเวลานั้นนางไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เขากำลังสนใจหรือมองอยู่ก็คือปานด้านหลังของนาง เวลานี้เมื่อลองนึกดู......

ชายคนนี้เหมือนกับต้องการพิสูจน์บางอย่างให้แน่ใจกับปานบนร่างกายของนาง

นางแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ “เจ้ากำลังมองอะไร?”

เขาอุ้มนางขึ้นมา วางนางลงบนขาของเขา หลังจากนั้นก็กัดนางอย่างแรง

“อือ......”

ริมฝีปากของเขาผนึกริมฝีปากของนาง มันดูน่ารำคาญเล็กน้อย

การจูบของเขาไม่อ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน มันนำมาซึ่งความรุนแรง

ไป๋ชิงหลิงใช้แรงผลักใบหน้าของเขาออกไป เขาเองก็ยอมปล่อยนาง ดวงตาอันแหลมคมของเขาจับจ้องมายังดวงตาของนาง จากนั้นถามออกมาว่า “ไป๋เจาเสวี่ย ......”

“อ่า!” ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้ว มองตาเขาและตอบกลับไป

ริมฝีปากของหรงเยี่ยเปิดออก จากนั้นกล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา “เจ้าเหมือนกับเพื่อนเก่าของข้ายิ่งนัก”

“เพื่อนเก่า?”

“อ่า!” หรงเยี่ยกลับมามีสติอีกครั้ง ดึงเสื้อผ้าของนางกลับขึ้นมาให้ “นางเหมือนเจ้ามาก และบนร่างกายของนางก็มีปานอยู่หนึ่งจุด”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไป๋ชิงหลิงก็เข้าใจโดยสมบูรณ์

“นางคือแม่ของจิ่งหลิน?”

ไป๋ชิงหลิงไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อย พยักหน้าตอบกลับไป

ไป๋ชิงหลิงแอบรู้สึกเสียใจ ในตอนที่เขาดึงเสื้อของนางกลับขึ้นมา นางก็ผลักเขาออกไป ลุกขึ้นยืน สวมเสื้อผ้าของตนเองให้เรียบร้อย เผชิญหน้ากับเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“เจ้าต้องไตร่ตรองให้ชัดเจน ข้าคือข้า แม่ของจิ่งหลินคือแม่ของจิ่งหลิน หลังจากนี้ข้าไม่ต้องการเข้ามาแทนที่ตำแหน่งของผู้อื่น หากเจ้าไม่สามารถออกมาจากวังวนนั้นได้ เช่นนั้นพวกเราสองคนก็ไม่มีความจำเป็นต้อง......”

คำพูดหลังจากนั้นยังไม่ทันได้พูดออกมา ชายที่อยู่ด้านหลังของนางก็ดึงร่างของนางเข้าไปในอ้อมกอดของเขา และกอดนางไว้แน่น

แน่นจนหายใจไม่ออก ทำให้เวลานั้นนางไม่อาจพูดอะไรออกมาได้

และมือทั้งสองข้างของนางก็ถูกฝ่ามือของชายผู้นั้นควบคุมไว้เช่นกัน

เขาศีรษะลง กัดไปที่ใบหูของนาง ไป๋ชิงหลิงรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

“หรงเยี่ย เจ้าคนบ้า เจ้าเป็นสุนัขหรืออย่างไร”

“หลังจากนี้ห้ามพูดว่าเจ้าจะจากข้าไปอีกเป็นอันขาด”

“ที่ข้าพูดออกมานั้นเป็นความจริง นางไม่ยอมเป็นนางบำเรอ แม้ว่าข้าจะเป็นภรรยาเอก แต่ข้าก็ไม่มีทางยอมให้สามีของข้ามีภรรยาคนอื่น ไม่อนุญาตให้เขาให้กำเนิดลูกที่ไม่มีสายเลือดของข้าออกมา ห้ามไปหอดอกไม้เพื่อดื่มสุรา ข้าต้องการแต่งงานกับคู่ชีวิตที่ซื่อสัตย์และจริงใจต่อข้าเท่านั้น ทั้งกายและใจ หัวใจของเจ้าอาจจะยังหลงเหลือความรู้สึกที่มีแต่แม่ของจิ่งหลินผู้นั้นเอาไว้ได้ แต่ข้าไม่อนุญาตให้เจ้านำข้าไปเปรียบเทียบกับนาง” ไป๋ชิงหลิงรู้สึกโกรธกับการกระทำของหรงเยี่ยในเวลานี้เป็นอย่างมาก ทำให้นางเสียสติและระบายความในใจของนางออกมา

ชายคนนั้นไม่ได้รู้สึกรังเกียจที่นางไม่ชอบใจ ตรงกันข้าม เขากลับยิ้มออกมา กล่าวด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน “หึงงั้นหรือ”

“ข้าไม่ได้หึงสักหน่อย”

“ไหนให้ข้าดูหน่อย” เขาหันร่างกายของนางกลับมา

ตอนแรกนางก็ไม่คิดจะหันกลับมา แต่ความแตกต่างในเรื่องกำลังของทั้งสองคนนั้นมากจนเกินไป ทำให้เขาสามารถหันร่างของนางกลับมาได้อย่างง่ายดาย