ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 208

ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อยด้วยความเยือกเย็น พยุงนางขึ้นมาจากเก้าอี้ จากนั้นก็หมุนรอบตัวนาง

ไป๋ชิงหลิงรีบผลักเขาออกไปพร้อมกล่าวว่า “ที่นี่ไม่ใช่จวนอ๋องหรงของเจ้า ที่นี่คือตำหนักเฟิ่งซี ตำหนักขององค์หญิง”

“ข้ารู้แล้ว”

“รู้แล้วแต่ยังไม่ยอมปล่อย หากคนที่เดินผ่านไปผ่านมาเห็นเข้า มันจะดูไม่ดี” แม้ว่าเรื่องของทั้งสองคนจะได้รับการอนุญาตจากไทเฮาและฮองเฮาอู่เป็นอันเรียบร้อยแล้ว แต่จักรพรรดิเหยายังไม่ได้ออกกฤษฎีกาอนุญาตให้อภิเษกสมรส เรื่องราวระหว่างพวกเขาจึงควรอยู่กับร่องกับรอย

หรงเยี่ยไม่ทำให้เป็นเรื่องยากสำหรับนาง

เขากุมมือทั้งสองข้างของนางไว้ จูงมือนางเข้าไปให้ตำหนัก จากนั้นก็ปิดประตู

หนังศีรษะของไป๋ชิงหลิงลุกซู่ นางลืมไปได้อย่างไรว่าก่อนหน้านี้ชายผู้นี้หยาบคายกับนางมาโดยตลอด

ในตอนที่อยู่ในสุสานจักรพรรดิ เขาเองก็ไม่ได้ทำตัวดีแต่อย่างใด

เวลานี้เขาต้องการทำสิ่งใดอีก

ไป๋ชิงหลิงรีบวิ่งไปดึงประตูตำหนัก พร้อมสาปแช่งออกมาว่า “กลางวันแสก ๆ เจ้าจะปิดประตูเพื่อสิ่งใด คนที่ไม่รู้พวกเขาอาจคิดว่าพวกเราสองคนกำลังทำอะไรอยู่ในนี้”

ทันทีที่มือของนางสัมผัสกลอนประตู นางก็ถูกหรงเยี่ยดึงกลับไป

มือข้างหนึ่งของเขาโอบกอดไปรอบหน้าท้องส่วนล่างของนาง ริมฝีปากกันมาที่ใบหูของนาง กล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา “ให้ข้าดูบาดแผล รอยแส้ด้านหลังของเจ้าหน่อยได้หรือไม่”

“ไม่จำเป็น!”

“เช่นนั้นข้ายิ่งอยากเห็น”

“นี่เจ้า......” ไป๋ชิงหลิงหันกลับมา จ้องมองไปที่เขาอย่างโกรธเคือง “แผลบนหลังของข้าหายดีแล้ว มันไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร แต่เป็นเจ้า......ร่างกายของเจ้าเต็มไปด้วยบาดแผล ลองไตร่ตรองดูว่าต้องการลบรอยบาดแผลเหล่านั้นหรือไม่”

“ข้าขอดูเจ้าก่อน” เขาพูดออกมาพร้อมกับยื่นมือไปดึงเสื้อผ้าของไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงยกมือขึ้นเพื่อหยุดเขาไว้ แต่ก็ถูกเขาหยุดเอาไว้และจับกดกับประตู

นางกล่าวออกมาด้วยความโกรธ “ข้าทำเอง”

“ดี” เห็นนางเชื่อฟังถึงเพียงนี้ หรงเยี่ยจึงปล่อยนางและถอยกลับไปด้านหลังหนึ่งก้าว

นางปลดกระดุมเสื้อผ้าออกต่อหน้าเขา มันเป็นเรื่องที่น่าอายมาก นางจึงหันหลังให้เขาก่อน จากนั้นค่อยถอดเสื้อผ้าออก เผยให้เห็นแผ่นหลังสีขาวอันเรียบเนียน

สายตาของเขาจับจ้องไปยังต้นคอของนาง จากนั้นค่อย ๆ เลื่อนลงมายังเอวของนาง

ผ่านไปครู่หนึ่ง ไป๋ชิงหลิงเห็นว่าเขาไม่ยอมส่งเสียง นางจึงหันกลับมาและถามว่า “พอใจแล้วหรือยัง?”

นางรออยู่ครู่หนึ่ง ไป๋ชิงหลิงก็ยังคงไม่ส่งเสียงออกมา นางจึงเตรียมที่จะสวมเสื้อผ้ากลับไปให้เหมือนเดิม

แต่ในตอนที่นางกำลังดึงเสื้อผ้าขึ้นไป ไป๋ชิงหลิงก็ก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว โอบกอดร่างกายของนางและผลักนางลงไปบนเก้าอี้นุ่ม

ไป๋ชิงหลิงกล่าวออกมาด้วยความตกใจ “ทำอะไรของเจ้า!”

“ข้าต้องการมองให้ชัดเจนและละเอียดกว่านี้”

“นี่มันก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว ข้าดูไม่ออกเลย เจ้ารู้สึกผิดอย่างนั้นหรือ” นางคิดว่าเขารู้สึกละอายใจที่นางถูกแส้ฟาด จึงรู้สึกหวั่นไหวอยู่ในใจ

แต่ในตอนที่อารมณ์ของนางกำลังพาไป ทุกอย่างก็สลายไปพร้อมกับพฤติกรรมอื่นของเขา

เขาดึงผ้าคาดเอวของนางลงมา เผยให้เห็นแผ่นหลังทั้งหมดของนาง

ไป๋ชิงหลิงหายใจเข้าด้วยความตกใจ หันไปมองเขา ก็เห็นว่าเขากำลังจ้องมามองที่เอวด้านหลังของนาง

นางถึงได้รู้ว่าเขาต้องการอะไร

หรงเยี่ยกำลังดูปานของนางอย่างนั้นหรือ?