ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 209

ไป๋ชิงหลิงก้มศีรษะลง ใบหน้าของนางกลายเป็นสีแดงด้วยความโกรธและเขินอาย ไม่ต้องการพูดคุยกับหรงเยี่ย

นางช่างงี่เง่าเหลือเกิน เหตุใดถึงได้มอบใจของตนเองให้กับคนอื่นง่าย ๆ

หรงเยี่ยเห็นว่านางไม่สนใจตนเอง จึงกอดนางไว้ในอ้อมแขน จากนั้นกล่าวออกมาอย่างจริงจัง “หึง”

“ข้าไม่ได้หึง สิ่งที่ข้าพูดออกไปล้วนเป็นความคิดของข้า สามีในอนาคตของข้าจำเป็นต้องให้เกียรติข้า ไม่อย่างนั้นก็ไม่จำเป็นต้องแต่งงาน และไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน”

“ต้องการให้ข้าเขียนหนังสือสัญญากับเจ้าหรือไม่”

หนังสือสัญญา......

ใบหน้าของไป๋ชิงหลิงยิ่งกลายเป็นสีแดงเข้าไปใหญ่

ตาบ้า ผู้ชายอะไร เจ้ายังกล้าเขียนหนังสือสัญญาอีกงั้นหรือ

“ข้าจะพูดกับเจ้าอย่างจริงจัง”

“อ่า ข้ากำลังฟังอยู่”

“ข้าไม่ใช่นางบำเรอ หากข้าเป็นภรรยาหลัก เจ้าก็ห้ามมีคนอื่นอีกเป็นอันขาด เจ้าห้ามมีนางสนม ในอนาคต เจ้าห้ามไปใช้บริการต่าง ๆ ในช่วงเวลาที่ข้ากำลังตั้งครรภ์ จวนอ๋องแห่งนี้มีนายหญิงได้แค่เพียงผู้เดียวเท่านั้น และเด็กที่อยู่ในจวนล้วนต้องมีสายเลือดของข้า แน่นอน นอกจากจิ่งหลิน ข้าจะปฏิเสธกับผู้หญิงทุกคน หากเจ้าคิดว่าเจ้าทำไม่ได้ เจ้าก็สามารถ......อือ......”

เขาเชยคางของนางขึ้น จากนั้นก็จูบลงไปบนปากของนาง

ครั้งนี้มันไม่ได้รุนแรงเหมือนครั้งก่อนหน้านี้ ตรงกันข้าม มันเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความอดทน

ที่จริงไม่ว่าจะเป็นนางหรือไม่ ทุกอย่างล้วนไม่สำคัญ!

ขอแค่เวลานี้เป็นนางก็พอ

เขาต้องการนางในตอนนี้

หลังจากผ่านไปร้อยปี ใครจะไปจำได้ว่าผู้หญิงที่ให้กำเนิดจิ่งหลินเป็นใคร รู้เพียงแค่ว่าข้างกายของเขา หรงเยี่ย มี “ผู้หญิงที่แสนวิเศษ” ที่ชื่อไป๋เจาเสวี่ยอยู่ด้วย

เมื่อคิดเช่นนี้ หรงเยี่ยก็ยิ่งรู้สึกผูกพันกับนางมากยิ่งขึ้น

มือของเขาค่อย ๆ สอดเข้าไปด้านในเสื้อผ้าของนาง......

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกได้ถึงความเย็นบนหน้าอกของนาง ยังไม่ทันได้ตอบสนอง เสื้อผ้าที่แขวนอยู่บนหัวไหล่ของนางก็ค่อย ๆ ร่วงหล่นไปทางด้านหลัง ดวงตาทั้งสองข้างของนางมองไปยังผู้ชายคนนั้นด้วยความสับสน จากนั้นกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแห่งความออดอ้อน “หรงเยี่ย พวกเราออกไปด้านนอกกันเถิด”

“อ่า รอหน่อยแล้วกัน ให้ข้าได้เห็นมันก่อน”

“เจ้า......” ใบหน้าเล็ก ๆ ของไป๋ชิงหลิงเป็นสีแดง อุณหภูมิร่างกายของนางสูงขึ้นทันที และนางรู้สึกว่านิ้วเท้าของนางม้วนงอขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

หน้าผากของหรงเยี่ยแนบชิดกับหน้าผากของนาง “ขอแค่แวบเดียว”

นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้าออกมา

หลังจากนั้นไป๋ชิงหลิงก็ต้องรู้สึกเสียใจ ทันทีที่หรงเยี่ยพูดออกมา เขาก็ลงมือโดยตรง......

หลังจากคลุกคลีกันเกือบชั่วโมง ทั้งสองคนก็เดินออกมาจากห้อง

ใบหน้าของนางเป็นสีแดงอย่างเด่นชัด และอารมณ์ของเขาก็รื่นเริงเป็นอย่างมาก

คนในวังที่เดินผ่านไปผ่านมามองคนสองคนที่เพิ่งเดินออกจากวังอย่างเงียบ ๆ จากนั้นก็เม้มริมฝีปาก โค้งคำนับเพื่อทำความเคารพหรงเยี่ย จากนั้นพวกเขาก็ยิ้มและเดินจากไป

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าคนพวกนั้นกำลังหัวเราะนางอยู่