ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 209

ไป๋ชิงหลิงก้มศีรษะลง ใบหน้าของนางกลายเป็นสีแดงด้วยความโกรธและเขินอาย ไม่ต้องการพูดคุยกับหรงเยี่ย

นางช่างงี่เง่าเหลือเกิน เหตุใดถึงได้มอบใจของตนเองให้กับคนอื่นง่าย ๆ

หรงเยี่ยเห็นว่านางไม่สนใจตนเอง จึงกอดนางไว้ในอ้อมแขน จากนั้นกล่าวออกมาอย่างจริงจัง “หึง”

“ข้าไม่ได้หึง สิ่งที่ข้าพูดออกไปล้วนเป็นความคิดของข้า สามีในอนาคตของข้าจำเป็นต้องให้เกียรติข้า ไม่อย่างนั้นก็ไม่จำเป็นต้องแต่งงาน และไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน”

“ต้องการให้ข้าเขียนหนังสือสัญญากับเจ้าหรือไม่”

หนังสือสัญญา......

ใบหน้าของไป๋ชิงหลิงยิ่งกลายเป็นสีแดงเข้าไปใหญ่

ตาบ้า ผู้ชายอะไร เจ้ายังกล้าเขียนหนังสือสัญญาอีกงั้นหรือ

“ข้าจะพูดกับเจ้าอย่างจริงจัง”

“อ่า ข้ากำลังฟังอยู่”

“ข้าไม่ใช่นางบำเรอ หากข้าเป็นภรรยาหลัก เจ้าก็ห้ามมีคนอื่นอีกเป็นอันขาด เจ้าห้ามมีนางสนม ในอนาคต เจ้าห้ามไปใช้บริการต่าง ๆ ในช่วงเวลาที่ข้ากำลังตั้งครรภ์ จวนอ๋องแห่งนี้มีนายหญิงได้แค่เพียงผู้เดียวเท่านั้น และเด็กที่อยู่ในจวนล้วนต้องมีสายเลือดของข้า แน่นอน นอกจากจิ่งหลิน ข้าจะปฏิเสธกับผู้หญิงทุกคน หากเจ้าคิดว่าเจ้าทำไม่ได้ เจ้าก็สามารถ......อือ......”

เขาเชยคางของนางขึ้น จากนั้นก็จูบลงไปบนปากของนาง

ครั้งนี้มันไม่ได้รุนแรงเหมือนครั้งก่อนหน้านี้ ตรงกันข้าม มันเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความอดทน

ที่จริงไม่ว่าจะเป็นนางหรือไม่ ทุกอย่างล้วนไม่สำคัญ!

ขอแค่เวลานี้เป็นนางก็พอ

เขาต้องการนางในตอนนี้

หลังจากผ่านไปร้อยปี ใครจะไปจำได้ว่าผู้หญิงที่ให้กำเนิดจิ่งหลินเป็นใคร รู้เพียงแค่ว่าข้างกายของเขา หรงเยี่ย มี “ผู้หญิงที่แสนวิเศษ” ที่ชื่อไป๋เจาเสวี่ยอยู่ด้วย

เมื่อคิดเช่นนี้ หรงเยี่ยก็ยิ่งรู้สึกผูกพันกับนางมากยิ่งขึ้น

มือของเขาค่อย ๆ สอดเข้าไปด้านในเสื้อผ้าของนาง......

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกได้ถึงความเย็นบนหน้าอกของนาง ยังไม่ทันได้ตอบสนอง เสื้อผ้าที่แขวนอยู่บนหัวไหล่ของนางก็ค่อย ๆ ร่วงหล่นไปทางด้านหลัง ดวงตาทั้งสองข้างของนางมองไปยังผู้ชายคนนั้นด้วยความสับสน จากนั้นกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแห่งความออดอ้อน “หรงเยี่ย พวกเราออกไปด้านนอกกันเถิด”

“อ่า รอหน่อยแล้วกัน ให้ข้าได้เห็นมันก่อน”

“เจ้า......” ใบหน้าเล็ก ๆ ของไป๋ชิงหลิงเป็นสีแดง อุณหภูมิร่างกายของนางสูงขึ้นทันที และนางรู้สึกว่านิ้วเท้าของนางม้วนงอขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

หน้าผากของหรงเยี่ยแนบชิดกับหน้าผากของนาง “ขอแค่แวบเดียว”

นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้าออกมา

หลังจากนั้นไป๋ชิงหลิงก็ต้องรู้สึกเสียใจ ทันทีที่หรงเยี่ยพูดออกมา เขาก็ลงมือโดยตรง......

หลังจากคลุกคลีกันเกือบชั่วโมง ทั้งสองคนก็เดินออกมาจากห้อง

ใบหน้าของนางเป็นสีแดงอย่างเด่นชัด และอารมณ์ของเขาก็รื่นเริงเป็นอย่างมาก

คนในวังที่เดินผ่านไปผ่านมามองคนสองคนที่เพิ่งเดินออกจากวังอย่างเงียบ ๆ จากนั้นก็เม้มริมฝีปาก โค้งคำนับเพื่อทำความเคารพหรงเยี่ย จากนั้นพวกเขาก็ยิ้มและเดินจากไป

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าคนพวกนั้นกำลังหัวเราะนางอยู่

นางกัดฟันแน่นและจ้องเขม็งมาที่หรงเยี่ย

เขาจูงมือน้อย ๆ ของนาง กดที่หลังมือของเธอเบาๆ ด้วยนิ้วหัวแม่มือของเขา “ไปหาเด็ก ๆ กันเถอะ”

“ข้าต้องเดินทางออกจากพระราชวังเพื่อไปหาเอ๋อร์ซือ”

“หลังจากทานอาหารค่ำเสร็จ ข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้า และให้เด็กสองคนนั้นอยู่ในตำหนักเฟิ่งหลวน” หรงเยี่ยกล่าวออกมา

“มันจะรบกวนฮองเฮาไปหรือไม่”

“เวลานี้นางกำลังชอบเซิงเอ๋อร์ ปล่อยให้เด็ก ๆ อยู่กับเสด็จแม่เพื่อพัฒนาความสัมพันธ์” หรงเยี่ยโอบเอวของนาง และเดินออกจากตำหนักเฟิ่งซี

อาหารเย็นนั้นทานพร้อมกับฮองเฮาในตำหนักเฟิ่งหลวน

เพียงแต่ขาดใครไปสองคน

ฮองเฮาอู่ถามออกมาว่า “เหตุใดอ๋องเชินจึงยังไม่มา? และเหตุใดโหรวเม่ยจึงไปที่สำนักหมอหลวงนานถึงเพียงนี้?”

แม่นมหยางรีบเดินออกไปจากตำหนักเฟิ่งหลวนเพื่อตามหาอ๋องเชิน ผ่านไปไม่ถึงสิบห้านาที แม่นมหยางก็กลับมา

“เหนียงเหนียง วันนี้อ๋องเชินอยู่เป็นเพื่อนไทเฮาในตำหนักฮุ่ยหนิง ส่วนทางด้านของคุณหนูเสิ่นฝากมาบอกว่าจะไม่รบกวนเหนียงเหนียงและอ๋องหรง นางจะอยู่ที่สำนักหมอหลวง ดึก ๆ ถึงจะกลับมา” ตำหนักฮุ่ยหนิงกล่าวออกมา

หลังจากฮองเฮาอู่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น นางก็รู้สึกละอายใจต่อเสิ่นโหรวเม่ยเป็นอย่างมาก นางมองไปที่ไป๋ชิงหลิงซึ่งนั่งอยู่ด้านข้าง กระแอมและกล่าวออกไปว่า “เช่นนั้นก็ไม่ต้องรอแล้ว มากินกันเถิด เด็กสองคนนี้คงหิวแล้ว”

ทานอาหารค่ำเสร็จ ไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ยก็ออกจากพระราชวังและเดินทางไปยังจวนติ้งเป่ยโหว

เอ๋อร์ซือถูกพาตัวกลับมาอยู่ที่จวนติ้งเป่ยโหว และได้รับการดูแลเป็นอย่างดี

และอ๋องเชินที่เดินทางไปยังตำหนักฮุ่ยหนิงกับเสิ่นโหรวเม่ยที่อยู่ในสำนักหมอหลวงเพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัย ก็มาพบกันระหว่างทางกลับตำหนักเฟิ่งหลวน

หลังจากที่ตั้งแต่อ๋องเชินออกจากตำหนักเฟิ่งซีไปในวันนี้ เขาก็ตามหาเสิ่นโหรวเม่ยมาโดยตลอด แต่ได้ยินว่านางเดินทางไปยังสำนักหมอหลวง จึงยังไม่อยากไปรบกวนนาง

ได้พบกันเช่นนี้ หรงเชินรู้สึกสมเพชอยู่ในใจ

เสด็จแม่ของเขา รวมถึงพี่เจ็ดและน้องหญิงคนที่สอง ทุกคนกำลังแอบวางแผนให้แต่งงานกับผู้หญิงอีกคนอยู่ลับ ๆ มีเพียงเสิ่นโหรวเม่ยคนเดียวเท่านั้นที่กำลังตกอยู่ในความมืด

หากนางรู้เรื่องนี้ นางจะต้องเสียใจเป็นอย่างมาก

“ท่านพี่เสิ่น”

“เสิ่นโหรวเม่ยคารวะอ๋องเชิน”

“ไม่จำเป็นต้องมากพิธี” หรงเชินนำมือไปพยุงใต้ศอกของนาง

เสิ่นโหรวเม่ยเงยหน้าขึ้นยืนด้วยท่าทางอันนุ่มนวลและสง่างามอยู่ต่อหน้าเขา

หรงเชินชำเลืองมองนางตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นกล่าวว่า “ท่านพี่เสิ่น ไม่เจอกันตั้งหนึ่งปี เจ้าดูผอมไปหรือไม่”

เสิ่นโหรวเม่ยยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “อ๋องเชิน หลายวันที่ผ่านมานี้เกิดเรื่องขึ้นมากมายในพระราชวัง ข้าเองก็เพิ่งกลับมาจากพื้นที่โรคระบาด การที่ดูผอมลงนั้นเป็นเรื่องปกติ ”

หรงเชินได้ยินเช่นนั้น หัวใจของเขาสั่นไหวเล็กน้อย และรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

“ใช่แล้ว ท่านพี่เสิ่นมีส่วนร่วมกับความสำเร็จในการรักษาโรคระบาดครั้งนี้เป็นอย่างมาก ระหว่างทางกลับมา ข้าได้ยินเหล่าราษฎรเอ่ยคนชื่นชมท่านพี่เสิ่นมาตลอดทาง” แน่นอนว่าคำชื่นชมต่อผู้หญิงคนนั้นมากกว่านาง

เสิ่นโหรวเม่ยพยักหน้า ยิ้มออกมาพร้อมกล่าวอย่างเฉยเมย “ความสำเร็จครั้งนี้ไม่ใช่ของข้าแต่เพียงผู้เดียว ต้องขอบคุณยาจากแม่นางไป๋แห่งสำนักหมอหลวง ถึงทำให้ควบคุมการระบาดไว้ได้”

“ผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดี” หรงเชินขมวดคิ้วอย่างกะทันหัน จู่ ๆ ความเกลียดชังที่มีต่อไป๋ชิงหลิงก็ล้นทะลักออกมา พูดโดยไม่อาจควบคุมได้ “ท่านพี่เสิ่น ข้ามีเรื่องจะพูดกับเจ้า”