ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 22

ไป๋ชิงหลิงตื่นกลัว สมองของนางว่างเปล่า ยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบโต้ ริมฝีปากของเขาก็จรดลงมาที่ต้นคอของนาง

ร่างของนางสั่นเทิ้มอย่างรุนแรงอยู่หลายครั้ง

หนาว!

ไอเย็นสายหนึ่งพวยพุ่งออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

ทำให้นางหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ลมหายใจอันเร่าร้อนของเขาพ่นลงบนต้นคอของนาง และค่อย ๆ แผ่ขยายออกไป จนถึงกระดูกไหปลาร้า แต่กระนั้นเขายังคงรุกล้ำต่อไปไม่หยุด

นางร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว

“หรงเยี่ย! ” บุรุษผู้นี้ไม่ใช่คนที่นางหมายปอง นางไม่เต็มใจ

นางรู้สึกว่าเขากำลังหมิ่นเกียรติของนาง

“อย่าแตะต้องข้า! "

“ท่านอย่ามาแตะต้องตัวข้านะ”

นางร้องออกมาด้วยความสับสน

หรงเยี่ยชะงักไปชั่วขณะ เขาเงยหน้าจ้องมองนาง

แน่นอนว่ามันค่อนข้างน่าสมเพชที่จะร้องไห้แบบนี้

“ข้าจะฆ่าเจ้า” ใบหน้าของไป๋ชิงหลิงเย็นชา นางร้องไห้อย่างเดือดดาล

หรงเยี่ยจัดทรงผมให้นางอย่างแผ่วเบา และเอ่ยขึ้นว่า “ในเมื่อข้าแตะต้องเจ้า ข้าจะรับผิดชอบเจ้าเอง”

“ไม่ต้อง” ให้เขารับผิดชอบ นางจะต้องฝันร้ายแน่ ๆ

นางเบือนหน้าหนี ไหล่ทั้งสองของนางสั่นเทิ้ม “รอให้อาการบาดเจ็บของซื่อจื่อจิ่งหายดี ข้าจะพาเซิงเอ๋อร์ไปจากจวนอ๋องหรง ข้าจะไม่ก้าวเท้าเข้ามาเหยียบจวนของท่านอีกตลอดชีวิต”

คิ้วของหรงเยี่ยขมวดแน่น อารมณ์ของเขาตกลงมาที่จุดเยือกแข็งในทันที

จู่ ๆ นิ้วเรียวยาวก็แตะที่คางของนาง เขาเชยคางของนางขึ้น “ข้าแย่มากนักหรือ”

“ท่านยิ่งกว่าแย่เสียอีก ท่านโหดเหี้ยมไร้จิตใจ ลักพาตัวเด็กที่อ่อนแอ รังแกผู้หญิงที่อ่อนแอกว่า แม้จักต้องสมรสกับขอทานข้างถนน ข้าก็ไม่ขอสมรสกับท่าน”

ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านออกมาในฉับพลัน

ลมหายใจหยาบกระด้างของชายหนุ่มจรดลงบนหน้าอกของนาง

ดวงตาของเขาเย็นเยียบประหนึ่งสัตว์ร้ายที่พร้อมจะกางกรงเล็บเพื่อฉีกนางออกเป็นชิ้น ๆ

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกชาไปทั้งศีรษะ

ทันใดนั้น มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

เป็นพ่อบ้านฉี “ท่านอ๋อง คนที่จวนมารายงานว่าซื่อจื่อจิ่งฟื้นแล้วขอรับ หลังจากที่แม่นมป้อนข้าวต้มข้าวฟ่างให้ก็เอาแต่ร้องเรียกหาแม่นางไป๋ขอรับ”

“เก่งกาจที่สุดหรือ” หรงฉี่สะบัดแขนเสื้อ “เพื่อรักษาอาการของจิ่นเอ๋อร์ ข้าเสียเงินทองไปมากกับหอหลิวเหยียนของพวกเจ้า แต่ดูเหมือนจะไม่ดีขึ้นเลย มาบัดนี้บาดแผลที่หลังของนางยิ่งเลวร้ายลง พวกเจ้าไม่คิดจะรับผิดชอบเลยหรือ? ”

สีหน้าของเถ้าแก่เนี้ยเปลี่ยนไป ด้านหนึ่งก็หวาดกลัวต่ออิทธิพลของอ๋องต้วน อีกด้านหนึ่งก็ไม่พอใจที่อ๋องต้วนมักมาหาเรื่องที่บ่อน้ำร้อนหลิวเหยียนแห่งนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

นี่ไม่ใช่ครั้งแรก

แต่นางก็ไม่สามารถนำวิธีที่ใช้จัดการกับสามัญชนทั่วไปมาขับไล่อ๋องต้วนให้ออกไปจากหอหลิวเหยียนได้

“ท่านอ๋อง บาดแผลที่หลังของพระชายาค่อนข้างรุนแรง จำเป็นต้องใช้เวลาสักระยะบาดแผลจึงจะสมานได้ เช่นนี้ดีไหม...ให้ท่านหมอหญิงเหล่านี้ตามท่านอ๋องกลับไปที่จวน หากไม่สามารถรักษาบาดแผลของพระชายาได้ ทางบ่อน้ำร้อนหลิวเหยียนจะไม่คิดเงินท่านสักแดงเดียว ท่านว่าเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ” เถ้าแก่เนี้ยกล่าวเสียงเบาด้วยท่าทีนอบน้อม

สีหน้าของหรงฉี่ผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่ยังคงไม่ได้ปรากฏออกมาอย่างชัดเจน

ตลอดหลายปีมานี้ เขาได้ใช้ทรัพย์สมบัติที่สะสมมาทั้งชีวิตเพื่อรักษาใบหน้าของไป๋จิ่น

เวลานี้ เขาหมุนตัวและเห็นไป๋ชิงหลิงที่กำลังเดินลงมาจากชั้นสามพอดี

นางสวมชุดกระโปรงยาวสีม่วงอ่อน ใบหน้าสวมผ้าคลุมหน้าไว้ ตรงกลางระหว่างคิ้วแต่งแต้มด้วยกลีบดอกไม้สามกลีบ ดวงตาสดใสตรึงใจ

หรงฉี่เหม่อลอยไปชั่วขณะ

แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้น ไม่มีใครสังเกตเห็นท่าทีตะลึงในความงามต่อไป๋ชิงหลิงของเขา และเขาก็สังเกตเห็นกล่องยาในมือของไป๋ชิงหลิง

“ข้าต้องการนาง”