ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 23

เขารีบยกมือชี้ไปทางไป๋ชิงหลิงทันที สั่งการออกไปด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและทรงพลัง "ข้าต้องการนาง"

ไป๋ชิงหลิงที่บังเอิญเดินผ่านบริเวณโถงใหญ่ค่อย ๆ หยุดเท้าลง สายตาเย็นชาของนางจ้องมองไปทางหรงฉี่

เขายืนเคียงข้างไป๋จิ่น มือข้างหนึ่งของเขาจับแขนของไป๋จิ่นเอาไว้ ห้าปีผ่านไปแล้ว ดูเหมือนว่าวันเวลาจะไม่ได้ทำให้ริ้วรอยบนใบหน้าของเขาเพิ่มขึ้นสักเท่าใด ตรงกันข้าม ความสงบและสง่างามกลับเพิ่มมากขึ้น

สีหน้าของเถ้าแก่เนี้ยแห่งหอหลิวเหยียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย นางรีบก้าวเข้าไปเพื่ออธิบายความจริง ใครจะรู้ว่า...

เสียงหญิงสาวที่เย็นชาและจองหองก็ดังขึ้นในห้องโถงใหญ่ “ค่าตัวข้าสูงมากนะ”

ใบหน้าของเถ้าแก่เนี้ยค้างแข็ง

ไป๋ชิงหลิงเดินเข้ามาด้านในหอพร้อมกับท่านอ๋องหรง ถือเป็นลูกค้าคนสำคัญ

แต่ไหนแต่ไรมา จวนท่านอ๋องต้วนและจวนท่านอ๋องหรงมักไม่ค่อยลงรอยกัน ตัวเถ้าแก่เนี้ยเองไม่ต้องการเห็นทั้งสองฝ่ายทะเลาะวิวาทกัน แต่นางไม่คาดคิดว่า ไป๋ชิงหลิงจะตอบสนองเช่นนี้

“สูงมากงั้นหรือ” ท่านอ๋องหรงไม่พอใจ เขาขมวดคิ้วขึ้น และระบายอารมณ์โกรธไปที่เถ้าแก่เนี้ย “เจ้าอบรมคนของหอหลิวเหยียนเช่นนี้หรือ”

“คือ...ท่านอ๋องต้วน นางไม่ใช่...”

“หากต้องการให้ข้าไปถึงจวน ท่านต้องวางมัดจำหนึ่งตำลึง และต้องนัดหมายล่วงหน้าสิบวัน ค่าธรรมเนียมการนัดหมายต้องจ่ายอีกสองตำลึง หลังจากไปตรวจที่จวนแล้ว ค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับยาคิดแยกต่างหาก หากต้องการให้อยู่คอยดูแลคนป่วย จะต้องเพิ่มตำลึงเงินอีก สำหรับเพิ่มมากเพิ่มน้อยเท่าไรนั้น ต้องดูที่อาการของคนป่วยว่าหนักหนาหรือไม่จึงจะกำหนดได้”

น้ำเสียงที่ดังออกมาประหนึ่งเสียงของนกกระจอกตัวน้อย ทั้งนุ่มนวลและคมชัดได้ขัดจังหวะคำพูดของเถ้าแก่เนี้ยแห่งหอหลิวเหยียน

หมอหญิงทั้งหมดในหอแห่งนี้ต่างมองไปที่ไป๋ชิงหลิง

และความมั่นใจในตนเองที่เล็ดลอดออกมาจากตัวนางทำให้กลีบดอกไม้ทั้งสามระหว่างคิ้วยิ่งงดงามเป็นเท่าทวี

นางค่อย ๆ หลุบตาขึ้นและมองไปทางหรงฉี่ “หากต้องการเชิญข้า เวลานี้ก็ทำการนัดหมายได้ อีกสิบวันข้าจะไปที่จวนของท่าน”

เมื่อเสียงของนางสงบลง ใบหน้าของหรงฉี่ก็ถอดสี

เสียงหัวเราะช่างเยือกเย็น

หงเหนียงตกใจก้มหน้าลงและไม่กล้าพูดอะไรอีก

หรงเยี่ยหยุดยืนอยู่ด้านหลังของไป๋ชิงหลิง อารมณ์เหยียดหยามปรากฏลึกในดวงตา น้ำเสียงของเขาทั้งเย่อหยิ่งและทรงพลัง “หมอหญิงประจำจวนของข้า เมื่อใดกันที่จะต้องให้คนของจวนอ๋องต้วนมาอบรม”

อะไรนะ!

หรงฉี่ชาไปทั้งร่าง สีหน้าของเขาก็ดูแย่ในฉับพลัน

ใบหน้าของไป๋จินยิ่งบิดเบี้ยวจนเกือบจะไม่เป็นทรงแล้ว นางรู้สึกลึก ๆ ว่าคำพูดเมื่อสักครู่นี้ของนางก็เหมือนกับฝ่ามือที่สะบัดกลับมาตบที่หน้าของนางอย่างแรง

ช่างปวดแสบปวดร้อนเหลือเกิน...