ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 24

บรรยากาศตกอยู่ในความอึดอัดครู่หนึ่ง แต่หลังจากที่หรงฉี่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา เสียงที่โกรธจัดก็ดังขึ้นมาทันที：“เจ้าล้อเลียนข้า”

เสียงของเขาดังมาก ห้องโถงและทางเดินทั้งหมดล้วนดังก้องกังวานด้วยเสียงของเขา จนผู้คนต่างตกตะลึงและตื่นตระหนก

ไป๋ชิงหลิงหัวเราะในใจ

ไม่น่าแปลกใจเลยที่อ๋องต้วนแย่ลงเรื่อย ๆ แม้แต่หน้าที่สำคัญของศาลต้าหลี่ก็ได้รับการดูแลโดยหรงเยี่ย ด้วยความอดทนแบบนี้ ควรค่าแค่ไปเที่ยวเล่นกับหญิงสาวที่จวนหลังเรือนเท่านั้น และวางแผนการชั่วร้ายฆ่าแกงเพื่อแสวงหาผลประโยชน์ก็เท่านั้น

นางไม่อ่อนน้อมถ่อมตนหรือเย่อหยิ่ง แต่กลับพูดอย่างใจเย็นว่า：“ หม่อมฉันเป็นหมอ จะพูดล้อเลียนได้อย่างไรกัน ? ”

“เจ้า……”หรงฉี่โกรธมากเขาชี้มือไปมาระหว่างหรงเยี่ยและไป๋ชิงหลิง ในที่สุดก็สะบัดแขนเสื้อของเขาหันมากอดไป๋จิ่นและพูดว่า：“มันก็แค่บ่อน้ำร้อนหลิวเหยียนก็เท่านั้น จิ่นเอ๋อร์ รอข้ากลับไปที่จวนแล้ว จะเชิญหมอปีศาจมารักษาเจ้าบาดแผลให้เจ้านะ”

สิ้นเสียง หรงเยี่ยก็หัวเราะอย่างเย็นชาขึ้นมาอีกครั้ง

หรงฉี่หันไปมองและรู้สึกว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของหรงเยี่ยช่างดูแพรวพราวมาก

เขาโกรธไม่ออก ดวงตาที่ขุ่นมัวและดุร้าย：“ท่านภูมิใจอะไรนักหนา เชิญหมอที่ไร้ความรู้มารักษาบาดแผลลูกธนูของลูกชายท่าน อย่าปล่อยให้หญิงสาวนางนี้ทำลายมันซะล่ะ”

เมื่อพูดถึง ลูกชายของเขา ในใจของหรงฉี่ก็รู้สึกสบายขึ้นมาก

ถ้ามันถูกทำลายไป ก็คงจะดีกว่านี้

เขาแต่งงานกับจิ่นเอ๋อร์มาสี่ปีแล้ว แต่ยังไม่มีลูกเป็นของตัวเองเลย ในทางกลับกันหรงเยี่ย อยู่ในสงครามมาสี่ปี ในตอนที่กลับมาก็พาลูกกลับมาด้วยแล้ว

เด็กน้อยยังอายุไม่ครบเดือน เสด็จพ่อของเขาก็แต่งตั้งให้ลูกชายเขาเป็นซื่อจื่อแล้ว มีฐานะสูงส่ง อีกทั้งยังเอาเข้ามาเลี้ยงในวังด้วยพระองค์เองอีก เขาเลยมักจะถูกเสด็จพ่อดุเรื่องนี้เป็นประจำ

ตายไป ดีที่สุดแล้ว ！

และด้านมืดอีกด้านของเขา มันถูกส่งออกมาทางสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ จนถูกไป๋ชิงหลิงจับได้

ในขณะนี้ ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างนาง ทันใดนั้นก็เดินขึ้นมายืนเคียงข้างไป๋ชิงหลิง

หรงเยี่ยที่สวมเสื้อคลุมดำยาว จนทำให้ร่างกายดูผอมเพรียวและสูง

อีกทั้งเขายังมีส่วนสูงที่สูงกว่าหรงฉี่มาก และเมื่อทั้งสองคนยืนเคียงข้างกัน รัศมีอันน้อยนิดของหรงฉี่แทบเทียบไม่ติดเลย

ซื่อจื่อก็เป็นนายท่านของพวกเขา นายท่านมีโทสะ คนรับก็ใช้ไม่กล้าแม้แต่จะยืนขึ้นมอง จึงทำได้เพียงคุกเข่าลง

ภายในห้องตกอยู่ในความหดหู่

เสียงร้องไห้ของเด็กนั้นก็ดังไม่หยุดหย่อน

ฝีเท้าของหรงเยี่ยเร็วขึ้นกว่าเมื่อครู่ ไป๋ชิงหลิงวิ่งตามไป ทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องทีละคน

สีหน้าของพวกหมอหลวงดูลำบากใจ เมื่อเห็นหรงเยี่ยกลับมา ทุกคนก็ค่อยๆโค้งคำนับ

พวกคนรับใช้คุกเข่าอยู่ที่พื้น ถูกดวงตาแดงก่ำของหรงจิ่งหลินมองความกังวล：“ ท่านอ๋อง ซื่อจื่อตื่นขึ้นมาก็ตามหาท่านแม่ และไม่ยอมนอนบนเตียง เขาลากสังขารที่อ่อนแรงเดินไปมาภายในห้องเพคะ”

หลังจากคนรับใช้พูดจบ ไป๋ชิงหลิงก็เดินผ่านหรงเยี่ยไป นางเตรียมที่จะเข้าไปข้างในเพื่อดูบาดแผลของหรงจิ่งหลินก่อน แต่ใครจะรู้ว่า.....

ร่างเล็กลอยออกมาจากข้างใน มากอดต้นขาของนางแล้วเรียก：“ ท่านแม่......”