ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 25

ร่างกายของไป๋ชิงหลิงสั่นอย่างรุนแรง นางก้มศีรษะลงมองเด็กน้อยที่เท้า หลังจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองผู้คนรอบตัว

แล้วพบว่านอกจากหรงเยี่ยแล้ว ทุกคนล้วนมองนาง

นางตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ซื่อจื่อจิ่ง ข้าไม่ใช่แม่ของท่าน” มือของไป๋ชิงหลิงลอยอยู่บนอากาศ โดยไม่รู้ว่าควรกอดหรือผลักออกไปดี

หรงจิ่นหลิงจับต้นขาของนางไว้แน่นดวงตาของเขาฉายแววหนักแน่น "ข้าขอให้เสด็จพ่อแต่งงานกับท่านในฐานะภรรยาและให้ท่านเป็นพระชายา แล้วก็เป็นท่านแม่ของข้า"

สีหน้าของไป๋ชิงหลิงแข็งทื่อขึ้นมาทันที

ไม่เพียงแต่นางเท่านั้น แต่ยังรวมถึงคนรับใช้และหมอหลวงในห้องด้วย

“ข้าเพิ่งตื่นและพบว่าท่านแม่ไม่ได้อยู่ข้างกายข้า จิ่งหลินกลัวว่าท่านแม่จะเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น ท่านแม่ ท่านอย่าทิ้งข้าไปอีก ข้าจะเชื่อฟังท่าน จะทานอาหารและพักผ่อนให้เพียงพอ ตกลงนะ ！”

เขาคว้าเสื้อผ้าของนางด้วยมือทั้งสอง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยคราบน้ำตาและดวงตาก็กลายเป็นสีแดง

เมื่อมองดูแล้ว น่าสงสารมาก

ไป๋ชิงหลิงไม่ได้มีจิตใจที่เมตตา แต่เมื่อคิดถึงเซิงเออร์ ในใจนางก็เริ่มรู้สึกเศร้าโศก

นางไม่อาจทนต่อความคาดหวังของหรงจิ่งหลิน แต่นางก็ต้องปล่อยหรงจิ่งหลินยอมรับความเป็นจริง

นางไม่สามารถเป็นผู้หญิงของท่านอ๋องหรงได้

หลังจากแก้แค้นเสร็จแล้ว นางก็จะพาเซิงเอ๋อร์ออกจากสถานที่ถูกและผิดแห่งนี้

ตอนนี้ต้องให้หรงจิ่งหลินฟื้นตัวให้เร็ว

ไป๋ชิงหลิงแกะมือของที่เกาะขาของหรงจิ่งหลินออก แล้วนั่งลงพูดเกลี้ยกล่อม：“ ท่านฟังข้านะ ตามข้ากลับไปพักผ่อนที่เตียง อย่าคิดมาก แล้วรีบรักษาแผลให้หายโดยเร็ว”

นางจับมือเล็กๆของเขา แต่หรงจิ่งหลินกลับชักมือกลับ น้ำตาไหลอยู่เล็กน้อย ถึงแม้ว่าเขาจะอายุเพียงห้าขวบ แต่จิตใจเขานั้นก็ละเอียดอ่อนมาก เมื่อครู่ไป๋ชิงหลิงไม่ได้รับปากว่าจะเป็นท่านแม่ของเขา

ใบหน้าที่เล็กของเขาเงยขึ้นเล็กน้อย สีหน้าเต็มไปด้วยความเสียใจ：“ เป็นเพราะว่าเสด็จพ่อปฏิบัติต่อท่านไม่ดีหรือ ท่านแม่ เสด็จพ่อเขาก็เป็นเช่นนี้อยู่แล้ว ปฏิบัติกับคนนอกอย่างเย็นชา แต่เขาปฏิบัติต่อข้าดีทุกอย่าง ขอเพียงท่านอยู่ที่จวนท่านอ๋อง ท่านก็จะพบว่าเสด็จพ่อเขาไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น”

หลังจากพูดจบ เขาก็เงยหน้าขึ้นดึงเสื้อของหรงเยี่ย และพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลว่า：“ เสด็จพ่อ ท่านรีบปลอบท่านแม่สิ ！”

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองไปทางหรงเยี่ย และพบว่าชายหนุ่มก็กำลังมองมาทางนางเช่นกัน

ดวงตาของเขาเฉียบแหลมและเย็นชา ทำให้ไม่สามารถมองเห็นอารมณ์ผ่านดวงตาของเขาได้

นี่เป็นครั้งแรกที่นางทานอาหารกับหรงเยี่ย และนางก็พบว่าแขนของเขามีเลือดไหลอยู่ แต่เขากลับไม่รู้ตัว

นางวางถ้วยข้าวลง และจ้องมองไปยังมือของเขาอย่างไม่วางตาก่อนจะพูดว่า：“ ท่านได้รับบาดเจ็บ”

หรงเยี่ยเหลือบมองและพูดว่า：“ ไม่เป็นไร”

“จะไม่เอาจริงเอาจังได้อย่างไร เลือดไหลหมดแล้ว ท่านดูสิ” ไป๋ชิงหลิงหยิบข้าวขึ้นมาต่อหน้าเขา แล้วเลือดหยดหนึ่งก็ตกลงไปในข้าว

ในเวลานี้หรงเยี่ยวางตะเกียบลงเงยหน้าขึ้นมองนางแล้วกล่าวว่า：“ ตามข้ามา”

เขาลุกขึ้นและเดินออกจากห้องนอนของหรงจิ่งหลิน

ไป๋ชิงหลิงถือกล่องยา และเดินตามไปอย่างรวดเร็ว：“ ท่านได้รับบาดเจ็บ ให้ข้าได้ดูอาการบาดเจ็บของท่านหน่อย”

เขาเดินตรงเข้าไปในห้องถัดไป ไป๋ชิงหลิงพบว่ามีเพียงหรงเยี่ยอยู่ในห้อง ทันใดนั้นนางก็ตื่นตัวมากขึ้น

เมื่อนางหยุดอยู่นอกประตูหรงเยี่ยหันหลังให้นางและปลดสายคาดที่ข้อพับแขนของเขา เผยให้เห็นคมมีดยาวสามแฉก……