ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 26

รอยบากทั้งสามรอยแบะออกมาถึงด้านนอก สีเลือดดำคล้ำ บาดแผลดูสาหัสนัก

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วแน่น นางก้าวข้ามธรณีประตูเข้าห้องไปอย่างไม่รู้สึกตัว

เริ่มแรก นางวางกล่องยาในมือไว้บนโต๊ะ พลางก้มมองอาการบาดเจ็บของหรงเยี่ยอีกครั้ง จากนั้นจึงเหลือบตามองเขาแวบหนึ่ง แล้วกล่าวว่า "นี่เป็นรอยแผลจากดาบ ท่านเป็นมากี่วันแล้ว"

“สามวัน! ” เขานั่งลง ใบหน้าเรียบเฉียบ

ไป๋ชิงหลิงลองคำนวณเวลา

สามวัน แสดงว่าหลังจากที่หรงจิ่งหลินถูกลอบสังหาร เขาก็พบกับมือสังหารอีกครั้งหนึ่ง

ฉุกคิดมาถึงตรงนี้ไป๋ชิงหลิงก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่น

รอให้อาการบาดเจ็บของหรงจิ่งหลินหายดีแล้ว นางจะไปจากจวนอ๋องหรงให้เร็วขึ้น ต้องอยู่ห่างจากชายผู้นี้ให้มาก เพื่อรักษาชีวิตของเซิงเอ๋อร์และตัวนางไว้

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ไป๋ชิงหลิงจึงหยิบหลอดฉีดยาออกจากกล่องยาโดยไว

เขาเคลื่อนสายตามาทันที: “นั่นคืออะไร”

“ยาชา” นางแทงเข็มลงไปบริเวณแขนของเขา: “แต่ประสิทธิภาพดีกว่ายาชาของหมอหลวงพวกนั้นเสียอีก ประเดี๋ยวจะทำการเย็บแผล ถึงตอนนั้นท่านอ๋องก็จะไม่รู้สึกเจ็บแล้ว”

หรงเยี่ยไม่พูดอะไร หากทว่าดวงตาทั้งสองกลับไม่ยอมออกห่างจากนาง

นางวางหลอดฉีดยา นำยาฆ่าเชื้อ สำลีทางการแพทย์ และที่คีบออกมาล้างเลือดบริเวณบาดแผลให้เขาซ้ำไปซ้ำมา

ทุกการเคลื่อนไหวของนางเป็นไปอย่างช่ำชองและระมัดระวัง

อายุน้อยเท่านี้กลับมีวิชาการแพทย์ถึงเพียงนี้ นางเป็นใครกันแน่

ครั้งนี้ ไป๋ชิงหลิงหยิบสิ่งที่จำเป็นสำหรับการเย็บแผลออกมา ทำการเย็บแผลที่แบะออกทั้งสามแผล แต่ละเข็มแต่ละเส้นถูกร้อยเรียงเข้าหากัน ฝีมือแบบนั้นเขาไม่เคยเห็นมาก่อน

แววตาของหรงเยี่ยเปล่งประกาย เขามองไป๋ชิงหลิงที่ทำท่าจะลุกขึ้น นางเอาของในมือเก็บเข้าไปในกล่องยา แล้วกล่าวว่า “จัดการบาดแผลเรียบร้อยแล้ว สองสามวันนี้อย่าเพิ่งโดนน้ำ ให้ฆ่าเชื้อที่บาดแผลทุกวัน นี่คือยาที่ทำให้บาดแผลสมานกัน ให้ทานครั้งละสองเม็ด วันละสามครั้ง"

นางแบ่งยาจำนวนหนึ่งจากกล่องยามาบรรจุใส่ถุงใส ๆ อีกใบหนึ่ง แล้ววางไว้บนโต๊ะ

หรงเยี่ยหลุบตาลง กวาดสายตาไปเห็นของที่นางนำออกมาจากกล่องยา ดูแตกต่างจากของที่สำนักหมอหลวงนำมา

“นั่งลง! ” ขณะที่นางดิ้นรนไม่หยุดอยู่นั้น ก็มีเสียงออกคำสั่งอย่างดุดันดังขึ้นมา

ไป๋ชิงหลิงโก่งคอตะโกนเสียงดัง: “ท่านอ๋องปล่อยข้าก่อน”

ไม่นาน หรงเยี่ยก็ปล่อยมือของนาง ไป๋ชิงหลิงอุ้มกล่องยา กลับหลังหันวิ่งไปทางประตู นางเอื้อมมือเพื่อจะดึงประตู แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ดึงไม่ออกเสียที

นางหันกลับไป เอาหลังพิงประตู ใบหน้างามงดซีดลงด้วยความตกใจ

สภาพของนางย่ำแย่ยิ่งนัก เมื่อเทียบกับหรงเยี่ยที่ดูมั่นคงดุจภูเขาไท่ซาน

แววตาแหลมคมของเขามองจ้องมาที่ตัวนาง ราวกับหมาป่าจับจ้องเหยื่อที่เตรียมจะตะครุบเข้าปาก แต่ไม่รีบร้อนที่จะกินลงไป

สายตาแบบนี้ทำให้ไป๋ชิงหลิงขนหัวตั้งชัน: “ท่านอย่าเหิมเกริมให้เกินไปนะ”

“จงมาเป็นมู่เฟย[1]ของจิ่งหลินเถอะ! ”

ข้อมูลเพิ่มเติม

[1] มู่เฟย คือ ตำแหน่งแม่เล็ก หรือ มารดาที่เป็นสนมของฮ่องเต้/อ๋อง