ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 27

อะไรนะ

เขายกกาน้ำชาขึ้น รินลงในถ้วยจนเต็ม และยกขึ้นดื่มหมดถ้วยในคราเดียว

“จวนอ๋องหรงไม่มีทั้งพระชายารองและอนุ สวนหลังบ้านสงบเงียบ ในอนาคตเจ้าจะเป็นนายหญิงของที่แห่งนี้ ทุกสิ่งอย่างในจวนชั้นในล้วนตามแต่เจ้า พ่อบ้านฉีและแม่นมซั่งจะคอยช่วยเหลือเจ้า เจ้าสามารถให้ลูกของเจ้าอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนกับจิ่งหลินได้”

หลังจากได้ฟังคำพูดทุกคำของเขา ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเบิกกว้างขึ้นยิ่งกว่าระฆังทองแดง

เขากำลังเพ้อเจ้ออะไรกัน

“เจ้าไม่ต้องกังวลว่าข้าจะหาเรื่องให้เจ้าต้องแก่งแย่งชิงดีกับหญิงสาวคนอื่น ข้าไม่ได้มีเวลาขนาดนั้น!” เขาดื่มชาอีกถ้วย

ไป๋ชิงหลิงกลับรู้สึกว่ามันน่าขบขัน นางหัวเราะจนน้ำตาจะไหลออกมา

หรงเยี่ยขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่สบอารมณ์ “มีสิ่งใดไม่พอใจหรือ”

“ท่านอ๋องหรง ท่านคิดว่าทุกคนจะเป็นหม้ายเหมือนเช่นท่านหรือไร”

ในฉับพลัน เขากำถ้วยชาจนแน่น...

“ข้ามิใช่นางในดวงใจของท่านอ๋องหรง แต่ข้าเป็นท่านแม่ในฝันของลูกชายท่าน หรือว่าเหตุการณ์สำคัญชั่วชีวิตของท่านมีเพียงสิ่งเหล่านี้ เหตุใดท่านไม่คิดจะหาหญิงสาวสักคนที่ท่านและนางต่างมีความรักให้กัน และกุมมืออยู่ข้างเคียงไปด้วยกันจนแก่เฒ่าล่ะ”

“ข้าไม่ต้องการ” เขาวางถ้วยชาลงอย่างแรง

น้ำชากระเซ็นใส่เสื้อผ้าของเขา เขายังไม่แยแส

ไป๋ชิงหลิงหงุดหงิดมากเมื่อได้ยินคำตอบของเขา

คนสองคนที่ไม่มีความรู้สึกให้แก่กัน จะมาอยู่ร่วมกันทั้งชีวิตได้อย่างไรกันเล่า

เขาเต็มใจเสียสละความสุขของตนเองเพื่อเติมเต็มให้หรงจิ่งหลิน แต่เขามีสิทธิ์อะไรที่จะให้ผู้อื่นมาเสียสละความสุขทั้งชีวิตของตนเพื่อเป็นแม่เลี้ยงให้กับลูกชายของเขา

นางรู้สึกว่ามันน่าขันสิ้นดี “ในเมื่อไม่ต้องการ แล้วเพราะเหตุใดท่านจึงมีเขา ให้กำเนิดออกมาแล้วก็ยัดเยียดแม่ที่ไหนให้เขาก็ได้หรือ ท่านนี่เหมาะจะอยู่อย่างเดียวดายไปจนวาระสุดท้ายจริง ๆ ”

ถ้วยชาในมือของหรงเยี่ยถูกบีบจนเป็นผุยผง

เขาลุกขึ้นพรวดและตรงไปที่ไป๋ชิงหลิง