ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 279

ยังไงเธอก็เป็นหลานสาวของเสนาบดีติ้งเป่ย ไป๋เจาเสวี่ยต้องไม่ขัดใจเธอ หากเธอต้องการให้เสนาบดีติ้งเป่ยสนับสนุน

เมื่อคิดถึงจุดนี้ไป๋หมิงจูก็กล้ามากขึ้น เธอคิดว่าเธอสามารถเริ่มจากไป๋ชิงหลิงได้ แม้ว่าเธอจะเป็นเพียงนางบำเรอของท่านอ๋องหรง เธอก็ยอม

"พระชายาหรง ข้ามาที่นี่เพื่อมาหาท่านโดยเฉพาะ"ไป๋หมิงจูพูดตรงประเด็น "ข้าชอบอ๋องหรง หลังจากอ๋องหรงสมรสกับชายาหลักก็จะมีการเลือกชายารอง แทนที่จะให้คนนอกแต่งเข้ามาทำไมท่านไม่เลือกข้าล่ะ ช่วยกันปรนนิบัติท่านอ๋อง ก็เหมือนกับเรือร่มในหนองทองจะไปไหน"

ชิงอีเงยหน้าขึ้นมองไป๋หมิงจูด้วยท่าทางเหมือนเห็นผี

ไป๋ชิงหลิงก็ผงะเช่นกัน เธอเงยหน้าขึ้น มองไปทางไป๋หมิงจูพลางขมวดคิ้ว "เจ้าอยากเป็นพระชายารองข้างกายของอ๋องหรงเหรอ?"

"ใช่" ไป๋หมิงจูพูด "ท่านเป็นลูกสาวบุญธรรมของท่านลุง แต่นั่นก็ไม่อาจนับเป็นคุณหนูของตระกูลได้ อีกอย่างข้าใช้นามสกุลไป๋เหมือนกับท่านลุง หากข้าแต่งเข้าจวนหรง วันหลังก็จะไม่มีใครรังแกท่าน"

แน่นอนว่าเธอนี่แหละจจะรังแกเอง เธอจะทำให้ท่านอ๋องหรงมองเธอด้วยความชื่นชมและเธอจะไม่จบแค่เป็นแค่ชายารองแน่

เมื่อก่อนเธอไม่กล้าปม้แต่จะฝันที่จะเป็นพระชายาหรง แต่ตอนนี้ขาของราชาหรงพิการแล้ว สถานะของเธอก็มากเกินพอที่จะเทียบเคียงกับอ๋องหรงที่พิการได้

ไป๋ชิงหลิงวางของในมือลงและถามกลับว่า "ข้าเป็นลูกสาวบุญธรรมของเสนาบดีติ้งเป่ย แล้วเจ้าล่ะ เป็นลูกสาวแท้ๆ ของเขารึไง?"

"แน่นอนว่าข้าไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของเสนาบดีติ้งเป่ย แต่หากท่านย่าอิกปากพูดท่านลุงก็ต้องยอมรับข้าเป็นบุตร"ไป๋หมิงจูตัดสินใจแล้ว ทันทีที่เธอกลับไปที่จวนของเสนาบดีติ้งเป่ย เธอจะให้ท่านย่าเป็นคนบอกท่านลุงให้รับเธอเป็นลูก

ชิงอีตะโกนด้วยความโกรธ "ท่านอ๋องหรงไม่เอาท่านมาเป็นพระชายารองหรอด ท่านอ๋องหรงมีเพียงแค่พระชายาของเราก็พอแล้ว"

"น่าขัน" ไป๋หมิงจูเย้ยหยัน "ไม่ว่าอ๋องคนไหนก็มีชายามีสนมมากมาย ลำพังแค่พระชายาคนเดียวจะไปพอที่ไหน"

"ท่าน……"

"ชิงอี!" ไป๋ชิงหลิงวางมือบนไหล่ของชิงอี้เพื่อให้เธอคลายความโกรธลง

ชิงอีมองไปที่ไป๋ชิงหลิงด้วยความโกรธ หัวหอมในมือของเธอถูกเธอบดขยี้เป็นชิ้นๆ

ในขณะที่ชิงอีโกรธจนเป็นฟืนเป็นไฟ ไป๋ชิงหลิงกลับมีสีหน้าสงบนิ่ง

เธอเชิดคางขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "อ๋องหรงจะไม่แต่งกับคนอื่น เขาจะไม่รับนางสนม ชั่วชีวิตเขาจะมีข้าเป็นพระชายาคนเดียว แม่นางหมิงจูคงต้องไปหาคนอื่นแล้วล่ะ"

"แก..." ไป๋หมิงจูไม่คิดว่าไป๋ชิงหลิงจะปฏิเสธซึ่งหน้า อีกทั้งนางยังตัดสินชีวิตภายภาคหน้าของท่านอ๋องหรง "ท่านนี่ช่างเห็นแก่ตัวเสียจริง ทั้งชีวิตของอ๋องหรงจะมีท่านคนเดียวได้อย่างไร"

"ในเมื่อเขาแต่งงานกับข้า เขาก็สามารถมีพระชายาได้เพียงคนเดียวเท่านั้น นั่นก็คือข้าคนนี้ ส่วนใครที่คิดจะมายุ่งกับผู้ชายของข้าล่ะก็ มันต้องเจออย่างนี้..." ขณะที่เธอพูด ไป๋ชิงหลิงก็หยิบมีดทำครัวที่ด้านข้างและสับอย่างแรงลงบนขาหมู

ขาของหมูถูกสับเป็นสองท่อนทันที ชิ้นหนึ่งกระเด็นไปโดนเท้าของไป๋หมิงจู และอีกชิ้นกระเด็นไปโดนจานที่อยู่ข้างๆ

ไป๋หมิงจูตกตะลึง มองขาหมูสีซีดที่อยู่ที่เท้าของเธอ เธอชี้ไปที่ไป๋ชิงหลิงและพูดด้วยความโกรธ "แก... แกกล้าดียังไงมาขู่ข้า"

“ขู่เหรอ?” ไป๋ชิงหลิงหยิบมีดทำครัวขึ้นมาแล้วแกว่งไปมา

สำหรับเธอสามีต้องมีภรรยาเดียว ส่วนภรรยาต้องมีสามีเดียว

ชายารอง นางสนมอะไรกัน นี่มันเท่ากับว่าเป็นเมียน้อยทั้งนั้น

เธอไม่อยากจะมีสามีร่วมกับคนอื่น

แม่ของเธอก็ไม่ใช่ภรรยาที่เป็นผู้นำ

ต่อให้เธอจะดีเลิศแค่ไหน แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ

ในเมืองนี้ใครเขาจะมาสู่ขอคนที่ยากจนกว่า อิทธิพลต่ำกว่าตนเองล่ะ

คำพูดของไป๋ชิงหลิงทำให้ไป๋หมิงจูตกใจอย่างมาก น้ำตาของเธอไหลพรากออกมาทันที

ไป๋หมิงจูปิดหน้าร้องไห้โฮ จากนั้นหันหลังกลับและวิ่งออกไปจากห้องพระเครื่องต้น

ชิงอีจ้องมองอีกคนจากไป ในใจของเธอตอนนี้มันสะใจเสียจริงๆ"พระชายา ท่านต้องสั่งสอนนางเช่นนี้แหละ คราวหลังจะได้หาเรื่องให้มันน้อยๆหน่อย อีกอย่างท่านจะได้ไม่มีใครมารังแก"

ไป๋ชิงหลิงหายใจเข้าลึก ๆ

แม้ว่าไป๋หมิงจูจะเดินโกรธออกไปแล้ว แต่เธอก็ยังอารมณ์ไม่ดีเช่นกัน

มันง่ายที่จะตกหลุมรัก แต่มันยากที่จะใช้ชีวิตร่วมกัน เธอเกรงว่าอนาคตจะต้องมีเรื่องแบบนี้เข้ามาไม่ขาดสายแน่...

เมื่อก่อนไม่มีใครกล้าบังคับให้อ๋องหรงแต่งพระชายา แต่ตอนนี้เขามีพระชายาแล้ว คนพวกนั้นต้องคิดจะลงมือที่เธอก่อนแน่

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็หงุดหงิด เธอจะแก้ไขปัญหาพวกนี้ได้อย่างไร?