ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 279

ยังไงเธอก็เป็นหลานสาวของเสนาบดีติ้งเป่ย ไป๋เจาเสวี่ยต้องไม่ขัดใจเธอ หากเธอต้องการให้เสนาบดีติ้งเป่ยสนับสนุน

เมื่อคิดถึงจุดนี้ไป๋หมิงจูก็กล้ามากขึ้น เธอคิดว่าเธอสามารถเริ่มจากไป๋ชิงหลิงได้ แม้ว่าเธอจะเป็นเพียงนางบำเรอของท่านอ๋องหรง เธอก็ยอม

"พระชายาหรง ข้ามาที่นี่เพื่อมาหาท่านโดยเฉพาะ"ไป๋หมิงจูพูดตรงประเด็น "ข้าชอบอ๋องหรง หลังจากอ๋องหรงสมรสกับชายาหลักก็จะมีการเลือกชายารอง แทนที่จะให้คนนอกแต่งเข้ามาทำไมท่านไม่เลือกข้าล่ะ ช่วยกันปรนนิบัติท่านอ๋อง ก็เหมือนกับเรือร่มในหนองทองจะไปไหน"

ชิงอีเงยหน้าขึ้นมองไป๋หมิงจูด้วยท่าทางเหมือนเห็นผี

ไป๋ชิงหลิงก็ผงะเช่นกัน เธอเงยหน้าขึ้น มองไปทางไป๋หมิงจูพลางขมวดคิ้ว "เจ้าอยากเป็นพระชายารองข้างกายของอ๋องหรงเหรอ?"

"ใช่" ไป๋หมิงจูพูด "ท่านเป็นลูกสาวบุญธรรมของท่านลุง แต่นั่นก็ไม่อาจนับเป็นคุณหนูของตระกูลได้ อีกอย่างข้าใช้นามสกุลไป๋เหมือนกับท่านลุง หากข้าแต่งเข้าจวนหรง วันหลังก็จะไม่มีใครรังแกท่าน"

แน่นอนว่าเธอนี่แหละจจะรังแกเอง เธอจะทำให้ท่านอ๋องหรงมองเธอด้วยความชื่นชมและเธอจะไม่จบแค่เป็นแค่ชายารองแน่

เมื่อก่อนเธอไม่กล้าปม้แต่จะฝันที่จะเป็นพระชายาหรง แต่ตอนนี้ขาของราชาหรงพิการแล้ว สถานะของเธอก็มากเกินพอที่จะเทียบเคียงกับอ๋องหรงที่พิการได้

ไป๋ชิงหลิงวางของในมือลงและถามกลับว่า "ข้าเป็นลูกสาวบุญธรรมของเสนาบดีติ้งเป่ย แล้วเจ้าล่ะ เป็นลูกสาวแท้ๆ ของเขารึไง?"

"แน่นอนว่าข้าไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของเสนาบดีติ้งเป่ย แต่หากท่านย่าอิกปากพูดท่านลุงก็ต้องยอมรับข้าเป็นบุตร"ไป๋หมิงจูตัดสินใจแล้ว ทันทีที่เธอกลับไปที่จวนของเสนาบดีติ้งเป่ย เธอจะให้ท่านย่าเป็นคนบอกท่านลุงให้รับเธอเป็นลูก

ชิงอีตะโกนด้วยความโกรธ "ท่านอ๋องหรงไม่เอาท่านมาเป็นพระชายารองหรอด ท่านอ๋องหรงมีเพียงแค่พระชายาของเราก็พอแล้ว"

"น่าขัน" ไป๋หมิงจูเย้ยหยัน "ไม่ว่าอ๋องคนไหนก็มีชายามีสนมมากมาย ลำพังแค่พระชายาคนเดียวจะไปพอที่ไหน"

"ท่าน……"

"ชิงอี!" ไป๋ชิงหลิงวางมือบนไหล่ของชิงอี้เพื่อให้เธอคลายความโกรธลง

ชิงอีมองไปที่ไป๋ชิงหลิงด้วยความโกรธ หัวหอมในมือของเธอถูกเธอบดขยี้เป็นชิ้นๆ

ในขณะที่ชิงอีโกรธจนเป็นฟืนเป็นไฟ ไป๋ชิงหลิงกลับมีสีหน้าสงบนิ่ง

เธอเชิดคางขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "อ๋องหรงจะไม่แต่งกับคนอื่น เขาจะไม่รับนางสนม ชั่วชีวิตเขาจะมีข้าเป็นพระชายาคนเดียว แม่นางหมิงจูคงต้องไปหาคนอื่นแล้วล่ะ"

"แก..." ไป๋หมิงจูไม่คิดว่าไป๋ชิงหลิงจะปฏิเสธซึ่งหน้า อีกทั้งนางยังตัดสินชีวิตภายภาคหน้าของท่านอ๋องหรง "ท่านนี่ช่างเห็นแก่ตัวเสียจริง ทั้งชีวิตของอ๋องหรงจะมีท่านคนเดียวได้อย่างไร"

"ในเมื่อเขาแต่งงานกับข้า เขาก็สามารถมีพระชายาได้เพียงคนเดียวเท่านั้น นั่นก็คือข้าคนนี้ ส่วนใครที่คิดจะมายุ่งกับผู้ชายของข้าล่ะก็ มันต้องเจออย่างนี้..." ขณะที่เธอพูด ไป๋ชิงหลิงก็หยิบมีดทำครัวที่ด้านข้างและสับอย่างแรงลงบนขาหมู

ขาของหมูถูกสับเป็นสองท่อนทันที ชิ้นหนึ่งกระเด็นไปโดนเท้าของไป๋หมิงจู และอีกชิ้นกระเด็นไปโดนจานที่อยู่ข้างๆ

ไป๋หมิงจูตกตะลึง มองขาหมูสีซีดที่อยู่ที่เท้าของเธอ เธอชี้ไปที่ไป๋ชิงหลิงและพูดด้วยความโกรธ "แก... แกกล้าดียังไงมาขู่ข้า"

“ขู่เหรอ?” ไป๋ชิงหลิงหยิบมีดทำครัวขึ้นมาแล้วแกว่งไปมา

สำหรับเธอสามีต้องมีภรรยาเดียว ส่วนภรรยาต้องมีสามีเดียว

ชายารอง นางสนมอะไรกัน นี่มันเท่ากับว่าเป็นเมียน้อยทั้งนั้น

เธอไม่อยากจะมีสามีร่วมกับคนอื่น