ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 280

อย่างไรก็ตามนางพบว่านอกเหนือจากคำสัญญาที่หรงเยี่ยให้ไว้กับนางแล้ว ดูเหมือนนางจะไม่สามารถหาทางออกที่จะทำให้เขาไม่ต้องแต่งชายารองหรือรับอนุเข้ามาในอนาคตได้เลย

คนเหล่านั้นจะก่อกวนนางไม่รู้จบ ยัดเยียดคนให้นาง

“ชิงอีส่งของว่างเหล่านี้ไปก่อน”

ชิงอีพยักหน้ารับ ส่งของว่างรูปแบบใหม่ที่ทำไว้ก่อนแล้วไปยังพระที่นั่งถิงเซียง

แน่นอนว่านางนำเรื่องที่ไป๋หมิงจูมาที่ห้องพระเครื่องต้นเพื่อสืบหาข้อมูลไป๋ชิงหลิงไปบอกหรงเยี่ยด้วย

เมื่อไป๋ชิงหลิงกลับมาพร้อมกับอาหารที่เตรียมไว้ เวลาก็ผ่านไปกว่าสองเค่อแล้ว

อย่างไรก็ตามไป๋ชิงหลิงที่ไปห้องพระเครื่องต้นด้วยรอยยิ้ม แต่กลับกลับมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

นางกำนัลที่อยู่ด้านหลังวางอาหารลงบนโต๊ะ ส่วนไป๋ชิงหลิงนั่งอยู่ตรงข้ามหรงเยี่ย นางหยิบตะเกียบด้วยตัวเอง แล้วกินซาลาเปานึ่งจนแก้มป่อง

ชาววังที่คอยรับใช้ในพระที่นั่งถิงเซียงล้วนเห็นว่าสีหน้าไป๋ชิงหลิงแย่มาก ดูเหมือนนางจะอารมณ์ไม่ดี

หรงเยี่ยก็เห็นได้ทันทีเช่นกัน

“ชายา มานั่งตรงนี้”

“นั่งตรงนั้นทำไม ข้าหิวแล้ว” ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองเขา

เมื่อมองอย่างใกล้ชิดเช่นนี้ ใบหน้าหรงเยี่ยยังคงหล่อเหลา ไม่แปลกเลยที่ถึงแม้เขาจะขาเป๋ ไป๋หมิงจูก็ยังชอบ

เมื่อคิดถึงไป๋หมิงจูอารมณ์ไป๋ชิงหลิงก็แย่ลงอีกครั้ง

นางหยิบช้อนขึ้นมาตักอาหารเต็มปากเต็มคำ

เมื่อเห็นเช่นนี้หรงเยี่ยก็หมุนวงล้อไปด้านข้างไป๋ชิงหลิง นางกำนัลรีบเลื่อนเก้าอี้ข้างๆ ไป๋ชิงหลิงออก

หรงเยี่ยอยู่เคียงข้างนาง

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองทันที “อาหารที่เป็นยาต้องกินตอนยังอุ่นยาจึงจะออกฤทธิ์ได้ดี ยามทานอย่าหันไปหันมา หากมันเย็นข้าจะไปทำให้ใหม่”

“หากชายายังไม่อาจปลดปล่อยแรงอารมณ์ เกรงว่าข้าคงไม่อาจกินสิ่งใดได้ลง” หรงเยี่ยเอียงศีรษะเล็กน้อย วางข้อศอกบนที่วางแขนแล้วยิ้มให้นาง

ไป๋ชิงหลิงตกใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันไปจ้องหรงเยี่ยอีกครั้งด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟ

นางวางช้อนในมือแล้วยื่นมือไปหยิกหน้าหรงเยี่ย “ชิงอีบอกท่านแล้วใช่ไหม ใบหน้าของท่านช่างล่อผึ้งเรียกผีเสื้อยิ่งนัก คนแรกก็เสิ่นโหรวเม่ย ต่อมายังมีไป๋หมิงจู ท่านว่า...ท่านยังจะมีดอกท้อเน่า[1]เข้ามาอีกกี่ครั้ง”

“ดอกไม้ในใจข้ามีเพียงหนึ่งเดียว”

“หึ” ไป๋ชิงหลิงชักมือออกแล้วหันหน้าหนี “คราวหน้าหากมีใครเข้ามาขอเป็นชายารองของท่านกับข้า ข้าคงต้องรับให้แทนท่านแล้วใช่ไหม”

หรงเยี่ยเลิกคิ้วขึ้นพร้อมส่งเสียง “อืม” เบาๆ

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยิน “อืม” นางก็หันกลับมาจ้องมองเขาอย่างไม่พอใจ

เขาหัวเราะเบาๆ “ชายายินดีที่จะผลักข้าไปให้หญิงอื่นหรือ”

“แล้วท่านเคยคิดบ้างไหมว่าวันหนึ่งเสด็จพ่อหรือเสด็จแม่ หรือไม่เสด็จย่าจะขอให้ข้าพาหญิงบางคนกลับจวน เพื่อให้ท่านได้เพิ่มกิ่งก้านส่งต่อสายเลือด”

ไป๋ชิงหลิงคิดว่า มีโอกาสมากที่พวกเขาจะเริ่มต้นจากนาง

หลังจากนั้นหรงเยี่ยจะฟังนาง

เมื่อหรงเยี่ยได้ยินคำพูดเหล่านี้ ใบหน้าของเขาจมดิ่งลงทันที คิ้วเขาขมวดแน่น “ข้าไม่ต้องการ พวกเขายังจะกล้าบีบคั้น”

“นั่นคือสิ่งที่ข้าพูด แต่ท่านรู้ไหม หากเป็นหนึ่งในสามคนนั้นขอให้ข้าเลือกชายารองให้ท่าน ข้าจะไม่สามารถปฏิเสธได้เลย”

นี่อาจเป็นโศกนาฏกรรมจากการแต่งงานกับเชื้อพระวงศ์