ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 281

“เหมือนเสด็จแม่ท่านอย่างไรเล่า”

“อุ๊บ...” อิงซาหลุดเสียงออกมาด้วยกลั้นไม่อยู่

ดวงตาเย็นชาของเขาหันไปทางอิงซาอย่างรวดเร็ว

อิงซารีบยืดหลังตรง เม้มริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นหัวเราะ

แต่เขาก็ยังอยากหัวเราะอยู่...

ท่านอ๋องยิ่งนานวันยิ่งถดถอยจริงๆ!

หรงเยี่ยคว้ายากู่[1]จากมือไป๋ชิงหลิง แล้วดื่มน้ำแกงที่มีครึ่งชามเล็กลงไปในอึกเดียว

ไป๋ชิงหลิงยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมพูดว่า “เก่งมาก”

จากนั้นนางก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำแกงที่หยดลงมาจากมุมปากเขา ก่อนจะถามหรงเยี่ยด้วยเสียงราวกล่อมเด็กว่า “ยังอยากได้อีกไหม?”

“ข้าจัดการเอง!” หรงเยี่ยวางยากู่กลับลงบนโต๊ะด้วยสีหน้ามืดมน เขาหยิบตะเกียบขึ้นมากินด้วยตัวเอง

ริมฝีปากสีแดงของไป๋ชิงหลิงยกขึ้นเล็กน้อย สายตานางกวาดมองท่าทีของหรงเยี่ยอย่างแผ่วเบา นางยกมือขึ้นหยิกใบหูเขาอย่างอดไม่ได้

เขาเอื้อมมือไปจับมือเล็กของนาง ใส่ผักลงในชามนาง แล้วพูดอย่างเคอะเขินว่า “กินเร็ว กินเสร็จยังต้องไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ คืนนี้เราจะกลับจวนอ๋องหรง”

นางรีบดึงมือออก หยิบตะเกียบขึ้นมาอีกครั้งแล้วพูดว่า “ได้” จากนั้นก็ก้มหน้ากินต่อ

อาหารเพิ่งเข้าปากได้เพียงคำเดียว เสียงองค์หญิงหลวนอี๋ก็ดังมาจากด้านนอก

ภายในน้ำเสียงมีแววสะอื้นไห้แฝงอยู่ “พี่เจ็ด พี่สะใภ้เจ็ด พี่เจ็ด...”

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองทันที นางเห็นหลวนอี๋เดินเข้ามาจากประตูโดยมีนางกำนัลสองคนคอยพยุงนางจากด้านข้าง

นางสวมชุดสีชมพูอ่อนในค่ำคืนนี้ แต่ยามนี้กระโปรงนางยุ่งเหยิงไปหมดและผมกระเซอะกระเซิงเล็กน้อย

ไป๋ชิงหลิงรีบวางตะเกียบ ลุกขึ้นเดินไปหาหลวนอี้ “มีอะไรหรือ?”

“พี่สะใภ้เจ็ด” หลวนอี๋จับมือไป๋ชิงหลิงและทรุดกายลงกับพื้นจนเกิดเสียงดัง “ตุบ” แล้วร้องว่า “จิ่งหลินและเซิงเอ๋อร์หายไป ข้าทำพวกเขาหาย ทำอย่างไรดี เป่าลี่ว์และเสวี่ยหลางก็หายไปเช่นกัน ข้าสั่งให้คนค้นหาทุกที่แล้ว แต่กลับไม่พบพวกเขา ข้ามัวแต่เถียงกับพระชายารองหวู่จนไม่ได้เหลียวแลทั้งสองคนเลย เสด็จแม่และเสด็จพ่อยังไม่ทรงทราบเรื่องนี้”

สี่ซ่านและเหลียนซินสองนางกำนัลที่อยู่เบื้องหลังหลวนอี๋ก็คุกเข่าลงกับพื้นเช่นกัน

เมื่อเห็นความตื่นตระหนกและวิตกกังวลของผู้เป็นนาย สตรีทั้งสองก็ร้องไห้ไม่ต่างกัน

สีหน้าไป๋ชิงหลิงกับหรงเยี่ยเปลี่ยนไป โดยเฉพาะหรงเยี่ยที่โยนตะเกียบในมือทิ้ง ดวงตาเขาเบิกโพลงก่อนจะถามว่า “เจ้าทะเลาะกับพระชายารองหวู่หรือ?”

“นางเรียกเซิงเอ๋อร์ว่าลูกนอกสมรส บอกว่าพี่สะใภ้เจ็ดแต่งให้พี่เจ็ดเพราะลูกของนาง นอกจากนี้ยังบอกว่าพี่สะใภ้เจ็ดเป็นคนเจ้าอุบายคิดใช้ลูกของคนอื่นขึ้นสู่อำนาจ กล่าวว่าราชวงศ์รับเซิงเอ๋อร์เพียงเพราะเห็นแก่หน้า” หลวนอี๋ร้องไห้ ยามนางเล่านางก็เช็ดน้ำตาด้วยท่าทางกรุ่นโกรธ

ใบหน้าไป๋ชิงหลิงมืดมน

แต่แล้วนางก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง...

นางเคยพูดคุยกับพระชายารองหวู่ครั้งหนึ่ง

ในวันที่นางแต่งเข้าจวนอ๋องต้วน นางได้เคยตรวจชีพจรให้พระชายารองหวู่

ความประทับใจแรกที่มีต่อพระชายารองหวู่ถือว่าไม่เลว เหตุใดเพียงไม่นานอีกฝ่ายจึงดูถูกลูกของนางเช่นนั้น ทั้งยังดูถูกนางด้วย

หัวใจหรงเยี่ยกระตุก เพราะความประมาทเลินเล่อของเขา หากเขายืนยันศพซ้ำหลายครั้งหน่อย เขาจะไม่ปล่อยให้พวกนางสองแม่ลูกหายไปนานกว่าห้าปี

“ข้าจะไปกับเจ้า”

“ขาและเท้าของท่านมีปัญหา ท่านนั่งรอฟังข่าวที่นี่เถอะนะ ข้าไปเอง” คราวนี้ไป๋ชิงหลิงหันหลังและจากไปโดยไม่รอให้เขาตอบ

หรงเยี่ยขมวดคิ้วยามมองนางที่จากไป เขาทำหน้าบึ้ง “พาข้าออกไป”

“พ่ะย่ะค่ะ” หลังจากอิงซาเข็นหรงเยี่ยออกจากพระที่นั่งถิงเซียง เขาสั่งทหารองครักษ์เหยี่ยวดำด้านนอกหลายคนให้ออกตามหาหรงจิ่งหลินและไป๋ชงเซิง

ยามไป๋ชิงหลิงออกจากพระที่นั่งถิงเซียง พระชายารองหวู่ก็คุกเข่าอยู่หน้าห้องโถงใหญ่ของตำหนักยี่ฟาง

มีผู้คนอยู่รอบตัว

จักรพรรดิเหยาเสด็จออกมาด้วยความช่วยเหลือจากไทเฮา ขณะที่ฮองเฮาอู่ชี้พระชายารองหวู่แล้วถามอย่างไม่เข้าใจว่า “ท่านคุกเข่าตรงนี้ทำไม?”

พระชายารองหวู่ร่ำไห้ “เสด็จแม่ หม่อมฉันผิดไปแล้ว”

ในเวลานี้หลวนอี๋รีบวิ่งเข้ามาจับผมพระชายารองหวู่อย่างดุเดือดแล้วตบหน้าพระชายารองหวู่...

....................

เชิงอรรถ

[1] ยากู่ ยาที่ทำจากแมลงมีพิษและสมุนไพร สามารถใช้รักษาโรคได้