ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 283

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้าและพูดว่า “อยู่ในพระราชวัง ข้าจะไปหาพวกเขาก่อน ”

หลังจากพูดจบ ไป๋ชิงหลิงก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมกับชุดแต่งงานในมือ เสิ่นหรูเหลียนหันศีรษะไปมองที่ด้านหลังนาง ชุดแต่งงานสีแดงนั้นส่องแสงเข้าไปในดวงตาของเขา และอารมณ์ที่หลากหลายก็ท่วมท้นในหัวของเขา

เสิ่นหรูเหลียนกดหน้าอกของตัวเองโดยไม่รู้ตัว เพื่อขับไล่ความคิดชั่วร้ายในใจออกไป และรีบตามไป๋ชิงหลิงไป “พระชายาหรง พวกเขาหายไปจากที่ไหน? ”

“พวกเขากับองค์หญิงออกไปในตอนที่กำลังปล่อยโคมไฟ” ไป๋ชิงหลิงขณะเดินก็มองไปรอบ ๆ โดยไม่ละสายตาไปแม้แต่มุมเดียว

เมื่อนางผลักพุ่มไม้ออกไป หนูตัวใหญ่ก็กระโดดออกมาจากพุ่มไม้ และไป๋ชิงหลิงก็ถอยหนีด้วยความตกใจ

และการถอยครั้งนี้ ทำให้นางถอยกลับไปตรงหน้าเสิ่นหรูเหลียน

เสิ่นหรูเหลียนยกมือทั้งสองขึ้นโดยสัญชาตญาณ พยุงไหล่ของนางจากด้านหลังและกระซิบว่า “ระวัง”

ไป๋ชิงหลิงตกใจจนจับหน้าอก หอบหายใจอย่างหนัก สีหน้าของนางซีดลงเล็กน้อย

เสิ่นหรูเหลียนกดไหล่เนียนทั้งสองข้างของนางด้วยปลายนิ้ว และในวินาทีต่อมา ราวกับว่าถูกไฟฟ้าดูด เขาดึงมือออกจากร่างของนาง เดินผ่านนางไปอย่างผิดธรรมชาติ ผลักพุ่มไม้ออกไปแล้วพูดว่า “เด็ก ๆ ไม่สามารถซ่อนอยู่ในสถานที่เหล่านี้ได้ ข้าจะช่วยท่านหารอบ ๆ มีตำหนักร้างสองสามแห่งหลังทะเลสาบ บางทพวกเขาอาจไปเล่นที่นั่น ”

“พาข้าไป” ไป๋ชิงหลิงไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของเสิ่นหรูเหลียน จิตใจนางให้ความสนใจกับเด็กเพียงอย่างเดียว

เสิ่นหรูเหลียนพยักหน้าและพูดว่า “ขอรับ พระชายาตามข้ามา”

หลังจากพูดอย่างนั้น เสิ่นหรูเหลียนก็เดินนำหน้าไปก่อน และไป๋ชิงหลิงเดินตามหลังเสิ่นหรูเหลียน

เมื่อทั้งสองจากไป ก็มีร่างหนึ่งออกมาจากหลังป่าไผ่

เสิ่นโหรวเม่ยมองไปที่ด้านหลังของไป๋ชิงหลิงและเสิ่นหรูเหลียนที่เดินจากไป มีประกายแสงในดวงตาของนาง……

พี่ชายที่หยิ่งทะนงตัวของนาง กลับอยู่ด้วยกันกับพระชายาหรง

อ๋า……

เสิ่นโหรวเม่ยแอบติดตามพวกเขา และไปที่ตำหนักที่ถูกทิ้งร้างมานานหลายปี

ด้านหลังทะเลสาบตำหนักร้าง แท้จริงแล้วคือวังเย็น

นางสนมของกษัตริย์ทุกราชวงศ์ หลังจากถูกปลดจะถูกคุมขังในวังเย็นปล่อยไปตามยถากรรม

มีนางสนมบางคนไม่ถูกค้นพบทันเวลาหลังจากที่ตาย และกระดูกเหล่านั้นยังคงถูกเก็บไว้ในวังเย็น ซึ่งทำให้วังเย็นดูเย็นชาและน่ากลัว

เสิ่นหรูเหลียนนำไป๋ชิงหลิง ผ่านทางเดินที่ยาวมาก สภาพแวดล้อมมืดมาก เมื่อไป๋ชิงหลิงเดินผ่านไป มีความเย็นยะเยือกในใจเล็กน้อย

เซิงเอ๋อร์ไม่มีทางยังที่แห่งนี้ !

นางไม่มีทางเจอเซิงเอ๋อร์ที่นี่

สถานที่นี้น่ากลัวเกินไป

มันดำมืดสนิทราวกับนรก

“ท่านแม่……”เมื่อหรงจิ่นหลินได้ยินเสียงของไป๋ชิงหลิน เขาก็หันศีรษะไปมองข้างหลังโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเขาเห็นไป๋ชิงหลินปรากฏตัวในวังเย็น หรงจิ่นหลิงก็หันหลังกลับและวิ่งไปหานาง

และผู้หญิงเหล่านั้นในวังเย็น ดูเหมือนจะคลั่งไปแล้ว หลังจากที่เห็นหรงจิ่งหลินวิ่งหนีไป พวกเขาก็รีบวิ่งเข้ามาอย่างลนลาน

หรงจิ่นหลิงก็วิ่งไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมามอง และหลุดพ้นจากเงื้อมมือของผู้หญิงเหล่านั้นได้สำเร็จ จากนั้นก็เหวี่ยงตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของไป๋ชิงหลิน

ไป๋ชิงหลิงย่อตัวลงและกอดร่างเล็กของเขา ตบหลังเบา ๆ ด้วยความอ่อนโยนและพูดว่า “อย่ากลัว แม่อยู่ที่นี่ แม่จะปกป้องเจ้า ”

“ท่านแม่ พวกเขาน่ากลัวมาก พวกเขาต้องการให้จิ่งหลินดื่มนมของพวกเขา และพวกเขาต้องการให้จิ่งหลินนอนกับพวกเขา และเป็นลูกของพวกเขา ” หรงจิ่นหลินไม่เคยเห็นฉากแบบนี้มาก่อน เมื่อเขาถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มผู้หญิง เขาเกือบจะสิ้นหวัง

เขาคิดว่าชั่วชีวิตนี้เขาจะไม่เหยียบที่นี่อีก มันน่ากลัวเกินไปแล้ว

แต่เมื่อนึกได้ว่าไม่รู้เซิงเอ๋อร์อยู่ที่ไหน หรงจิ่งหลินก็พูดอย่างเป็นห่วง “ท่านแม่ น้องสาวหายไปแล้ว ข้าหานางไม่เจอ น้องสาววิ่งเร็วมาก”

ไป๋ชิงหลิงปล่อยมือเขา เช็ดน้ำตาจากใบหน้าแล้วถาม “นางวิ่งไปทางไหน”

“ข้าไม่รู้ ข้าหลงกับนางที่ตำหนักเหลียน เดินดูรอบหนึ่งก็ไม่เห็นนางเลย ข้าเลยวิ่งมาหานางที่นี่ ได้ยินว่าที่นี่เป็นพระราชวังต้องห้ามที่น่ากลัวมาก ข้ากลัวว่าเซิงเอ๋อร์จะหลงเข้าไปในสถานที่นี้โดยไม่ตั้งใจ” หลังจากหรงจิ่งหลินพูดจบ เงาหนึ่งก็ตกลงมาบนร่างของไป๋ชิงหลิง

เขาเงยหน้าขึ้น และเห็นผู้หญิงบ้าคนหนึ่งถือก้อนหิน และขว้างไปทางไป๋ชิงหลิน

หรงจิ่นหลิงตกใจ “ท่านแม่……”