ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 284

“ปัง ! ”

“อ๋า ! ”

เมื่อก้อนหินตกลงมาจากมือของผู้หญิงบ้า เสิ่นหรูเหลียนก็เตะนางออกไป

ผู้หญิงคนนั้นลอยออกไปพร้อมกับหิน

ไป๋ชิงหลิงหันศีรษะไปมองหญิงสาวที่อยู่ข้างหลังนางและก้อนหินที่ตกลงมาบนร่าง ใบหน้าของนางซีดลงเล็กน้อย นางรีบกอดหรงจิ่งหลินและพูดว่า “จิ่งหลิน เราออกจากที่นี่ก่อนเถอะ ”

“เรารีบไปหาน้องสาวกัน โชคดีที่เสวี่ยหลางอยู่ข้างกายน้องสาว เสวี่ยหลางก็น่าจะปกป้องนาง” หรงจิ่นหลินกล่าว

เป่าลี่ว์กระโดดขึ้นไปบนชายคา และออกจากวังเย็นผ่านชายคา

ไป๋ชิงหลิงรีบเดินออกจากตำหนักเย็นอย่างรวดเร็ว และไม่ต้องการอยู่อีกต่อไป

และเมื่อเสิ่นหรูเหลียนออกจากวังเย็น เขาเหลือบมองอย่างรวดเร็วไปที่ห้องโถงด้านข้างหลังวังเย็น และเห็นร่างหนึ่งวิ่งออกมาจากที่นั่นด้วยความตื่นตระหนก ปีนขึ้นไปบนกำแพงสูง และจากไปอย่างรวดเร็ว

เขาไม่เห็นใบหน้าขององครักษ์คนนั้น

แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลาดูแลเรื่องนี้ เขารีบวิ่งออกจากวังเย็น และตามไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงหันกลับมาและถามว่า “ยังมีตำหนักอื่นที่ใกล้ตำหนักเหลียนหรือไม่ ? ”

“มีขอรับ ! ” ดวงตาของเสิ่นหรูเหลียนมืดมนเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “อย่างไรก็ตาม สถานที่นั้นเป็นพื้นที่ต้องห้ามที่แท้จริงของวังหลวง ”

ไป๋ชิงหลิงชะงักเล็กน้อย แล้วหันมามองเขา “สถานที่นั้นอยู่ที่ไหน ? ”

“สถานที่นั้นคือพระราชวังไท่ซ่าง เป็นที่ฝ่าบาทใช้สำหรับเป็นสถานที่วางป้ายของไท่ซ่างหวงโดยเฉพาะ”

ไป๋ชิงหลิงสูดลมหายใจ

แค่นั้นก็เข้าใจความหมายของพระราชวังอย่างแท้จริงแล้ว

มันเป็นสถานที่ที่ผู้คนสามารถมั่งคั่งและร่ำรวย และยังเป็นสถานที่ฝังศพคนได้ เช่นเดียวกับสตรีในวังเย็นเหล่านั้น

หลังจากเข้าวังเย็นแล้ว ไม่มีใครสนใจว่านางจะอยู่หรือตาย……

นางเดินเร็วขึ้น และเดินออกจากบริเวณวังเย็นภายในพริบตา และในขณะที่เสิ่นโหรวเม่ย เดินออกจากด้านหลังมุมของวัง โดยถือเทียนจ้องมองที่ด้านหลังของไป๋ชิงหลิงและเสิ่นหรูเหลียนด้วยสายตาที่เย็นชา

เมื่อพวกเขาหายไปในตอนกลางคืน มุมปากของเสิ่นโหรวเม่ยกระตุก และดวงตาของนางก็บึ้งตึง

จากนั้น นางก็หยิบผ้าคลุมหน้าออกมาคลุมไว้บนศีรษะและทั้งใบหน้าของนาง

หันกลับหลังและเดินเข้าไปในวังเย็น……

ทางด้านหรงเยี่ย หลังจากมาถึงทะเลสาบเลี่ยนเยี่ยนเขาก็ตรงไปที่ตำหนักเหลียน เพื่อตามหาไป๋ชงเซิง

จนกระทั่งทหารองครักษ์เหยี่ยวดำหาจนมาถึงวังไท่ซ่าง

ประตูของพระราชวังไท่ซ่างเปิดตลอดทั้งปี และมีการทำความสะอาดทุกวัน และได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา

เมื่อหรงเยี่ยถูกผลักไปที่วังไท่ซ่างนั้น เขาเห็นร่างเล็ก ๆ ขดตัวอยู่ใต้ขั้นบันไดหน้าประตูวัง

นางเอนหลังพิงผนังหน้าจั่ว เอามือกอดเข่า ก้มหน้าลงไปแล้วร้อง “ฮือ ฮือ”

เมื่อไป๋ชิงหลิงมาถึง นางก็บังเอิญเห็นฉากนี้พอดี

นางวางหรงจิ่นหลิงลง ขณะที่กำลังจะวิ่งเข้ามา ไป๋ชงเซิงก็ปล่อยหรงเยี่ยแล้ว

นางมองดูมือที่เขาถูกกัด น้ำตาไหลอาบเต็มหน้า “ท่านไม่เจ็บเลย ทำไมท่านถึงไม่ร้องไห้ ”

“เสด็จพ่อไม่เจ็บแล้ว ”

“ท่านเป็นเสด็จพ่อของข้าจริง ๆ เหรอ ? ” ไป๋ชงเซิงถามทั้งน้ำตา “ทำไมพวกเขาถึงบอกว่าข้าเป็นลูกนอกสมรส พวกเขาบอกว่าท่านแม่พึ่งพาลูกเพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจ ท่านแต่งงานกับท่านแม่เพราะลูก และหรงจิ่นหลินเป็นลูกของท่านกับท่านแม่ เช่นนั้นข้าเองก็เป็นลูกของท่านเหรอ ? ”

ไป๋ชิงหลิงหยุดฝีเท้าของนางอย่างแรง น้ำตาไหลจนตาของนางพร่ามัว

รู้สึกเหมือนมีหนามทิ่มแทงที่คอของนาง และนางก็เศร้าจนพูดไม่ออก

หรงเยี่ยโน้มตัวลงทันที หลังจากอุ้มนางขึ้น เขาก็อุ้มนางขึ้นสูงต่อหน้าเขา “เจ้าเกิดจากข้า เป็นลูกของข้า เมื่อเจ้าสงสัยตัวเจ้าเอง เจ้าก็กำลังทำร้ายท่านแม่ของเจ้าด้วย เจ้าคือคนที่กว่าพวกเราได้มานั้นไม่ง่ายเลย ”

ไป๋ชงเซิงมองดูเขา น้ำตาไหลหยดลงบนใบหน้าของเขา

เขาวางนางไว้บนตัก และกอดร่างเล็กไว้แน่น

ไป๋ชงเซิงทิ้งตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ใช้มือทั้งสองข้างจับเสื้อผ้าแน่น และร้องไห้ “แง” ออกมาอีกครั้ง

“เสด็จพ่อข้าขอโทษ” นางตัวสั่น และขอโทษอย่างคลุมเครือ

หรงเยี่ยตบหลังนางเบา ๆ อิงซาผลักรถเข็นหันกลับมา