ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 285

เขาเงยหน้าขึ้นมองไปทางไป๋ชิงหลิง

รถเข็นไหลมาทางนาง ไป๋ชิงหลิงเองก็ก้าวเท้าขึ้นเดินไปหาเขา

เมื่อทั้งสองเข้าใกล้ หรงจิ่นหลินก็ปล่อยมือของไป๋ชิงหลิง เดินไปหาหรงเยี่ย และยื่นมือไปลูบหลังของไป๋ชงเซิง “น้องสาว ปรมาจารย์หลูเป็นเทพเจ้าเก่าแก่ที่ทรงพลังที่สุดในโลก เขาทดสอบเราเกี่ยวกับความสัมพันธ์ทางสายเลือด แม้แต่เสด็จปู่ก็ไม่สงสัยเลือดที่เขาตรวจให้เรา พวกเขาสงสัยในตัวเจ้าก็เท่ากับว่าสงสัยในตัวเสด็จปู่ เสด็จปู่จะสอนบทเรียนให้พวกเขาเอง ”

ไป๋ชงเซิงหันมามองหรงจิ่งหลินด้วยดวงตาสีแดง “ข้าแค่รู้สกอึดอัด ข้าไม่ต้องการให้เขาด่าท่านแม่แบบนั้น ในสายตาของข้าท่านแม่ดีที่สุด”

“เด็กโง่ ”ไป๋ชิงหลิงคุกเข่าลง อุ้มไป๋ชงเซิงมาจากอ้อมแขนของหรงเยี่ย และหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเพื่อเช็ดน้ำตาของนาง

เมื่อไป๋ชงเซิงกอดไป๋ชิงหลิง นางอดไม่ได้ที่จะร้องไห้อีกครั้ง

อันที่จริง ทุกวันนี้ นางมักจะแอบได้ยินคนในวังพูดไม่ดีเกี่ยวกับไป๋ชิงหลิง

พวกเขาไม่กล้าพูดต่อหน้านาง แต่กลับแอบพูด

แต่นางรู้ว่า คนรับใช้ในวังดูถูกนางในฐานะองค์หญิง และยังดูถูกแม่ของนางด้วย

พระชายารองหวู่เป็นเพียงชนวน ที่จุดชนวนความคับแค้นใจที่สะสมของนางในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา และสิ่งที่ทำให้นางเจ็บปวดจริง ๆ ก็คือสายตาของโลกนี้……

“ท่านแม่ ไปเถอะอย่าอยู่ที่นี่” ไป๋ชงเซิงกอดคอนางแน่นแล้วพูด

ไป๋ชิงหลิลูบหัวของนางอย่างทุกข์ใจ และพูดเกลี้ยกล่อม “ตกลง คืนนี้เราจะออกจากพระราชวัง”

“ ข้าไม่ต้องการอยู่ในเมืองหลวง ข้าอยากกลับไปที่หุบเขาเซียนไหล ที่นี่มีคนไม่ดีเยอะ พวกเขาไม่ชอบท่านแม่และก็ไม่ชอบเซิงเอ๋อร์……”นางก้มหน้าลงแล้วพูดพร้อมกับเบะปาก

หรงเยี่ยเงยหน้าขึ้นมองไป๋ชิงหลิง ทั้งคู่รู้สึกหนักใจมาก

ไป๋ชิงหลิงไม่ต้องการให้หรงเยี่ยได้ยินคำพูดของไป๋ชงเซิง และทำให้เขามีภาระทางจิตใจ ดังนั้นจึงอุ้มนางและเดินออกทางเดิม “เซิงเอ๋อร์เด็กดี บนโลกนี้มีคนน่ารังเกียจก็ย่อมมีคนดี และแน่นอน ถ้ามีคนดีก็ย่อมมีคนเลว เจ้าคิดว่าแม่ดีที่สุด แต่คนอื่นไม่คิดแบบนั้น เราไม่สามารถทำให้ทุกคนชอบเราได้ และเราไม่จำเป็นต้องให้ทุกคนยอมรับเรา ตราบใดที่เสด็จพ่อ เสด็จปู่ เสด็จย่า และเสด็จย่าทวดยอมรับเจ้า มันคืออาวุธที่จะครอบงำเป้าหมายสูงสุดของคนเลว”

หลังจากที่นางพูดจบ หัวใจของไป๋ชิงหลิงก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น

เซิงเอ๋อร์ไม่ควรกังวล แต่พ่อของนางเป็นองค์ชาย

เช่นนั้นในอนาคตนางก็จะมีเรื่องให้ต้องฝืนใจทำมากมาย และนางกับเซิงเอ๋อร์ก็จะไม่สามารถกลับไปได้อีก

นางเขย่าเซิงเอ๋อร์ เบา ๆ ขณะที่นางเดิน และไป๋ชงเซิงก็ค่อย ๆ เงียบลงท่ามกลางเสียงของนาง

แต่นางยังคงร้องไห้ และรู้สึกหดหู่ใจมากอยู่ “พวกเขาพูดไม่ดีเกี่ยวกับท่านแม่ ข้าควรเพิกเฉยพวกเขาหรือ？”

“พวกเขา ? ” ไป๋ชิงหลิงมองลงไปที่เด็ก

ไป๋ชงเซิงยืดตัวขึ้น ปล่อยมือข้างหนึ่งแล้วมองไปที่ไป๋ชิงหลิง “ข้าแอบได้ยินพวกเขาว่า คนในวังดูถูกท่านแม่และเซิงเอ๋อร์”

จู่ ๆ ความเย็นยะเยือกก็แผ่ซ่านออกมาจากร่างของหรงเยี่ย

ไป๋ชิงหลิงพูดปลอบ “เจ้าคือองค์หญิง คนรับใช้คนสนิทซุบซิบกัน เจ้าไปบอกแม่นมหยาง แม่นมหยางจะสอนเจ้าให้ทำอย่างไรเอง！”