ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 286

พระชายารองหวู่ตัวสั่นสะท้าน และยังร้องไห้อยู่อย่างนั้น

ท่าทีที่ดูเหมือนไม่ได้ทำอะไรผิดของเธอ ได้เปลี่ยนความประทับใจของไป๋ชิงหลิงที่มีต่อหวู่ไหวเมิ่งไปอย่างมาก

ที่แท้แล้วคนเรา...ก็ตัดสินกันจากรูปร่างหน้าตาไม่ได้จริงๆ

ทั้งๆที่ครั้งแรกที่เจอหวู่ไหวเมิ่ง เขาดูตกใจ และหันไปขอความช่วยเหลือจากเธอ แต่พอได้เจอเขาอีกครั้ง เขาก็กลายเป็นหนามในใจของเซิงเอ๋อร์

พระชายารองหวู่ยังคงร้องไห้ไม่หยุดและไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองไป๋ชิงหลิง เมื่อไทเฮาเห็นเช่นนี้ก็ตระโกนเสียงดัง: “พระชายารองหวู่ เงยหน้าขึ้นมาตอบเดี๋ยวนี้”

พระชายาหวู่เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว หน้าผากของเธอถูกกระแทกจนมีจ้ำเลือดขนาดใหญ่ เครื่องสำอางของเธอเปียกโชกไปด้วยน้ำตา ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปจนจำไม่ได้

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอบังเอิญเห็นพระชายาหราวหวู่ซือหลิงยืนอยู่ด้านข้างพระสนมเอก

หวู่ไหวเมิ่งรีบเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว เธอเช็ดน้ำตาบนใบหน้าแล้วพูดว่า "ข้าขอโทษ"

"ขอโทษ"

"ขอโทษ！"

หวู่ไหวเมิ่งพูดติดๆกันสามครั้ง

จนมีบางคนเริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจหวู่ไหวเมิ่ง

แต่ไป๋ชิงหลิงเกลียดคนที่พูดว่า "ขอโทษ" กับเธอเง่ายๆ หลังจากที่พวกเขาทำผิดพลาดไปแล้ว

เธอจับไหล่ของหวู่ไหวเมิ่งด้วยความโกรธและพูดด้วยเสียงต่ำเครือว่า: "แค่คำว่าขอโทษ เจ้าคิดว่ามันจะลบล้างสิ่งที่เจ้าทำกับเซิงเอ๋อร์ได้งั้นหรือ เจ้ารู้ไหมว่าจิ่งหลินไปตามหาเซิงเอ๋อร์ที่ไหน?"

"เพื่อปกป้องเซิงเอ๋อร์เขาไปที่วังเย็น และถูกล้อมรอบด้วยคนกลุ่มหนึ่ง ที่นั้นช่างดูมืดมน มีเพียงไฟสองสามดวงที่แขวนอยู่ที่ประตู เมื่อยืนอยู่บนประตูธรณีแล้วมองลงไปตามทางเดิน มันเหมือนกับทางไปนรกยังไงอย่างงั้น "

"เจ้าลองวิ่งจากถนนอันมืดมินเส้นนั้นไปยังวังเย็นสิ ต่อให้เจ้าร้องไห้ กรีดร้องเพียงใด ก็ไม่มีวันเรียกใครให้มาช่วยเจ้าได้..."

"โอ้ย..." หวู่ไหวเมิ่งร้องลั่น และเอามือกุมศีรษะของตัวเองไว้: “ไม่เอา ไม่เอา ข้าไม่อยากไปวังเย็น ข้ารู้ว่าข้าผิด ข้าจะไม่พูดแบบนี้ต่อหน้าเด็กอีก ขอร้องหล่ะ ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ "

”ถ้าเจ้ารู้ว่ามันผิดเช่นนี้ เหตุใดถึงทำมันเล่า " ไป๋ชิงหลิงบีบไหล่ของพระชายารองหวู่ด้วยความเกรียด ดวงตาของเธอแดงก่ำและเต็มไปด้วยความโกรธ

แค่เธอคิดถึงภาพและความรู้สึกจิ่งหลินที่ทำอะไรไม่ถูกในวังเย็น และคำวิงวอนของเซิงเอ๋อร์ที่ให้ออกจากเมืองเฉาจิง หัวใจของเธอก็รู้สึกเหมือนมีถูกแทง

ความเจ็บปวดแบบนั้น ถ้าเธอไม่ได้สัมผัสด้วยตัวเอง เธอจะรู้สึกได้อย่างไร

เด็กที่เธอดูแล ถูกเหยียบย่ำแบบนั้น พวกเขาคิดว่าไป๋ชิงหลิงนั้นกลั่นแกล้งได้ง่ายๆงั้นหรือ?

"เพี๊ยะ!" เมื่อไป๋ชิงหลิงโกรธมากจนถึงขีดสุด เธอก็ตบหน้าหวู่ไหวเมิ่งอย่างแรง

หวู่ไหวเมิ่งปิดกุมใบหน้าของเธอและกรีดร้องอีกครั้ง

"อะไรนะ..." ไทเฮาก็อุทานเช่นเดียวกับคนอื่นๆ หลังจากได้ยินคำพูดของนางกำนัล

และหวู่กั๋วกงก็หันศีรษะไปมองที่ท้องของพระชายารองหวู่โดยไม่รู้ตัว

หรงฉี่คุกเข่าอยู่ข้างๆ เขายื่นมือไปโอบเธอไว้ในอ้อมแขน

เพราะช่วงเวลานี้เขามักจะไปหาพระชายารองหวู่ที่ตำหนังอยู่บ่อยๆ

เพราะเธอดูไม่ได้บ้าเหมือนอย่างที่คนข้างนอกลือกัน ตรงกันข้าม เธอมีความรู้และสามารถแต่งกลอน วาดภาพ และเล่นพิณได้

เธอเชี่ยวชาญในทุกๆด้าน แต่เธอค่อนข้างเข้มงวดและเข้าใจยากเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม เธอเป็นหญิงสาวที่งดงามมาก และนี่คือข้อได้เปรียบที่ใหญ่ที่สุดในการดึงดูดใจผู้ชาย นอกจากนี้ตอนนี้เขายังเปลี่ยนใจไปจากไป๋จิ่นด้วย ดังนั้นเมื่อเขากลับไปที่ตำหนัก เขาจึงไปที่ตำหนักของพระชายารองหวู่

นางกำนัลคุกเข่าลงและพูดว่า: “ผู้คนจากโลกภายนอกบอกว่าพระชายารองหวู่เสียสติ และพระราชวงศ์ก็ไม่อนุญาตให้คนวิกลจริตมีลูก พระชายารองจึงไม่ยอมให้หม่อนฉันทูลท่านอ๋อง เพราะกลัวจะเสียลูกไป คืนนี้ที่ริมทะเลสาบ องค์หญิงเซิงเอ๋อร์ชนเข้ากับท้องของพระชายารองหวู่โดยไม่ตั้งใจ พระชายารองหวู่ตกใจและกระตือรือร้นที่จะปกป้องลูกของนาง ดังนั้นนางจึงดุองค์หญิงเซิงเอ๋อร์ไปเพคะ "

พอพูดเช่นนี้ มันก็ดูสมเหตุสมผลขึ้นมา

ทุกคนดูรู้แจ้งในทันใด

สนมเอกหรงพูดอย่างกังวลขึ้นมาว่า: "ในวันแต่งงานของพระชายารองหวู่และฉี่เอ๋อร์ พระชายาหรงได้ตรวจวินิฉัยอาการของพระชายารองหวู่ไปแล้วมิใช่หรือ และนางก็ไม่ได้เป็นบ้า แต่แค่ความจำเสื่อม และคนที่ความจำเสื่อมก็สามารถมีลูกได้ "

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เด็กในครรภ์ของพระชายารองหวู่ก็ต้องได้เกิด