ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 295

ที่แท้อาณาบริเวณที่เธอเคยอยากซื้อ เป็นของท่านอ๋องหรง

เสียดายที่เธอเคยคุยโวต่อหน้าเขา ว่าจะต้องซื้อหอหลิวเหยียนนี้มาให้ได้

ตอนนี้พอนึกถึง ในใจเขาตอนนั้นคงหัวเราะเธอเป็นแน่

“ไม่มีปัญหา วันนี้ข้าจะไปหอหลิวเหยียนสักหน่อย แม่นมซั่ง เจ้าพาเด็กสองคนกลับไปเล่นที่จวนติ้งเป่ยโหวก่อน รอข้าจัดการงานเสร็จ จะไปรับเด็กๆที่จวนติ้งเป่ยโหวอย่างแน่นอน” ไป๋ชิงหลิงลูบศีรษะไป๋ชงเซิงอย่างอ่อนโยน：“กลับไปอยู่เป็นเพื่อนท่านปู่ที่จวนโหวก่อนนะลูก ท่านปู่ก็ไม่ได้เจอพวกลูกนานแล้ว”

“เพคะ ข้าจะพาจิ่งหลินไปเจอท่านปู่เอง ข้าจะบอกท่านปู่ว่า ท่านปู่ได้เป็นท่านปู่ของเด็กถึงสองคนแล้ว” ไป๋ชงเซิงจูงมือหรงจิ่งหลิน แล้วพูดด้วยความดีใจ

สีหน้าของแม่นมซั่งเปลี่ยนไป สำหรับปัญหาเรื่องการเรียกชื่อนี้ เธอต้องหาโอกาสแก้ไขให้ถูกต้องสักหน่อย

เธอต้องถามท่านอ๋องก่อน ว่าแซ่ขององค์หญิงน้อยนั้นเปลี่ยนได้ไหม

ไป๋ชิงหลิงไม่รู้ว่าแม่นมซั่งกำลังคิดมากเรื่องนี้ หลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จ เธอก็ให้ชิงอีอยู่เป็นเพื่อนเด็กๆที่จวนติ้งเป่ยโหว ส่วนตนเองนั้นให้จื่ออีกับพ่อบ้านฉี รวมถึงอิงเหลียนออกจากจวนท่านอ๋องด้วยกัน

มาถึงหอหลิวเหยียน พอไป๋ชิงหลิงกำลังจะออกมาจากรถม้า ก็เห็นเงาใครคนหนึ่งเดินออกมาจากหอหลิวเหยียนทันที

พ่อบ้านฉีเห็นร่างเงานั้น ก็พูดเสียงเบา：“นั่นพระชายารองหวู่ไม่ใช่หรือ?”

จื่ออีก็พูดเช่นกัน：“ทำไมนางถึงมาที่นี่ได้? หรือว่าป่วยงั้นพรือเพคะ?”

สายตาของไป๋ชิงหลิงอึมครึมลง เหยียบที่นั่งแล้วลงมาจากรถม้า

และในเวลานี้ เสิ่นหรูเหลียนก็วิ่งออกมาจากหอหลิวเหยียนอย่างรีบร้อน แต่วินาทีที่เห็นว่าไป๋ชิงหลิงยืนอยู่หน้าประตูขอหอหลิวเหยียนนั้น

ฝีเท้าของเสิ่นหรูเหลียนก็หยุดเอาดื้อๆ มองไป๋ชิงหลิงแล้วพูด：“พระชายาหรง!”

“แม่ทัพเสิ่น ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?” ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้ว หลังจากที่ถาม ก็หันไปมองทางพระชายารองหวู่

พระชายารองหวู่ขึ้นรถม้าออกไปแล้ว......

ระยะเวลาที่พระชายารองหวู่กับเสิ่นหรูเหลียนออกมานั้นไม่ห่างกันมาก หรือว่า......

พวกเขาทั้งสองคุยเรื่องสำคัญอะไรกันที่หอหลิวเหยียนงั้นเหรอ หรือว่า......เสิ่นหรูเหลียนกำลังเค้นความจริงเรื่องเมื่อคืนกับพระชายารองหวู่?

ว่าตามนิสัยของเสิ่นหรูเหลียน เกรงว่าทำลงไปแล้วน่ะสิ

สายตาของเสิ่นหรูเหลียนมองไปยังทิศทางที่พระชายารองหวู่จากไป กำหมัดแล้วพูด：“กระหม่อมมีเรื่องคุยกับพระชายารองหวู่พ่ะย่ะค่ะ”

“ในสถานที่แบบนี้?” นี่ไม่ใช่โรงน้ำชาเสียหน่อย

เสิ่นหรูเหลียน：“บังเอิญพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมารักษาอาการป่วยที่นี่ ส่วนพระชายารองหวู่มาฝากครรภ์”

“ร่างกายแม่ทัพเสิ่นมีปัญหางั้นหรือ ไม่สบายตรงไหน?” ไป๋ชิงหลิงกวาดสายตามองทั้งร่างกายเขา

เสิ่นหรูเหลียนเม้มริมฝีปาก แต่ก็ไม่ได้ปิดบัง：“ก็แค่อาการเก่ากำเริบ ไม่ได้เป็นอะไรมากพ่ะย่ะค่ะ พระชายามาที่นี่เพราะไม่สบายเหมือนกันหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“ไม่ใช่!” ไป๋ชิงหลิงมองไปรอบๆ คนที่มาหอหลิวเหยียนนั้นก็ไม่ใช่น้อยๆ ที่นี่คงไม่เหมาะแก่การพูดคุย

ไป๋ชิงหลิงเหลือบตามองเขา ได้เห็นความดื้อของเสิ่นหรูเหลียนกับตาเข้าแล้วจริงๆ

ทว่า นี่ก็เป็นเครื่องพิสูจน์ ว่าผู้ชายคนนี้ความประพฤติใช้ได้

“เช่นนั้นก็เอาเถอะ ถ้าหากแม่ทัพเสิ่นไม่สบายตรงไหน ปล่อยไว้นานยิ่งไม่ดี สามารถมาหาข้าได้ ไม่ว่าโรคไหนที่รักษายาก ที่ข้าสามารถรักษาได้” ไป๋ชิงหลิงเก็บเบาะขึ้นมา

พอเสิ่นหรูเหลียนได้ยิน ก็ถอนหายใจด้วยความเบาใจ

บนโลกนี้ไม่ว่าใครก็สามารถรักษาอาการป่วยเขาได้ ยกเว้นเธอ ไม่ได้เด็ดขาด

เขาคิดว่าตอนนี้ตนเองไม่สามารถเผชิญหน้ากับเธอตามลำพังได้ อยากจะรีบออกไปจากที่นี่：“พระชายาหรง จะคุยเรื่องพระชายารองหวู่หรือพ่ะย่ะค่ะ”

“ใช่” ไป๋ชิงหลิงพูดอย่างตรงไปตรงมา：“ข่าวลือของวันนี้ช่วงเช้าคิดว่าแม่ทัพเสิ่นคงจะทราบแล้ว ข้าอยากเข้าใจสิ่งที่พระชายารองหวู่ทำลงไป”

“ทราบพ่ะย่ะค่ะ เมื่อครู่กระหม่อมถามนางว่าทำไมถึงทำเช่นนั้น นางบอกเมื่อคืนหลังจากที่กลับจวนท่านอ๋องแล้ว ไม่ได้นอนทั้งคืน นางรู้สึกในใจกระสับกระส่าย เลยแอบออกทางประตูหลังของจวนท่านอ๋องต้วนแล้วไปที่จวนท่านอ๋องหรง คิดว่าจะไปขอโทษพระชายา แต่นางยืนอยู่นาน ยังคงไม่มีความกล้า เลยตัดสินใจกลับจวนพ่ะย่ะค่ะ”

ไป๋ชิงหลิงไม่ได้อยากจะฟังคำพวกนี้สักนิด หลังจากที่ฟังเสิ่นหรูเหลียนพูดจบ น้ำเสียงเธอเคร่งขรึมเล็กน้อย：“เช่นนั้นแม่ทัพเสิ่นคิดเห็นอย่างไรกับเรื่องนี้?”

“นี่…...บางทีพระชายารองหวู่อาจจะอยากขอโทษพระชายาหรงจริงๆก็ได้นะพ่ะย่ะค่ะ”

“ดังนั้น เจ้าเลยคิดว่านางอยากจะมาขอโทษข้าจริงๆเหมือนที่คนด้านนอกคิด?” ในใจไป๋ชิงหลิงเงียบไป สายตาเผยให้ความเยือกเย็น......