ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 296

พูดจบ ไป๋ชิงหลิงก็พูดเพิ่มอีกประโยค：“วันนี้เจ้ามาพูดคุยกับพระชายารองหวู่ที่นี่ เพื่อยืนยันว่านางคิดจะขอโทษข้าจริงๆ หรือแสร้งทำไม่ใช่หรือ? เช่นนั้นเจ้ายืนยันไหมล่ะ?”

เสิ่นหรูเหลียนถูกเธอถามเช่นนี้ ก็นิ่งเงียบสนิท

เขาเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาอย่างอึ้งๆ

วันนี้เธอไม่ได้พกผ้าคลุมหน้ามาด้วย บนหน้าก็ไม่ได้แต่งหน้าเติมแป้งอะไรมากมาย แต่ใบหน้านั้นกลับขาวเนียนละเอียดราวกับทาแป้งเพิ่ม นัยน์ตาสดใส

มองจนเขาพูดไม่ออก

ลูกกระเดือกเขาเคลื่อนไหวอยู่หลายครั้ง เลยหยิบแก้วชาขึ้นมาดื่มอึกหนึ่ง：“ข้าเห็นนางเติบโตมาตั้งแต่ข้าอายุยังน้อย มองนางเหมือนเป็นน้องสาว ก่อนที่พี่ชายนางจะออกจากเมืองหลวง ก็ฝากให้ข้าช่วยดูแล ในเมื่อนางพูดเช่นนี้ ก็คง......อยากจะไปขอโทษพระชายาหรงจริงๆพ่ะย่ะค่ะ”

ไป๋ชิงหลิงหัวเราะเยาะเบาๆ：“แม่ทัพเสิ่นไม่ได้เจอพระชายารองหวู่มากี่ปีแล้ว?”

อึก......

คำถามนี้ทำเอาเสิ่นหรูเหลียนไปไม่เป็น

เขาพึ่งจะกลับเมืองหลวงมาสองปี ยิ่งตอนนั้นมีข่าวลือว่าอาการบ้าของพระชายารองหวู่กำเริบ ถูกส่งเข้าเรือนวิปลาสอีก

เขาเพียงแค่มาเยี่ยมเธอ ได้พูดคุยกับเธอเพียงแค่ไม่กี่ครั้งเอง

“แล้วนี่มีปัญหาอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“ปัญหาก็อยู่ที่ เวลาเปลี่ยน ใจคนก็เปลี่ยน พระชายารองหวู่ที่เจ้ารู้จักในตอนเด็ก อาจจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนแล้วก็ได้ แม้แต่ตัวเจ้าเองยังไม่แน่ใจเลยว่านางอยากจะขอโทษข้าจริงๆหรือเปล่า”

“ไม่หรอกพ่ะย่ะค่ะ” เสิ่นหรูเหลียนกำแก้วชาแน่น ไม่ว่าใครเขาก็ไม่เชื่อว่าหวู่ไหวเมิ่งกลายเป็นคนไม่ดีไปแล้ว ในสายตาเขานางก็คือน้องสาวที่จิตใจดีมาตลอด

และไป๋ชิงหลิงก็มองเห็นถึงความมั่นใจ ความยืนหยัดในแววตาของเขา

เธอหรี่ตาลงทั้งสองข้าง แล้วถามกลับ：“เช่นนั้นถ้าหากว่า......พระชายารองหวู่มีคำพูดที่ปิดบังไว้ หรือว่าถูกคน......ขู่บังคับล่ะ?”

เสิ่นหรูเหลียนกลอกตาไปมาเล็กน้อย จู่ๆในสมองก็เกิดสั่นคลอน นึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นมาทันที

มีแค่คนคนนั้นที่ขู่บังคับเธอได้

“แม่ทัพเสิ่น บอกสิ่งที่เจ้ารู้มาให้ข้าฟังได้หรือไม่ สำหรับข้าแล้วมันสำคัญมาก ตอนนี้ข้าเหมือนตกลงไปในหลุม แถมยังไม่รู้จุดประสงค์ของคนร้ายอีกด้วย” ไม่ใช่เธอไม่เชื่อเสิ่นหรูเหลียน เพียงแต่กลัวว่าเสิ่นหรูเหลียนจะเชื่อใจผิดคน

เธอไม่ได้มีความขัดแย้งอะไรกับพระชายารองหวู่ ฉะนั้นเธอไม่มีเหตุผลที่ต้องจัดการนาง

จะว่าไป เธอควรเป็นผู้มีพระคุณของพระชายารองหวู่ด้วยซ้ำ ถ้าหากไม่มีเธอตรวจชีพจรและแก้ปัญหาอาการป่วยให้นาง เด็กในท้องนางคงไม่มีทางรอด

เสิ่นหรูเหลียนลังเล：“ตอนนี้กระหม่อมเพียงแค่คาดเดา พระชายาให้เวลากระหม่อมอีกหน่อยเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

พูดจบ เขาก็หยิบดาบที่วางไว้ด้านข้าง แล้วลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว คำนับทำความเคารพไป๋ชิงหลิง แล้วออกไปอย่างรีบร้อน

เขาต้องไปยืนยันเรื่องหนึ่ง

คำพูดของไป๋ชิงหลิงได้เตือนสติเขา

พ่อบ้านฉีขมวดคิ้ว：“มองข้าทำไม นายท่านหญิงบอกว่าเป็นเช่นไรก็เป็นเช่นนั้น ทำตามที่นายท่านหญิงบอกเถอะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ปิดหอหลิวเหยียน ส่วนของที่ไม่ได้ใช้ในหอก็เอาไปทิ้ง จริงสิ อีกเดี๋ยวเอาป้ายหน้าประตูลงมาเลย วันหน้าไม่เรียกว่าหอหลิวเหยียนแล้ว เรียกว่าโรงหมอฮุ่ยหมินแทน”

“เพคะ”

“พระชายาต้องการพบหมอหญิงในโรงหมอทั้งหมด เจ้ารีบไปเรียกพวกเขามาได้แล้ว” พ่อบ้านฉีพูดพร้อมสีหน้าบึ้งตึง

หงเหนียงไม่กล้าชักช้า เก็บแบบแปลนมา แล้วรีบเดินออกไปจากห้อง

รอจนหงเหนียงออกไปแล้ว ไป๋ชิงหลิงจึงพูดขึ้นมา：“โรงหมอต้องการคนควบคุมและดูแล ช่วงนี้พ่อบ้านก็ช่วยหน่อยแล้วกัน หวังว่าต้นเดือนหน้าคงจะได้เปิดกิจการ”

“พ่ะย่ะค่ะ พระชายา” พ่อบ้านฉีตอบรับ แล้วโค้งตัวเล็กน้อย：“หงเหนียงคนนี้ท่านอ๋องเป็นคนหามาด้วยตัวท่านเอง เป็นคนที่เชื่อถือได้พ่ะย่ะค่ะ”

“อืม” คนที่หรงเยี่ยหามา ไม่แย่อย่างแน่นอน

เขาคนนี้ภายนอกเย็นไร้ความรู้สึก แต่ตนเองนั้นมีหลักการที่ยึดถือไว้

ใช้คนต้องไม่สงสัย คนน่าสงสัยต้องไม่ใช้

ไม่นาน หงเหนียงก็พาหมอหญิงทั้งยี่สิบคนเข้ามา

ยืนเรียงหน้ากระดานแถวละสิบคนเรียบร้อย