ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 297

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นยืน แล้วเดินมาตรงหน้าอีผิงถิง

อีผิงถิงเรียกด้วยความตื่นเต้น：“แม่นางไป๋”

“บังอาจ” หงเหนียงหน้าแดงก่ำ ตำหนิด้วยความโกรธ：“ยังไม่ทำความเคารพพระชายาหรงอีก”

รอยยิ้มบนใบหน้าของอีผิงถิงแข็งเล็กน้อย แล้วรีบก้มศีรษะถอนสายบัว ทำความเคารพพร้อมกันกับบรรดาหมอหญิงคนอื่นๆ：“ข้าน้อยถวายบังคมพระชายาหรงเพคะ”

“ไม่ต้องมากพิธีหรอก”

“ขอบพระทัยเพคะพระชายาหรง”

บรรดาหมอหญิงต่างก็ยืนขึ้นเรียบร้อย แต่ละคนเก็บกรามล่าง สายตานอบน้อม เห็นได้ชัดว่าผ่านการอบรมที่เข้มงวดมาแล้ว

กฎนี้เป็นกฎในวังที่ทำตามกัน

ไป๋ชิงหลิงยืนอยู่ที่หัวแถว กวาดสายตาสอดส่องหญิงสาวทุกคนอย่างรวดเร็ว

ในบรรดาพวกเขา คนที่อายุมากที่สุดไม่เกินยี่สิบเก้า ส่วนอายุน้อยที่สุดคือสิบเอ็ดปี

เธอยกมือขึ้น แล้วเรียกอีผิงถิงให้มาหา อีผิงถิงมองเธอด้วยสีหน้ามึนงง

หงเหนียงพูดด้วยอย่างเคร่งขรึม：“ไปยืนหลังพระชายา”

“ค่ะ” อีผิงถิงรีบเดินไปที่ว่างด้านหลังไป๋ชิงหลิง

เวลานี้ ไป๋ชิงหลิงก็เลือกหมอหญิงออกมาหกคน จากในบรรดาหมอหญิงที่เหลือสิบเก้าคน

คนที่อายุมากสุดยี่สิบเก้า คนที่อายุน้อยสุดสิบเอ็ด ส่วนสี่คนที่เหลืออายุอยู่ที่ประมาณสิบหกถึงยี่สิบปี

เธอยังต้องหาอีกหนึ่งคน

ทว่าคนที่เหลือในบรรดาคนพวกนี้นั้น กลับไม่มีคนที่เธอพอใจ

และในเวลานี้ หญิงสาวที่หน้าตาสวยสดงดงามคนหนึ่ง จู่ๆก็เดินขึ้นมาข้างหน้า

หงเหนียงตกใจ แล้วรีบยกมือห้ามไว้ทันที：“กลับไป”

อวิ๋นมู่เอ๋อร์คุกเข่าลงบนพื้น แล้วพนมมือทั้งสองขึ้น：“พระชายาเพคะ พระชายาลองดูหน่อยว่าหม่อมฉันเหมาะสมหรือไม่เพคะ หม่อมฉันอยากเรียนวิชาแพทย์กับพระชายา”

ก่อนที่พวกเธอจะได้เจอกับไป๋ชิงหลิง หงเหนียงเคยพูดกับพวกเธอไว้แล้ว ว่านายท่านหญิงของหอหลิวเหยียนต้องการจะฝึกอบรมหมอหญิงในหอหลิวเหยียน

พอเธอได้รู้จักถึงฐานะที่แท้จริงของไป๋ชิงหลิง อวิ๋นมู่เอ๋อร์ก็เกิดความมุ่งมั่นขึ้นมา

พระชายาหรงเป็นถึงหมอปีศาจเชียวนะ เรียนวิชาแพทย์กับหมอปีศาจต้องได้วิชามากมายแน่นอนอยู่แล้ว ที่สำคัญก็คือ......

“เจ้าไม่เหมาะสม!” ทันใดนั้น น้ำเสียงเย็นชาก็ดังขึ้นอย่างฉับพลัน ทำให้อวิ๋นมู่เอ๋อร์ได้สติกลับมา

เธอเงยหน้ามองไป๋ชิงหลิง ถามอย่างไม่ยอมแพ้：“พระชายาตัดสินข้าน้อยว่าไม่เหมาะสมยังไงหรือเพคะ”

ไป๋ชิงหลินเดินขึ้นมาข้างหน้าหนึ่งก้าว สายตามองไปที่ร่างของอวิ๋นมู่เอ๋อร์ แม่นางคนนี้ไม่ได้สวยอะไรมากมาย เพียงแค่สวยคนละแบบกับคนอื่นๆ ถ้าหากพูดถึงหน้าตาส่วนไหนโดดเด่นที่สุด คงจะเป็นดวงตาทั้งสองข้างของเธอ

ดวงตาคู่นี้กลมมนราวกับละอองน้ำ ดูแล้วเหมือนน้ำตาคลอ เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้

เมื่อครู่ตอนที่เธอคัดเลือกหมอหญิงนั้น ก็สังเกตเห็นหญิงสาวคนนี้แล้ว สายตาเธอกลอกไปมาบ่อยๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจและท่าทางโอหัง ดูแล้วฉลาดหลักแหลม แต่กลับเป็นคนที่ถือดี

ทุกการกระทำของคนคนนี้อยู่ในสายตาของจื่ออีหมดแล้ว รวมถึงสายตาเกลียดชังที่เธอมองไป๋ชิงหลิงเมื่อครู่ด้วย......

ไป๋ชิงหลิงมองผ่านอวิ๋นมู่เอ๋อร์อย่างเรียบเฉย สุดท้าย สายตาของเธอก็มาตกอยู่ที่หญิงสาวร่างเล็กที่ยืนอยู่ในมุมสุด

หญิงสาวคนนั้นท่าทางห่อไหล่ หัวเข่างอครึ่งหนึ่ง พยายามทำให้ตัวเองไม่มีตัวตน เหมือนว่าตั้งใจหลบเลี่ยง

เธอรีบเดินเข้าไป แล้วยืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาว：“เงยหน้า”

หญิงสาวตัวสั่นเล็กน้อย พูดติดๆขัดๆ：“พระ......พระพระชายา......ข้าน้อยไม่เหมาะเพคะ”

ไป๋ชิงหลิงได้ยินเสียง ก็รีบยืนมือออกไปเชยคางของหญิงสาวขึ้น

หน้าตาสวยแบบประณีต โดดเด่นจนเข้าตาไป๋ชิงหลิง

เธอ......คือไป๋หมิงฮุ่ย ลูกสาวคนสุดท้องของแม่นางหลี่จวนติ้งเป่ยโหว!

“ไป๋หมิงฮุ่ย”

ไป๋หมิงฮุ่ยรีบคุกเข่าลงบนพื้น ร่างกายสั่นเล็กน้อย：“ข้าข้าข้า…...ข้าจะออกไปจากหอหลิวเหยียนเดี๋ยวนี้เพคะ......”

เธอทราบดีว่าท่านแม่ของตนเองมีความขัดแย้งกับพระชายาหรง พระชายาหรงต้องไม่ชอบเธอแน่

หอหลิวเหยียนนี้ก็เป็นของจวนท่านอ๋องหรง เช่นนั้นที่นี่ก็ไม่มีที่สำหรับให้เธอซุกหัวนอน เธอล้มลุกคลุกคลานบนพื้น แล้วเดินออกไป

ไป๋ชิงหลิงไม่รู้จะรู้สึกอย่างไรดี：“กลับมา ข้าไม่ได้ให้เจ้าไป”