ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 298

ในตอนที่ไป๋หมิงฮุ่ยได้ยินคำพูดนั้น ก็หกล้มลงทันที

แต่บรรดาหมอหญิงในที่นี้ไม่มีใครกล้าหัวเยาะขึ้นมาสักคน แต่ละคนต่างก็เกร็งตัว กลัวว่าคนต่อไปที่จะถูกไล่ออกไปคือตัวเอง

จื่ออีรีบเดินไปข้างหน้าแล้วพยุงไป๋หมิงฮุ่ยขึ้นมาจากพื้น ไป๋หมิงฮุ่ยตกใจจนถอยหลังไป ท่าทางระมัดระวังตัว

ไป๋ชิงหลิงเดินมาข้างหน้าแล้วถาม：“เจ้ามาที่หอหลิวเหลียนเพื่อเรียนวิชาแพทย์งั้นหรือ?”

ไป๋หมิงฮุ่ยกัดริมฝีปากแล้วพยักหน้า：“หนึ่งคือข้าวาดภาพไม่เป็น สองข้าแต่งกลอนไม่เป็น สามข้าบรรเลงพิณไม่เป็น แม้แต่เย็นปักข้าก็ทำได้ไม่ดี ท่านแม่ข้าบอกว่าข้าไร้ประโยชน์ ข้าคือขยะชิ้นหนึ่ง เอาแต่กินไปวันๆ ข้าเลยคิด......คิดว่าวิชาแพทย์ก็ไม่เลว สามารถช่วยเหลือคนยากจนได้เหมือนพระชายาหรง แต่ก็......ข้าโง่เกินไป ครึ่งปีแล้วยังเรียนไม่ไปไหนเลย”

หงเหนียงเลิกคิ้วขึ้น มองไปยังไป๋หมิงฮุ่ย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่นางคนนี้คือคนจากจวนติ้งเป่ยโหว ครึ่งปีก่อนไป๋หมิงฮุ่ยมาที่หอหลิวเหยียน ไม่ว่าอย่างไรก็ตามจะให้เธอรับนางไว้ให้ได้

หงเหนียงปฏิเสธเธออยู่หลายสิบครั้ง สุดท้ายทนการตอแยของเธอไม่ไหว เลยส่งเธอไปให้อวิ๋นมู่เอ๋อร์

จะว่าไป อาจารย์ของเธอก็คืออวิ๋นมู่เอ๋อร์

อวิ๋นมู่เอ๋อร์เงยหน้าจ้องไปที่ไป๋หมิงฮุ่ย ในใจผุดความคิดที่แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่เข้าใจขึ้นมา

หรือว่าพระชายาหรงจะเลือกเด็กฝึกที่พึ่งเข้ามาได้ไม่นาน

นางบ้าไปแล้ว

“มาอยู่ข้างกายข้า เรียนวิชาแพทย์กับข้าไหม?” ไป๋ชิงหลิงถาม

ไป๋หมิงฮุ่ยเงยหน้ามองเธอด้วยความตกใจ แล้วถามด้วยความติดอ่าง：“ยะยะอยู่......อยู่ได้......จริง......จริงหรือเพคะ”

“ได้สิ” ไป๋ชิงหลิงยกมือแล้วชี้ไปทางอีผิงถิง：“ไปเถอะ”

“ขอบพระทัยเพคะพระชายา” ไป๋หมิงฮุ่ยกดความตื่นเต้นที่อยู่ในใจไว้ แล้วถอนสายบัว หลังจากนั้นจึงเดินไปทางที่อีผิงถิงยืนอยู่

อีผิงถิงจับมือเธอไว้ ทั้งสองยิ้มให้กัน เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์ในวันปกติทั่วไปนั้นไม่เลวเลย

ไป๋ชิงหลิงก็เห็นฉากตรงหน้าเช่นกัน

ทว่าอวิ๋นมู่เอ๋อร์เห็นฉากนี้แล้ว ฟันทั้งปากเกือบจะถูกเธอกัดจนแตก มือทั้งสองที่อยู่ใต้แขนเสื้อกำหมัดแน่น

ไป๋ชิงหลิงเดินผ่านอวิ๋นมู่เอ๋อร์ สายตามองเห็นสีหน้าที่ไม่พอใจของเธอ หลังจากนั้นก็พูดกับบรรดาหมอหญิงทั้งหมด：“ออกไปกันก่อนเถอะ วันหน้าถ้าเจอปัญหาอะไรที่เกี่ยวกับวิชาแพทย์ พวกเจ้าก็มาหาข้าได้”

“เพคะ!”

เหล่าหมอหญิงต่างก็ถอนสายบัว แล้วออกไปจากห้อง

หมอหญิงที่ไม่ได้ถูกเลือก ถึงแม้ว่าจะเสียใจ แต่ก็ไม่ได้โกรธแค้นอะไรอย่างเช่นอวิ๋นมู่เอ๋อร์

ในทางกลับกัน พวกเขาแอบดีใจด้วยซ้ำ ที่นายท่านหญิงของหอหลิวเหยียนเป็นถึงพระชายาหรงที่ได้ฉายาหมอปีศาจ

นั่นหมายความว่า วันหน้าถ้าพวกเขามีปัญหาเกี่ยวกับวิชาแพทย์ สามารถไปหาพระชายาหรงได้เลย

ทั้งแปดคนที่เลือกมานี้ ก่อนอื่นต้องผ่านด่านศพก่อนเป็นด่านแรก

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คืนนี้พวกเจ้าไปที่อี้จวง ในเมืองหลวงมีอี้จวงสามแห่งใหญ่ๆ พวกเจ้ามีกันแปดคน แบ่งที่ละสองคน ที่เหลือคนอายุน้อยที่สุด ให้ไปกับคนที่อายุมากที่สุด” ไป๋ชิงหลิงผุดรอยยิ้มเรียบๆขึ้นมา

แต่รอยยิ้มนี้มาพร้อมกับคำพูดที่เธอพูดเมื่อครู่ ทำให้หมอหญิงทั้งแปดคนรู้สึกน่ากลัวขึ้นมา

เรียนวิชาแพทย์ทำไมต้องไปอี้จวงที่เป็นที่เก็บศพล่ะเนี่ย

ไม่รอให้พวกเธอถามขึ้นมา ไป๋ชิงหลิงก็เพิ่มภารกิจให้：“ข้าต้องการให้พวกเจ้าบันทึกฐานะของผู้ตายที่อี้จวงเป็นเวลาหนึ่งวัน พอฟ้าสว่าง ก็ให้ติดต่อญาติของผู้ตาย แล้วถามพวกเขาว่ายินยอมขายศพหรือไม่ ศพละสิบตำลึง ถ้าหากยินยอมขาย พวกเจ้าก็พาศพกลับมาด้วยตนเองได้เลย”

ทุกคนถึงกับสูดหายใจ

หนึ่งในนั้นมีหญิงสาวคนหนึ่ง ยังไม่ทันได้ไปอี้จวง ขาก็อ่อนแรงเสียแล้ว

“พระพระ…...พระชายาเพคะ......พวกเราเรียนวิชาแพทย์ทำไมถึงยังต้องไปอี้จวงล่ะเพคะ......ตะตะต้องการ......ศพพวกนั้น……ปะปะไปทำ......ทำอะไรหรือเพคะ?” เธอทำงานมาแปดปี ไม่เคยรักษาคนเป็นที่เคยตายมาก่อน หรือว่าพระชายาจะให้พวกเธอไปช่วยชีวิตคนตายให้ฟื้นคืนชีพ

แต่ว่า ที่นั่นคืออี้จวงเลยนะ เป็นที่ที่สำหรับเก็บศพโดยเฉพาะ

ต้องค้างที่นั่นหนึ่งคืน บ้าไปแล้วจริงๆ

“ถ้าหากมีใครไม่กล้าไปอี้จวง ยอมแพ้เสียตั้งแต่ตอนนี้ได้เลย เพราะถ้าไปที่นั่นแล้ว ไม่ว่าใครก็ช่วยพวกเจ้าไม่ได้” ไป๋ชิงหลิงกวาดสายตามองทั้งแปดคน มีหมอหญิงไม่กี่คนที่เริ่มไม่เหมาะสมขึ้นมา