ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 301

ไป๋ชิงหลิงล้มเลิกความคิดที่จะไปจวนติ้งเป่ยโหวเลิกแล้วตรงกลับไปที่จวนอ๋อง

แม่บ้านเหวินพานางตรงไปที่ลานหอเทียนสิงซึ่งเป็นที่ที่หรงเยี่ยพักอยู่เป็นประจำ อิงซาและทหารองครักษ์เหยี่ยวดำอีกคนเฝ้าอยู่ที่นอกหอ นางกำนัลสองสามคนก็เข้าๆออกๆ

ในหมู่นางกำนัลที่เดินอยู่ข้างหน้าในมือถืออ่างที่มีเลือด แขนเสื้อของนางกำนัลก็มีเลือดเปื้อนอยู่ด้วย

เมื่อเห็นสิ่งนี้หัวใจของไป๋ชิงหลิงก็สั่นเล็กน้อย ก่อนที่นางจะทันได้ถามนางกำนัลว่านี่เป็นเลือดของผู้ใดนางก็เดินไปที่ประตูห้องอย่างรวดเร็วและใช้มือผลักประตู

ทันทีที่นางเดินเข้ามาในห้อง ไป๋ชิงหลิงก็พูดออกมาอย่างเป็นห่วง"หรงเยี่ย หรงเยี่ย"

"พระชายา"หรงเยี่ยเข็นรถเข็นออกมาจากห้องด้วยตนเอง

ไป๋ชิงหลิงค่อยๆวิ่งไปและเมื่อมาอยู่ตรงหน้าเขานางก็ย่อตัวลง ใช้ฝ่ามือแตะหน้าอกเขาแล้วถามว่า"บาดเจ็บตรงไหน รีบบอกข้ามา"

"ไม่ใช่ข้า"หรงเยี่ยเห็นท่าทางกังวลของนาง เขาจึงรีบจับมือเล็กๆของนางไว้"ข้าพบคนคนหนึ่ง หมอซูกำลังดึงลูกดอกออกมาให้เขา แต่ต้องการยาของพระชายา หมอซูบอกว่ายาที่เจ้าให้เขานั้นถูกนำมาใช้กับอาการบาดเจ็บที่ขาของข้าหมดแล้ว"

"ใครหรือ?"ไป๋ชิงหลิงยืดคอของนางและมองเข้าไปข้างใน

ฉากบังลมปิดกั้นการมองเห็นของนาง ทำให้ไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นข้างในได้อย่างชัดเจน

"เข้าไปดูเถิด"

ไป่ชิงหลิงยืนขึ้นเข็นหรงเยี่ยแล้วเดินเข้าไปในฉากบังลม

หลังจากนั้นนางก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง

เขาดูมีอายุไล่เลี่ยกับหรงเยี่ย มีใบหน้าที่เฉียบคม แต่ตอนนี้เขาดูเหมือนคนตาย ใบหน้าซีดเซียว

นางปล่อยมือออกจากรถเข็นแล้วรีบเดินไปอยู่ข้างหมอซู นางเปิดกล่องยาของตนเองแล้วหยิบยาน้ำออกมา

หมอซูพูดว่า"พระชายา ท่านมีถุงเลือดหรือไม่ เขาเสียเลือดมากเกินไปและจำเป็นต้องถ่ายเลือด"

"มี หมอซูได้ใช้เครื่องมือตรวจหมู่เลือดของเขาแล้วหรือยัง"

"ตรวจแล้ว ข้าใช้อุปกรณ์ที่พระชายาเก็บไว้ที่เรือนยา ตรวจแล้วเป็นหมู่เอ"ไป๋ชิงหลิงสอนความรู้ทั้งหมดนี้แก่เขา และเขาไม่คิดว่ามันจะมีประโยชน์เร็วขนาดนี้

หมอซูรักษาบาดแผลของชายคนนั้น ขณะที่ไป๋ชิงหลิงกำลังถ่ายเลือดแก่ชายคนนั้นและยังตรวจความดันโลหิต อัตราการเต้นของหัวใจและให้ออกซิเจนแก่เขา

นี่เป็นครั้งแรกที่หรงเยี่ยเห็นว่านางหยิบของแปลกๆมากมายออกมาจากกล่องยา

ดวงตาของเขากะพริบเล็กน้อยและสายตาของเขาจับจ้องไปที่ร่างเพรียวบางของนาง หรงเยี่ยรู้สึกพอใจมากเมื่อเห็นท่าทางที่เร่งรีบของนาง

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน หมอซูก็จัดการกับแผลของชายคนนั้นเสร็จแล้วกลับไปอยู่ข้างหรงเยี่ย"พระชายา ลูกธนูที่หักถูกดึงออกมาแล้ว"

"อือ!"เขาโบกมือ

หมอซูจึงออกจากห้องไปก่อน

หรงเยี่ยเข็นรถเข็นไปที่ด้านข้างของไป๋ชิงหลิงแล้วมองเข้าไปในกล่องยา กล่องยานี้ก็ไม่ได้ใหญ่แต่กลับมีของแปลกๆมากมายที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนวางอยู่

เขารู้สึกว่ากล่องยานั้นวิเศษมาก

ไป๋ชิงหลิงชะงักไปครู่หนึ่งตามทิศทางที่เขาชี้จากนั้นนางจึงพยักหน้าสองสามครั้ง"จะพูดเช่นนี้ก็ได้ เพราะมันข้ากับเซิงเอ๋อร์ถึงยังมีชีวิตอยู่ ถ้าเจ้าถามถึงที่มาของมันข้าก็ไม่อาจตอบได้ ตอนนั้นที่ข้าหนีออกมาได้ก็มีคนจากนอกโลกส่งกล่องยามาตรงหน้าข้าให้ข้าช่วยชีวิตตนเอง"

ตอนที่กำลังโกหกไป๋ชิงหลิงพบว่าหัวใจตนเองเต้นเร็วมาก

พูดให้ถูกก็คือนางโกหกต่อหน้าหรงเยี่ยไม่เก่ง

ชายผู้นี้รอบรู้มากเกินไป นางกลัวว่าเขามองแค่แวบเดียวแล้วจะโดนจับได้

เมื่อชายที่อยู่ข้างกลังนางได้ยินนางพูดเช่นนี้เขาก็กอดนางแน่นขึ้นทำให้ไป๋ชิงหลิงรู้สึกหายใจลำบาก

"หรงเยี่ย พวกเราอย่าไปพูดถึงเรื่องที่ผ่านมาเลย คนเราต้องมองไปข้างหน้า"

"ได้"หรงเยี่ยหอมไปที่แก้มของนาง สายตาของเขาจับจ้องไปที่ชายที่นอนอยู่บนเตียง"เขาคือหวู่โป๋หย่วนพี่ชายของพระชายารองหวู่"

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ"เขา!"

"อือ!"

"เหตุใดเขาถึงได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ ใครทำร้ายเขา ใช่แล้ว เขามิได้อยู่ในเมืองหลวงมิใช่หรือ?"ไป๋ชิงหลิงถาม

หรงเยี่ยถูใบหน้าของเขากับหูของนางเบาๆแล้วพูดอบ่างอ่อนโยนว่า"ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำได้รับข่าวว่าของตระกูลหวู่ถูกย้ายกลับมาที่เมืองหลวงเมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว หวู่โป๋หย่วนกลับมาที่เมืองหลวงก่อนหน้านั้นสิบวัน แต่เมื่อเขากำลังจะเข้าเมืองหลวงเขาก็ถูกกลุ่มโจรลักพาตัวไปที่ป่าเฮยเฟิง"