ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 302

ไป๋ชิงหลิงหันศีรษะมองเข้าไปในตาของหรงเยี่ยและทันใดนั้นก็คิดถึงอะไรบางอย่างแล้วพูดว่า"มีคนใช้ญาติของพระชายารองหวู่มาข่มขู่นาง?"

ก่อนที่หรงเยี่ยจะทันได้ตอบ เสียงของแม่บ้านเหวินก็ดังมาจากข้างนอก"ท่านอ๋อง พระชายา แม่ทัพเสิ่นต้องการพบท่าน"

"รีบตอบกลับไป"ก่อนที่หรงเยี่ยจะเปิดปากไป๋ชิงหลิงก็ชิพูดขึ้นก่อน

เมื่อเห็นเช่นนี้หรงเยี่ยก็อิจฉา

ความกระตือรือร้นของนางที่จะได้เจอเสิ่นหรูเหลียนทำให้เขานึกถึงข่าวลือข้างนอกที่เขาได้ยินตอนที่จะออกจากจวนเช้านี้

แม้ว่าข่าวลือจะไม่น่าเชื่อถือแต่เขารู้สึกเหมือนมีหนามแทงในใจเขาโดยเฉพาะวันนี้ที่เขาเห็นท่าทางที่กระตือรือร้นของไป๋ชิงหลิง ความปรารถนาอันแรงกล้าก็ครอบงำจิตใจของเขาทันที

"เจ้ารีบปล่อยข้า แม่ทัพเสิ่นต้องการพบพวกเรา......"

ก่อนที่นางจะพูดจบหรงเยี่ยก็จับหัวของนาง โน้มตัวลงและจูบไปที่ริมฝีปากของนาง

นางถูกบังคับให้เอนตัวลงไปในอ้อมแขนของเขาและถูกเขาจับไว้แน่นจนขยับตัวไม่ได้ ในขณะเดียวกันริมฝีปากของนางก็ถูกชายผู้นี้ขโมยจูบไปอย่างไร้เหตุผล

"อื้อ....."นางวางมือบนไหล่ของเขาแล้วผลักออกสองสามครั้งแต่กลับไม่ได้ผลักชายคนนั้นออกไป

แต่กลับกลายเป็นจูบที่เร่าร้อนยิ่งกว่าเดิม

นางรู้สึกถึงอารมณ์ที่แปรปรวนจากชายผู้นี้อย่างชัดเจน

เขา.....โกรธหรอ?

เขาโกรธเพราะเหตุใด?

หรือเป็นเพราะเสิ่นหรูเหลียนมาที่จวนอ๋อง

นางผลักไหล่ของเขาอีกครั้ง แต่ด้วยแรงทั้งหมดของนางก็ยังทำอะไรหรงเยี่ยไม่ได้

สุดท้ายเขาก็ยอมผละออกจากริมฝีปากของนาง

นางเปิดปากเล็กน้อย มองเขาแล้วพูดว่า"ท่านโกรธหรือ?"

"ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าใจร้อนกับชายผู้อื่น"

นางไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้"วันนี้ข้าเจอกับแม่ทัพเสิ่นที่หอหลิวเหยียน"

นางบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นในหอหลิวเหยียนรวมถึงเรื่องที่จะเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆในหอหลิวเหยียน

แต่หรงเยี่ยกลับเพิกเฉยต่อเรื่องที่ไป๋ชิงหลิงบอกว่าจะปรับเปลี่ยนหอหลิวเหยียนแล้วพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม"ต่อไปนี้พระชายาห้ามรักษาชายอื่นแบบตามใจอีก"

เอ่อ......

"เจ้าตกลงไปในบ่อขี้หึงหรือ สำหรับหมอไม่มีการแบ่งแยกระหว่างชายและหญิง เจ้าทำแบบนี้ไม่ได้......"

เขาปิดปากของนางโดยการจูบอีกครั้ง ไป๋ชิงหลิงกลัวเขานางจึงเปลี่ยนคำพูด"หากในอนาคตถ้าแม่ทัพเสิ่นไม่ต้องการให้ข้ารักษา ข้าก็จะไม่ทำ แบบนี้ไม่ได้หรือ"

"ไม่ได้"หรงเยี่ยคว้ามือของนางวางไว้บนใบหน้าเขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเป็นเจ้าของ"มือของเจ้าใช้สัมผัสข้าได้เท่านั้น แม้ว่าเขาจะร้องขอหมอ เจ้าก็ต้องปฏิเสธอย่างเด็ดขาด"

"เจ้าไม่มีเหตุผล"นางดึงมือออกอย่างแรง หันหน้าหนีแล้วพูดอย่างโกรธๆว่า"ตอนนั้นใครเป็นโรคระบาดแล้วบอกให้ข้าไปหาแม่ทัพเสิ่นหลังจากที่เจ้าตายแถมยังบอกอีกว่าเขาเป็นคนดี พอตอนนี้เจ้าแตกคอกันก็กลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้......"

"พระชายา!"เสียงของเขาบูดบึ้งและเกิดไฟลุกโชนในใจของเขา

และเมื่อนางได้ยินเสียงเรียกของงเขานางก็เงียบไป

นางหันมามองเขา กัดริมฝีปากแล้วพูดว่า"ไม่พูดถึงก็ไม่พูดถึง"

คนหนึ่งแก้มแดง คนหนึ่งก็สดชื่น

เมื่อถึงห้องโถงด้านหน้าใบหน้าของไป๋ชิงหลิงก็ยังคงแดงอยู่ทำให้นางรู้สึกเหมือนมีไฟกำลังไหม้ที่แก้มของนางอยู่

จื่ออีที่กำลังยกน้ำชาให้เสิ่นหรูเหลียนมองเห็นรอยแดงจางๆบนคอของไป๋ชิงหลิงได้อย่างรวดเร็ว

นางเม้มริมฝีปาก ก้มหัวลงอย่างรวดเร็วแล้วยิ้มอย่างเงียบๆ

เมื่อเสิ่นหรูเหลียนเห็นทั้งสองคนเดินเข้ามา เขาก็รีบลุกขึ้นแล้วพูดว่า"ข้าขอแสดงความเคารพต่อท่านอ๋องหรง พระชายาหรง"

"ไม่ต้องพิธีรีตองมากหรอก"อิงซาที่เข็นรถเข็นอยู่ข้างหลังเดินผ่านหน้าของเสิ่นหรูเหลียนไป

ไป๋ชิงหลิงเดินตามหรงเยี่ยมาทางซ้ายมือ พอดีกับที่เสิ่นหรูเหลียนเงยหน้าขึ้น

สายตาของเขาจับจ้องไปที่รอยแดงบนคอของไป๋ชิงหลิงและในนาทีต่อมาเขาก็ก้มศีรษะลงแล้วหายใจเข้าลึกๆ

เมื่อหรงเยี่ยหันตัวมาเขาก็จับทุกการเคลื่อนไหวของเสิ่นหรูเหลียนด้วยสายตาของเขาแล้ว

เขายื่นมือไปจับมือไป๋ชิงหลิงให้นางนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเขา จากนั้นจึงพูดว่า"แม่ทัพเสิ่น นั่งเถอะ"

"ครับ"เสิ่นหรูเหลียนตอบแต่เขากลับไม่ได้นั่งลง เขากุมมือไว้อีกครั้งแล้วพูดด้วยความเคร่งขรึม"ท่างอ๋องหรง ข้าอยากยืมกองกำลังทหารของท่าน"

"ยืมทหารหรือ?"หรงเยี่ยเลิกคิ้วแล้วจ้องไปที่เสิ่นหรูเหลียน

เสิ่นหรูเหลียนรู้ดีว่าทุกย่างก้าวของเขานั้นไม่สามารถซ่อนจากหรงเยี่ยได้เขาจึงเปิดประเด็นแล้วพูดว่า"หวู่โป๋หย่วนพี่ชายของพระชายารองหวู่ได้ขาดการติดต่อนานกว่าครึ่งเดือนระหว่างที่กำลังเดินทางกลับมายังเมืองหลวง ข้าอยากขอร้องให้ท่านอ๋องส่งทหารองครักษ์เหยี่ยวดำออกไปตามหาหวู่โป๋หย่วน นี่เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย"

ทหารเกราะเงินในมือของเขาถ้าไม่ได้รับคำสั่งจากจักรพรรดิเหยาก็ไม่สามารถปฏิบัติการได้โดยพลการ และทหารองครักษ์เหยี่ยวดำก็เปรียบเสมือนตาข่ายขนาดใหญ่