ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 302

ไป๋ชิงหลิงหันศีรษะมองเข้าไปในตาของหรงเยี่ยและทันใดนั้นก็คิดถึงอะไรบางอย่างแล้วพูดว่า"มีคนใช้ญาติของพระชายารองหวู่มาข่มขู่นาง?"

ก่อนที่หรงเยี่ยจะทันได้ตอบ เสียงของแม่บ้านเหวินก็ดังมาจากข้างนอก"ท่านอ๋อง พระชายา แม่ทัพเสิ่นต้องการพบท่าน"

"รีบตอบกลับไป"ก่อนที่หรงเยี่ยจะเปิดปากไป๋ชิงหลิงก็ชิพูดขึ้นก่อน

เมื่อเห็นเช่นนี้หรงเยี่ยก็อิจฉา

ความกระตือรือร้นของนางที่จะได้เจอเสิ่นหรูเหลียนทำให้เขานึกถึงข่าวลือข้างนอกที่เขาได้ยินตอนที่จะออกจากจวนเช้านี้

แม้ว่าข่าวลือจะไม่น่าเชื่อถือแต่เขารู้สึกเหมือนมีหนามแทงในใจเขาโดยเฉพาะวันนี้ที่เขาเห็นท่าทางที่กระตือรือร้นของไป๋ชิงหลิง ความปรารถนาอันแรงกล้าก็ครอบงำจิตใจของเขาทันที

"เจ้ารีบปล่อยข้า แม่ทัพเสิ่นต้องการพบพวกเรา......"

ก่อนที่นางจะพูดจบหรงเยี่ยก็จับหัวของนาง โน้มตัวลงและจูบไปที่ริมฝีปากของนาง

นางถูกบังคับให้เอนตัวลงไปในอ้อมแขนของเขาและถูกเขาจับไว้แน่นจนขยับตัวไม่ได้ ในขณะเดียวกันริมฝีปากของนางก็ถูกชายผู้นี้ขโมยจูบไปอย่างไร้เหตุผล

"อื้อ....."นางวางมือบนไหล่ของเขาแล้วผลักออกสองสามครั้งแต่กลับไม่ได้ผลักชายคนนั้นออกไป

แต่กลับกลายเป็นจูบที่เร่าร้อนยิ่งกว่าเดิม

นางรู้สึกถึงอารมณ์ที่แปรปรวนจากชายผู้นี้อย่างชัดเจน

เขา.....โกรธหรอ?

เขาโกรธเพราะเหตุใด?

หรือเป็นเพราะเสิ่นหรูเหลียนมาที่จวนอ๋อง

นางผลักไหล่ของเขาอีกครั้ง แต่ด้วยแรงทั้งหมดของนางก็ยังทำอะไรหรงเยี่ยไม่ได้

สุดท้ายเขาก็ยอมผละออกจากริมฝีปากของนาง

นางเปิดปากเล็กน้อย มองเขาแล้วพูดว่า"ท่านโกรธหรือ?"

"ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าใจร้อนกับชายผู้อื่น"

นางไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้"วันนี้ข้าเจอกับแม่ทัพเสิ่นที่หอหลิวเหยียน"

นางบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นในหอหลิวเหยียนรวมถึงเรื่องที่จะเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆในหอหลิวเหยียน

แต่หรงเยี่ยกลับเพิกเฉยต่อเรื่องที่ไป๋ชิงหลิงบอกว่าจะปรับเปลี่ยนหอหลิวเหยียนแล้วพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม"ต่อไปนี้พระชายาห้ามรักษาชายอื่นแบบตามใจอีก"

เอ่อ......

"เจ้าตกลงไปในบ่อขี้หึงหรือ สำหรับหมอไม่มีการแบ่งแยกระหว่างชายและหญิง เจ้าทำแบบนี้ไม่ได้......"

เขาปิดปากของนางโดยการจูบอีกครั้ง ไป๋ชิงหลิงกลัวเขานางจึงเปลี่ยนคำพูด"หากในอนาคตถ้าแม่ทัพเสิ่นไม่ต้องการให้ข้ารักษา ข้าก็จะไม่ทำ แบบนี้ไม่ได้หรือ"

"ไม่ได้"หรงเยี่ยคว้ามือของนางวางไว้บนใบหน้าเขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเป็นเจ้าของ"มือของเจ้าใช้สัมผัสข้าได้เท่านั้น แม้ว่าเขาจะร้องขอหมอ เจ้าก็ต้องปฏิเสธอย่างเด็ดขาด"

"เจ้าไม่มีเหตุผล"นางดึงมือออกอย่างแรง หันหน้าหนีแล้วพูดอย่างโกรธๆว่า"ตอนนั้นใครเป็นโรคระบาดแล้วบอกให้ข้าไปหาแม่ทัพเสิ่นหลังจากที่เจ้าตายแถมยังบอกอีกว่าเขาเป็นคนดี พอตอนนี้เจ้าแตกคอกันก็กลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้......"

"พระชายา!"เสียงของเขาบูดบึ้งและเกิดไฟลุกโชนในใจของเขา

และเมื่อนางได้ยินเสียงเรียกของงเขานางก็เงียบไป

นางหันมามองเขา กัดริมฝีปากแล้วพูดว่า"ไม่พูดถึงก็ไม่พูดถึง"