ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 303

ขอบเขตของมันกว้างมาก

เหยี่ยวเหินของค่ายทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ คือหน่วยข่าวกรองที่หรงเยี่ยเป็นคนกระจายออกไป สำหรับสังเกตการณ์การเคลื่อนไหวของแคว้นหรงกับอีกสามแคว้นใหญ่ที่เหลือ

เป็นหน่วยข่าวกรองที่น่ากลัวที่สุด แถมยังเป็นที่ยอมรับในกลุ่มทหารศัตรูและแคว้นหรงอีกด้วย เหล่าเหยี่ยวเหินรวบรวมข้อมูลได้ทั้งรวดเร็วทั้งแม่นยำ ไม่มีผิดพลาดเลยสักนิด

ไป๋ชิงหลิงเหลือบไปมองหรงเยี่ยแวบหนึ่ง

พบว่าเขากำลังใช้ความคิด

เสิ่นหรูเหลียนไม่รอให้หรงเยี่ยตอบอะไรกลับมา ก็เงยหน้า ขมวดคิ้วมองเขา：“ท่านอ๋องหรง”

“ที่เจ้าพูดว่าชีวิตคนสามชีวิต หนึ่งคือหวู่โป๋หย่วน แล้วอีกสองคนคือใคร?” หรงเยี่ยหรี่ตาถาม

เสิ่นหรูเหลียนเม้มริมฝีปาก ไม่ยอมพูดออกมา

ไป๋ชิงหลิงเลยพูดชื่อขึ้นมา：“ใช่พระชายารองหวู่กับลูกในครรภ์นางหรือไม่”

เสิ่นหรูเหลียนได้ยินคำพูดนี้ ก็เงยหน้ามองไป๋ชิงหลิงทันที แต่วินาทีสบตาเข้ากับเธอทั้งสองข้าง เขาก็รีบก้มหน้าอีกครั้ง แล้วตอบ：“ท่านอ๋อง กระหม่อมต้องพาตัวหวู่โป๋หย่วนกลับมาให้ได้ภายในสามวันพ่ะย่ะค่ะ ไม่เช่นนั้น ท่านกับพระชายาจะตกอยู่ในอันตราย”

“เจ้ายังไม่ได้ตอบพระชายา” หรงเยี่ยแสดงความไม่พอใจออกมา แล้วคลึงไปที่นิ้วมือของไป๋ชิงหลิง

เสิ่นหรูเหลียนยังคงรักษาท่าที：“ใช่พ่ะย่ะค่ะ”

ไป๋ชิงหลิงที่ได้รับคำตอบนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นดังที่คาดไว้

“เช่นนี้ก็ชัดเจนแล้ว ข้ากับพระชายารองหวู่ไม่ได้มีอะไรแค้นเคืองกัน นางคงไม่ถึงขั้นใช้อุบายกับข้าหรอก แต่ว่า ตอนนี้ตำแหน่งข้าอาจจะคุกคามไปถึงคนอื่นๆ คนคนนี้......ก็คือพระชายาหราว พูดให้ถูกก็คือจวนอ๋องหราว” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

เสิ่นหรูเหลียนได้ยินคำพูดนี้ ในใจก็นึกได้ขึ้นมาทันที

คิดไม่ถึง ว่าเธอมองออกหมดทุกอย่าง

“นางข่มขู่พระชายารองหวู่ ให้นางจบชีวิตตนเองภายในสามวันใช่หรือไม่ ไม่เช่นนั้นจะฆ่าพี่ชายนางทิ้ง” ไป๋ชิงหลิงพูดต่อ

เพราะว่า ถ้าคาดการณ์ตามนี้ อีกฝ่ายก็เหลือแค่จุดประสงค์เดียวแล้ว......

คือการข่มขู่พระชายารองหวู่ไปด้วย แล้วแสดงละครให้คนนอกดูไปด้วย ให้คนนอกเข้าใจว่าพระชายาหรงอย่างเธอคิดเล็กคิดน้อย ไม่ยอมปล่อยผ่านเรื่องวันนั้นที่งานเลี้ยง จนสุดท้ายเลยบีบให้พระชายารองหวู่ที่กำลังตั้งครรภ์สองเดือนต้องจบชีวิตตนเองลง

พระชายารองหวู่ที่ตั้งครรภ์ทายาทสืบทอดบัลลังก์ถูกเธอบีบบังคับจนฆ่าตัวตาย แน่นอนว่าเรื่องนี้ต้องทำให้พระสนมเอกหรงไม่พอใจเป็นแน่

ท่านอ๋องต้วนอายุก็ไม่น้อยแล้ว จนถึงตอนนี้ยังไม่มีทายาทสืบทอดบัลลังก์ พระชายาหวู่ยังมาตายเพราะเธออีก พระสนมเอกหรงคงจะทำทุกวิถีทางเพื่อแก้แค้นเธออย่างแน่นอน

อีกด้านหนึ่งก็ทำลายความหวังของท่านอ๋องต้วนที่จะได้ทายาทสืบทอด สร้างสงครามสืบราชบัลลังก์ให้กับตนเอง

อีกด้านหนึ่ง สามารถใช้เรื่องนี้ในการยับยั้งจวนอ๋องหรง ให้ท่านอ๋องหรงสูญเสียความไว้วางใจจากเหล่าขุนนาง

เรียกได้ว่ายิงปืนนัดเดียว ได้นกสองตัว

เสิ่นหรูเหลียนเหลือบมองเธอ

ในสายตาเขา เผยให้เห็นความตกใจ แอบยิ้มเจื่อน：มิน่าล่ะนางถึงได้ครอบครองหัวใจของท่านอ๋องหรง!

“ใช่พ่ะย่ะค่ะ” เสิ่นหรูเหลียนก้มหน้าตอบ

ไป๋ชิงหลิงหันไปมองหรงเยี่ย

หวู่โป๋หย่วนถูกช่วยออกมาแล้ว จะพูดหรือไม่พูดก็แล้วแต่หรงเยี่ยแล้วล่ะ

หรงเยี่ยยกช้าขึ้นจิบ เสิ่นหรูเหลียนยังคงรอคำตอบจากเขา

ผ่านไปสักพัก......

แต่ไป๋ชิงหลิงนั้นถูกเขาลงโทษในห้องไปรอบหนึ่งแล้ว เลยไม่กล้าพูดถึงเรื่องนี้อีก

บางเรื่อง ยิ่งแพร่ก็ยิ่งกลายเป็นเรื่องใหญ่

ตำแหน่งของเธอในตอนนี้ ไม่ควรจะมีข่าวลือเช่นนั้นจริงๆนั่นแหละ

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะจัดการให้ดีที่สุด” เสิ่นหรูเหลียนทำความเคารพ แล้วหมุนตัวเดินออกไป

หลังจากที่เสิ่นหรูเหลียนไปแล้ว หรงเยี่ยก็หันกลับมาจ้องไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงรับรู้ได้ถึงศีรษะที่เริ่มชา：“ท่านอ๋อง ลูกทั้งสองยังอยู่ที่จวนติ้งเป่ยโหว ข้าอยาก......”

“ข้าจะกลับไปกับเจ้า”

“เพคะ” ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นยืน แล้วเดินออกจากห้องโถงใหญ่พร้อมหรงเยี่ย

อิงซาที่เฝ้าอยู่หน้าห้องโถงใหญ่ตามหลังไปด้วยเช่นกัน หรงเยี่ยหันหลังมากำชับ：“จับตาดูหวู่โป๋หย่วนให้ดี ถ้าเขาได้สติแล้ว เอาเขาไปขังไว้ในห้อง ห้ามออกจากจวน”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ไป๋ชิงหลิงตกใจกับการตัดสินใจของเขา นึกว่าเขาจะแค่ขู่เสิ่นหรูเหลียนให้กลัว

“ท่านคิดจะใช้หวู่โป๋หย่วนควบคุมพระชายารองหวู่จริงๆหรือเพคะ?”

“เจ้าคิดว่าเขาออกไปทั้งเช่นนี้แล้วจะปลอดภัยงั้นหรือ!”

ดูเหมือนว่าเธอคงมองเขาผิดไปแล้ว

เป็นผู้ชายที่ปากคอเราะร้ายแต่ใจดีเสียจริง......