ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 304

โรงน้ำชา

หญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่าง เพียงแต่หน้าต่างนั้นปิดไว้อยู่

ในมือเธอรินน้ำชา แล้วจิบเพียงไม่กี่คำ

ฟังหญิงชราที่นั่งอยู่ตรงข้ามพูด

หญิงสาวหยิบแท่งเงินหนึ่งแท่งออกมา วางไว้บนโต๊ะ

หญิงชรารีบหยิบแท่งเงินนี้ไป แล้วรินกาน้ำชาบนโต๊ะ เก็บรอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของตนเอง จากนั้นจึงหมุนตัวแล้วเดินออกจากห้องน้ำชาไป

รอจนหญิงชราเดินไปแล้ว นางกำนัลที่ยืนอยู่ด้านหลังก็พูดเสียงเบาๆออกมา：“พระชายา จะให้เรียกคนไหมเพคะ......”

เธอใช้คอเป็นท่าทางในการพูด

หวู่ซือหลิงหรี่ตาทั้งสองข้าง แล้วพูด：“จัดการให้เรียบร้อย อย่าให้ใครรู้”

“เพคะ” นางกำนัลหมุนตัว แล้วเดินออกจากโรงน้ำชา

ส่วนแมวดำที่นอนแอบอยู่บนคานของห้องในโรงน้ำชา ก็กระโดดลงมาบนพื้นอิฐ แล้วเดินกลับไปยังจวนติ้งเป่ยโหว ไปหาไป๋ชงเซิง

ไป๋ชงเซิงกับหรงจิ่งหลินกำลังเล่นกับเสวี่ยหลางอยู่ในเรือน

ทั้งสามเห็นว่าเป่าลี่ว์กลับมา ก็รีบเดินเข้ามาหาทันที

เป่าลี่ว์กระโดดขึ้นไปบนหลังของเสวี่ยหลาง แล้วร้อง“เมี๊ยว”

ไป๋ชงเซิงกะพริบตาเพียงไม่กี่ครั้ง แล้วพูด：“เมื่อครู่เจ้าไปเจอคนรู้จักที่โรงน้ำชามางั้นหรือ?”

“เมี๊ยว~”

“เมี๊ยว~”

“เมี๊ยวๆๆๆ~” เป่าลี่ว์“เมี๊ยว”ไปด้วย แสดงออกทางสีหน้าไปด้วย ขณะที่แมวร้อง อุ้งมือทั้งสองข้างก็ใช้แรงเกาไปที่หลังของเสวี่ยหลางด้วย

เสวี่ยหลางยืดหลังตรง จะขยับก็ไม่ขยับ ส่วนตาทั้งสองข้างก็กลอกไปมาไม่หยุด

สีหน้าของไป๋ชงเซิงหนักใจ หรงจิ่งหลินฟังความหมายที่เป่าลี่ว์สื่อไม่ออก แถมยังเห็นสีหน้าหนักใจของไป๋ชงเซิงอีก เขาเลยถาม：“เซิงเอ๋อร์ เป่าลี่ว์พูดว่าอะไร?”

ไป๋ชงเซิงกระซิบข้างหูหรงจิ่งหลิน พูดความหมายที่เป่าลี่ว์สื่อ ไม่ตกหล่นแม้แต่คำเดียว

หลังจากที่หรงจิ่งหลินได้ฟัง สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที：“พระชายาหราวคนนี้ ช่างน่า......”

“ชู่ว์” ไป๋ชงเซิงยกนิ้วขึ้นมา แตะไปที่ริมฝีปากของหรงจิ่งหลิน เหลือบสายตาไปมองแม่นมซั่งที่นั่งมองทั้งสองอยู่ในเรือน แล้วพูดเสียงเบา：“พวกเราต้องออกไปข้างนอก ต้องไปห้ามหญิงชั่วคนนั้นไม่ให้ลงมือฆ่าผู้หญิงคนนั้น”

“แต่พวกเราสองคนจะทำอะไรได้ คนที่สามารถทำได้มีแต่คนที่วรยุทธ์สูงส่ง” หรงจิ่งหลินขมวดคิ้วพูด หลังจากนั้นก็เห็นชิงจู๋กับซังจวี๋เดินจากประตูเข้ามาพอดี สายตาเขาสว่างขึ้น เหมือนว่าจะนึกอะไรออก：“ข้ารู้แล้ว น้องสาว เรื่องนี้พวกเราสามารถใช้คนให้ไปทำได้”

“จริงด้วย ข้าไปพูดเอง” ไป๋ชงเซิงคิดเหมือนกันกับหรงจิ่งหลิน

เธอหมุนตัว แล้วรีบเดินไปยังซังจวี๋และชิงจู๋

ทั้งสองคนคำนับให้พวกเขา：“ข้าน้อยคารวะองค์หญิงน้อย ซื่อจื่อน้อยเพคะ”

ไป๋ชงเซิงเดินเข้าไป ดึงมือของชิงจู๋และซังจวี๋ไว้：“พี่สาวทั้งสอง ข้ามีของบางอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรกับมันดี พวกพี่เข้าไปดูในห้องกับข้าหน่อยสิ”