ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 306

ชิงอีมีแรงเยอะ ยื่นมือไปจับแขนของอวิ๋นมู่เอ๋อร์ แล้วดันเธอออกไปด้านนอก

เสียง“เอี๊ยดอ๊าด”จากประตูดังมา อวิ๋นมู่เอ๋อร์กระเด็นออกมาจากด้านใน และในจังหวะที่กระเด็นไปนั้น อาการคลื่นไส้ที่กระเพาะก็พุ่งขึ้นสูงไปถึงสมอง หลังจากนั้นก็อาเจียนออกมา

บรรดาหมอหญิงนิ่งอึ้งด้วยความตกใจ

ตอนที่อวิ๋นมู่เอ๋อร์เข้าไปนั้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความลำพองใจ แต่พอตอนออกมาใบหน้ากลับซีดเผือด ราวกับคนที่ป่วยหนัก ไร้เรี่ยวแรงไปทั้งร่าง

สีหน้าของหงเหนียงเปลี่ยนไป：“รีบพยุงนางขึ้นมา”

ไป๋หมิงฮุ่ยเป็นคนแรกที่วิ่งเข้าไปพยุงอวิ๋นมู่เอ๋อร์

อีผิงถิงเข็นเก้าอี้มา ให้อวิ๋นมู่เอ๋อร์นั่งลง หมอหญิงอีกคนก็ไปรินน้ำอุ่น ส่งให้อวิ๋นมู่เอ๋อร์

แต่อวิ๋นมู่เอ๋อร์กินอะไรไม่ลง แม้แต่น้ำก็ยังรู้สึกพะอืดพะอม จนอาเจียนออกมาเป็นน้ำย่อยลงในแก้วน้ำ

“อุ๊แหวะ!”

หรงเยี่ยกวาดสายตามองเธออย่างเย็นชา หงเหนียงเห็นสีหน้าของเขาแล้ว กลัวจนใจเต้น“ตึกตัก”มั่วไปหมด เลยเรียกคนมาพยุงอวิ๋นมู่เอ๋อร์ไปที่ห้อง

คนข้างๆถามอวิ๋นมู่เอ๋อร์ว่าเห็นอะไรเข้า อวิ๋นมู่เอ๋อร์ก็อาเจียนออกมาอีก

ก็เลยไม่มีใครกล้าถามอีก

แต่อวิ๋นมู่เอ๋อร์นั้นมั่นใจอย่างมากว่าไป๋ชิงหลิงไม่มีทางช่วยผู้ป่วยเช่นนั้นได้ ผู้ป่วยที่ลำไส้ขาด จะช่วยชีวิตกลับมาได้อย่างไร

และในขณะเดียวกันไม่เพียงไม่เชื่อมั่นในไป๋ชิงหลิง เธอยังโทษไป๋ชิงหลิงอีกที่ให้คนลากเธอออกมา

ทำให้เธอขายหน้าต่อหน้าบรรดาหมอหญิง

นางให้เธออาเจียนในห้องผ่าตัดไม่ได้หรือไง?

เธอคิดว่านางตั้งใจ พระชายาหรงคนนี้แผนการเยอะนัก

หนึ่งชั่วยามผ่านไป ไป๋ชิงหลิงถอดเสื้อผ้าปลอดเชื้อออก แล้วเดินออกมาจากด้านใน

เด็กทั้งสองคนเดินเข้าไป คนหนึ่งส่งน้ำให้เธอ อีกคนส่งผ้าเช็ดหน้าให้เธอ

ไป๋ชิงหลิงก้มหน้ามองพวกเขาทั้งสองคน มุมปากกระตุกยิ้มขึ้น เผยให้เห็นรอยยิ้มเอ็นดู：“ขอบใจจ้ะ”

“ไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ ท่านแม่” หรงจิ่งหลินพูด

มือทั้งสองของไป๋ชงเซิงยกแก้วน้ำขึ้น：“ท่านแม่ น้ำจะเย็นหมดแล้ว ท่านแม่ดื่มก่อนสิเพคะ”

“จ้ะ” เธอรับของที่เด็กทั้งสองให้ ดื่มน้ำ แล้วเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก

ความยากในการผ่าตัดถือว่าค่อนข้างสูง เพราะยังไงซะชิงอีกับจื่ออีก็ไม่เหมือนกับลี่ว์อี ที่สามารถช่วยเธอลงมือได้ สนับสนุนเธอได้

ทุกขั้นตอนในการผ่าตัด ล้วนเป็นเธอที่จัดการคนเดียว ชิงอีก็แค่รับผิดชอบช่วยเช็ดเหงื่อให้เธอ ส่วนจื่ออีก็รับผิดชอบหยิบจับเครื่องมือผ่าตัด

เธอต้องรีบฝึกอบรมเด็กที่มีความสามารถด้านนี้ให้เร็วที่สุด

ดื่มน้ำเสร็จ ไป๋ชิงหลิงก็มองไปทางหรงเยี่ย

เขานั่งอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ ในมือถือแก้วน้ำชา สายตามองมาที่เธอด้วยความอ่อนโยน ในตอนที่เธอมองมานั้น คิ้วของเขาเลิกขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากยกขึ้น......

แต่ก็ไม่ได้เข้าไปเกาะติดเธอทันที