ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 308

เธอรับรู้ได้ ว่าพระชายาหรงไม่ได้ต้องการชีวิตของพี่ชาย แต่พี่รองของเธอนั้นกลับต้องการให้เธอนั้นตายสถานเดียว

เพราะตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ์ทายาทสืบทอดบัลลังก์ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช่พระชายาเอก แต่ในฐานะพระชายารองก็มีสิทธิ์ที่จะคลอดทายาทเช่นกัน

บวกกับอำนาจเดิมของท่านอ๋องต้วนแล้ว พระชายาหราวที่เป็นพี่รองของเธอ เลยทำได้แค่ใช้วิธีเลวทรามต่ำช้าเช่นนี้......

น้ำตาคลอเบ้าตาเธอทั้งสองข้าง แล้วถาม：“พระชายาหรงฝากคำพูดอะไรให้ข้าอีกหรือไม่”

จื่ออี：“อีกสามวัน วันที่พระชายารองหวู่ต้องฆ่าตัวตาย ให้ไปที่โรงน้ำชาซินเยว่ชั้นห้า พระชายาจะรอท่านอยู่ห้องเยว่จื้อเพคะ”

“เข้าใจแล้ว”

จื่ออีถอยกลับออกไปจากจวนอ๋องต้วน กลับไปรายงานไป๋ชิงหลิง

วันที่สอง ฟ้ายังไม่สว่าง พระชายารองหวู่ก็ยืนอยู่ที่หน้าจวนอ๋องหรงอีกแล้ว คนที่ผ่านไปผ่านมาร้องขอความเป็นธรรมให้เธอ

คำครหารุนแรงกว่าวันแรกเสียอีก แม้แต่เด็กสามขวบที่กำลังเล่นซนอยู่ในตลาดก็ยังรู้ พระชายาหรงเป็นผู้หญิงไม่ดีที่จิตใจอำมหิต ไม่ยอมลดทิฐิ เห็นได้ชัดว่าต้องการบีบให้พระชายารองหวู่ตาย

จนถึงวันที่สาม

พระชายารองหวู่ไม่ได้มาแล้ว

ส่วนหวู่โป๋หย่วนก็ฟื้นขึ้นมา ในตอนที่ฟ้าเริ่มสว่าง

“ท่านอ๋อง พระชายา คุณชายหวู่ฟื้นแล้วเพคะ” ด้านนอกมีเสียงของจื่ออีดังมา

ไป๋ชิงหลิงกำลังสะลึมสะลืออยู่ แต่ก็ยังได้ยินคำพูดของจื่ออี จื่ออีบอกว่าคุณชายหวู่ฟื้นแล้ว

เธอลืมตาทั้งสองขึ้น เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วมองไปด้านนอก หลังจากนั้นก็ปลุกชายที่อยู่ข้างๆเบาๆ：“ท่านอ๋อง คุณชายหวู่ฟื้นแล้วเพคะ”

หรงเยี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย ยื่นมือไปคว้าไป๋ชิงหลิงเข้ามาในอ้อมกอด ไม่ได้สนใจเรื่องคุณชายหวู่ฟื้นขึ้นมาแม้แต่นิด

ในสายตาของเขา แค่คนยังไม่ตาย ทุกอย่างก็จัดการง่าย

“พระชายา ยังเช้าอยู่ พักผ่อนอีกหน่อยเถอะ”

“แต่จื่ออีบอกว่าคุณชายหวู่…...”

“พระชายา เมื่อคืนข้าดีกับเจ้าเกินไปงั้นหรือ เจ้าถึงมีชีวิตชีวาเช่นนี้”

ไป๋ชิงหลิงอดตกใจไม่ได้ ก้มตามองเขา ก็พบว่าเขากำลังจ้องตนเองอยู่

เธอกลับไปนอนแต่โดยดี หลังจากนั้นก็พลิกตัว หันหลังให้เขา

สีหน้าของหรงเยี่ยเผยให้เห็นความไม่พอใจออกมา เขายื่นมือไปคว้าเอวของเธอ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดอย่างรุนแรง

ไม่นาน ภายในห้องก็มีเสียงด่าทอของหญิงสาวดังขึ้น：“หรงเยี่ย ท่านบอกเองไม่ใช่หรือ ว่า…...”

ดังนั้น ชายหนุ่มเลยโหยหาทั้งคืน ครั้งนี้ก็แค่ใช้ข้ออ้าง ให้ตัวเองได้ลิ้มรส

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ฟ้าสว่างโร่ หรงเยี่ยกำลังหวีผมให้เธอ พูดด้วยเสียงอ่อนโยน：“พระชายา”

ไป๋ชิงหลิงหรี่ตาทั้งสองข้าง มองไปที่เขา：“ให้ข้าพักผ่อนอีกหน่อย ท่านก็อย่าลืมคุณชายหวู่สิเพคะ เขาฟื้นแล้ว ท่านไปดูเขาหน่อย!”

เห็นท่าทางเธอตอนนี้แล้ว ในใจหรงเยี่ยพอใจอย่างมาก

เขาโอบเธอไว้ในอ้อมกอด ใบหน้าฝังไปที่ไหล่ของเธอ แล้วพูดเสียงเบา：“ได้ เช่นนั้นเจ้าก็พักผ่อนให้เต็มอิ่มล่ะ”

ตอนที่ไป๋ชิงหลิงตื่นขึ้นมา หรงเยี่ยก็ออกไปจากห้องเรียบร้อยแล้ว

ในตอนที่จื่ออีเข้ามาปรนนิบัติ ก็บอกกับไป๋ชิงหลิง：“พระชายา คนด้านนอกด่ารุนแรงมากเลยเพคะ แถมยังมี สาปแช่งพระชายาด้วยเพคะ......”

โรงน้ำชาซินเยว่เป็นโรงน้ำชาที่ดีที่สุดในเมืองหลวง มีทั้งหมดหกชั้น ชั้นบนสุดสามารถมองเห็นทะเลสาบหมิงหูในเมืองหลวงได้

ไป๋ชิงหลิงได้ยินเสียงนินทาของคนพวกนี้ แต่ก็ไม่ได้เผยสีหน้าโกรธโมโหแต่อย่างใด

เธอแต่งกายเรียบง่าย ไม่มีใครดูออกว่าเธอคือพระชายาหรง

พอมาถึงชั้นห้า ไป๋ชิงหลิงก็ตรงเข้าไปนั่งในห้องเยว่จื้อ แล้วมองลงมาชั้นล่าง เห็นว่าพระชายาหราวก็มาแล้วเช่นกัน

ว่ากันว่า ช่วงไม่กี่วันมานี้ นางจะมาดื่มชาที่โรงน้ำชาซินเยว่ทุกวัน ฟังการเล่านิทานที่บิดเบือนข้อเท็จจริง ที่เล่าถึงหัวข้อเรื่องเธอกับพระชายารองหวู่

แต่เรื่องมันก็มาจากน้ำมือของพระชายาหราวไม่ใช่หรือไง!

เหอะ......

“จื่ออี ไปเชิญพระชายาหราว”

“เพคะ”

ไป๋ชิงหลิงนั่งติดริมหน้าต่าง ลมเบาๆเย็นสบายของช่วงเช้าพัดผ่านใบหน้าเธอ ด้านนอกอากาศดีเสียจริง

ไม่นาน จื่ออีก็นำพระชายาหราวเข้ามา

นางสวมกระโปรงยาวสีเขียวเรียบง่าย ใบหน้าก็ไม่ได้แต่งอะไรมากมาย แต่สายตานั้นดูเฉียบแหลม ดูก็รู้ว่าเป็นผู้หญิงที่มีเล่ห์ในการวางแผน

นางเดินเข้ามาในห้องเยว่จื้อ มองไป๋ชิงหลิงแวบเดียว ในแวบแรกก็ขมวดคิ้ว แต่ทันใดนั้นก็คลายลง สีหน้าไม่สามารถอธิบายได้

“พระชายาหรง”

“พระชายาหราว”